Een goed verlopen terugreis!

 
Meteen na het wakker worden keek ik op Life360 of ik kon achterhalen waar Heiko op dat moment was. En hij bleek al behoorlijk verder Duitsland in te zijn, dan ik had verwacht. Nog ongeveer een twintig minuten vanaf de haven van Travemünde. Dat was om twintig minuten voor zeven! Oh, dat zou hij daar drie uur moeten wachten voordat de boot zou vertrekken. Jig! Hij was in ieder geval mooi op tijd! Geen gestress zoals de heenreis. Geen zenuwslopend gedoe. Voor de verandering wel een lekker gevoel lijkt mij.
 
Om even over zeven kregen we telefonisch contact en hij was daadwerkelijk al bij de haven aangekomen. Hij stond op dat moment als eerste voor het hokje van de rederij, waar hij zich over een uurtje kon inchecken. Hij had een hele goede reis gehad. Was om drie uur opgestaan en rond half vier vanuit Kolham getrokken. En ja, rond die tijd is er nog weinig verkeer op de weg. Daarbij opgeteld, dat je op de autosnelweg in Duitsland ietsjes sneller mag dan in Nederland. Heiko zag er niet tegenop om die drie uurtjes te moeten overbruggen. Hij zou even WordFeud spelen met vriend Jan uut Assen, beetje uitrusten… Om even voor acht had hij daadwerkelijk ingecheckt en kwam hij in een andere rij te staan. Ietsjes dichter bij de boot. En toen nog twee uurtjes wachten.
 
 
Omdat de Hyundai maandag niet door de keuring was gekomen, had Heiko met een garagebedrijf gebeld. De reparatie wilden we immers graag zo snel mogelijk laten plaatsvinden, zodat het euvel zou worden verholpen. Vanochtend om half tien kon ik er al terecht. Daarom vertrok ik om negen uur naar Aneby. Er was afgesproken, dat ik de auto zou achterlaten, want de werkzaamheden zouden ongeveer een uur of twee kunnen duren. Een leenauto werd daarom ter beschikking gesteld. Een oud modelletje bestelauto. Een hele oud exemplaar, veel roest, maar hij reed prima! Ik maar zoeken naar de knop voor het automatisch bedienen van de ramen… was er niet: ik moest draaien!
  

Net op het moment, dat ik met de wit-oranje auto onze oprit op reed kreeg ik een berichtje van Heiko: hij was aan boord! Het was een drukte van jewelste. Met vrachtauto´s! Als er zes of zeven personenauto´s waren had je ze geteld. Wilde je de vrachtauto´s tellen was je wel een beetje langer bezig. Tientallen reden de boot op. Je zou zeggen, dat je dan ook vele chauffeurs zou aantreffen, maar niets was minder waar. Het schip was bijna leeg, nagenoeg geen mensen te bekennen. Een kwartiertje later dan gepland werd de bootreis van Travemünde naar Malmö begonnen en kon Heiko relaxen in zijn hut.
 
   
Op dat moment kon ik familie en vrienden daarvan op de hoogte brengen, waarna er nog een uurtje tijd was voor een paar klusjes in huis. Nee, ook deze klusjes stonden niet op het lijstje, maar ik had mezelf wel beloofd die vandaag te doen. Bijvoorbeeld het weer bijvullen van de pellets, kattenbak verschonen (daar wordt alleen maar meer in geplast trouwens), even scannen en documenten opslaan op laptop en in de cloud en toen kon ik wederom in de auto stappen, om de Hyundai op te halen. Klokslag twaalf uur stond ik in de werkplaats en werd me in een Zweeds dialect “duidelijk gemaakt” wat er was gebeurd, wat ze hadden gedaan. “Tuulek! Fijn!” Ik snapte in ieder geval, dat men wilde dat ik mijn pincode intoetste om de nota te betalen. De auto reed overigens prima: geen geluidjes meer en het sturen ging naar mijn gevoel soepelerder, dus.

Ik had meteen kunnen doorrijden naar Tranås, om de herkeuring te laten uitvoeren. Alleen was er geen afspraak gemaakt en dan was het maar de vraag of er (veel) wachtenden voor mij zouden zijn. Nee, om dat te voorkomen reed ik maar naar huis en zou ik Heiko vragen of hij een afspraak zou willen maken. Wordt er immers tijd voor jou gereserveerd. Voorkomt lang(ere) wachttijden en dat past ons beter. Thuis wachtte mij een verrassing: Jikke zat op de vensterbank van het kamerraam. Die waardoor ik zondag de eland ontdekte en gisteravond de vos. Zou zij ook iets in de gaten hebben, want ze stond met haar pootjes tegen het raam. Ieuw! Ze zag een eng beest! Verheugd kan ik meedelen, dat hij aan de búitenkant zat! Foto gemaakt en Phaedra gevraagd of zij wist wie er bij ons naar binnen gluurde.

Al snel kreeg ik van haar, die heel veel over de natuur weet, antwoord. Het ging om de Gewone Rietkever. Wikipedia: “Rietkevers hebben een groot verspreidingsgebied en komen in veel noordelijk gelegen gebieden voor, behalve in poolgebieden. Alle soorten leven van planten en de larven leven onder water. In tegenstelling tot andere in het water levende insectenlarven hebben ze geen kieuwen of een adembuis, maar onttrekken zuurstof uit de vaatstelsels van waterplanten. Net als andere insecten bestaat het lichaam uit drie delen: een kop, een borststuk en een achterlijf. De kever heeft verder twee duidelijk zichtbare antennes, drie paar poten en twee paar vleugels. De lichaamslengte (exclusief uitsteeksels zoals poten en antennes) is ongeveer een centimeter lang, wat kan verschillen per soort, maar is maximaal ongeveer een centimeter.” Blij toe. Deze was me groot genoeg!

Het aardbeien-seizoen is in aantocht! We zagen al een kraampje staan, dus lang kan het niet meer duren. Aardbeien zijn de vruchtjes waar Zweden het meest van houden. En uiteraard willen de meeste inwoners alleen maar Zweedse aardbeien. Ik vond een paar cijfers: in 2015 bedroeg de Zweedse teelt 2.500 hectare op open land en de oogst was de hoogste in 10 jaar, een volledige 16, 8 miljoen kilo. Dat is bijna drie liter aardbeien per persoon. In de zomer is men hier (nagenoeg) volledig zelfvoorzienend op het gebied van deze vruchten. De eerste aardbeien kunnen al in mei worden geoogst en de laatste eind augustus. De laatste jaren wordt er steeds meer geïnvesteerd in de teelt in 3 meter hoge plastic tunnels, een soort weerbestendige buitenteelt. Hierdoor en met behulp van andere teelttechnologie kunnen verschillende telers nu bijna vier maanden aardbeien aanbieden, inderdaad tot eind september. De totale tunnelteelt wordt momenteel geschat op circa honderd hectare.

Veel voorkomende en relatief vroege aardbeirassen zijn Honeoye, Flair en Rumba. Iets later in het seizoen, vanaf midzomer uit komen Sonata en Salsa. Weer even later, vanaf eind juli, komt het ras Malvina in de handel. Oudere en licht gevoelige soorten zoals Polka en Zephyr komen vaker voor in de handel, maar worden nog steeds meestal alleen gevonden bij lokale telers met zelfpluk of directe verkoop. Veel mensen zijn van mening, dat juist deze rassen de juwelen zijn in de Zweedse aardbeiflora. Het feit, dat Zweedse consumenten de voorkeur geven aan Zweedse aardbeien is, omdat ze vaak meer smaak bevatten dan de geïmporteerde vruchten. En dat is zeker waar. Wist je dat lange dagen en koude nachten een hogere zuurgraad en zoetheid aan de aardbei geven? Korte transporten zorgen er ook voor, dat de Zweedse aardbeien geoogst kunnen worden als het fruit rijp is en een volledig ontwikkelde smaak heeft. Door de nabijheid van de markt kunnen ook transportgevoelige rassen met veel smaak door veel telers worden geteeld. Naast buiten geteelde aardbeien zijn er in de kas geteelde oude aardbeien. Zo’n 20 bedrijven telen aardbeien in kassen, op een totale oppervlakte van 43.000 vierkante meter. De oogst, 266.000 kilo, komt overeen met ongeveer 1,5 procent van de oogst die buiten wordt geoogst. Lekkere tijden komen aan!
 

Het was rond kwart over zes, dat Heiko en ik weer contact hadden en hij stuurde mij een foto met op de achtergrond de Öresundbrug. Dan zou het nog ongeveer een uurtje duren en dan was hij weer in Zweden. Dat klopte vrij nauwkeurig. Dan zou hij rond elf uur vanavond zéker thuis zijn. De heenreis had in totaal, mankement auto niet meegerekend, iets meer dan drie uur geduurd. Maar hij kwam niet zo heel snel van de boot: alle vrachtwagens mochten hem voor gaan. Eenmaal van de boot af bleek, dat hij in een behoorlijke file voor de douane terecht was gekomen. Eveneens achter de vrachtwagens. Het duurde een uur voordat hijzelf bij de douane was. Dat betekende, dat hij niet tussen elf en middernacht thuis zou kunnen zijn, maar tussen middernacht en één uur.
 
De douanier maakte even een gezellig praatje. Op zijn vraag waar Heiko naar toe ging, antwoorde Heiko naar Tranås. De jongeman vertelde Heiko, dat er ook een plaats Tranås in de provincie Skåne ligt. Dat moeten we binnenkort maar eens nader onderzoeken. De grenswaker bekeek Heiko zijn ID-kort en wenste hem een goede reis naar huis. Naar Tranås in Jönköpings län. Dat was de eerste en laatste keer, dat hem tijdens de heen- en terugreis naar zijn papieren werd gevraagd. Bij geen enkele grensovergang was controle. Nu kon Heiko relaxt zijn reis vervolgen. Hij had heerlijk op de boot kunnen slapen en was daarmee “fris en fruitig”.
   
Voor mezelf had ik vanavond kip in reepjes gesneden en gebraden. Lekker bij gebakken aardappeltjes en ananas (uit blik). Voor Heiko had ik een hapje in de koelkast gezet. Mocht hij na thuiskomst nog lekkere trek hebben, dan zou het in een paar minuten op tafel staan. Hierna maar even op de veranda uitbuiken. In het zonnetje en met een goeie temperatuur. Binnen een minuut kwam Jikke me vergezellen. Direct zocht ze mijn hand op, om aan te geven, dat ik haar wel moest aaien. Terwijl ik dat deed draaide ze op een bepaald moment zover door, dat ze van de bank was gevallen, als ik haar niet had vastgehouden. Tuttebelletje… Later op de avond weer even contact met Heiko, waarbij hij aangaf, dat alles prima verliep. Zou hij die mooie zonsondergang ook hebben gezien?