Ebba is weer thuis!

 
Vanmorgen was niet als alle andere ochtenden. Ik was wel als eerste beneden, liet Jikke binnen vanuit de kelderhal, zette de datum van de eeuwigdurende kalender goed en nam een kopje koffie. Maar ik miste Ebba… Toen Heiko vervolgens naar beneden kwam, stond Jikke, net als op andere dagen, onderaan de trap op hem te wachten. Heiko gaat namelijk altijd meteen door naar de kelder, om de ketel op te stoken met hout. Dat weet Jikke inmiddels, want dat betekent dat ze dan naar buiten mag. Heiko doet dan het kattenluikje namelijk open. We hadden ooit afgesproken, dat de dametjes tegen acht uur ´s morgens naar buiten mogen. Dan is namelijk het woon-werkverkeer geweest en komen er niet zoveel auto´s meer voorbij. Terug in de keuken zette Heiko een kopje thee en keek als gewoonlijk op zijn mobieltje of Jan Koops alweer had gereageerd op een van de 25 spelletjes Freud die ze samen spelen. Meestal is dat het geval en zorgt Heiko ervoor, dat Jan weer aan zet is. Toen gingen we samen aan het ontbijt. We waren nog even aan het filosoferen hoe we nu verder moesten met de zoektocht naar Ebba. Straks opnieuw een rondje lopen rond het huis en hard haar naam roepen? Een flyer maken en die bij de buren en bij de huizen in een grotere omtrek in de bus doen?

Nadat we ons broodje op hadden praatten we daar nog even over door en hoorden we achter ons het kattenluikje van de kelderdeur open- en dichtgaan. Dat zal Jikke zijn. Die was immers buiten, maar vond het waarschijnlijk te nat en te koud. Ik keek naar de hal en verwelkomde Jikke al, maar wat schetst onze verbazing? Het is Ebba dit binnenkwam! Oh, Ebba! Ze stapte de keuken binnen en liet zich meteen op de mat vallen, ten teken dat ze geaaid wilde worden. Nou, dat hebben we zeker gedaan! Daarna ging ze naar de brokjes in hun etensbak. Tjonge jonge, wát een opluchting! Twee nachten en bijna twee volle dagen was ze weg. “Waar ben je geweest Ebba?” Geen antwoord uiteraard. Waar ze geweest is zal voor ons voor altijd een raadsel blijven. Dat maakt nu ook niets meer uit. Het belangrijkste is, dat ze terug is! De hele dag is ze extra verwend en uitvoerig door ons beiden geknuffeld en dat vond ze prima! Ze is vandaag ook niet meer naar buiten gegaan. Blijkbaar was ze bekaf. En gegeten dat ze heeft! Bijna de gehele dag lag ze op haar eigen vaste plekje, de krabpaal. We vermoeden, dat ze net zo blij was om ons weer te zien als andersom!
 
Dat onze dag vervolgens een stuk beter verliep dan gisteren, mag duidelijk zijn. Ik ging met meer energie en enthousiasme mijn dagelijkse oefeningen doen en daarna achter de computer aan de slag met allerlei zaken. Heiko ging in de douche boven aan het klussen. De houten schrootjes, die hij drie jaar geleden aan de wand had getimmerd wilden we graag nog een keer extra wit geverfd hebben. Door de eerste verflaag heen, waren noesten zichtbaar geworden en dat leek niet zo fraai. Zowel het plafond, als de wanden werden weer mooi wit, nadat alles grondig schoongemaakt was. Voordat hij aan het verven begon had hij echter het behang van een klein stukje wand, waar de wasbak en wc aan staan, weggehaald. Daar hadden we al twee keer eerder opnieuw behangen, maar dat wilde niet blijven zitten.
 
We hadden namelijk over de oude laag behang heen geplakt, echter dat was waterafstotende behang. Op de foto hierboven is dat het blauwe behang, meteen rechts van de deurkruk. Daarop wilde de lijm, op waterbasis, niet plakken. Nu was het tijd om alle behang er eens helemaal uit te scheuren. Onze eigen geplakte behang met steenmotief liet heel eenvoudig los en was er binnen een kwartier uit. De waterafstotende laag was jammer genoeg een heel ander verhaal. Die zat heel vast op de achterliggende wand van spaanplaat. Daar was de nodige kracht voor nodig om het eraf te scheuren. Uiteraard is dat wel gelukt, maar toen was het inmiddels wel een paar uur later. Nu ligt de basisconstructie bloot en kunnen we daarop weer opnieuw behangen, met het behang van onze keuze. Dat wordt waarschijnlijk morgen, omdat het schilderwerk van de wanden en het plafond eerst goed droog moet zijn.
 
   
Toen ik vanmorgen de foto´s van de camera afhaalde en archiveerde zag ik een aantal bijzondere foto´s voorbijkomen. In de tekening op de stam van de berkenboom zag ik, met enige fantasie, twee personen lopen. Een beetje kromgebogen lopen ze achter elkaar aan, naar rechts. Zie je het ook? Als een wegbewijzeringsbord. Vroeger zag mijn moeder ook altijd van alles in bijvoorbeeld de wolken. Zij had een grote fantasie en dat heb ik ook. Waarschijnlijk zit het daarmee in de genen. Het stopt echter niet bij de berkenboom, want ook de schors van bomen of een afgeknapte boom(-tak) kan me soms aan het fantaseren zetten. Want wat te denken van die afgeknapte boom? Is dat niet een beetje spookachtig? Die twee donkere ogen rechts, oortje links? Je zou er een uil in kunnen zien. Een wijze uil, die de omgeving overziet en bewaakt. En die laatste foto? Dat is een indiaantje. Eentje met een band om zijn voorhoofd. Volgens mij zit hij op zijn hurken en is hij in slaap gevallen. Ja, de natuur bloeit en boeit.

Een aantal maanden geleden had Heiko bij Örtengren een lot gekocht. Het betrof een verloting van de ijshockeyclub TAIF in Tranås. Örtengren had ons daar nu twee keer mee naar toe genomen voor een wedstrijd. Nu is er een verloting, om de kas van de vereniging een beetje te spekken. De hoofdprijs is een nieuwe Volvo V40! Verder zijn er veel waardebonnen te winnen. De meeste collega´s hadden inmiddels zo´n lot gekocht en daarmee kon Heiko niet achterblijven. Het duurde tóen nog erg lang, voordat de trekking zou zijn. Nu komt het dan toch snel dichterbij. Op de 30e december is namelijk de trekking! Na twee nachtjes slapen. Kort daarop zullen we weten of we in 2021 in een nieuwe auto stappen…

Wat hadden we een weer een goeie avond: we waren “als gezinnetje” weer compleet. Beide dametjes lagen tevreden in de kamer. Jikke bij mij op de bank en Ebba op haar krabpaal. Jikke was ook vaker in huis vandaag en hield Ebba een beetje in de gaten. In tegenstelling tot vanochtend, toen Ebba weer door het luikje kwam. Op dat moment keek Jikke heel vreemd naar haar en kreeg een behoorlijke staart. Ze sloop naar haar zusje, rook haar even en het was op dat ogenblik, dat ze doorhad, dat het Ebba was. Alsof ze blij was, want er werd even gespeeld! Nogmaals, we zijn ontzettend blij, dat we beide dametjes weer in huis hebben!