“Waar zijn onze bollen nu?” Je ziet de meesjes vreemd naar de nieuwe “mezen-bol-houder” kijken. En ze hebben nog gelijk ook! Het is immers nieuw en een enigszins raar ding. Vol argwanen keken ze ernaar. Alsof het niet te vertrouwen was. Ook hier gold op enig moment “als er een schaap over de dam is, volgen er meer”. In dit geval was er een zwartkopmeesje zo dapper, dat hij aan de houder ging hangen en van de bollen ging eten. Toen was het hek van de dam (!) en kwamen er meer vogeltjes, die de kans waagden om een graantje mee te pikken. Gelukkig maar, want de andere houders zijn al weggegooid…
Wie herkent deze foto nou niet meer? Dit was in mei vorig jaar. Toen kregen we deze moeder met haar twee kalfjes in de gaten. We hadden pa en ma al langere tijd in de gaten kunnen houden. We wisten, dat de reegeit zwanger was, alleen natuurlijk niet wanneer de geboorte zou zijn. Dat is vaak rond mei – juni en deze twee werden dan ook in mei geboren. We zagen ze binnen een week nadat ze op deze wereld verschenen. We weten dat nog vrij nauwkeurig, omdat we de aanstaande ouders twee weken van tevoren nog hadden gezien.
En vanochtend zag ik het gezinnetje weer! Pa, ma en de beide jongen. Die zijn nu bijna een jaar en al nagenoeg net zo groot als hun ouders. Wat bijzonder om ze weer aan te treffen! Omdat ze in hetzelfde gebied liepen, waar de ouders met de beide kleine reetjes destijds liepen, ben ik ervan uitgegaan, dat het om dezelfde reeën gaat. Links staat pa met in de buurt zijn twee jongen en rechts loopt moeder. Het verwonderde mij, dat ze nog samen zijn. Maar nou blijkt, dat het jong, in dit geval de twee jongen, bij de moeder blijven tot haar volgende worp. Heel gemeen, maar dan worden deze twee afgestoten. Tot nu toe lijken ze een “hecht gezinnetje”!
Of deze moeders straks ook hun kalveren zullen gaan afstoten? Het is natuurlijk maar de vraag of ze bij moeder mogen blijven. Of dat een van twee, of de moeder of het kalf, door de eigenaar wordt verkocht. Als ze geluk hebben mogen ze samen oud worden. Toen ik vanochtend naar Tranås reed, ik had een afspraak bij de kapper, zag ik ze op de heenreis al staan: een tiental koeien met bijna net zoveel kalfjes. Dan smelt ik alweer. Op de terugreis stonden ze er nog en waren ze zichtbaar aan het genieten van de voorjaarszon. Heerlijk toch? Dat de boer ze al buiten laat lopen?
Naast de kapper zit de Öob en daar was ik even naar binnengestapt. Nadat de kapster mij weer een centimeter of twee van het haar had geknipt. Het was de bedoeling om een paar nieuwe etensbakjes voor Ebba te kopen. Nu ze alleen is, waren de twee huidige bakjes te groot. Ook zullen de geurtjes van haar zusje meteen verdwijnen… En ik had pure mazzel: er waren er namelijk nog slechts twee. Maar wel hele leuke en daarmee besloot ik ze mee te nemen. Ebba moest er wel even aan wennen! Langzaam sloop ze dichterbij en met een lange uitgerekte nek, rook ze eerst even aan die twee nieuwe dingen. Al snel had ze door, dat daar vanaf nu haar brokjes en water in zal zitten en in een mum van tijd had ze eruit gegeten.
Wat ik daar ook had gekocht, was een nieuwe deurmat. Alweer een nieuwe? Ja, die eerste van zondag was immers een maat te klein! Deze keer kocht ik een maatje groter. Nee, het heeft niet de afmeting van de deur. Simpelweg vanwege het feit, dat Heiko rechts ervan altijd zit te eten. Als hij met de stoel achteruit gaat zou hij een grotere mat meenemen en dat kan ongelukken met zich mee brengen. Dit is in ieder geval een beter formaat. De kleine is niet weggegooid, want die ligt nu in de kamer. Voor de deur naar de veranda. Ik loop dagelijks een paar keer in en uit en dan is het nu voorbij met het meenemen van vuil: even de voetjes vegen en klaar!
Heiko was (uiteraard) weer aan het werk voor Örtengren. Samen met collega Anton verder met de motorzaag aan de slag, om takken van de bomen te zagen die te laag hingen. Tevens werd er van binnenuit in de boom het een en ander weggezaagd. Juist: zodat er meer licht en lucht in de boom kon komen. De afgelopen twee dagen hebben ze heel veel gezaagd en dat heeft ons wel mooi 5 kuub hout opgeleverd. Daar kunnen we volgens Heiko de volgende winter wel drie en een halve week het huis mee verwarmen. Hij heeft er gewoon lol in, om zoveel mogelijk hout te verzamelen, om dan vervolgens om te rekenen hoelang we erop kunnen stoken. Daarbij rekent hij met een kruiwagen hout per dag. En vijf kruiwagens is een kuub. Vanaf deze week beginnen ze de werkdag trouwens om zeven uur. Twee uur later hebben ze dan “frukost”, een half uurtje ontbijt-pauze. Om half een hebben ze een half uurtje lunchpauze, waarna de werkdag om vier uur sluit. Dan zijn er acht uren te schrijven voor diverse klanten. Op de foto staat rechts de baas, Kenth Örtengren. In het midden collega Anton en links collega Håkan. Collega Hendrik was vandaag vrij. Deze vier personen vormen de basis, de kern. Daarnaast zijn er nog twee dames, die de vestiging bij de winkel runnen en zorgen dat alle plantjes, struikjes en bomen er netjes bij staan en de klanten worden geholpen. ´s Zomers komen er nog een heleboel seizoenwerkers bij, die onder andere aardbeien verkopen op de markt en zij, die alles wat op de markt verkocht wordt, met een vrachtauto moeten ophalen. Dan is het altijd stressen geblazen voor Örtengren. Meer mensen aan het werk, betekent immers meer drukte aan het hoofd.
De lidcactus heeft het weer helemaal op de heupen! Ze had al een mooie bloem laten zien. Welke nu overigens uitgebloeid is. Vanmiddag zag ik, dat er al drie knoppen meer open zijn. Wat toch schitterende bloemen! En die kleur… Het is niet egaal rood, maar hier en daar zit er zelfs een beetje wit en roze in. Het einde van de bloemen is (hopelijk) nog niet in zicht. Er zitten nog een paar knoppen in de plant. Ik hou haar goed in de gaten. Met bijvoorbeeld water geven. Of juist niet. Volgens mij heeft ze het voor het raam best wel naar de zin. Tja, wie wordt er nu niet blij van zo´n uitzicht… Of was het gewoon de tijd van het jaar, dat ze nu zoveel bloemen geeft?
Meteen nadat Heiko rond vijf uur thuis kwam, ging ik aan de slag met het eten voor vanavond. Ik had een falukorv, zo´n grote worst, uit de diepvries gelegd voor vanavond. Daar zou ik iets mee doen. Tot een uur of twee wist ik nog niet wat het zou worden. Ging ik het verwerken in een pasta? Maakte ik er een ovenschotel mee? Het werd uiteindelijk het recept van de worst met kaas en tomaatjes. In diverse inkepingen legde ik een plakje kaas met een plakje tomaat en deed er “als toetje” nog een paar plakjes bovenop. Nadat het ongeveer twintig minuten in de oven had gestaan, konden we aan tafel. Er kwamen gebakken en goed gekruide aardappelpartjes bij. Heiko had nog spinazie en ik boontjes. Dat waren kliekjes, maar die moeten nou ook eenmaal op. Weggooien is zonde. Het was een lekkere maaltijd!
