Een beetje “van alles wat…”

Heiko begon vanochtend met verven! Een tijdje geleden hadden we al geconstateerd, dat in het houten plafond en dito wanden van de douche, knoesten door de verf heen zichtbaar werden. Tijd om het plafond en de wanden weer eens over te schilderen. Een actie, die ik voor mezelf op het “Te-doen-lijstje” had gezet, maar waar ik (nog) niet de moed voor had gehad om ermee te beginnen. Gelukkig nam Heiko dat actiepuntje vandaag van me over. Het feit, dat hij vrij lang is maakt het voor hem ook stukken eenvoudiger om dit te kunnen doen. Ik zou er een trapje bij nodig hebben, maar Heiko niet. Ongeveer anderhalf uur later was de douche weer mooi egaal wit. En dat stemt ons lekker vrolijk!

Vandaag wilde ik onkruid plukken uit onze oprit. Daar komt altijd wel weer een beetje onkruid in terecht. Met name doordat vogeltjes hier zaadjes laten vallen. Zaadjes, die we ze de hele winterperiode zelf voeren. Tussen de grijze steentjes van de oprit komt dan “zomaar ineens” een grassprietje op. Zodra die de kans krijgt om worteltjes te zetten wordt dat plukje groter en groter. Dat willen we natuurlijk liever niet en daarmee is het zaak, om er op tijd even bij langslopen en het weg te halen. Dat scheelt meer werk in de toekomst. Ook het padje met de flagstones langs het huis werd weer onkruidvrij. Dankbaar werk en een kwestie van onderhouden. Dan is het zo gepiept. Hè! Wat is dit toch een heerlijk seizoen: lekker buiten bezig zijn…

Het zag er naar uit, dat het zou gaan regenen vandaag. Ook de weersvoorspelling via de app YR op Heiko zijn mobiele telefoon gaf dat aan. Dat is fijn voor de natuur en specifiek voor ons grasveldje. Na de maaibeurt van afgelopen woensdag waren er behoorlijk veel gele plekken ontstaan. Die gele plekken is met name mos. Om dat te bestrijden, alsook om het gras meer energie te geven, zou een beetje kunstmest, mengmest met onder andere stikstof, geen kwaad kunnen. In de kelderkast vond Heiko nog een zak met kunstmest speciaal voor gras en die werd maar even over het gras verspreid. De zak werd leeggegooid in de kruiwagen en daarmee ging hij het grasveld rond. In de loop van de middag kwam inderdaad de voorspelde regen, waardoor de kunstmestkorrels langzaam konden smelten en nu hun werk kunnen doen.

En van de kunstmest ging Heiko over naar… Brandhout! Hij koppelde de aanhanger namelijk achter de Hyundai en reed hij naar Eksjö. Vanochtend had hij de Fin Pentti een signaaltje gegeven, dat hij de voorlopig laatste stammetjes wilde ophalen. Pentti reageerde met de mededeling, dat hij niet thuis was, maar dat Heiko gewoon zijn gang kon gaan. De laatste stammen lagen in een weiland waar drie paarden lopen, maar Heiko kon veilig het schrikdraad losmaken en het weiland binnengaan. De paarden waren erg lief en rustig, schreef Pentti. En dat bleek zeker het geval te zijn. De paarden bleven op veilige afstand. Omdat er vrij lange stammen lagen had Heiko de kettingzaag meegenomen. Een deel zou anders niet in de aanhanger gepast hebben. Thuis werd de aanhanger meteen maar leeggemaakt, zodat die weer klaar staat voor een volgend gebruik. Wat is dat aanhangertje al vaak gebruikt zeg. Geweldig handig!

Nadat ik eerder de twee grote vlakken van de deuren van de garage onder het huis wit had gemaakt, ging ik vandaag de ijzeren randen van die deuren verven. Nee, niet wit. Zwart! Daarvoor gebruikte ik een soort Hammerite. Het voordeel daarvan is, dat je niet eerst hoeft te ontroesten. Natuurlijk werden de randen wel eerst schoongemaakt en losse delen werden toch maar even zoveel mogelijk weggeschuurd. Zo langzamerhand worden de deuren meer en meer netter. Binnenkort zal de staalconstructie aan de binnenkant van de schuur ook nog aangepakt worden. En dan…

De roos langs de voorkant van de veranda doet het (vooralsnog) weer goed! Eerdere jaren ging het halverwege de groeiperiode volledig mis, wanneer er luis in kwam. Dat doodde niet alleen het blad, maar ook de knoppen. Voor zover ze al aanwezig waren. We houden ze nu maar beter in de gaten en gaan ze besproeien met groene zeep zodra we er ook maar één luis zien! Naast de rozen komen de salomonszegels alweer flink op. Ze lijken erg arm te zijn, maar het grote aantal knoppen spreekt dat meteen weer tegen.

Voor de deur van de tuingereedschapskast, onder de trap naar de keuken, lagen klinkertjes van een speciaal model. Op zich best wel mooi. Mits de stenen allemaal goed aansluiten… Dat laatste was echter zeker niet (meer) het geval. De grond was verzakt en de stenen waren uit elkaar gegleden. Daardoor kwam er ruimte tussen, waar (weer diezelfde) vogeltjes de zaadjes in konden laten vallen. Het gras kwam overal op! Daar waren we zat van, want het is elk jaar hetzelfde liedje. Toen kwam ik op het idee, om daar een paar grindtegels in te leggen. Een tijdje geleden had Heiko er immers 100 stuks vanuit Eksjö gehaald. Een deel daarvan ligt in de berging, achter in de carport en zo langzamerhand worden er links en rechts meer tegels gebruikt. Waarom dan ook niet hier, voor de deur naar de tuingereedschapskast?

De oude stenen werden er uitgehaald en in de kruiwagen gegooid. Die verdwenen naar een andere plek, nabij de houtstek. Daar moet het een beetje opgehoogd worden en dat konden de oude stenen perfect doen. Toen alle stenen eruit waren werd de grond vlakgemaakt. Vervolgens werden de grindtegels van 50 x 50 centimeter er weer neergelegd. Er pasten twee volle tegels naast elkaar en daarnaast kon nog een stukje tegel van 20 centimeter. Met behulp van de haakse slijpsteen, van Heiko zijn vader, werden die grindtegels doorgeslepen. Wat een stofwolken! Het lukte om de tegel doormidden te zagen, toen de tegel van twee zijden werd ingezaagd. Het paste precies! Een geweldige verbetering! “Maar wat is dat nou, Heiko? Heb je de stenen niet in verband gelegd?” Daar had hij totaal niet aan gedacht. Gelukkig was het een hele kleine moeite, om dat alsnog te doen. Nu is dat stukje weer netjes en gemakkelijker te onderhouden.