Geen widgets gevonden in de zijbalk


Zaterdag 21 augustus belde ik ´s ochtends rond half tien met een buurvrouw uit het dorpje Västorp. Zij, Irene, had ons een paar weken geleden uitgenodigd voor een feestje. Er zou gezamenlijk met alle “strijders” en alle “mogelijke gedupeerden” gevierd worden, dat de windmolens hier niet komen. Samen met Maria, die tegenover haar woont, hadden ze het een en ander geregeld en een programmaatje opgesteld. Eerst zouden we een welkomstdrankje krijgen met een klein hapje. Daarna serveerde men een smörgås, een typisch Zweeds broodje. Als laatste nog eens koffie met iets lekkers. Dit alles voor de prijs van 50 kronen (5 euro) per persoon. Die 100 kronen hadden we meteen overgemaakt en Irene via de mail aangegeven, dat we zouden komen. Niet dus…

We komen net uit Nederland, waar de besmettingen met corona weer stijgen en we voelen ons niet goed (erg moe, keelpijn en hoesten). Het zal geen corona zijn, maar we willen niets riskeren. Zo hebben we gisteren boodschappen gedaan met mondkapjes weer voor en alleen ik ging de winkel in. Om de genoemde redenen, hebben we vanmiddag ook maar afgezegd. Puur veiligheidshalve: voorkomen is beter dan genezen. We hadden beiden uitgekeken naar het bezoekje aan Västorp. Even een keer iets anders, een praatje maken met de buren en misschien nieuwe mensen treffen. Het werd een dagje thuis zitten, achter de computer en een beetje aanrommelen. Heiko is begonnen te lezen in een Zweeds boek en heeft daar ineens aardigheid aan. Ik heb me met name beziggehouden met het verder sorteren van de vele foto´s en de verhalen voor de website. Ook heel leuk!

De uitnodiging deed me ineens denken aan een opmerking die Sietse onlangs maakte. Hij had al vaker tijdens zijn bezoeken aan Zweden “Påtår” gelezen. In restaurants en cafés staat dit nagenoeg altijd genoemd bij de koffie en thee. “Maar wat betekent het eigenlijk?” Påtår betekent, dat je nadat de eerste kop is gedronken, koffie of ander drinken mag bijvullen. Het woord påtår komt trouwens van de term kaffe-tår. Een tår is een traan en på is vrij vertaald bij. Toen in 1843 dit woord in gebruik werd genomen, was het idee erachter, dat je in feite je kopje koffie nog met een “drupje” kon bijvullen. Påtår mocht wanneer snel, nadat de laatste slok uit de beker was genomen, er nog een drupje extra koffie kon worden genomen. Dat moest dan wel in de originele beker worden gegoten. Spoed betekende destijds binnen een tijdsbestek van 0 tot 10 minuten. Dat snelle is er af, maar påtår bestaat nog steeds en is in Zweden een algemeen begrip geworden.

Ook zondag 22 augustus waren we beiden al vroeg uit de veren. Als ik me de wijzers van de klok goed herinner was het ongeveer 6 uur in de ochtend. Na het ontbijt had Heiko nog steeds weinig energie om iets op te pakken, net zoals de vorige dagen. Toch ging hij nog even naar beneden, om een beetje aan te rommelen. In de stookruimte begon hij met het opstoken van de kachel. Toen zag hij, dat de grijpvoorraad stookhout inmiddels weer flink was geslonken. “Meteen maar weer even bijvullen.” Het was immers mooi droog weer. Het werden uiteindelijk vijf volle kruiwagens die naar binnen werden gereden. De houtblokken werden deze keer niet achteloos in de grote krat gegooid, maar gestapeld. Net zoals neef Sietse het tijdens zijn verblijf bij ons een keer had gedaan. In het begin deden wij dat ook, maar later gooiden we het hout er zo in. Dat neemt vanzelfsprekend veel meer ruimte in beslag. En Heiko had nu wel even zin om iets te doen, maar dan wel heel rustig. Het stapelen van het stookhout vanuit de kruiwagen in de grote krat paste in dat idee. Zodoende kon er meer in en moest hij daarmee wel vaker lopen om de krat vol te krijgen. Intussen kon de kachel alweer bijgevuld worden.

De temperatuur in de beide accumulatietanks waren overigens flink gedaald. Het water had slechts een temperatuur van 20 tot 30 graden. Daar kon geen warmte meer uit teruggewonnen worden. De hele dag werd de ketel hoog opgestookt, met als resultaat dat de duizend liter water in de accumulatietanks een temperatuur hadden van 70 graden. Daar kunnen we nu wel weer bijna twee dagen warmte aan onttrekken, zonder de ketel te hoeven stoken. Ideaal! Die twee dagen zijn uiteraard alleen in deze periode van toepassing. Nu is de kachel namelijk niet aan en gebruiken we alleen warm water voor het douchen, schoonmaakklusjes en handen wassen. Als het buiten straks kouder wordt dan is de warmte uit de duizend liter water van de accumulatietanks eerder verbruikt. Dan stoken we weer bijna elke dag. Na dit “heen-en-weer-loop-klusje”, dat toch veel langer duurde dan verwacht, kwam Heiko boven om samen een kop koffie te drinken.

Hierna dook hij opnieuw de kelder in. Deze keer via de werkplaats naar de garage. Daar lagen immers nog de twee assen met wielen. Daarvan wil hij een aanhangertje maken voor achter de zitgrasmaaier. Die assen moeten een klein beetje aangepast worden, waarna er hout op vastgemaakt wordt en er een bakje op getimmerd wordt. Maar voordat hij aan het slopen begon keek hij eerst eens of de bandjes nog goed waren. Met een compressor blies hij lucht in de banden. Bij drie van de vier ging dat goed: bij de vierde knapte de buitenband open en kwam er een enorme ballon uitzetten. De binnenband was door de opengesprongen buitenband naar buiten gekomen. Oké, daar moet dus een nieuwe band voor gehaald worden…

Hij ging verder met het strippen van de onderdelen, die hij niet nodig was voor het maken van een aanhangwagentje. Hij zette een schijf voor het snijden van ijzer, op de haakse slijpsteen van zijn vader en ging aan de slag. Dat ging voorspoedig. Ook het oude hout liet zich eenvoudig verwijderen. Daarna zette hij bokjes op de grond in de garage en legde de twee assen daarop. Mooi, die liggen nu klaar om weer opgebouwd te worden. Tussen de voorraad hout vond hij nog een balk, die de juiste breedte had en lang genoeg was, om als basis te dienen voor de beide assen. Daarop kunnen planken getimmerd worden, waarna de kar al snel een beetje model zal krijgen. Maar voor vandaag was het eerst klaar. Een volgende keer verder, als het regent bijvoorbeeld en er buiten niets te doen is.
   
’s Middags wilden we er namelijk even op uit! Beiden hadden we onafhankelijk van elkaar het idee opgevat, om een loppis (of twee) op te zoeken en gewoon even lekker te neuzen tussen de aangeboden spulletjes. Ik had een loppis gevonden in het dorpje Penarp en eentje op een kwartiertje vanaf Aneby. Het dorpje Penarp is Heiko trouwens goed bekend, omdat hij daar vroeger heel vaak een huisje huurde van een zekere Lars. We besloten echter om de loppis net buiten Aneby, aan wegnummer 32, als eerste te bezoeken. Het bleek een kleine loppis te zijn. In een schuurtje en op de bovenverdieping. Wel heel netjes! Soms zit het niet in de grote: soms vind je op een kleine loppis juist een heel leuk dingetje en zo was het hier ook.

Daarna reden we door naar het dorpje Penarp via een landelijke, toeristische route die Heiko nog kende van jaren geleden. Ergens halverwege stopte hij en verraste me met koffie en een koek! Voordat we weggingen had ik hem meerdere keren gevraagd of we de picknickmand ook zouden meenemen, maar elke keer zei hij dat dat niet nodig was. Uiteindelijk had ik me daarin “berust” en besloten we om geen koffie mee te nemen. Stilletjes had hij het toch gedaan. Heel fijn, want we waren toch weer iets langer onderweg, dan in eerste instantie verwacht werd. Dat gebeurt ons wel vaker… In Penarp reden we niet meteen naar het juiste gebouwtje waar de loppis moest zijn. Heiko wilde nog even het huisje zien, waar hij jarenlang meerdere vakanties per jaar had vertoefd. Het was behoorlijk veranderd en daarmee niet meer het vakantiehuisje uit zijn herinneringen…
 
Terug gereden en naar de loppis gegaan. Het bleek in een bijgebouwtje te zijn. En het was eigenlijk meer een landwinkeltje, met onder andere jam, zeepjes en wijn. Tussen de “nieuwe” spulletjes stond hier en daar wat “ouds”. Dat zouden de loppis spullen zijn. En dat viel ons wel een beetje tegen. Weinig aanbod en ze hadden hele hoge prijzen. Met lege handen reden we weer weg. Buiten zagen we nog wel een hele mooie oldtimer onder een afdakje staan. Schitterend! Op de weg naar Penarp hadden we al een ander bordje langs de kant van de weg gezien met “loppis” erop en we besloten om die ook nog even te bezoeken. We waren immers in de buurt en konden altijd even kijken. Dat is soms al leuker, dan dat je iets koopt. Dat hoeft uiteindelijk niet altijd. Het kijken en nieuwe dingen ontdekken is vele malen mooier.


We gingen een grote schuur in en keken onze ogen meteen uit. Tussen de vele spulletjes stond stond een oude Chevrolet. In eerste instantie dachten we, dat het een oude T-Ford was, maar de grote letters waren er duidelijk in. We vonden een paar leuke hebbedingetjes, die we voor een habbekrats konden kopen. Buiten stond trouwens een hele mooie, oude, groene pickup.  Ook van het merk Chevrolet. Prachtig gerestaureerd en/ of onderhouden! Via Hullaryd reden we terug naar Aneby en besloten daar nog een hapje te gaan eten. Ja, bij de pizzeria waar ze ons inmiddels al goed kennen. Bij binnenkomst steken we twee vingers omhoog en toen wisten zij al, dat we graag twee kipschotels wilden hebben. Het was weer een feestje voor de tong!
 

2 gedachten over “Feestje gemist”
  1. Dag Zwedelanders, welkom terug.
    Ook hier is van een oude kruiwagen een “aanhangwagentje” achter de zitmaaier gemaakt. Is reuze handig. Toen we ons huis kochten, eenentwintig jaar geleden, hebben we een oude zitmaaier overgenomen. Helaas gaf die als maaier algauw de geest, maar toen het maaigedeelte eraf was hielden we een tuintractor over. Superhandig, we verslepen er de wereld mee en ook het wagentje doet goede dienst. We hebben er net alle oude dakpannen mee versleept. Net voor de regen gistermiddag kwam zaten de pannen erop. Is prachtig geworden.
    Succes Heiko met je karretje en beterschap voor jullie allebei. Groetnis ut Gafsele. Rinske

    1. Há, wat leuk om te lezen dat jullie ook een karretje achter de zitmaaier gemaakt hebben. Het leek ons inderdaad ook erg handig, bijvoorbeeld in verband met het verslepen van hout. Dat doen we namelijk regelmatig… Fijn dat jullie dak weer dicht is én net op tijd dus. Fijn verblijf nog daar in het hoge Noorden.

Laat een antwoord achter aan Joke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.