Een pinda is geen noot!

Sinds enkele weken heb ik plotseling geen bereik meer met mijn mobiele telefoon. De hele periode in Zweden had ik met mijn abonnement bij de Nederlandse provider Vodafone juist een beter bereik dan Heiko, met zijn Zweedse abonnement bij 3. Heel bijzonder. Iemand die mij probeerde te bellen kreeg standaard mijn voicemail ervoor en ik kon zelf ook niet meer bellen. Daarover belde ik met Vodafone, alleen werd ik daar niet wijzer van. Er was geen storing bij hen bekend en het had ook niets met mijn abonnement te maken. Vreemd. Toen zelf maar op zoek gegaan en via een klein onderzoekje kwam ik erachter, dat wellicht mijn Sim-kaartje stuk is. Vraag me niet hoe dat kan. Vandaag weer met de provider gebeld en gevraagd of ze me een nieuwe kaart willen opsturen. Dat wilden ze wel doen. “Oh, u woont in Zweden? Daar mag ik de simkaart niet naar toesturen.” Geluk bij een ongeluk gingen ze akkoord met mijn voorstel, om het naar een vriendin te sturen. Gelukkig was Froukje bereid, om dit voor haar rekening te nemen. Binnenkort krijgt zij hopelijk de nieuwe simkaart op de deurmat. Alleen hoe snel? De post heeft het immers behoorlijk druk… Gelukkig heb ik via de WiFi in huis wel toegang tot het internet, mijn mail en ook WhatsApp.

Toen wij met de, van neef Sietse gekregen, pers bezig waren om eigen pindakaas te maken, vroegen we ons af of er eventueel nog iets doorheen moest. Een of andere olie misschien? Of zout of andere kruiden? Daarvoor keken we op een pot pindakaas van de Jumbo, die op dat moment in het keukenkastje stond. Bij het lezen van het etiket werd onze aandacht getrokken door de zin “Dit product kan sporen van noten bevatten”. Daar moesten we even om lachen. “Ja uiteraard!” was onze gedachte. Waarom zetten ze dat nou op hun etiket? Dat is toch zo logisch als wat? Een pinda is een noot. Logisch dat er dan sporen van noten in zitten. Sporen? Het potje zit vól met noten. Pindanoten wel te verstaan. Toch ging ik twijfelen, want ze zetten dat er niet zomaar op. Google en Wikipedia vertelden ons hoe het zat. De pinda (Arachis hypogaea), ook wel aardnoot, grondnoot, olienoot of apennoot genoemd, is, ondanks al deze namen, botanisch gezien geen noot. Het is een peulvrucht!

De pindaplant behoort tot de vlinderbloemenfamilie en heeft veelal daarin twee of drie zaden in de vruchten. De bloem bevindt zich bovengronds, en daaruit ontwikkelt zich, na bevruchting, een peul met meestal twee zaden. Daarna ondergaat de vrucht een bijzondere ontwikkeling: de stengel waaraan de peul groeit wordt langer en boort zich in de grond. Dit deel van de stengel wordt een vruchtdrager genoemd. Onder de grond rijpt de vrucht en gaat vervolgens, onder natuurlijke omstandigheden, over tot ontkieming. De pindaplant is een eenjarige plant, die afkomstig is uit Zuid-Amerika en door de Spanjaarden in de 16e eeuw in tropische en subtropische gebieden over de gehele wereld werd verspreid. In september en oktober worden de pindaplanten geoogst, waarna ze met de pinda’s omhoog gelegd worden. Ja, om ze te drogen. Uitgegraven pinda’s bevatten 25 tot 50% vocht en moeten indrogen tot 10% of minder, voordat ze opgeslagen kunnen worden. Dus… Een pinda is toch geen noot! Ondanks dat kan de pindakaas wel sporen van noten bevatten. Weer wat geleerd. Zo zie je maar weer: je bent nooit te oud om te leren.
 
De post bracht ons in de loop van de dag het pakketje met de elektrische snoeischaar van Bosch. Örtengren had toestemming gegeven om die te bestellen en inmiddels is deze geleverd. De batterijen waren leeg en daarom werd het apparaatje als eerste aan de oplader gezet. Aan het einde van de middag was de batterij volgeladen en kon Heiko zijn nieuwe speelgoedje uitproberen. De uitlopers van de perenboom waren het lijdend voorwerp. Het ging inderdaad met veel minder kracht gepaard. De snoeischaar zet zelf kracht, zodra je het handvat samenknijpt. Geweldig! De grip is wel even wennen, omdat deze snoeischaar grover is en ietsje zwaarder. Nu is het alleen nog de vraag, hoe lang de batterij het volhoudt, als ze vanaf januari volop aan het snoeien gaan. Hopelijk blijft Heiko op deze manier een nieuwe tenniselleboog bespaard. Die van begin dit jaar is zo goed als genezen, echter dat heeft wel negen maanden geduurd…


Even een update over de stopverf van het kelderraam trouwens. De laatste stand van zaken is, dat de koolmeesjes gestopt zijn met het pikken! Yahoo! Maar als je naar de foto kijkt is het denk ik ook wel duidelijk waaróm ze gestopt zijn: de stopverf is volledig op! Echt alle stopverf is er helemaal uitgepikt. Tjonge, wat was dat lekker. Het heeft niet geholpen, dat we een krant tegen het raam hadden gezet. Dat zou de weerspiegeling tegen houden en zodoende zouden de meesjes niet meer komen eten. Niets was minder waar. Zodra de weersomstandigheden het toelaten zal Heiko er nieuwe stopverf in maken en er dan tevens een beschermlatje voorlangs timmeren. Dit is immers zo zot. Dit moeten we niet weer hebben. Zo regent het bij het hout in en is het kozijn binnen de kortste keren verrot.

 
BOEM! Met een doffe dreun lag er ineens weer een grote berkenboom op de grond. Heiko had voorlopig de laatste hand gelegd aan de houtstek en had vanmiddag nog een beetje tijd over. Tja, wat doe je dan hé? Dan pak je volgens hem de kettingzaag. Uiteraard veiligheid boven alles. Eerst werd daarom de 17 meter hoge boom aan een kabel vastgezet, zodat die berk in ieder geval de juiste kant op zou vallen. Kabel op spanning gezet, een wig aan de voorkant gezaagd, kabel nog meer op spanning, achterkant ingezaagd en tot slot de kabel nóg meer onder spanning gezet totdat het ging kraken. Een paar seconden later volgde de dreun en lag de boom op de grond. De top raakte precies de boom waar de strop van de lier aan vast zat en waar Heiko achter stond. Het uiterste stukje van de kruin raakte net niet zijn schoenen. Perfect uitgekiend!

Vanaf de veranda maakte ik een paar foto´s. Ik wist namelijk niet dat hij dit zou gaan doen. Anders was ik wel even dichterbij gaan kijken. Alsof hij het kon ruiken keek Heiko net op dat moment in mijn richting. Een zesde zintuig van hem? Daarna begon hij met het wegzagen van de zijtakken. Hij hield daarbij rekening met de maximale dikte, die later door de versnipperaar kan. Die takken legde hij eerst op een grote hoop, om later te versnipperen. De stam en dikkere zijtakken werden vervolgens meteen in stukken van 35 tot 40 centimeter gezaagd. De kleine stammetjes gingen direct op de stapel in de nieuwe houtstek, om te drogen. De dikkere stammen werden daar ook neergelegd, alleen aan de andere kant. Die moeten later gekloofd worden. Dat kan nu even niet, omdat de klover helaas nog niet terug is van de reparatie. Al met al weer een dikke kuub brandhout erbij. Voor het versnipperen van de takken was het daarna te laat geworden. Nou ja te laat, de dag was nog lang niet om, maar het daglicht was verdwenen. Morgen verder?
Heiko is niet de enige met een update: ik heb er nog eentje van de amaryllis. Ja, die die op zijn kop voor het kamerraam hangt. Het gaat enorm goed met hem. Ik geef hem elke dag een heel klein beetje water, via de stengel. Hij hangt uiteindelijk boven de verwarmingsradiator en daar komt lekkere warmte uit. Lekker voor Heiko en mij, maar de amaryllis vindt het waarschijnlijk te warm. Toch ook weer niet, gezien zijn bloei. Want had hij eerder nog maar twee bloemen: hij heeft er nu drie! Drie grote, rode bloemen. En ik denk, dat er nog een vierde aankomt ook! Zo te zien is hij nog in volle bloei en dat na vier dagen. Ga je dit nu ook doen, Wilma?