Vandaag zou ik naar Jönköping gaan! Er moest immers een digitale pasfoto gemaakt worden en een digitale handtekening gezet worden voor mijn Zweeds rijbewijs. Gezien de aangegeven tijden van Trafikverket, dat het ´s morgens vroeg het meest gunstig was om te komen, had ik me voorgenomen, om op tijd te vertrekken. Het weer werkte enorm mee: het was al lekker zonnig. Dat lokte me naar buiten, om nog even de tuin te bewonderen. Er komen al veel plantjes boven de grond. De een wat sneller dan de ander. Zo zijn de plantjes onder de keukentrap bijvoorbeeld stukken langzamer dan bijvoorbeeld die van de border, rechts van de trap naar de voordeur. Echter dat zegt nog niets over welke het eerste zal bloeien. Wie zal winnen?
Heiko gooide echter roet in het eten. Die had vanochtend traditiegetrouw zijn eten en drinken voor zijn werkdag klaargemaakt, alleen had hij ze keurig op het aanrecht laten staan, in plaats van ze mee te nemen. Nee, om hem de hele dag zonder brood te laten werken was uiteraard geen optie. Daarom besloot ik tegen half negen eerst naar Tranås te rijden. Terwijl ik dan eigenlijk al in Jönköping had willen zijn. Heiko ging natuurlijk vóór een foto! Precies op het moment, dat ik bij zijn werk stopte, waar rond negen uur altijd gezamenlijk wordt ontbeten, kwam Heiko ook net aangereden. Hij keek heel verwonderd, want die had totaal niet verwacht mij daar te zien! Hij had zijn brood nog niet eens gemist, omdat ze nu pas gingen eten. Nadat hij me wel drie keer had bedankt, stapte ik weer in de auto en vervolgde mijn weg naar Jönköping.
Vanaf Tranås was de snelste route naar de grote stad om richting Gränna te rijden. En dat was een zeer welkome verandering “van spijs”. Normaal gaan we altijd via Aneby en die route kennen we al behoorlijk goed. Dit keer liet ik me weer eens verrassen door een omgeving waar ik niet zo vertrouwd mee was. Het was trouwens wel een bekende weg hoor. Met het zonnetje erbij genoot ik van dit ritje, vooral omdat er regen was voorspeld en het daar totaal niet naar uitzag! De weg leidde me onder andere langs de dorpen Gripenberg, Linderås en Örserum. Het landschap is ook hier heel afwisselend. Van vlakkere stukken (landbouw-) grond tot behoorlijke heuvels. Vanzelfsprekend met een paar meren! Als je onderweg bent in een land, waar er ruim 100.000 meren zijn, kom je er altijd wel een paar tegen. Bij een ervan stopte ik even, om de omgeving ervan even goed in me op te nemen.
Na ongeveer een half uurtje kwam ik bij de bekende rotonde van Gränna. Dat is die met de houten luchtballon erop. Gränna staat niet alleen bekend om zijn zuurstokken. Salomon August Andrée werd in 1854 namelijk in Gränna geboren. Hij was een natuurkundige en poolonderzoeker, bekend van Andrée’s poolexpeditie: een mislukte poging, om in 1897 de Noordpool te bereiken met een waterstofballon. Vandaar de luchtballon. Eenmaal voorbij de rotonde zat ik op de snelweg E4, die me langs de oostzijde het Vättern naar het zuiden liet rijden. Hierna zag ik ruim een kwartier later de stad Jönköping aan de horizon verschijnen. Wat een grote stad!
Eenmaal in de stad was het een fluitje van een cent, om de auto voor het gebouw van Trafikverket aan de Bataljongsgatan te parkeren. De weg daarnaartoe was bekend. “Zou het erg druk zijn?” Het was uiteindelijk intussen rond tien uur. Geen zorgen: ik was er moederziel alleen! Al snel kwam er een medewerkster, die me verzocht om een digitale foto te laten maken achter de gordijnen. Daar stonden namelijk twee machines, die ik kon gebruiken. Even goed lezen hoe het allemaal werkte en daarna aan de slag. Bril af en klikken op de tekst “Ta en bild”, neem een foto. Ik wachtte op het moment, dat mijn gezicht in beeld kwam, maar voordat ik er erg in had kreeg ik al een foto in beeld. Of ik “tevreden” was met dit exemplaar. Nee! Totaal niet! Dat was zó onverwacht, dat ik je niet hoef te vertellen, dat ik er niet bepaald van mijn betere kant op stond…
Gelukkig kon ik hem weigeren, waarna een nieuwe werd gemaakt. Die mocht op mijn rijbewijs komen. Daarna moest ik met een elektronische pen mijn handtekening op een plaatje zetten. Nadat bevestigd was, dat dit de goeie was, had ik hetgeen men vroeg geregeld. Nog even weer terug naar de medewerkster, die me op het scherm het voorbeeld liet zien. Daarna vroeg ze mij de foto te betalen. Met Swish. Geen probleem. Nee, niet voor mij, wel voor haar. Het systeem waar ze bij Trafikverket mee werken weigerde een Nederlands nummer. Gelukkig werd me verteld, dat ik dan gewoon een nota zou ontvangen en dat dit geen gevolgen had voor het verwerken van het rijbewijs. Over ongeveer een week zal ik een brief ontvangen, waarin staat waar ik hem kan halen. Binnen een kwartier was ik klaar!
Maar weer naar huis. Nee, natuurlijk niet! De kans om even een paar winkels te bezoeken laten lopen? Nee hoor. Als eerste ging ik naar City Gross. Het was er op deze maandagochtend heel rustig. Tenminste wat klanten betrof. Vele medewerkers waren de vakken aan het (bij-) vullen, waardoor het er allemaal heel erg rommelig uitzag. Overal stonden etenswaren op de grond, wachtend op het moment, dat ze in de schappen zouden worden gezet. Ik ging op zoek naar bruine bonen. Die zijn hier niet standaard in alle supermarkten te vinden namelijk. Nou dacht ik, dat ik ze had gevonden. Op het etiket stond “bondbönor” en op het etiket meende ik bruine bonen te herkennen. Thuis zocht ik het op en blijken het tuinbonen te zijn! Ook lekker, maar niet door de chili con carne…
Na nog een zak met broodjes voor Heiko te hebben gepakt (en betalen natuurlijk), ging ik deze winkel weer uit. Bij de grote Rusta zocht ik naar een paar kunstbloemen, voor in de mandjes aan het balkon. Helaas lukte het me niet, om te slagen. Dat lukte wel in de winkel “157”. Een grote kledingzaak met goedkope kleren voor dames, heren en kinderen. Daar werd mijn tas gevuld met een rok en een hesje. Die laat ik later nog wel eens zien hoor, als het warmer weer wordt. Voor mijn gevoel had ik hierna het “noodzakelijke” wel gekocht. Ging ik nog verder de stad in of naar huis? Ik besloot maar naar huis te gaan.
Onderweg naar huis werd het donkerder en donkerder in de lucht. De zon kwam al snel achter grauwe wolken te zitten. Kregen de voorspellers dan toch weer gelijk? Van de wolken kan ik eigenlijk ook nog wel weer genieten. Je kunt er zoveel verschillende dingen in ontdekken. Dit keer was daar geen sprake van: alles werd gewoon één grauwe massa. Het bleef echter droog. In Aneby waren de wegen wel nat, wat aangaf, dat het daar al geregend had. Op de weg tussen Blå Grindar en Bordsjö werd ik even verrast! Daar was het wit, doordat er hagelstenen tussen het gras lagen. Hagelstenen! Rond half een was ik weer veilig thuis en trakteerde ik mezelf op een kopje koffie met een heerlijk broodje (van Heiko)! Mijn missie om de zaakjes te regelen voor het rijbewijs was geslaagd!
Met een volle kofferbak reed Heiko vanmorgen naar het werk. Onze opruimactie in het stookhok had een heleboel spullen achter in de Volvo doen belanden: veel oud papier, lege dozen, een oude stofzuiger, een roet-opvangbak, minder dan halfvolle verfbussen, enzovoort. Even terug: oud papier? Ja, wij sparen alle kranten en folders, om de kachel ermee aan te steken. De grove blokken hout vatten niet altijd meteen vlam en daarvoor gebruiken we dan een paar kranten. De gewone kranten en folders van krantenpapier branden het beste. Niet de glanzende folders. Aangezien we op dit moment op pellets stoken, was de voorraad kranten en folders te groot geworden en kon er een behoorlijke hoeveelheid in de papierbak. De lege dozen stonden eveneens in het stookhok. Zodra we een “handig” doosje ontvangen sparen we die, om die zelf nog eens een keer weer te kunnen gebruiken om er bijvoorbeeld iets naar Nederland in te versturen. Alleen heb je op een gegeven moment te veel “handige” doosjes. Ongeveer de helft is nu, net als het oud papier, in de kartonbak beland.
Een oude stofzuiger was er ook bij. Een héle oude zeg maar gerust. Die had de vorige eigenaar achtergelaten en die stofzuiger werd voor een speciaal doel gebruikt. Namelijk voor het opzuigen van de roet en de as uit de hout- en pelletkachel. Die stofzuiger wordt via de slang gekoppeld aan de roet-opvangbak, via de ronde opening, waar de slang precies in past. De stofzuiger zuigt de roet-opvangbak vacuüm en via een andere slang (die aan de roet-opvangbak gekoppeld wordt) zuig je vervolgens de kachel schoon. Het afval komt in de roet-opvangemmer terecht en niet in de stofzuiger. Die zou na vijf minuten zuigen al meteen verstopt zitten. Handig hoor, maar we hebben nog een splinternieuwe roet-opvangbak staan en nog een modernere stofzuiger, die we daarvoor kunnen gebruiken. Dit oude spul kon daarmee weg. Die laatste bracht Heiko na zijn werk naar de vuilstort, alsmede de minder dan halfvolle verfbussen. Je kent inmiddels ons motto: “Opgeruimd staat netjes”!
Op het werk was Heiko als eerste naar dezelfde klant gereden als vrijdag. Toen was hij samen met collega Anton de gehele dag aan het graven geweest. Gevolg: spier- en rugpijn in het weekend. Toen de baas vertelde, dat ze daar het werk konden hervatten zei Heiko meteen, dat hij maximaal twee uurtjes ging graven. Dat zegt Heiko niet zomaar. Er was hier dan ook iets aan vooraf gegaan. Er moet regelmatig veel met de schop en op mankracht gegraven worden. Best wel vaak zeggen de collega´s dan tegen elkaar, dat er ook mini graafmachines zijn, die het hen een stuk gemakkelijker zouden maken. Waarom twee volle dagen graven als een graafmachine het in een paar uurtjes kan doen? Örtengren is echter niet van de machines. Alles moet handmatig gebeuren. Pas als het écht niet anders kan, wordt er een machine ingehuurd. Dat standpunt wordt niet altijd begrepen. Immers, het zal voor de klant ook voordeliger zijn. Een minikraantje voor vier uur huren is vast goedkoper dan de manuren van twee personen á twee dagen á acht uur. Om nog maar niet te spreken van de gezondheid van de medewerkers.
Om Örtengren meer aan het denken te zetten, voor wat betreft de gezondheid van zijn personeel, wil Heiko af en toe een signaal afgeven. Dat werd meteen door Kenth opgemerkt en hij reageerde met: “Ja, uiteraard!” Na die twee uur ging Heiko dan ook iets anders doen. Bij een klant moest boomschors gelegd worden en bij een andere klant moesten twee bolboompjes gesnoeid of beter gezegd “gevormd” worden. Daarna werden op een ander adres een tweetal perenboompjes gesnoeid en tenslotte, weer op een ander adres, nog een paar rollen gras gelegd en kantsteen geplaatst. Gevarieerd werk! Heel fijn en geen last van de rug. Zo kon het dus ook! Er is immers werk genoeg om mee te kúnnen variëren. Toen Heiko thuiskwam had hij voor onszelf nog 12 mooie geraniums meegenomen, in de kleur rood violet. Die zijn voor in de verschillende bloembakken. We wachten nog even met het vullen van die bakken, tot de nachtvorsten écht voorbij zijn. Voorlopig staan de geraniums in het stookhok. Daar is het immers altijd vorstvrij.
