Na een onrustige nacht en tijdens de “wakker-lig-momenten” steeds aan Ebba te hebben gedacht, was mijn eerste actie vanmorgen, kijken of ze voor een deur stond. Wachtend tot we haar naar binnen zouden laten, want hun luikje zit ´s nachts immers dicht. Dat was echter niet zo. Noch bij de voordeur, noch bij de keukendeur. Daarom begon ik, net als elke andere ochtend, aan mijn ritueel met een kopje koffie in de serre. En wie lag daar op mij te wachten.? Ebba! Op de bank waar ik altijd zit lag mevrouw prinsheerlijk te slapen! Zo te zien helemaal gezond en heerlijk relaxed.
Maar toen ik haar aaide en daarna oppakte gaf ze wel aan, dat ze dat niet prettig vond. Ze begon te blazen. In eerste instantie was het belangrijkste voor mij, dat ze terug was. Ik heb haar meteen naar binnen gedaan. Ze nam slechts een paar brokjes en daarbij kwam haar achterwerk niet aan de grond. Daar zat een probleem. We hebben haar de hele dag binnen gehouden, zodat we haar in de gaten konden houden. Ze bracht de dag vooral rustend en slapend door. Ik heb toch het idee, dat er gisteren iets is gebeurd waar ze van onder de indruk was of dat ze zich toch bezeerd heeft. We zullen haar een paar dagen de tijd geven om bij te komen, maar als het te lang duurt zullen we toch zeker de dierenarts gaan raadplegen.
Gisteren had Heiko op iets geboden via Marketplace. Een drietal houten bordjes voor aan de wand. Op die, die te zien was, stond een leuke afbeelding van een eland. Hij had vijf euro geboden en daarmee ging de verkoopster akkoord. Na overleg besloten we, dat ik vanmorgen naar Eksjö zou rijden, om die bordjes op te halen. Dan kon ik tegelijkertijd de wekelijkse boodschappen halen. En dat gebeurde dan ook. Tja, en toen ik toch eenmaal in Eksjö was, ging ik ook nog even langs de DollarStore. Een winkel, die op mij een grote aantrekkingskracht heeft. Ze hebben vaak leuke dingetjes en niet duur. Ik ging specifiek heen voor een plantenspuit die je onder druk kunt pompen, maar die hadden ze niet.
Wel vond ik er leuke overgordijnen voor in de keuken. Onze huidige zijn al een keer versteld en meegenomen vanuit het vakantiehuis. Er zitten vlekken in die er niet weer uit willen. Dat is storend. Bij de DollarStore zag ik vele soorten en maten. Van effen tot gestreept, van gevlekt tot gebloemd. Van wit tot zwart en alles wat er aan kleuren tussen liggen. Nou ja, bij wijze van spreken. Van een aantal maakte ik een foto en liet Heiko via een WhatsApp meebeslissen over de keuze. Welke het werd laten we nog even in het midden. Wel zo spannend. Of zie je op de foto´s al die, die wij hebben gekozen? Ook vond ik nog een leuk jurkje. Sinds mijn buik nog zo gevoelig is, heb ik in huis het liefst iets aan wat niet te strak zit. Dit jurkje viel onder die categorie.
Plotseling werd in de grote winkel mijn aandacht getrokken naar een specifieke wand. Vooral de kleur rood viel me op. De kleur van… Het zou toch niet? Ja toch! De eerste Kerstspulletjes zijn al gearriveerd! Ik meende al, dat ik een mevrouw in de winkel had zien lopen met in haar mandje een klein stormlantaarntje met daarin een Kerstmannetje. Toen dacht ik nog, dat ik toch maar naar een opticien moet gaan voor een nieuwe bril. Maar het was geen gezichtsbedrog. De DollarStore heeft volgens mij de primeur: in de laatste week van augustus, nog vier maanden (!) voor Kerst, kun je daar al inkopen voor doen. Persoonlijke mening? Te zot voor woorden…
Op de terugreis richting Ödarp reed ik via Aneby, om herhalingsmedicijnen voor Heiko te halen. Op het moment, dat ik de auto parkeerde, zag ik bij de apotheek al vijf mensen buiten staan te wachten. Dat is naar aanleiding van corona maatregelen: er mogen maximaal vijf mensen in de winkel zijn. En ja, het was er best wel druk. Echter de medicijnen waren op en daarmee had ik niet de keuze om morgen terug te komen. Er zat niets anders op dan achter aan te sluiten en rustig mijn beurt af te wachten. Het verliep langzaam, maar uiteindelijk kon ik naar binnen. Daar zag ik het “probleem”. Een oudere mevrouw had veel medicatie nodig en had vele vragen aan de apotheker te stellen. De tweede persoon die klanten hielp was blijkbaar nog niet volledig bevoegd. Hij mocht de bestelling wel klaarmaken, maar niet afgeven. Er moest eerst een gediplomeerde apotheker meekijken en alles goedkeuren. Dat zorgde voor veel vertraging. Geduld was een schone zaak. Nadat ik vanochtend om half tien was weggereden, kwam ik uiteindelijk om een uur weer thuis. Daar had Heiko gelukkig de lunch klaarstaan en een kopje koffie.
Heiko had vannacht opnieuw slecht geslapen vanwege de zeer pijnlijke arm-schouder. Daarom belde hij vanochtend tóch maar met de huisartsenpost, vårdcentral, voor advies of een afspraak met de huisarts. De sjuksköterska, zeg maar de hoofdverpleegkundige, hoorde het verhaal aan en adviseerde om eerst een weekje diclofenac te slikken. Tegen de pijn en de mogelijke ontsteking. Het klinkt namelijk naar een slijmbeursontsteking. Als de pijn over een week nog niet weg is, moet hij nogmaals bellen. De dosis aan diclofenac mocht hoger zijn dan Heiko dacht en daar tussendoor kon hij paracetamol gebruiken. Hopelijk gaat het snel werken, want hij kan op dit moment heel weinig met zijn rechterarm doen. ´s middags probeerden we nog om zijn schouder te koelen met een koelelement uit de diepvries. En warempel: dat voelde goed. Als er inderdaad een ontsteking zit, is het volgens mij niet verkeerd, om die af en toe even te koelen. En als de ontsteking tegelijkertijd wordt geremd door de diclofenac, moet het vast weer snel goedkomen.
Vanmiddag een poosje achter de laptop gezeten en onder andere een mailtje gestuurd naar Aneby Miljö och Vatten. Zij zijn verantwoordelijk voor het legen van de container. Daarnaast doen ze veel meer hoor, maar het ging om de grijze container. Vanaf het moment dat we hier wonen, vertoonde die al twee lelijke scheuren. Alleen worden die steeds groter en groter. Het vervelende daarvan is, dat hoewel alle afval in plastic zakken in de container wordt gedaan, er toch een geurtje van vrij komt. Door die scheuren kan die geur naar buiten komen. Dat is niet fris meer. Helemaal niet tijdens de warme(re) dagen. Daarom hen maar eens gevraagd of zij weten hoe wij hiermee om moeten gaan. Is het mogelijk een nieuwe te krijgen? Moeten we eentje kopen? Hebben ze die überhaupt? De vraag is gesteld. Nu wachten we op antwoord.
