Ehhh… Alweer appels???

Woensdagmiddag hadden we opnieuw een tasje met appels gekregen van Norbert en Cecile. Die moesten natuurlijk wel verwerkt worden. Maar ja: wat maak je daar nou weer van? Appelmoes? Ach, dat eten we niet zo vaak. Appelwijn of cider? Daarvoor waren er te weinig appels. Gebruiken voor stamppot zoete appels? Nee, er lagen al vier zakjes in de diepvries en dat is wel voldoende. Dan moet er maar een appeltaart van gemaakt worden… Maar dat is niet vervelend hoor!

Ik maakte een “snelle appeltaart”. Eentje in de koekenpan. Op die manier een taart maken had ik ergens gelezen en dat werkt prima. Eerst de appels geschild en in partjes in de pan met boter en suiker, even lekker laten bakken, dan het deeg erop. Deksel op de pan en kort laten garen. Dan, middels de deksel of een bord, alles omdraaien. Eventjes laten bruinen en dan is het al klaar. Een uurtje later zaten we dan ook samen aan de koffie met een stukje appeltaart met vanillesaus. Smakelijk hoor! De rest deed ik in drie porties in de diepvries. Voor het geval we onverwachts visite krijgen of voor het geval, dat we zelf vinden dat we iets lekkers bij de koffie hebben “verdiend”…

Toen we gisteren een wandeling maakten, werd ons pad gekruist met een behoorlijk behaarde rups. Daar werd een foto van gemaakt en thuis vroeg ik Google om raad. “Wat is dat voor een rups?” Er kwamen meerdere rupsen voorbij en die er het meest op leken waren de veelvraat rups en de grote beer. Maar welke is het? Of is het toch een andere? De rups, die wij vonden is helemaal behaard. Als het de grote beer is, dan klopt het met de omschrijving, dat het lichaam fluweelzwart is. Op de rug heeft hij een dichte, roodachtig strepen in de beharing. De kop is zwart en bruinachtig behaard. Het is beter om de grote beer niet op te pakken of aan te raken, want de haren kunnen namelijk jeuk veroorzaken. Maar is dit een grote beer?

In augustus zou de schoorsteenveger langskomen. Het was weer tijd voor de halfjaarlijkse schoonmaakbeurt van de rookkanalen. Op de aangekondigde dag waren wij echter in Nederland en zodoende hadden we die afspraak geannuleerd. Daarop kregen we een reactie. Ze zouden ons later wel een keer inplannen. Nou duurde dat “later” ons een beetje té lang. We zijn inmiddels twee maanden verder en het stookseizoen is alweer in volle gang. We belden er woensdag achteraan en kregen vlot een nieuwe afspraak. Vandaag! De man, genaamd Calle, melde zich om twaalf uur en ging als eerste meteen door naar boven. Naar de zolder. Daar had Heiko het luik alvast vrijgemaakt en het laddertje neergezet, zodat de schoorsteenveger door het luik op het dak kon komen. Meteen naast de schoorsteen. Voor alle zekerheid had Heiko ook het vloerkleed weggepakt en het schilderijtje aan de wand, de wand waar de man met roet aan de handschoenen zich waarschijnlijk aan zou steunen.

De activiteit op het dak duurde slechts vier minuten. De diverse rookkanalen werden geveegd en hij was met een camera door de kanalen gegaan, zo vertelde hij. Het zag er goed uit! Daarna ging hij verder in de kelder. De aanslag, die naar beneden was gevallen, haalde hij weg. Een emmer vol! Ook keek hij nog even naar de spis (op hout gestookte kachel/ kookplaat) in de keuken en de houtkachel in de kamer. Hij vroeg of we die vaak gebruikten. Nou nee, dit jaar alleen eigenlijk tijdens de langdurige stroomuitval in januari. Na de twee stormen. Daarna zijn beide kachels niet meer gebruikt. Het zag er allemaal prima uit, vertelde Calle en we konden weer veilig stoken. Een half uur na aankomst reed hij alweer de oprit af, op weg naar zijn volgende klant. Wij legden alles op zolder weer op zijn plaats en gingen in de kelder aan het schoonmaken. De beste man had alles achter zich laten liggen. Wat een rommel…

Vanmiddag was een van mijn eerste acties het opruimen van de veranda. Vanwege de lagere en steeds verder dalende temperaturen zitten we echt niet meer buiten met een kopje koffie. De veranda kon klaargemaakt worden voor de winter vond ik. Alle prullaria deed ik in de grote kast op de veranda en de kussens verdwenen in een tuinkussenkist. Net als voorgaande jaren. Dat het er nu gezellig uitziet kan ik niet zeggen. Het is nou eenmaal niet anders. Straks komt de verlichting er weer te hangen en dan wordt het wel weer beter.

Ook het terras, naast de keuken, haalde ik leeg. Die tafel en stoelen die daar normaliter staan zette ik onder de veranda. Daar blijven ze mooi droog staan. Voordeel van het daar staan is ook, dat ze over een paar maandjes of weekjes (?) niet onder de sneeuw komen te staan. Net als de kussenkist. We weten inmiddels uit ervaring, dat die kisten niet sterk genoeg zijn, om de sneeuw dat te zijner tijd van het dak valt, goed op te vangen: de deksel kan dat niet dragen… Tenslotte veegde ik de houten vloer van het terras en de betonvloer van de veranda aan en constateerde ik met een voldaan gevoel, dat alles klaar was voor de winter.

Hierna had ik zin, om nog even de benen te strekken en wat frisse lucht in te ademen. Op naar de groentetuin, om te kijken hoe dat er nu bij lag. Ik zag dat Heiko de compost had verspreid. Mooi. Op een later moment moet dat er nog onder gespit worden, maar dat komt wel goed. Helemaal rechts in de groentetuin zag ik, dat er nog rabarber stond. De rabarber, die na midsommar, of in ieder geval na 1 juli nog was gegroeid. Dat mag je, vanwege een te hoog gehalte aan oxaalzuur in de stengels, na 1 juli niet meer eten. Zo hebben we gelezen. Vandaar dat we dat gewoon hebben laten staan. Nu haalde ik het er toch maar af en legde een gedeelte van het loof over de planten. De stengels kwamen in de compostbak.

Oei… Werk aan de winkel! Het hekwerkje rondom de groentetuin is aan onderhoud toe. De verf is van de houten paaltjes afgebladderd en ook van het ijzeren hekwerk. Ja, dat heeft uiteraard te lijden onder de weersomstandigheden. Het hekje staat er denk ik ook alweer een jaar of drie, dus dat het onderhoud nodig heeft is niet zo verwonderlijk. Het hek komt vanaf de veranda. Het stond aan de achterzijde, waar wij een houten wand hebben gemaakt, zodat we er beschermd tegen regen en wind konden zitten. Later bedachten we, dat die hekjes wel rond de groentetuin geplaatst konden worden. Misschien zou het de reeën dan bij de groente vandaan houden. Dat laatste is, voor zover we kunnen nagaan, inderdaad het geval. Het verven zal een klusje worden voor in het voorjaar van 2023. Wat klinkt dat ver weg!

Vanaf de groentetuin liep ik naar de camper. Het kleed, dat ter bescherming over de camper ligt, was een beetje losgewaaid en dat maakte ik weer in orde. Toen ik naar de grond keek zag ik, dat het nieuw ingezaagde gras, in de diepe sporen die de banden van de camper hadden achtergelaten, al opkwam! Hele kleine, jonge en frisgroene grassprietjes kwamen uit de zwarte grond. Tóch nog! Hier hadden we niet op gerekend vanwege de lage temperaturen. Wel fijn, dat het straks weer een egaal groene grasmat is. Hopelijk kunnen we de camper er volgend jaar weer wegrijden zonder opnieuw al te diepe sporen te veroorzaken.

En wat deed Heiko eigenlijk vandaag? Nou eigenlijk niet zo veel. Gisteren was hij met de kettingzaag bezig geweest en de afgelopen nacht en vandaag had hij daar een herinnering aan. Een herinnering in de vorm van rug- en heuppijn. Hij was niet “op dreef” zeg maar en hield zich, qua lichaamsbeweging, behoorlijk gedeisd. Hij had een boek gepakt en was begonnen te lezen. Het verhaal was dermate interessant, dat hij het boek niet meer weglegde. Het boek vertelt het verhaal van “De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween”. Dat boek hebben we te leen gekregen van (Rob en) Marijke uit Flisby. Gedurende de dag verwisselde Heiko de ene stoel voor de andere stoel, maar kon het zittend toch niet lang volhouden. Daarop ging hij op zijn buik op bed liggen te lezen. Dat ging beter. Vervelend, maar er was gelukkig een aanwijsbare reden voor zijn pijn. Het werken met de kettingzaag (die hij nu even laat liggen) en daaropvolgend het verslepen van het vele hout en… Uiteraard gaat zijn leeftijd gaat ook meespelen…