Geen widgets gevonden in de zijbalk

Het is dooi! Ongeveer twee weken lang hadden we een besneeuwde wereld en het leek er lange tijd op, dat die sneeuw zou blijven liggen tot en met de kerstdagen. Mede omdat het vroor, zowel ´s nachts, als overdag. Maar helaas. De laatste dagen is de temperatuur gestegen tot boven nul en gisteren en vannacht heeft het zelfs een beetje geregend! De sneeuw is nu zo goed als verdwenen. De voorspellingen voor de komende dagen zijn een beetje wisselend. De ene keer wordt er sneeuw voorspeld en lichte vorst, een dag later is die voorspelling alweer veranderd in plus graden zonder sneeuw. De kans op een witte kerst is behoorlijk kleiner geworden in ieder geval.

Heiko begon vanochtend met zorgconsumptie: hij maakte gebruik van medische diensten. Opnieuw ging hij naar de huisarts voor een controle van zijn rug- en heupklachten. De huisarts had echter nog geen uitslag van de MRI-scan en zodoende kon hij over die klachten niet veel zeggen. Wel kon hij, op verzoek van Heiko, een paar bloedproeven uitschrijven. Elke twee jaar laat Heiko zijn PSA-waarde controleren, de waarde die iets zegt over eventuele prostaatkanker. Een preventieve controle die wij voor onszelf ingepland hebben sinds Heiko 50 jaar werd en nadat onze buurman in Blijham door prostaatkanker kwam te overlijden.

Het bloed werd meteen na het bezoekje aan de huisarts in de vårdcentral afgenomen. Dat is toch wel prima geregeld hier hoor. Een koerier haalt de bloedmonsters een paar keer per dag op en brengt ze naar een laboratorium in Linköping, als ik het goed heb begrepen. In de loop van de volgende week worden de uitslagen verwacht. Op zijn terugrit stopte hij bij waterval Stalpet en nam een paar foto´s van het fantastische natuurverschijnsel. De waterval was nog half bevroren en het water stroomde er achterlangs. Mooi, mooi, mooi!

Ondertussen maakte ik mij op voor het bezoek aan het ziekenhuis in Eksjö. Even onder de douche, spulletjes bij elkaar zoeken, enzovoort. Je kent het wel. Toen ik in de hal kwam zag ik door het raampje, dat er iets bij de voordeur stond. Op een van de twee bankjes. Het was een bakje met daarin een fles glögg, een groot hart met chocolade, een koekjestrommel met zelfgebakken koekjes en een kaart! Het pakketje bleek van onze andere buren uit Västorp te komen. Van Erling en Britt! Wow! Gisteren van de buurtjes Lennart en Irene en nu van deze twee. Wat lief zeg! Bij hen hadden we vorige week ook een kaartje in de bus gedaan met daarbij een trommeltje met oliebollen en een dvd met kerstmuziek van André Rieu. Waarschijnlijk is dat goed in de smaak gevallen. Letterlijk en figuurlijk…

Vandaag had ik een afspraak staan met de arts van de afdeling pijnbestrijding. Vorige week had hij gebeld en we hadden voor vandaag afgesproken in gesprek te gaan. Eventueel zou hij nieuwe spuiten zetten. Eenmaal bij hem in de spreekkamer vertelde hij, dat het heel bijzonder was, dat de eerdere spuiten met cortisone geen effect hebben gehad. Sterker nog: de pijn was verergerd. Wat we begrepen is, dat hij eventueel wel iets anders wilde proberen, maar toen we aangaven dat we geen proefkonijn willen zijn, was het over. We werden terugverwezen naar een orthopeed. Hij zou een verslagje maken en dat naar de huisarts sturen, zodat die vervolgens een verwijzing naar een orthopeed kon sturen. Onze voorkeur gaat uit naar het ziekenhuis te Jönköping en dat schreef hij erbij. Daarmee komen we tot de trieste conclusie, dat onze bezoekjes aan de afdeling pijnbestrijding (tot nu toe) niets hebben opgeleverd. Erg teleurstellend…

Omdat ik van de bijwerkingen van de vele zware medicijnen erg duizelig, moe en terneergeslagen ben, stelde hij voor, om bepaalde medicijnen af te bouwen. Ze helpen immers toch niet afdoende. Hij adviseerde mij om zelf een balans te vinden tussen de pijn en de bijwerkingen van de pijnstillers. Met lege handen reden we een half uurtje later terug naar Ödarp. Teleurgesteld, verdrietig, gefrustreerd, boos en erg vermoeid. De hoop op pijnvermindering is opnieuw weggeslagen. Het wachten is nu op een afspraak met een orthopeed, waaraan we willen vragen of het vastzetten van wervels misschien een optie is. De rug wordt dan weliswaar over een klein stukje stijf, maar de wervels schuren dan niet meer langs elkaar en dus minder pijn? Hopelijk kunnen we snel bij de specialist terecht en wordt het niet weer hetzelfde verhaal als in Nederland: veel onderzoeken en niets vinden of niets kunnen doen. De arts van de afdeling pijnbestrijding vroeg nog wel of we hem op de hoogte wilden houden van het medicijngebruik en de resultaten van het bezoek aan de orthopeed. Mocht dat laatste niets opleveren, waren we alsnog weer bij hem welkom en zou hij met collega´s van andere ziekenhuizen overleggen over andere mogelijkheden voor pijnstilling.

Net voordat we vanaf het ziekenhuis in Eksjö terugreden naar huis, waren we nog snel even bij de Lidl naar binnen gelopen. Ze hadden overalls in hun folder staan en Heiko wilde wel graag een nieuwe. Die hij nu heeft is al zo veel gebruikt. Daar zitten ondertussen door het vele klussen gaten in en veel verfvlekken. Tijd voor een nieuwe! Thuis werd de overall meteen gepast en het bleek precies de juiste maat te zijn. De foto heb ik blijkbaar een beetje vanaf onderen genomen, want zoals Heiko hier afgebeeld staat, is hij net een reus! En lijkt het alsof hij maar net onder het plafond past! Dat is een vertekend beeld hoor. Hij is wel groot, maar tussen zijn hoofd en het plafond zit nog minstens een halve meter.

Op een gecontroleerde manier zakten leerlingen uit Kvarndammskolan in een ijsbaan in Hovmantorp door het ijs. Niet om te gaan zwemmen natuurlijk en ook niet om te gaan schaatsen. Ze deden dit, om kennis te maken met de reacties van het lichaam, wanneer ze door het ijs zouden zakken. “Het is erg koud en je wordt een beetje nerveus” zegt een leerlinge. Dit jaar stonden ongeveer 25 leerlingen in de rij, om deze oefening te doen. Hierbij leren ze overigens ook, hoe ze uit een wak kunnen komen. Hun sportleraar en een lid van de “Sverige Livräddningssällskåp”, de Zweedse reddingsbrigade, namen het initiatief voor deze oefening. De afgelopen zeven jaar hebben ze de ijsbaanoefeningen voor leerlingen op deze school gehouden. “Het is een beetje een traditie geworden en de leerlingen kijken er echt naar uit om dit te doen. Het is merkbaar, dat ze plezier hebben. Eveneens is te zien, dat ze meer vertrouwen hebben gekregen om te gaan schaatsen op een meer. Ze weten nu beter hoe ze met dergelijke situaties om moeten gaan” zegt hij. Goeie actie!

2 gedachten over “Een “zorg-dagje””
  1. Inderdaad goede actie! Ik kijk ervan op.
    Leuk ook voor de kinderen om op deze manier zichzelf te redden. Neem ook aan dat ze elkaar gaan redden? Met een touw?

Laat een antwoord achter aan Wilma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.