Familie ziet een “paar” zuurstokken

Deze dag stond in het teken van zuurstokken! Vanwege het weer namen we het besluit, om samen naar de plaats Gränna te gaan. Gelegen aan het grote Vättern meer. Elise was daar vele jaren geleden al eens geweest en wilde nu haar kinderen dat ook heel graag laten zien. In Gränna worden namelijk op vele plekken zuurstokken gemaakt! Toen Heiko en Elise daar jaren geleden waren, kon je op twee plaatsen zien hoe men de zuurstokken maakte. Nu kan het op zeker een paar plaatsen meer! Uiteraard achter het beschermend glas. Het snoepwinkeltje waar ze destijds geweest waren, werd nu opnieuw bezocht. Toen zat er meteen naast dat snoepwinkeltje een tandarts. Handig als je te veel gesnoept had. Die “tandläkare” is ondertussen verhuisd en heeft plaats gemaakt voor een kledingzaak.

De kinderen konden niet wachten en liepen opgetogen de zuurstokkenwinkel binnen. “Hadden we ze er te veel over verteld? Hadden ze te hoge verwachtingen van het maken van de zuurstokken?” Nou, toevallig vonden ze het maar al te leuk om dit te zien! Het was immers ook heel bijzonder om te kunnen beleven, hoe de bakker van een paar pakken suiker uiteindelijk de bekende zuurstokken draaide. Op een bepaald moment zei Merle: “Nu weet ik het wel. Ik heb het wel gezien!” Heel duidelijk en daarmee zochten ze nog een paar zakjes snoepgoed uit. Je kunt immers niet zonder een aankoop de winkel uitgaan. Of wel Merle, Daan en Jelte?

Het was te merken, dat het geen hoogseizoen meer was, want het was bijzonder rustig in Gränna. Voldoende mogelijkheid om te parkeren op het oude marktplein, midden in het centrum van Gränna. Ook de trottoirs waren nagenoeg leeg. Dat is ´s zomers wel even anders. Dan is het een drukte van jewelste, omdat het plaatsje duizenden toeristen per dag gedurende de zomermaanden trekt. Niet alleen vanwege de gezellige zuurstokkenwinkeltjes, maar bijvoorbeeld ook vanwege het Polar museum, de camping aan het water van het Vättern en de mogelijkheid om met een veerboot naar het eiland Visingsö te gaan. Daar kun je bijvoorbeeld gaan fietsen, wandelen of met een boerenkar het eiland ontdekken.

Vandaag was het stil, koud en guur. Er stond een straffe, koude wind en dat nodigde niet echt uit tot een lange wandeling. Bij een konditorei, een bakker die ook dienst doet als café, aan de hoofdstraat, gingen we even later dan ook maar naar binnen. We werden door “de Bende van Vijf” getrakteerd op koffie en chocolademelk voor de kleinkinderen. Daarnaast kregen we een broodje gezond en een Wienerbröd, een broodje van bladerdeeg met bakkersroom. Wat smaakte dat allemaal goed! Ook de kinderen aten beide met smaak op. Behalve het blaadje sla, die waren voor opa en oma. Toen papa en mama even niet keken, werden die “groene dingen” snel in onze monden gestopt. Sssttt…

Na het eten van deze lekkernijen was er nog gelegenheid om gebruik te maken van het toilet, om vervolgens nog even een klein stukje te gaan wandelen. Al snel waren we het er allemaal echter over eens, dat we toch maar snel de auto´s weer op moesten zoeken. Te frisjes hoor! Met de auto reden we vervolgens vanaf de hoofdstraat naar beneden, richting het water van het Vättern. Vlak bij de haven parkeerden we de auto op een grote parkeerplaats, die nu volledig leeg was. Ook was het nu trouwens gratis parkeren, in tegenstelling tot ´s zomers. Dan is er altijd ruimtegebrek en moet er flink betaald worden. Aan de andere kant van de toegangsweg naar de haven is eveneens een groot stuk asfalt met een slagboom ervoor. Dat is voor campers.

Toen we daar in de zomermaanden een keer met bezoek uit Nederland waren, stond het er helemaal vol met campers. Dat is waarschijnlijk de reden, dat er nu opnieuw een giga groot stuk grond geasfalteerd wordt voor de aanleg van nog meer camperplaatsen. We liepen een paar honderd meter naar de haven en zagen hoe de veerboot aan kwam varen. Vanaf het eiland Visingsö. De kleinkinderen vonden dat wel heel erg interessant, waarmee we besloten even te wachten, tot de boot daadwerkelijk aan zou leggen. De veerboot zat goed vol met, zowel personenauto´s, als vrachtwagens. Nadat de boot leeg was reden er meteen weer auto´s op, die vanaf het vaste land naar het eiland wilden.

We hadden ons achter een huisje verdekt opgesteld, dat bood nog een beetje bescherming tegen de koude wind. Toen de veerboot weer vertrok, vertrokken wij ook: het was gewoon te koud. De mannen hadden spontaan voorgesteld voor ons de auto´s op te halen en dat werd ze in dank afgenomen! Toen iedereen weer in de beide auto´s was geïnstalleerd reden we nog een keer door de hoofdstraat naar de rotonde met de houten luchtballen, waarna we Gränna achter ons lieten. Misschien kunnen we een volgende keer, als ze eventueel in de zomermaanden zouden komen, met “de Bende van Vijf” met de veerboot naar eiland Visingsö. Voor deze vakantie zat het er niet in.

Via een landelijke route met grüswegen, dwars door de ongerepte natuur, reden we naar het plaatsje Penarp. Het ligt tussen de iets grotere dorpen Vireda en Haurida, ten noorden van de lijn Lekeryd en Aneby. Daar had Heiko vroeger vaak vakantie gehouden en daar was Elise ook menig maal mee naar toe geweest, samen met zusje Daniëlle. Het werd een korte stop. Puur en alleen om even herinneringen op te halen. Elise herkende het huisje nog goed en herinnerde zich onder andere een winter met heel veel sneeuw. Destijds mochten ze nog langlauf ski´s van de, inmiddels overleden, verhuurder Lars lenen. En ze herinnerde zich de zware wandeling met een vriendje, door minstens die halve meter sneeuw.

Wat eveneens in hun geheugen gegriefd staat is de orkaan Gudrun, die in januari 2005 over Zuid- Zweden trok. Dat was een van hun laatste vakanties. Toen werd heel veel bos door de storm omvergeblazen en viel ´s avonds de stroom uit in grote delen van Småland. Ook bij hen. Een dag voor vertrek, waardoor er geen verwarming meer was, maar ook geen mogelijkheid tot koken of naar het toilet gaan. Tijdens de rit naar de boot werd hen echter nog duidelijker hoe erg het allemaal was. Een gebeurtenis die ze niet zo snel vergeten, omdat de gevolgen van die orkaan erg indrukwekkend waren. Binnenkort zal ik er een item aan wijden…

Nee, zo hard waaide het vandaag niet. Maar goed ook! Vanaf Penarp reden we via het plaatsje Hullaryd terug richting Aneby. In Hullaryd staat het huis van onze vrienden, die Heiko voor het eerst naar Zweden had gehaald en waarna het Zweden virus is ontstaan. Daar was Elise vroeger ook menigmaal geweest, omdat die vrienden ons overal mee naar toe namen en ons de mooiste plekjes in de omgeving lieten zien. Elise herkende het huis en de omgeving. Overigens wonen die vrienden daar niet meer. Onze een na laatste stop, voordat we weer naar huis reden, was in het dorp Aneby zelf. Elise moest namelijk nog een paar boodschapjes halen bij de Coop Konsum.

De laatste stop van vandaag was bij de waterval van Stalpet. Eveneens een herinnering vanuit Elise haar jeugd. In de zomer van het jaar waarin ze 16 jaar was geworden. Op een stralende dag zaten ze toen op het terras bij de waterval een lekkere sorbet te eten. Vandaag bleef het bezoekje beperkt tot het snel nemen van een paar foto´s en daarna de warme auto weer in. Het was de hele dag immers regenachtig, koud en winderig. Toch zijn we er in ieder geval even uit geweest. Waarschijnlijk zou het de laatste (half) droge dag van de week worden. Voor morgen en overmorgen worden buien voorspeld, die nagenoeg de hele dag aanhouden. Doet niets: dit hebben we maar weer mooi droog beleefd!

Nee, we gingen niet meer met elkaar naar Ödarp. Gert en Elise hadden besloten, om meteen door de rijden naar hun vakantiehuisje. In eerste instantie omdat de kinderen (toen) moe waren en in tweede instantie om “opa en oma Zweden” even rust te gunnen. Het was uiteindelijk een lange dag, waarvan een groot deel in de auto was doorgebracht. Niet zo goed voor de ruggen van “die oudjes”. Dat ze daaraan dachten was heel lief en zorgzaam! Familie Boels at broccoli met aardappelen, een favoriet gerecht van de kinderen en hoewel ze eerder moe waren: na het eten niet meer hoor. We kregen namelijk nog een paar kiekjes van spelende kinderen. Uiteindelijk gingen zij wel rond zeven uur naar bed. Daarmee zat dag drie van hun avontuur bij ons in Zweden er alweer op. Wat gaat dat snel…