Vanmorgen bleek de thermometer op -2 te staan! De eerste nachtvorst van deze winter is een feit! Het gras was wit uitgeslagen en het was een groot deel van de ochtend mistig. De eerste nachtvorst vorig jaar was op 19 september al, bijna een maand eerder. Naar mijn idee was het nu al vroeg, het is immers nog maar half oktober. De nachtvorst van 2019 zei niets over het verloop van de winter, want een strenge winter hebben we niet gehad. Niet zoals in 2018. Heiko geniet ervan, echter voor mij had het nog wel een maandje mogen wachten. Alhoewel, ik moet toegeven, dat het meestal wel een prachtige dag wordt nadat het ´s nachts heeft gevroren.
Meteen was het vanochtend een drukte van jewelste. Vele koolmeesjes vlogen om het huis, nerveus op zoek naar eten. Althans voor mijn gevoel deden ze dat. Ze vlogen vaak naar een leeg voederhuisje en dat vond ik best wel zielig. Daarom naar de garage om een tweetal bollenhouders te halen en ze te vullen. Ook het huisje zelf vulde ik met voer. Dat was er nog volop van de eerste maanden van dit jaar. Goed opgeborgen in een, goed sluitende, plastic emmer. Binnen een minuut zaten er al meerdere koolmeesjes aan het ontbijt. Ook weer gezellig: samen eten. Zij bij het voederhuisje met bollen, granen en zaden en ik aan tafel met een broodje en een kop thee.
Heiko had gisteravond een telefoontje gekregen van zijn baas Örtengren. Of hij vandaag kon komen te werken. Ja, dat was geen probleem: hij voelt zich weer helemaal de oude. Goed dan, om acht uur beginnen. De begintijd is inmiddels een uur opgeschoven, vanwege het feit dat het ´s morgens nog zo donker is. Om half acht reed Heiko van huis, zodat hij mooi op tijd in Tranås kon zijn. Onderweg zag hij weer een aantal reeën in het veld staan en dat is altijd bijzonder fijn. Het werk van vandaag bestond uit het leggen van een paar grindtegels. De klant wilde bij een terrasdeur een paar tegels hebben liggen en bij het bestaande terras wilde ze er een rij tegels bij aan hebben. Dat terras had Heiko vorig jaar gelegd. Geen probleem. Nadat de tegels waren gelegd moest er rondom aangevuld worden met tuinaarde, waarna daar graszaad ingezaaid werd. Leuk klusje, vooral ook omdat het prachtig weer was.
Nadat de mist was opgetrokken, zo tegen tien uur werd het warmer en kon er een jasje uit. Zijn collega Håkan was bij dezelfde klant aan het graven. Er moest een sleuf gegraven worden, waar mooie schone tuinaarde inkwam en waar vier frambozenstekken in gepoot gingen worden. De sleuf moest 60 centimeter breed worden, 40 centimeter diep en twee meter lang. Håkan is de echte graver én een echte diesel. Als hij eenmaal begint houdt hij niet meer op. Graven is echt zijn ding. Ondanks de enorme hoeveelheid keien die hij tegenkwam tijdens het graven. Veel en groot! Die keien hebben ze aan het einde van de dag afgevoerd naar de stort in Tranås. Volgens mij zou men er in Nederland wel een paar euro´s voor willen betalen, maar hier is het niets waard en feitelijk rommel.
Er zitten hier zo ongelooflijk veel stenen in de grond dat het gewoon niets waard is. Nadat de klus was afgerond en ze samen weer op kantoor kwamen, reed de baas nog een klein rondje door Tranås, om Heiko een paar adresjes te wijzen waar hij de rest van de week zijn werktijd kon slijten. Bij een klant lag tien kuub zwarte grond op de oprit en dat moest over de tuin verspreid worden. Daar is hij waarschijnlijk wel twee dagen zoet mee. Fijn dat hij weer meedraait in het team na onze reis naar Nederland. Er is voldoende werk, maar de baas heeft het té druk met grote projecten om het werk toe te lichten en te verdelen. Dat is wel een beetje jammer.
Tijdens onze wandeling van zondag zagen we vele paddenstoelen. Grote, kleine, rode, bruine. Ook deze bijzonder: de Grote Oranje Bekerzwam. Die kun je bijna niet missen, zoals ze daar staat langs het wandelpad, met haar fraaie vormen en knallend oranje kleur. De zwammen groeien vaak in bundels. De onderzijde van het vruchtlichaam is fijn donzig en heeft een oranje zweem. De bovenzijde (binnenzijde) van de beker is kaal en glad en feloranje tot oranjegeel. Ze onderscheidt zich van andere oranjekleurige bekerzwammen door haar afmetingen en het ontbreken van een steel. De Latijnse naam is Aleuria Aurantia en hij lijkt sprekend op een weg gesmeten mandarijnschil. Althans van een afstand. Bekijk je de zwam van nabij dan zie je direct, dat je met een bekerzwam te maken hebt. Het is overigens een eetbare paddenstoel, maar eentje met nauwelijks smaak. De vraag is waarom je hem zou moeten plukken. Nou, het schijnt, dat hij met zijn feloranje kleur een mooie toevoeging in salades en in bouillons is. Wij hebben hem mooi laten staan.
En dan nu nog een raadsel! Heiko kwam thuis van het werk en riep me meteen naar buiten: “Heb je dat gezien? Onder de appelboom?” Aan de hand van zijn stem en de manier waarop hij het zei, kon ik niet anders dan zeer verrast kijken. Hij vroeg me mee naar beneden te gaan en ook te gaan bekijken wat hij had gezien. Het waren verse, diepe sporen. Sporen van een dier. Voor zover wij kunnen nagaan echt van een eland. Onze verbazing was groot. Die werd groter, naarmate we de sporen konden volgen. Die gingen richting houtstek. Heel duidelijk!
De sporen konden we zelfs op de talud vervolgen, daar waar ons waterzuiveringssysteem onder zit. Heiko kon me even later vertellen, dat “het dier” er daadwerkelijk aan de andere kant weer afgelopen was, richting het gekapt bos van de buurman. Tjeetje! Misschien wel een eland in de tuin! Maar dan moet de wildcamera beelden hebben gemaakt! Meteen de camera gepakt, die aan de rugleuning hangt van een van de tuinstoelen op de vlonder, en… Niets! Meteen heeft Heiko alle, volgens mij, zes batterijen vervangen voor spiksplinternieuwe en de camera weer aan de stoelleuning opgehangen. En goed gericht op de appelboom, waar wij de gevallen appels allemaal hadden verzameld. Zo neergelegd, dat de camera het wel móet registreren. Als er iets komt…
