Eerste palen carport staan!

 
Vanochtend konden we voor het eerst gebruik maken van de markies met het nieuwe stofje. De zon scheen volop en het was al behoorlijk warm. Het stof is een behoorlijk groot verschil met de oude, de gestreepte. Deze effen grijze laat overigens net iets meer licht door, zodat we niet in een donkere keuken zitten als de markies helemaal naar beneden is. Op de veranda lijkt het allemaal meer een geheel. We hadden uiteindelijk niets met bruin of rood-oranje. Nagenoeg alles in grijstinten. De kosten vielen uiteindelijk nog heel erg mee. Het was een stof van 15 euro de strekkende meter en we hadden er twee meter nodig. Dat we blij zijn met de “nieuwe” markies hoef ik niet te vertellen…
 
Heiko ging op zijn vrije dag thuis aan het werk met het project carport. Al vroeg reed hij met de aanhanger achter de Volvo naar Tranås, om bij de bouwmarkt ByggMax in dit geval, een paar palen te halen. Hij had via het internet gezien, dat ze daar palen van gelamineerd (samengesteld, verlijmd) hout hadden. De palen waren vijf meter lang en dat paste ons precies. Als je ze namelijk doormidden zaagt heb je twee van 2,50 lang en dat is ruim voldoende voor de hoogte van onze carport. Bij de ByggMax vroeg hij een van de medewerkers om de palen te pakken, want ze lagen heel hoog op een stelling. Geen probleem: met de heftruck werd een pallet met die palen er heel voorzichtig af getild. De man reed er meteen mee naar buiten, precies naast onze aanhanger. Vanaf de pallet kon Heiko op die manier vrij eenvoudig acht stuks over pakken en op de aanhanger leggen. De palen waren zwaar. Acht stuks waren daarmee een behoorlijk gewicht.
  
Die palen kwamen bovenop de houten opzet van de aanhanger te liggen en daarmee werd de aanhanger wel een beetje topzwaar. In een rustig tempo reed Heiko vervolgens terug naar huis. Onderweg ging het helaas toch mis! De bovenste houten plank van de opzet van de aanhanger knapte dwars doormidden. De acht palen tezamen waren qua gewicht toch te veel van het goede. Zeker nadat er een oneffenheid in de asfaltweg werd gepasseerd. Heiko stopte en maakte de sjorband weer vaster en reed vervolgens nóg rustiger door richting Ödarp. Veilig bereikte hij uiteindelijk het einddoel en begon hij met het leeghalen van de aanhanger. De palen waren stuk voor stuk helemaal ingepakt in zwart plastic trouwens. Vanuit de garage pakte hij even later vier bokjes en legde daar een paal van 5 meter lengte op. Precies in het midden zaagde hij die door. Vervolgens kwam de nieuw gekochte bovenfrees eraan te pas. Eerst oefende Heiko op een oud stuk hout en toen hij door had hoe het werkte freesde hij een sleufje van vier centimeter breed en negentien centimeter lang uit de onderkant van de palen.
    
Waarom? Omdat op de ingegraven poeren twee ijzeren strippen uitsteken, waar de paal tussen moest komen te staan. Die strippen zaten op zeven centimeter afstand van elkaar en de palen waren negen centimeter in het vierkant. Er moest zodoende een centimeter aan beide zijden uit de palen gefreesd worden. Dat ging heel mooi met die nieuwe frees! Al snel kon de eerste paal gezet worden. Yes! Resultaat! Tot nu toe was het steeds grondwerk geweest en zag je uiteindelijk niet zoveel resultaat. Nu gaat er eindelijk iets de hoogte in en dat is toch de bedoeling van een carport. In de ijzeren strippen, die uit de poeren staken, zaten twee gaten per strip. Daarin draaide Heiko aan weerszijden van de paal twee houtdraadbouten en daarmee zaten de palen stevig vast.
 
 
 
Met het zonnetje er weer bij en de camera in de hand voor het vastleggen van de werkzaamheden van Heiko, kon ik het niet laten, om de bloemen van de tuin ook even op de gevoelige en kleurrijke plaat vast te leggen. De mooie kleuren kwamen immers nu volledig tot hun recht: het paarse van de sering en de akelei, het oranje van de papaver en het dieprode van de pioenrozen. Het mooie is overigens wel zo´n beetje van de seringen af. Hier en daar zien we al, dat er eentje tussen zit, die bruin aan het worden is. Uitgebloeid. De papavers daarentegen hebben de smaak te pakken en beginnen juist nu te bloeien. De pioenrozen zullen hoogstwaarschijnlijk ook een dezer dagen hun kleur verliezen, want ook de schitterende bloemen van deze planten lopen naar het einde. Wat zal er dan weer gaan bloeien?
  

Zoals aangegeven, had ik me voorgenomen de groentetuin netter te houden als ooit tevoren. En omdat er alweer het een en ander aan onkruid in stond begon ik er vanochtend maar meteen weer aan. Eerlijk is eerlijk: het viel nu, qua werk enorm mee. Natuurlijk was er weer onkruid waar te nemen. Groot en klein, alleen lang niet zoveel dan dat ik nog een week zou wachten. Wat was het makkelijker werken. En uiteraard eveneens sneller. Daarom deed ik de moestuinbakken direct ook maar. Ja, ik had er plezier in!
   
Zelfs zo veel, dat na de groentetuin het gedeelte aan de beurt kwam rechts van de groentetuin. Oei! Daar was meer onkruid te zien, dan plantjes. Vooral veel mier zat erin. Op zich is dat nog wel leuk ook, want doordat ik zo lang had gewacht met het wieden, waren ze behoorlijk gegroeid. Maar als je al het onkruid een kant op strijkt, dan kun je een plant er zo uittrekken. Dan heb je meteen een behoorlijke handvol. Rond de bessenstruiken was het even een ander verhaal, want dat was echt wieden. Nu het daar weer netjes is, komt de rododendron ook wederom beter uit. Die bloeit ook zo mooi! Heiko kon zijn ogen haast niet geloven. Die vond het prachtig, dat dit stukje van de tuin ook weer schoon was. Hij had het al wel gezien dat er iets aan gedaan moest worden, maar had er geen tijd voor gehad. Dat is nou het voordeel van het feit, dat er geen I (Engelse ik) in Team zit: we doen het samen!
   

“Ebba! Kom uit de boom! Nu!” Wat ze er niet van begreep weet ik niet, maar luisteren deed ze in ieder geval niet. Ik zag haar op een bepaald moment al een poosje onder de vogelhokjes-boom liggen kijken, toen ze ineens die boom inklom. Van de vier nestjes zijn er namelijk nog drie in gebruik. Tenminste, wat wij weten. Ons dametje bleef maar klimmen, tot ze bij het linker nestje was. Daar zitten jonge koolmeesjes in. Ze keek in het nestje en besloot toen terug te gaan. Ze keek onderweg nog wel even in de onderste, waar de bonte vliegenvanger een nestje jonkies in heeft. Of ze naar mij heeft geluisterd weet ik niet, maar ik was blij, dat ze weer met vier pootjes op de grond stond. En moeder bonte vliegenvanger ook!
   
  
 
Gisteren had Heiko de onderkant van onze oppottafel gelukkig geverfd. Dat was een lastig klusje, omdat je er uiteindelijk in een rare houding onder moet liggen. Van zitten kon je namelijk niet echt spreken. Vandaag maakte ik het verven àf! Daar waar, zowel Heiko, als ik met de grote kwast niet bij konden komen, verfde ik vanmiddag. Daarvoor gebruikte ik een penseeltje. Alles moest en zou zwart worden, want dat er hier en daar hout te zien was… Jig! Een leuk klusje was het niet. Eigenlijk gewoon vervelend, omdat je er ook nu nog moeilijk bij kon komen. En als Heiko je dan ook nog eens aan het schrikken maakt, omdat hij het nodig vond, dat ik op de foto kwam… Het resultaat was gelukkig na bijna een uur (toch nog) mij naar de zin en daarmee is de oppottafel bij deze officieel klaar!
  
Aan het einde van de dag had Heiko zijn werk zijn vruchten afgeworpen en stonden alle zestien palen fier naar de hemel te wijzen. De volgende stap is het aanbrengen van twee lange zijbalken, die de palen aan elke kant van de carport met elkaar verbinden. Daarna kan begonnen worden met het leggen van de draagbalken van 5,40 meter lang. De overspanning tussen de palen is 4,80 meter en dat betekent, dat de lange balken aan weerszijden 30 centimeter over kunnen steken. Dat wordt wellicht volgend weekend verder opgepakt. Voor nu is het eerst gebeurd! Dit resultaat geeft ons een lekker gevoel kan ik je zeggen. Nu begint het ergens op te lijken.
   
Och, en op het allerlaatste moment raakte Heiko nog gewond! Terwijl hij met de gereedschapskist naar zijn werkplaats loopt, voelt hij een steek aan zijn rechterbeen. Blijkt dat hij zich heeft gesneden met een stanleymes! Ook nog eens diep. Later maakte ik de wond schoon en kreeg hij er een pleister op, waarmee we hopen, dat het snel weer dicht is. Het grijze grind, dat onder de carport komt is ondertussen overigens besteld. Er werd echter aangegeven, dat het wel eens na midsommar (25 juni) zou kunnen zijn, voordat het geleverd gaat worden. Nou, ja, geen probleem. We kunnen ondertussen gewoon verder werken aan dit project. We “beloonden” ons deze avond met een grill-partijtje, wat ons heerlijk heeft gesmaakt!