Vandaag vieren wij, op enige afstand, de verjaardag van onze oudste dochter, Elise. Zij is vandaag jarig en is tweeëndertig jaar jong geworden. Voordat de eventuele drukte van visite losbarstte hadden we even telefonisch videocontact. Binnenkort kunnen we wellicht naar Nederland gaan en haar de échte felicitaties overbrengen. Morgen moeten we wat betreft de reis een beslissing nemen. Tot morgen kunnen we namelijk de reis nog kosteloos op een andere dag laten overschrijven. Deze dag vierde Elise in ieder geval haar verjaardag met haar man Gert en onze drie kleinkinderen Merle, Daan en Jelte. Van harte gefeliciteerd meid en nog vele jaren in goede gezondheid!
Terwijl er in Onstwedde feest gevierd werd moest hier de aanhanger leeg gepakt worden. De afvalstukken hout en de langere planken die we gisteren hadden opgehaald, lagen namelijk nog ín en óp de aanhanger. De langere planken legde Heiko bij een andere stapel hout, onder een groot blauw kleed. Dat komt ooit (misschien) nog wel eens een keer van pas. Als de carport gebouwd gaat worden is er immers altijd wel “hulpmateriaal” nodig. Aldus Heiko. “Daarvoor kunnen de lange panlatten bijvoorbeeld goed gebruikt worden”. Ja ja, we zullen zien hoe lang dat hout er zo blijft liggen. De stapel die ín de aanhanger lag werd gesorteerd op lengte. Grofweg waren er drie lengtes aan schrootjes. Dat was namelijk het dakbeschot van de gesloopte veranda. Dat dakbeschot hadden ze links en rechts van de dragende dakspanten doorgezaagd. Er waren zodoende stukken van 1,20 meter en van 0,80 meter en reststukjes.
De reststukjes gingen nog een keer met de cirkelzaag doormidden en de andere stukken heeft Heiko tóch nog maar even bewaard. Want… Het dak van de carport komt onder een hele flauwe helling te liggen en de voor- en achterzijde moeten dan dichtgezet worden. Daar kunnen die schroten weer voor hergebruikt worden. Behalve de schroten was er nog wat ander kleine regelwerk aan hout en dat ging ook doormidden en meteen in de grote bak met grijpvoorraad stookhout in het stookhok. Uiteindelijk is er niet eens zo heel veel verzaagd. Het zal ongeveer een halve kuub hout geweest zijn. De grote delen van de oude spanten legde Heiko eerst aan de kant. Die komen morgen misschien aan de beurt om spijkervrij te maken.
Nu de zijkanten van de oprit er weer strak bij liggen en ook de oprit zelf onkruidvrij is, lijkt het allemaal weer een stuk vrolijker. Zeker in combinatie met de kleurrijke bloemen in de border. Vandaag heeft Heiko daar het onkruid ook even weer uitgehaald, zodat ook die border er ook verzorgd uitziet. Een eigen tuin vergt onderhoud en dat kost best wel veel tijd. Tegelijkertijd is het zó genieten van de eigen tuin als het weer netjes is. Het werken in de tuin ervaren we maar zelden echt “werk”. Het is feitelijk een manier van ontspanning, als je op de knieën, in de zon, lekker kalmpjes aan bezig kunt zijn. Hopelijk gaat het gras daar ter plekke trouwens snel weer een beetje herstellen. Er zaten eerder heel veel paardenbloemen in en die heeft Heiko met een milieuvriendelijk middeltje doodgespoten. Helaas gingen niet alleen de paardenbloemen dood, maar tevens al het andere, waaronder het gras. Gelukkig is gras een soort onkruid, dat altijd weer terugkomt. Dit jaar ziet het er inderdaad niet zo fraai uit. Helaas. Elk nadeel heeft echter een voordeel: Heiko hoeft het nu niet te maaien.
Vaak horen we, als we buiten bezig zijn of gewoon even zitten te relaxen, een vogel piepend schreeuwen. Inmiddels herkennen we dat geluid en weten we dat er een buizerd overvliegt. Wellicht op zoek naar een prooi, in de vorm van muizen, kippen of jonge katten. Ik had al vaak geprobeerd een foto te maken van zo´n buizerd in zijn vlucht, maar helaas is dat nooit gelukt. Vandaag had ik wel geluk. Het voordeel van de digitale fotografie is dat je “gratis” een tiental foto´s kunt maken om vervolgens de meest gelukte te bewaren. Gelukkig waren onze katjes binnen op het moment, dat de grote roofvogel overvloog!
Wij mensen eten gevarieerd. Vandaag worteltjes, morgen bontjes, eens broccoli of bloemkool, een keer een pizza of een pasta. Voor onze katten willen we ook een beetje variatie in hun menu aanbrengen. Daarom kopen we voor de snoepjes altijd verschillende smaakjes. Hun brokjes blijven gelijk, want dat schijnt dan weer juist heel goed voor ze te zijn. Nu hadden neef en tante ook om Jikke en Ebba gedacht en hen lekkere snoepjes meegenomen. De kleur leek niet echt uitnodigend, ze waren groen-zwart, maar dat zien die twee toch niet. Misschien waren het vegetarische snoepjes? Nee, maar wel goed voor hun gebit. Dat stond namelijk op de verpakking.
De donkere snoepjes mengde ik met de bestaande snoepjes, in de grote weckfles. Die hebben we ooit eens van Geert en Froukje gekregen. Iedere avond als de katten naar bed gaan, hun mandjes staan in de kelderhal, roep ik eerst “Gaan de dames slapen?” en dan gooi ik een handjevol snoepjes naar beneden. Dat is een traditie geworden en daarmee weten ze, dat het tijd is om te gaan slapen. Dan gaat de deur dicht en het kattenluik op slot. De volgende ochtend zijn de snoepjes allemaal weg. Maar de laatste dagen beslist niet. De donkere snoepjes eten ze niet op! Ook niet toen ik ze verraste met een handjevol. Zomaar eventjes tussendoor. Wederom laten ze de donkeren onaangeroerd liggen.
Tja, dan zit er maar een ding op: sorteren! De “vieze” groene en zwarte eruit zoeken en de lekkere bruine snoepjes terug in de weckfles. Jammer, maar deze snoepjes waren geen succes. Deze zijn aan de kant gelegd voor als er bezoek komt die katjes heeft. Zoals ik al schreef eten wij gevarieerd. Ook de locatie varieert, waarbij ik moet toegeven, dat we het meest aan de keukentafel zitten te eten. Heel af en toe komen de borden op schoot en gaan we in de kamer onze bordjes leegmaken. Vanavond zaten we echter buiten, bij de grilplaats. Er waren nog een paar takjes die Heiko reeds in stukjes had geknipt en die werden in de betonnen ring gegooid en aangestoken. Dankzij de “tändväska”, een aanmaakvloeistof, brandt het heel snel. Dat is erg handig spul en niet zo gevaarlijk als benzine.
We lieten het vuur eerst even flink branden en begonnen vervolgens met een worstje boven het vuur. De eerste worstjes hield Heiko iets te dicht in de vlammen, waardoor die worstjes een aparte kleur én smaak kregen. Bij de worstjes had ik gekruide aardappeltjes geserveerd, die ik in een koekenpan had gebakken en dat, tezamen met een beetje rode bietensalade, frisse druifjes en diverse sausjes smaakte ons uitstekend. Biertje erbij… Ik vind dit minstens zo leuk als barbecuen. Het is gezellig om samen rond het vuurtje te zitten, de warmte van het vuur te voelen, de vlammen te zien bewegen en de worstjes aan een prikker boven de vlammen te garen.
Het weer werkte trouwens ook mee, al is dat geen noodzakelijke voorwaarde. Heiko grilde voor het eerst bij een klant van Örtengren, in een miezerige regen. Toen was het ook gezellig. En de Zweden grillen zelfs in de winter. Met of zonder sneeuw. Overal in het bos en soms op grote rotspartijen zijn grilplaatsen te vinden. Zelfs op de hoge rosten bij Skurugata zijn verschillende grilplaatsen ingericht. We begrijpen steeds beter waarom! Met z´n tweeën is het leuk, maar met meerdere mensen is het waarschijnlijk nóg leuker. Als we weer gasten krijgen staat het grillen zeker op het programma.
Met een goed gevulde maag ging Heiko daarna weer aan het trimmen. Het talud tussen het hoger gelegen grasveld en het lagere deel, naast onze veranda, moest eraan geloven. Daar laat Heiko het gras en alle bloemen die daar spontaan in gaan groeien, altijd staan. Het ziet er soms een beetje verwilderd uit, maar tevens erg kleurrijk door de vele verschillende soorten bloeiende bloemen die er opkomen. Het meeste is overigens onkruid, echter die hebben zeker ook prachtige bloemen. Nu het meeste helaas was uitgebloeid werd het tijd om het te snoeien. Best wel een tijdrovend klusje, alleen het resultaat is wel weer heel netjes. Wát een verschil hé? Het wilde, natuurlijke en kleurrijke heeft zeker iets moois. Toch is een strak gazonnetje met dito taludje ook weer mooi.
