Vanochtend kon Heiko weer bij de fysiotherapeut terecht, maar daarvoor ging hij nog snel de tuin in. Rechts van de voordeur stonden uitgebloeide lelies. Dat was nu een groot groen gewas, maar niet echt meer een sieraad voor de tuin. Dat kon er wel af. Het knippen van dit soort bloemen en andere plantjes noemen ze hier “Höst städning”, oftewel een herfst schoonmaak. Wij noemen het “de tuin klaarmaken voor de winter”. De lange groene stengels knipte hij eraf en daar vulde hij ruim een kruiwagen mee. Tegelijkertijd werd hier en daar een beetje onkruid uit de border gehaald en na die actie zag het er weer netjes uit. Althans de tuin. Toen de lelies eenmaal weg waren kwam een lelijke muur tevoorschijn. En zie daar: het volgende klusje. Dat stukje tuin is in ieder geval klaar voor de winter. Ook de strook zwarte grond langs de heg, ter afscheiding van het grasveld, maakte hij nog schoon. Ziet er weer mooi uit!
Daarna was het tijd voor de cooling down met een kopje koffie, want om elf uur moest hij bij de fysio in Tranås zijn. Voor de tweede behandeling van zijn arm-schouder. Na de eerste behandeling, die overigens erg pijnlijk was, was er wel meteen verbetering merkbaar. De natuurlijke reactie bij een zere arm-schouder is om die arm met rust te laten. Zo stil mogelijk langs het lichaam laten hangen en vooral niet gebruiken. Dat bleek echter totaal verkeerd, want daardoor worden de spieren stram en stijf en wordt het probleem alleen maar groter. De arm moest juist gebruikt worden, mede om de doorbloeding op gang te houden, waardoor de ontsteking sneller zou verdwijnen. Na de behandeling en dat advies én de diclofenac, ging het met sprongen vooruit en kon Heiko de arm weer beter bewegen. Nu, een week later, masseerde de fysio de laatste klachten weg en is er geen vervolgafspraak meer gemaakt. Sterker nog: de fysio wenste Heiko alvast “God Jul”: Prettige Kerstdagen! Hij wilde Heiko dit jaar niet weer zien. We gaan het meemaken.
Alhoewel we vorige week net naar Jönköping waren geweest, moesten we er vandaag alweer naar toe. Ik had namelijk een oproep gekregen van het ziekenhuis. De mondhygiëniste bij de tandvård, tandarts in Aneby had me doorgestuurd naar een speciale afdeling in het grote Ryhov ziekenhuis in Jönköping. Sinds vele jaren heb ik namelijk een “plekje” in mijn mond en dat viel de mondhygiëniste ook op. Die vond het raadzaam om dat “plekje” te laten onderzoeken door de deskundigen in het ziekenhuis. Zoals gezegd zit dat plekje er al jaren. Ik weet niet anders dan dat het een soort mondschimmel is en daarvoor had ik van de huisarts in Nederland al jaren terug een zalf gekregen. Daarmee is het prima onder controle te houden. Helaas is die zalf nu bijna op en de huisarts kan mij dat medicijn niet voorschrijven. Het is niet op de Zweedse medicijnenmarkt.
Mede om die reden ging ik toch naar Jönköping, in de hoop dat ze mij het zalfje, of een alternatief, wél voor zouden kunnen schrijven. De afspraak stond om twee uur ´s middags en ik werd precies volgens hun eigen planning opgeroepen. Bijna tien minuten later stond ik weer buiten. Ze zagen in één blik dat het inderdaad een normale, niets verontrustende mondschimmel was en dat daar wel iets voor was. Het blijkt, zo vertelde de arts mij, dat zo goed als iedereen schimmels in de mond heeft, door de vele bacteriën die daarin zitten. Alleen hebben de meeste mensen een goed immuunsysteem en ik nou net niet. Ik kreeg een recept voorgeschreven, die rechtstreeks digitaal naar het systeem van de apothekers werd gestuurd. Op onze terugreis reden we via Huskvarna en stopten we meteen bij een Kronan Apotek. Met een tasje vol spullen en €.35,- lichter, reden we daarna terug naar Ödarp. Over zes weken terugkomen, om het resultaat van alle drankjes, pilletjes en zalfjes te laten zien.
Overigens waren we in Jönköping na het ziekenhuis bezoek nog bij de winkel XXL aangegaan. Mijn stevige wandelschoenen, die ik ondertussen 12 jaar heb, zijn namelijk lek. De Eccos had ik destijds van mijn moeder gekregen en waren al eens gerepareerd, maar mijn voeten blijven niet droog bij een natte ondergrond. Omdat die tijd weer aankomt zat er niets anders op, dan anderen te zoeken. De winkel XXL is overigens een gigantisch grote winkel met onnoembaar vele artikelen op het gebied van (buiten-) sport en jacht. Daar kun je bijvoorbeeld terecht voor wielrennersfietsen en alle bijbehorende kleding en overige attributen, maar ook voor alles op het gebied van sportvissen, ijshockey, voetballen, hardlopen, bergklimmen en nog veel meer. Er zijn drie afdelingen met schoenen. Eentje voor gewoon wandelen, eentje voor hiking (net als mountain biking, maar dan wandelend op heuvelachtig, ruig terrein) en een afdeling met schoenen voor bergbeklimmen. Dat laatste hoefden we niet, dus gingen we voor de hiking schoenen.
We vonden eerst niet wat we zochten, maar toen er een medewerkster van de winkel bij ons kwam was het snel klaar. Onder de zool van mijn oude schoen, stond namelijk een ovale gele opdruk met tekst. Een schoen had ik meegenomen, om de zool te vergelijken met nieuwe. Deze bevalt immers uitstekend en dan heb je meteen goed vergelijkingsmateriaal. Het gele labeltje was voor de medewerkster een duidelijke aanwijzing voor het type schoen en vooral het type schoenzool dat ik weer moest hebben. Ze liep meteen naar de juiste schoen, maat 39 erbij gezocht, passen en klaar! Met deze nieuwe schoenen van Merrell ben ik erg blij, want het wordt weer natter buiten. Als we binnenkort een keer een wandeling willen maken, blijven mijn voeten lekker droog.
Volledigheidshalve moet ik ook nog vermelden, dat we eventjes bij de uitbreiding van het ziekenhuis gekeken. Daar waar Heiko eerder al een deel van de tuin had helpen aanleggen en waar vandaag vier collega´s van Heiko aan het planten waren. Hij sprak daar nog even met collega Palle, die eigenlijk Henrik Palmér heet, maar als bijnaam Palle heeft. Die vertelde dat ze, zowel vandaag, als morgen met vier mannen daar zouden werken, om de laatste plantjes in de grond te zetten. Daarna is het nog niet klaar, maar dan kunnen ze niet verder. Er moeten nog een tiental bomen geleverd worden. Maandag zal er een eerste oplevering zijn en krijgt Kenth Örtengren te horen wat ze van zijn geleverd werk vinden. Volgens mij kan dat alleen maar positief zijn, want het zag er allemaal perfect uit. Het gebouw op de foto is overigens onderdeel van het ziekenhuiscomplex. De totale oppervlakte doet volgens ons niet veel onder met het UMC te Groningen. Het is groot!
Uiteindelijk waren we tegen half vijf weer thuis. We waren nog door Aneby gereden en komen dan langs Stalpet, de hoogste watervallen van zuid Zweden. Blijft altijd mooi om te zien. Precies op het moment, dat we de oprit op wilden rijden, zagen we een grote machine aankomen. In een heel rustig tempo. Wat was hij aan het doen? Toen die dichterbij kwam zagen we dat de bermen werden gemaaid. Een aantal weken eerder was de eerste anderhalve meter, grenzend aan de weg, al gemaaid. Nu was de anderhalve meter daarachter aan de beurt. Dat gaat niet zo eenvoudig vanwege de vele grote stenen die de maaier op zijn pad tegenkomt. Gelukkig wordt er niet met messen gemaaid, maar met snel ronddraaiende kettingen. De messen zouden na de eerste 10 meter al vreselijk stomp zijn. Je kunt zien dat er gemaaid is, maar netjes wordt het niet. Onder de genoemde omstandigheden is dit echter het beste wat ze kunnen doen. En laten we maar heel eerlijk zijn: een super strakke berm past hier niet.
