Geen widgets gevonden in de zijbalk

Het gaat gelukkig al stukken beter met kleinzoon Jelte. Afgelopen vrijdag werden zijn neus- en keelamandelen verwijderd en de eerste dagen na de ingreep was het kereltje ziek. Hij kreeg er ook nog eens een oorontsteking bij. Plus de pijn en naweeën van de ingreep: hij voelde zich ellendig. Daarna ging het langzaamaan beter en beter. Gisteren kregen we een berichtje van mama Elise, dat ze met de drie kinderen, Merle, Daan én Jelte, naar de bioscoop was. Jelte had nog wel af en toe pijn, maar genoot toch van de film. Gelukkig is het ergste achter de rug!

Vanochtend hadden we een afspraak staan voor een fika bij Nederlanders, die sinds een paar maanden in Frinnaryd wonen. Een paar weekjes geleden waren Dick en Janneke bij ons en voor vandaag hadden ze ons uitgenodigd. Gezien de conditie van Ebba hadden we de afspraak afgezegd. De verzorging van ons dametje gaat nu even voor. Janneke had alle begrip voor de situatie en de uitnodiging bleef gewoon staan voor een andere keer. Heel fijn! Ebba lijkt eigenlijk geen of weinig last te hebben van haar pootje. Ze staat er weer normaal op, ondanks de zes hechtingen. Ze moet nog wel ontzettend wennen aan de kap om haar kopje. Erg lastig hoor. Ze knalt steeds overal tegenaan als ze zich verplaatst. Dat moet nog 11 dagen zo doorgaan… Dan gaan we terug naar de dierenkliniek, om de hechtingen te laten verwijderen. Tot die tijd krijgt ze gewoon wat extra aandacht, want ze meldt wel aan ons dat ze erg zielig is… Getuige haar zachte gejammer af en toe. Haar tipi, waar ze ´s nachts altijd in slaapt, hebben we in de kamer gezet, zodat ze haar eigen plekje heeft waar ze zich in terug kan trekken.

Sinds een paar dagen ben ik weer gestart met mijn oefeningen. Niet elke ochtend, maar ik probeer om de andere dag ongeveer een uurtje te bewegen in onze fitnessruimte. Muziekje er bij aan en dan in een rustig tempo een aantal geselecteerde oefeningen doen. Buikspieroefeningen, rugspieroefeningen en oefeningen voor de benen. Als laatste ga ik een kwartiertje op de hometrainer fietsen. De dag erna heb ik uiteraard extra last van mijn rug, maar daar komt dan ook spierpijn bij en dat is wel goed. Vanaf verschillende kanten is het mij (opnieuw) duidelijk gemaakt, dat de spieren in de rug steun geven aan de wervelkolom. Als die wervelkolom pijnlijk is, moet je de spieren er omheen versterken, waarna die spieren de wervelkolom als het ware “beschermen” tegen verkeerde bewegingen. Het is een zure appel waar ik nu doorheen moet bijten, want in het begin levert het alleen meer pijn op. Ik heb echter een hoger doel voor ogen.

Heiko ging in de loop van de dag nog eventjes een paar stammetjes kloven. Het laatste restje wat nog aan blokken lag was in ongeveer anderhalf uur aan de kant. Maar goed ook, want hij was nog maar net klaar of het begon te regenen. Het gekloofde hout ligt nu allemaal op een kleed, zodat het niet in aanraking komt met de vochtige grond. Om te voorkomen dat er te veel regenwater op valt, heeft hij er nu ook tijdelijk een kleed bovenop gelegd. Het kleed is niet goed voor het hout, omdat het nu niet door de wind gedroogd wordt. Binnenkort is er ruimte in een houtstek en kan het daarin opgestapeld worden.

Toen hij langs de appelboom liep zag hij hele duidelijke, diepe pootafdrukken van een eland onder appelboom! De eland was misschien ongeduldig? Gooien we de valappels niet vaak genoeg of snel genoeg naar de witte deur, waar de wildcamera hangt? Gelukkig voor de eland weet hij of zij waar die valappels vandaan komen. Het dier zal zodoende gedacht hebben, dat het vanaf nu een zelfbediening is. Naast een diepe pootafdruk zag Heiko een takje van de appelboom liggen. Een tweede duidelijk bewijs van zijn of haar bezoek en appeldiefstal. Omdat we uiteraard graag de “dief” op heterdaad willen betrappen, hing Heiko de wildcamera aan een andere boom, met zicht op de appelboom. Hopelijk kunnen we de appelvreter snel ontmaskeren.

Gisteren schreven we over de mogelijkheid voor de jeugd, om al op 15-jarige leeftijd legaal auto te mogen autorijden. Simpelweg door de motor van iedere willekeurige auto te begrenzen op een maximumsnelheid van 30 kilometer per uur. En het verwijderen van de achterbank. Uniek in Europa. Maar er is nóg iets bijzonders voor wat betreft het autorijden. Kinderen kunnen namelijk rijlessen krijgen van hun ouders of van een andere volwassene, die daarvoor op een eenvoudige manier officieel wordt geregistreerd. Via de website van Transportstyrelse, de Zweedse RDW, kun je je aanmelden als “handledere”, begeleider/ toezichthouder. Voor iedere “leerling” moet het apart aangemeld en goedgekeurd worden. Een bewijs van goedkeuring is vijf jaar geldig en wordt door Transportstyrelse afgegeven. Het moet getoond kunnen worden als de politie ernaar vraagt.

Als begeleider moet je zelf minstens 24 jaar oud zijn, een geldig rijbewijs hebben en beiden, zowel de leerling als de begeleider, moeten een drie uur durende introductiecursus gedaan hebben. De kosten daarvoor bedragen ongeveer 40 euro per persoon. Achter op de auto moet vervolgens een sticker geplakt worden met de tekst “övningskör”, oftewel oefen-rijden. De leerling moet tenslotte een “körkortstillstånd” hebben. Dat is een soort goedkeuring voor het mogen beginnen met rijlessen. Daar zijn geen kosten aan verbonden. Alles kan digitaal geregeld worden via de website van Transportstyrelse. Erg handig! Door rijlessen via een van de ouders te nemen is het aanleren van rijvaardigheid een stuk voordeliger, dan wanneer er gelest moet worden bij een rijschoolhouder. Een rijles kost hier tussen de 600 en 800 sek, ongeveer 60 tot 80 euro per lesuur. Lessen via een “handledare” is financieel gezien daarmee erg interessant!

Om ervoor te zorgen dat iedereen een veilige reis heeft, hebben enkele bussen in Zweden achterwaarts gerichte kinderzitjes ingevoerd! Op die manier kunnen volwassenen op een veilige manier met jonge kinderen reizen. Het kinderzitje is geïntegreerd in de achterkant, de leuning van de gewone zittingen en kan gemakkelijk naar beneden geklapt worden wanneer nodig. Het is goed onderzocht, dat naar achteren gerichte stoelen veiliger zijn bij een ongeval. De zitplaatsen bieden meer ondersteuning voor hoofd en nek en verkleinen de kans op blessures, door de voorwaartse beweging bij een frontale botsing te verminderen. De achterwaarts gerichte zitjes zijn daarom aanbevolen voor alle kinderen tot 18 kilo. Goed bezig vervoersmaatschappij!

Stuk hout vanuit de houtstek

Regelmatig worden er een paar kruiwagens met hout opgehaald vanuit een houtstek. Dat komt dan in de grote bak in het stookhok te liggen. Dat noemen we onze “grijpvoorraad”. Toen Heiko van daaruit de kachel aan het voeren was met houtblokken, zag hij plotseling, dat hij een heel vreemd stuk hout in handen had. Dat legde hij eerst even aan de kant. Hij zag er namelijk een mooie puntschoen in! Toen hij mij die liet zien, zag ik het ook direct. Geen twijfel mogelijk. Dat stuk hout was zodanig gegroeid, gezaagd en gekloofd, dat het precies op een schoen leek. Die gooiden we uiteraard niet op het vuur.

Ik had eerder van een stam met twee “benen” een broekje gemaakt, door er een rits en twee zakken van een oude spijkerbroek op te plakken. Met dit stuk hout zou ik een houten schoen “maken”. Heiko sneed het stuk hout een klein beetje bij met een mes en ik haalde een paar knopen vanuit mijn knutselkast, een leren veter en een tube lijm. Daarmee probeerde ik iets om het effect van een schoen te versterken. Een veter bij de knopen, een halve lus er tussen (het is uiteindelijk ook maar een halve schoen!), randjes bij hak, zool en bovenkant en ta daaa… Zie hier het resultaat! De schoen mag blijven staan zolang hij “netjes” blijft. Wanneer de bast te veel droogt en gaat barsten is het over. We kunnen er dus nog een poosje van genieten!

3 gedachten over “Eland op appeljacht!”
  1. Dus kinderen mogen door een ervaren bestuurder rijles krijgen.
    Hahaha, dan waren mijn vader en ik een voorloper.
    Toen ik rond de 18 was, had mijn vader een oud autootje op de kop getikt en maakte daar een extra rempedaal in. Hij was tenslotte niet voor niets automonteur. Met deze auto gingen wij kris kras door ons dorp. De hellingproef werd tot huilenstoe geoefend! We hadden wel wat straatjes die omhoog liepen naar een kleine vaart. Tot ik het op een gegeven moment zat was. Ik wilde dit niet meer. Heb er in mijn latere leven een veel plezier van gehad. Nooit probleem met hellingproef! Heb daarna ook nog les gehad van een rijschoolhouder.
    Vlak voor mijn 19e jaar heb ik afgereden en ben in één keer geslaagd!
    Het eerste wat ik deed, was naar de garage fietsen, waar mijn vader werkte en hem vertellen dat ik geslaagd was!
    Leuke herinnering weer…..

    1. Wat een schitterend verhaal, Wilma! En dan je rijbewijs halen en snel fietsen naar pa: super! En die hellingproef… Vergeet je nooit weer!
      Fijne zondag!

Laat een antwoord achter aan Wilma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.