Nu de houtstek zijn basisconstructie heeft, willen we die graag een kleurtje geven, alvorens we het hout erin gaan leggen. Tja, en als je dan om je heen lijkt is er maar een kleur mogelijk: Faluröd. De containerschuur heeft die kleur, het trollenhuisje, de vogelhokjes: jawel, de houtstek krijgt die kleur ook. Gelukkig hebben we er nog drie emmertjes verf van staan. Dat hebben we ooit in Vetlanda gekocht toen we het vakantiehuis daar hadden. De emmertjes Faluröd zijn al mee geweest naar Blijham, omdat we toen het idee hadden om de blokhut aldaar in die kleur te gaan verven. Dat is er echter niet meer van gekomen en zodoende is de verf tijdens de emigratie weer mee terug gegaan naar Zweden. Eerst naar het vakantiehuis en later mee naar Ödarp. De verf heeft zodoende al veel gereisd, alvorens het vandaag dan eindelijk eens het daglicht mocht aanschouwen.
Gelukkig smeerde het nog prima, ondanks dat het ondertussen minimaal vier jaar geleden is, dat we het hebben gekocht. Heiko begon aan de achterzijde en werkte zo in het rond. De helft heeft hij vandaag ongeveer afgekregen. Vandaag was immers een dag dat hij had vrij genomen, om het lichaam “rust” te geven en dit was zijn invulling van die rustdag. Zaterdag gaat deze schilderklus waarschijnlijk afgemaakt worden. Dan kunnen de zwarte metalen golfplaten van de containers afgeschroefd worden en vervolgens op de daklatten van de nieuwe, hopelijk dan helemaal rode houtstek weer vastgeschroefd worden. En als dát klaar is, kunnen we beginnen met het leeghalen van de houtcontainer. Tot zover is het resultaat nu:
Samen deden we nog een klein klusje. Ook onze eethoek komt uit Hällaryd. Daar stond hij in de eetkamer. Destijds hadden we vilt onder de poten gedaan, om de vloer te beschermen tegen krassen. Tja, dat was in 2015. De viltjes waren inmiddels zo dun geworden, dat je eigenlijk niet meer van bescherming kon spreken. Ze schoven over de vloer alsof je aan het schuren was. De laatste week werd dat volgens ons steeds erger. Of was dat omdat je er meer op ging letten, nu je er over had gesproken? Hoe dan ook: het werd tijd om er nieuwe onder te maken.
Die nieuwe viltjes had Heiko dinsdag meegenomen van een winkel waar hij schroeven had gekocht voor de houtstek. Toevallig viel het oog hem op dit product, zodat hij er meteen maar zestien mee had genomen. Gisteren had ik al geprobeerd om de oude te verwijderen, maar die zaten zó vast! Ik kon ze er met geen mogelijkheid onder vandaan trekken. Zelfs met behulp van een schilmesje ging het niet. Vanochtend heeft Heiko ze daarom met brute kracht weggehaald en kon ik, nadat ik de stoelen ook meteen maar even met een sopje had afgenomen, de nieuwe gaan plakken. En het gaf meteen weer de bescherming die we graag wilden. Prima geregeld samen. Er is immers ook de spreuk: “There is no I in team”. Oftewel: Samen staan we sterk! Ehhh… Heiko is sterk en ik kan plakken…
We hadden het al beide ondervonden, maar niet hardop gezegd. Tot gisteren. Toen zei ik tegen Heiko, dat ik een beetje moe werd van de computermuis. Er is al tijden iets mis met dat apparaat. Wanneer je een gedeelte van een stuk tekst wilt selecteren begint het goed, maar plots laat de muis de tekst los, om op een willekeurige plek weer te gaan selecteren. Of hij selecteert een gedeelte en sleept de tekst zomaar naar een andere plaatst. Of hij selecteert een heel woord, terwijl je alleen maar met de cursor naar een andere plaats in de tekst wilt. Heiko had dat ook al ondervonden en toen we nagingen wat de leeftijd van deze muis was, kwamen we erachter, dat hij al bijna dertien jaar is. Ondanks het feit, dat hij het verder goed doet, gingen we toch wel meteen via internet op zoek naar een nieuwe, want als er iets frustrerend is, is het wel een muis die niet wil luisteren! We vonden al snel meerdere ergonomische exemplaren, maar niet meer eentje zoals onze huidige. Wel besteld. We zullen er vast wel weer aan wennen. Als alles meezit, hebben we dinsdag een nieuwe computermuis!
Overal in de wereld is het onderwerp van gesprek: het coronavirus. Uiteraard is dat bij ons in Zweden niet anders. En ook hier worden kwetsbare bevolkingsgroepen, bijvoorbeeld ouderen of zieken, dringend verzocht om thuis te blijven. Maar dat is een vergaande maatregel. Zo zijn eveneens evenementen en gezelschapsactiviteiten verboden en wordt het zelfs afgeraden om ouderen te bezoeken. Alles om het besmettingsrisico te verlagen en natuurlijk om verspreiding van het coronavirus te voorkomen. Alleen ze hebben ook negatieve gevolgen. Een van de grootste is, dat de eenzaamheid toeneemt. En dat is iets waar we niet veel aan kunnen doen. Of toch wel? Ja natuurlijk wel! Zo hebben wij via internet al een paar vrolijke kaartjes verstuurd naar bejaarden- en verzorgingstehuizen in Aneby en Tranås. Als ik sterker was geweest had ik vast en zeker bijvoorbeeld boodschappen gedaan voor mensen die het nu even, tijdelijk, niet kunnen. Op dit moment is het van groot belang, dat we met elkaar door deze periode zien te komen, wellicht door elkaar een handje te helpen. Een klein gebaar kan zó waardevol zijn…
