Dit is toch geweldig: nog niet zo lang wakker zijn en dan twee reetjes door je tuin zien lopen… Het was nog niet zó laat en dan heb je een grote kans om wild te zien. Groter, dan later op de dag. Of het moet natuurlijk alweer tegen het schemeren zijn, dan uiteraard ook. Vanochtend zag ik links op het inmiddels beroemd grasveldje een reetje lopen. Een geitje. Even later gevolgd door een bokje. Zijn dat dezelfde weer, die hier ook al over het bevroren vijvertje hebben gelopen? Dit keer sprongen ze over het beekje en liepen ze heel rust, onderweg etend, naar rechts. Richting onze buren. Geen haast, geen angst. Geweldig! Dat het dan al met al een half uur heeft geduurd voordat ze uit beeld waren en ik weer iets ging doen, doet er niet toe. Dit is heerlijk wakker worden.
Onze vrienden Riks en Phaedra uit Flisby zijn aan het opruimen geslagen. Daarbij kwamen ze ook iets tegen dat te goed was om weg te doen. Gebruiken zouden ze het echter niet weer. Zodoende kwam er een berichtje binnen via de WhatsApp: “Hebben jullie belang bij een hakselaar?” Een hakselaar? Een takkenversnipperaar? Jazeker wel. Hoezo? Zij gebruikten deze niet en stond al een tijdje in de schuur ruimte in beslag te nemen. Ze weten hoe wij wonen en weten zodoende eveneens, dat wij af en toe een boompje neerleggen. Dan heb je uiteraard ook de nodige takken. Het mooiste is om die takken meteen te versnipperen, want anders wordt de stapel gft steeds groter en groter.
Zodoende op een avond naar Flisby gereden om dat apparaat op te halen. Vooraf werd genoemd, dat het wellicht verstandig was om een aanhanger mee te nemen. Dat vond ik een beetje overdreven: als ik van de Volvo XC70 de achterbank platleg kan er een tweepersoonsbed in. Zo´n hakselaar zou er dan toch in kunnen? Volledig vertrouwend op de grote ruimte achter in de Volvo reed ik zonder aanhanger van huis. Mijn vader had eerder ook een hakselaar en die kon met gemak in een auto. Bij het zien van deze hakselaar werd het toch wel een beetje twijfelachtig. Deze is twee maatjes groter dan die van mijn vader… Oei… Maar gelukkig paste het met gemak in de Volvo. Samen met Riks hebben we het apparaat, na een duidelijke uitleg over de werking, met beleid achterin geschoven. Die gaan we binnenkort maar eens aan het werk zetten, want er zijn net weer twee grote berken omgezaagd. Overigens kreeg ik er ook nog eens een mooie beschermhoes bij. Helemaal top! Super bedankt! We spraken nog even op veilige corona afstand met elkaar, waarna ik weer huiswaarts reed. Het was toen al na achten en ik had geluk. Onderweg spotte ik 5 reeën en een eland!
Eindelijk komen ook de appelbomen in bloei. Onze fruitbomen zijn overigens laatbloeiers! Aan het einde van het seizoen, als alle bomen hun blaadjes al lang en breed hebben laten vallen, zitten onze appelbomen nog vol blad. Aan het begin van het seizoen is het omgekeerde het geval. Dan zijn de meeste bomen al in blad en moeten de blaadjes van de appelbomen nog beginnen te ontluiken. Deze week waren echter de mooie bloemen van de fruitbomen te zien. Voldoende knoppen, dus waarschijnlijk veel appels. Slechter dan vorig jaar kan ook haast niet. We zijn benieuwd!
Op het moment dat we samen een kopje koffie dronken achter de caravan, omdat Heiko daar aan het trimmen was, kregen we bezoek. Heiko had haar al eerder gespot en vroeg zich af waar die vogel in hemelsnaam mee bezig was. De vogel kwam er aanvliegen, lande onderaan de stam van een grote berkenboom en liep langs de stam recht omhoog. Heiko verwonderde zich over het feit, dat die vogel naar boven liep in plaats van naar boven vloog. Hij heeft immers vleugels gekregen om te vliegen. Het bleek een vrouwtjes boomklever te zijn. Niet bang uitgevallen trouwens, want terwijl wij daar koffie zaten te drinken kwam ze een paar keer langs vliegen én klimmen. Het is mogelijk dat ze in het broedhokje een nestje heeft of aan het voorbereiden is. Dan is het heel goed te verklaren dat ze zo dicht in de buurt bleef.
Deze week kregen we een flyer in de brievenbus. Het was niet zomaar eentje. Niet een van een bedrijf die iets wil verkopen. Het was een berichtje van een vrijwilligersorganisatie uit Askeryd. Deze groep mensen bood aan om voor ouderen en/of hulpbehoevenden de boodschappen te halen in deze coronatijden. Is dat niet fantastisch? We waarderen dit initiatief van harte, maar hoeven er gelukkig geen gebruik van te maken. We vallen niet onder de verhoogde risicogroep en halen nog wekelijks onze eigen boodschapjes. Hoe dan ook: petje af voor het initiatief! Mocht je hulp willen is een telefoontje of een mailtje voldoende. Zij doen de boodschappen of gaan bijvoorbeeld naar de apotheek, ze brengen het tot aan de voordeur en je maakt het verschuldigd bedrag over. Een mooi voorbeeld van “noaberhulp”.
Over de brievenbus gesproken… Hoe blij we er ook mee zijn, volgens ons mistte er nog iets. Zoals het nu leek, was het naar ons idee een beetje te kaal. Misschien zelfs een beetje saai? Daarmee ging de zoektocht van start om spulletjes te vinden voor het opsieren van onze brievenbus-constructie. Die vonden we in de vorm van een windlicht, een gietijzeren vlinder en dé sticker van Zweden: die van een eland. Dit zou volgens ons genoeg zijn. Er werd zelfs nog een mooie haak gevonden, waar we het windlichtje aan konden ophangen. In een mum van tijd waren de nieuwe attributen opgehangen en opgeplakt en we zijn er nu over uit, dat het nu compleet is. Niet meer kaal, niet meer saai.
De dag begon vandaag met twee reeën in de achtertuin. Een mooi begin. Maar bleef het daarbij? Nee! ´s Avonds stelde Heiko voor om nog even een klein rondje te maken met de auto. De dag werd afgesloten met zonnige perioden: mooie omstandigheden om misschien nog reeën en/of een eland te kunnen spotten. En als dat niet het geval was zouden we gewoon heerlijk door de natuur rijden en daarvan genieten. Nadat we meerdere reetjes hadden gezien en een paar kraanvogels, stopte Heiko plotseling. Hooguit zeven à acht meter bij ons vandaan, rechts van de weg, stond een eland. Die stond mooi dichtbij! Motor van de auto werd uitgezet, waarna we het dier in alle rust konden bewonderden. Natuurlijk maakt de fotocamera dan overuren. Jammer genoeg stond hij (kijk maar eens tussen zijn oren: daar lijken al hoorntjes te groeien) achter een struikje. Maakte niets uit: we hebben zeker een tiental minuten van de koning van het Zweedse bos genoten!
