En het is weer groen

 
Nou, als dit onze winter was, dan was het wel een hele korte. De 4 cm sneeuw van gisteren was vannacht voor 90% alweer weggeregend. Jammer hoor. Maar er is nog hoop. Gelukkig zag ik namelijk op Klart, dat de temperaturen volgende week onder nul dalen. Mogelijk komt er dan ook nog sneeuw en blijft dat iets langer liggen dan dit laagje. De wereld ziet er immers heel anders uit met dat witte tapijtje. En tezamen met vorst levert dat vaak heldere, strakblauwe luchten op en zonnige dagen. Dat zijn momenten om er weer eens op uit te gaan. Dat zijn tevens mooie omstandigheden voor het maken van prachtige foto´s. Vandaag lukte het alleen maar om een trieste foto te maken van ons bijna overstromende vijvertje. Het is net alsof het eilandje erin verdrinkt! Zóveel water staat er alweer in. Het bruggetje is al bijna verdronken…

Vandaag was het helaas erg bewolkt en werd ons vijvertje verder bijgeschonken met water, doordat het ook nog af en toe regende. Toch ben ik nog even buiten bezig geweest. De hele week was ik andermans bomen aan het snoeien en nu was het de beurt aan onze eigen fruitbomen. De kleine perenboom voor ons huis was in een mum van tijd klaar, maar de grote appelboom achter het huis kostte enkele uurtjes. Steeds de trap verplaatsen en zo een paar keer rond de boom draaiend voor het beste resultaat. Voor de hoogste takken, waar ik niet bij kon komen, gebruikte ik de uitschuifbare takken-snoeischaar van mijn vader. Die komt me hier weer perfect van pas. In Blijham ook al trouwens. Op het moment dat ik daarmee bezig ging begon het net te regenen. Desondanks wilde ik het klusje even afmaken, alleen werd ik daarbij gehinderd door de regendruppels die op mijn brilglazen vielen. Op een gegeven moment ging het beter zónder bril dan mét. Ik zag namelijk ineens wel twee keer zoveel takken…
   
Alle takken die rechtstreeks naar de hemel wezen knipte ik eruit, alsmede de takken die naar de stam groeiden in plaats van naar buiten. Oh en ook de takken die elkaar kruisten. Tenslotte vanaf een afstandje het model van de boom nog even in ogenschouw genomen, om vervolgens links en rechts nog iets van enkele dikkere takken af te knippen, zeker van de onderste takken, omdat ik daar elke keer last van had tijdens het grasmaaien. De boom is nu weer flink ingekort en kan zich klaarmaken voor een mooie appelopbrengst in september – oktober. In 2018 hadden we een fantastische opbrengst. In 2019 was dat een stuk minder. Of beter gezegd: ronduit slecht. Maximaal 25% van het jaar eerder. Hopelijk dit jaar weer iets meer, zodat we er weer een lekkere appelmoes, appeltaart en appelwijn van kunnen maken.
 
Verder was het wederom tijd om de grijpvoorraad brandhout aan te vullen, vanuit de houtcontainer naar het stookhok. De grijpvoorraad zit in een bak van gestapelde palletsopzetstukken (80 cm x 120 cm). In totaal kan daar 1 m3 hout in en daar kunnen we 4 dagen mee vooruit. Het stoken op hout is veel voordeliger voor ons dan het stoken op pellets. In principe kost het namelijk niets. Het hout komt van de bomen uit ons eigen bos, zolang de voorraad strekt en de pellets moeten we kopen. Daarbij komt dat de pelletsbrander veel stroom gebruikt voor het verwarmen van de gloeispiraal, die onder het bakje met de pellets zit. De gloeispiraal wordt enorm heet en zorgt ervoor, dat de pellets gaan branden. Een verwarmingsspiraal gebruikt echter veel stroom. Het grote voordeel van het stoken op pellets is uiteraard het gemak. Je hebt er geen omkijken naar. Als de grote voorraadbak vol zit met de 8 mm grote pellets kunnen we met de huidige weersomstandigheden wel een week vooruit. Terwijl we iedere 2,5 á 3 uur blokken hout op het vuur moeten gooien om het vuurtje brandend te houden. Als we thuis zijn is dat geen probleem. Het heeft ook wel wat, dat vuurtje stoken.

Met Joke ging het vanmorgen na de bedrust iets beter dan gisteren. In de loop van de dag werd het echter weer slechter en zag ik haar telkens naar de klok kijken, om te controleren of er alweer 4 uur tussen de laatste pijnstillers en de volgende zat. Als we maandag nog niets hebben gehoord over vervolgstappen, gaan we zelf bellen met het ziekenhuis in Eksjö. Gelukkig had ze wel weer steun en afleiding aan Ebba en Jikke. Die komen regelmatig even bij haar, als ze op de bank zit of ligt. In haar knutselruimte in de kelder had ze nog een paar boeken staan met creatieve ideeën. Die wilde ze graag bekijken om weer iets anders te gaan doen. Maar helaas: de boeken waren dermate verouderd, dat de ideeën niet echt zo spectaculair meer waren. De overgrote meerderheid van de inhoud van de twee ringbanden verdween in de kachel. Gelukkig kan ze genoeg inspiratie opdoen via internet en Pinterest. Ik ben benieuwd wat ze nu weer bedenkt. De kunstwerken van cement lijken goed te drogen. Ze worden steeds lichter van kleur en het voelt goed stevig aan. Erg leuk! Nu op zoek naar kleine plantjes die we er in kunnen poten.

Bij de post vonden we vandaag een envelop van het UWV uit Nederland. In de envelop zat het formulier, waarop Joke moest aangeven, dat ze nog in leven is. Grappig is dat. Zet je handtekening onder het formulier en stuur het via de bijgeleverde retourenvelop terug naar Nederland. Tja, wel heel begrijpelijk dat ze elk jaar die controle doen. Of die controle waterdicht is durf ik te betwijfelen. Maar goed, het ingevulde en ondertekende formulier ligt alweer klaar voor de postbode. De retourenvelop doen we in een plastic zak en laten die half uit de brievenbus hangen. Dan neemt de postbode die maandag weer mee terug naar het postkantoor. Lekker gemakkelijk! Niet dat we te lui zijn om de brief zelf op de post te doen hoor, we doen dit om die service in stand te houden. Als we straks oud en minder mobiel zijn, is het een hele comfortabele service. Ha, ha! Regeren is vooruitzien!

Zweden heeft helaas zijn eerste bevestigde geval van coronavirus. Een vrouw, die nu wordt verzorgd in het ziekenhuis Ryhov in Jönköping. De Zweedse Volksgezondheid heeft ongeveer 20 analyses uitgevoerd van monsters van mensen die ademhalingssymptomen hebben gehad, na een verblijf in het getroffen gebied in China. Een positief geval is nu aangetoond in onze provincie. Het was te verwachten, gezien het feit dat de Zweden veel reizen. Soortgelijke gevallen zijn ook geïdentificeerd in verschillende andere landen. “Dit enkele geval betekent niet, dat we een verspreiding van de virus in de Zweedse samenleving hebben” benadrukt een woordvoerster van Volksgezondheid. Het ziekenhuis in Jönköping heeft de richtlijnen gevolgd met betrekking tot vermoedelijke infectie en de vrouw is momenteel geïsoleerd op een aparte afdeling. De besmette vrouw, 20 jaar, is niet ernstig ziek is, maar gezond en stabiel. Deze zaak is door de overheid heel zorgvuldig in kaart gebracht. Zo weten ze, dat de vrouw, die overigens zelf voor een onderzoek belde, besmet in China en niet in Zweden. Vervolgens had de vrouw ervoor gekozen geen sociale contacten te onderhouden, alvorens ze was overtuigd of ze wel of niet zou zijn geïnfecteerd. Zo heeft zij geen andere mensen weten te infecteren…

Vandaag is het 1 februari en dat betekent, dat er weer semlor te koop zijn! Een semla (meervoud semlor) is een zoet broodje met een mengsel van spijs erin en veel, heel veel slagroom. Op 6 februari is het de nationale semlor-dag in Zweden en vanaf nu mag je “officieel” een semla eten. Joke had nog niet zo lang geleden een paar broodjes gekocht en in de diepvries bewaard, waardoor we er eentje kunnen maken, wanneer we er zin in hebben. Vanochtend vroeg ze of ik een dergelijk lekkernij bij de thee wilde en daar zei ik (vanzelfsprekend) geen nee tegen. Jammer genoeg kan zij er nu niet eentje nemen, omdat haar lichaam dat niet kan verdragen. Toch zorgde zij voor het broodje en slagroom, terwijl ikzelf de spijs een beetje smeuïger maakte met een scheutje melk. Spijs is me soms een beetje te geconcentreerd en hierdoor veranderd de smaak iets in de positieve zin. Twee vliegen in een klap. Toen was het tijd voor de eerste hap en ik denk, dat ik voor 6 februari nog in ieder geval eentje meer ga eten, want dat duurt nog vijf dagen… De semla was heer-lijk!