Deel drie van het verhaal over de back-up van onze website. Een back-up heb je in principe nooit nodig en daarmee is alle tijd en moeite (en niet te vergeten de frustratie), die er momenteel in gestoken wordt, hoogstwaarschijnlijk volledig overbodig. Tot dat er een keer iets gebeurt! Als er iets crasht ben je wel heel erg blij met een goede back-up! Daarom toch maar weer de energie opgezocht, om met de hulplijn contact te hebben, met als uiteindelijk doel een juiste back-up te krijgen. Op hun verzoek heb ik weer een en ander aangepast (nadat ik mezelf via Google had overtuigd dat het geen kwaad kon), waarmee ik me zo langzamerhand net een programmeur voel. Waar ik niet allemaal heb “gezeten”! Tot drie keer toe weer geprobeerd een back-up te regelen, maar tevergeefs. Dit is elke keer wel bijna twee uur! En elke keer het zogenaamde logboek weer verzonden. We hebben afgesproken, dat we er morgen nog maar weer mee verder gaan… Het moet toch een keertje goed gaan?
Volgens mij is het al wel eens genoemd: het stuifmeel van de dennen… Maar had ik al gezegd, dat het echt overal op komt te liggen? Ja, overal! Dat betekent dus ook op de ramen. En trouwens niet alleen aan de buitenkant. Vanochtend had ik het “ramen-lappen-klusje” opgepakt. Dat kon immers tijdens het maken van een back-up: af en toe even naar beneden om te kijken naar de laptop. Drie van de vier keer doe ik de ramen met een spray. Alleen omdat dat een beetje vettig is, doe ik het de vierde keer met ammoniak. Mét de handige ruitenreiniger van Kärcher. In het begin had ik wat moeite met dat apparaat, omdat het strepen achterliet. Maar ook hier geldt: “oefening baart kunst”. Inmiddels kan ik er prima mee uit de voeten en scheelt het heel veel wringen van spons en zeem. De grote ramen van de beide slaapkamers en de deur en het raampje van het balkon had ik gedaan. Inclusief de kozijnen en vensterbanken. Zienderogen werd alles helderder-der. Behalve het water: die werd zienderogen donkerder-der…
Na het trimmen pakte ik de snoeischaar maar eens even. Ik had gezien, dat de struik van de zwarte bessen weer de nodige uitlopers had. In de vorm van jongs scheuten. Die scheuten houden de zon tegen voor de besjes, die juist veel zon nodig hebben, om suikers te vormen en om groter te kunnen groeien. Alle jonge uitlopers, honderden, knipte ik weg om de zon de kans te geven. Zullen we eind juli mooie grote en vooral lekkere zwarte bessen kunnen plukken door deze actie? Zoals het nu lijkt wordt het een goed bessenjaar. Misschien voldoende om weer eens een keertje wijn van te maken?
Ook de grote zwarte bessenstruik, nabij de groentetuin, ging ik met de snoeischaar te lijf. Die struik doet het dit jaar zo veel beter dan eerdere jaren. Wellicht is dat het gevolg van de diverse grove snoeiacties van onder andere vorig jaar. Toen zijn er vele takken tussenuit gehaald, zodat er meer lucht en ruimte in de struik kwam. Dat werpt zo te zien dit jaar letterlijk zijn vruchten af. Als we de bloesem mogen geloven. Er zitten namelijk honderden kleine bloemetjes in de struik. “Vroeger” was ik een beetje bang om te snoeien, maar nu weet ik inmiddels, dat je er daarna (veelal) een beter resultaat door krijgt. Deze struik is daarvan zeker een heel goed voorbeeld. Vorig jaar gaf hij namelijk maar een stuk of twintig besjes.
Als laatste zou ik de roos aan de muur van de veranda afknippen. Die heeft, net als onze laurier, de winter namelijk niet overleefd. Onbegrijpelijk, want eerdere winters waren strenger dan het afgelopen jaar. Waarom hij nu is afgestorven? Niet helemaal trouwens, want onderin zitten nieuwe blaadjes. De meeste takjes die ik bovenin echter knikte waren droog en bruin. Had er “iets” aan groen ingezeten, dan leefde de roos nog. Deze takken waren helaas niet meer de redden. Halverwege het snoeien viel zonder aanleiding ineens de snoeischaar uiteen! “Heiko!” Wat een geluk, dat hij thuis was. Hij kon de schaar gelukkig vrij snel weer in elkaar zetten en stevig vast draaien. Wel pas nadat ik nog een onderdeeltje had opgezocht. Die lag bij de rozenstruik. Er was een moertje losgegaan en daarmee was de hele schaar uit elkaar gevallen. Binnen vijf minuten kon ik weer verder en knipte ik de laatste dode takken van de roos. Hopelijk heeft de roos een sterke wil om toch nog weer te willen groeien.
Zoals gisteren al geschreven, had Heiko zijn vrije dag deze week geruild en was daarom vandaag vrij. Dat betekende, dat hij tijd kon besteden aan het project carport. Het gras was gisteravond al gemaaid en ik zou het trimmen voor mijn rekening nemen. Heiko begon met het plaatsen van de laatste twee poeren. Helaas koste dat meer tijd dan gemiddeld, vanwege een grote steen. Natuurlijk precies op de plaats waar de poer moest komen. Er zat niets anders op, dan het gat vele malen groter te graven, om ruimte te krijgen voor het verwijderen van die steen. Toen de laatste twee van de, in totaal 16, poeren op de juiste plek stonden was het koffietijd! Ja, daar maken we graag tijd voor. Even een korte rustpauze. Op het terras en in de zon.
De gehele week was het al prima weer en konden we steevast buiten ons kopje koffie nemen. Na deze break ging Heiko verder, met het op de juiste hoogte leggen van de leca betonblokken. Die van de linkerkant. Ook aan die kant moeten de blokken het grind straks tegenhouden. Helaas bleek het aantal blokken onvoldoende te zijn! Die hele grote had hij vorig jaar een keer via Marketplace gekocht, ergens in de buurt van Linköping. Toen wisten we nog niet, dat er aan de achterkant van de carport twee blokken op elkaar geplaatst moesten worden. We komen nu elf stuks te kort. Het is in ieder geval wel tijdelijk eventjes opgelost met een paar kleinere leca betonblokken.
Vervolgens begon Heiko te graven aan de voorzijde. Daar waar de aansluiting komt van de grond onder de carport met de oprit. Daar groeide nog heel veel gras en was de grond nog te hoog. Het grind moet uiteraard straks wel in een vloeiende lijn vanaf de oprit doorlopen naar de carport. Dat wegsteken koste eveneens de nodige moeite. Er was heel vaak met de auto´s overheen gereden (al jarenlang), waardoor de grond erg hard is. In combinatie met de vele steentjes was dit een vervelend klusje voor de klusser. De afgestoken plaggen gras werden meteen achter de leca betonblokken aan de achterzijde van de carport gelegd. Die graszoden geven namelijk zodoende tegendruk aan het zandpakket van 40 centimeter, binnen de leca betonblokken, waardoor de blokken nu niet meer kunnen verschuiven.
Eveneens is het straks gemakkelijker om daar te grasmaaien. De grond liep ter plekke een beetje rond en met de graszoden is het nu vlakker geworden. Met deze werkzaamheden zat voor Heiko de vrije dag er alweer op. Uiteraard begin je op je vrije dag niet meteen om zeven uur, neem je wat vaker samen een kopje koffie, wat ook nog eens iets meer tijd in beslag neemt. Toch, al met al, een vruchtbare dag gewerkt aan het project carport. Nu moeten de leca betonblokken ter plaatse van het schuurgedeelte nog op maat gezaagd worden en gelegd worden, die ene funderingspen moet nog in de rots geboord worden en vastgezet worden en als laatste moeten er kantstenen geplaatst worden. Dan kan de vrachtauto met 10 kuub grijs grind komen. Het grondwerk is dan klaar en dan begint het bouwen pas. De fundering en ondergrond neemt altijd veel tijd in beslag en je ziet er feitelijk niets van terug.
“Ter beloning” voor het snoeien had ik mezelf beloofd, nog een poosje met mijn nieuwe hobby aan de slag e gaan. Trimmen! Het mooiste daarvan vind ik, dat je met het trimmen de puntjes op de spreekwoordelijke i zet. De zitgrasmaaier maait de grote oppervlakten, maar kan niet in de kleine hoekjes komen. Daarvoor gebruiken we de kleinere loop motormaaier en/of de trimmer. Het stukje gras naast de oprit kan precies, qua breedte tussen kantsteen van de oprit en het muurtje, met de loopgrasmaaier gedaan worden. Dit keer maar niet, want ik wilde graag trimmen. En kijk eens naar het resultaat! Heel tevreden mee. Bovendien is het bijna alles wat we doen zo, dat Heiko de grote lijnen regelt en ik de details. We vullen elkaar wat dat betreft prima aan en samen maken we er een mooie tuin van.
Heiko zijn werkdag was nog niet om: in deze tijd van het jaar groeit alles wat er in de natuur te vinden is erg snel. Niet alleen het gras, de bomen en de planten, maar vanzelfsprekend ook het onkruid. Zo lang dat op een plaats is waar het er niet toe doet, hoor je ons daar niet over klagen. Echter zodra het in onze oprit komt, komen we in actie. Vaak plukken we de grassprietjes en het andere ongewenste groen met de hand, maar als het om heel veel kleine “rommel” gaat, hanteren we de spuit. Daarin zit azijn, omdat Roundup zo langzamerhand verboden is. Én het is te gevaarlijk voor plantjes en struiken. Dat schoonmaakazijn werkt net zo goed hoor, dus waarom niet? Na dit werkje hielden we het beide voor gezien en sloten we de dag met een tevreden gevoel met een lekkere spaghetti af!
