Drie tegelijk!

  
Er hing een vreemde gloed in de lucht vanochtend. Een wazige gloed. Eentje die niet hoorde bij een stralende morgen. Alhoewel… Het zonnetje was er al vroeg bij. Het was ook niet een gloed die regen voorspelde. Wat was het dan? Het was eentje van vorst in de lucht! Natuurlijk hadden we al snel door, dat alles op de grond wit was van de nachtvorst. Niet alleen op de grond overigens, ook zeker hogerop. Zelfs de bomen waren witter dan anders. Dat is toch wel lekker wakker worden hoor. Hier kunnen we ons wel in vinden.

Dat het had gevroren bleek ook uit het feit, dat we wederom het ijs van de ramen moesten krabben. Dit keer van de Hyundai. Die nemen we vaak mee, wanneer ik ook mee ga. Deze auto heeft een hogere instap en dat is voor mij wel zo prettig. Als ik in de Volvo stap is het vaak een kwestie van gewoon in de stoel laten vallen. Ha! Alleen eruit stappen is een ander verhaal. We gingen met de Hyundai op pad, omdat we namelijk het idee opgevat hadden, om vanochtend lekker op tijd naar Eksjö te gaan. Een paar kerstinkopen te doen. Het was dan wel een beetje fris, echter wel lekker. Al snel kwam namelijk het zonnetje er meer en meer bij en dat is dan toch wel genieten.
 
 
Hoe bijzonder was het? Op de terugreis alweer. En net op het moment, dat wij er langs reden, scheen het zonnetje door de wolken heen, precies op het “eilandje” van bomen! Net dat eilandje van dat stukje land was verlicht en de rest er omheen is donker. Binnen een tel waren de zonnestralen van dat plekje verdwenen. Vond het eigenlijk wel een geslaagd plaatje. Eveneens een geslaagd plaatje was die van een reetje. Een bokje stond aan de rand van een stuk bos en viel al bijna niet meer op. De reetjes hebben nu hun wintervacht en die is stukken donkerder dan in de zomer. Gelukkig keek ik net op dat ogenblik die kant op. Het bokje had maar één hoorntje meer en leek zodoende op een eenhoorn. Een beetje een vreemd gezicht zo. Misschien die andere hoorn in een gevecht verloren?


Oh! Kijk nou! Maar liefst drie elanden staken de weg over, toen wij op dezelfde weg, ongeveer een meter of vijftig voor ze reden. Drie! Het waren een moeder met twee kalfjes. Nou, ze waren best al wel groot, echter toch nog stukken kleiner dan moeders. Op de eerste foto zie je twee inmiddels op de weg lopen en de derde komt net met zijn kop achter de struiken de berm op lopen. Een paar seconden later, loopt moeder al in de berm aan de andere kant van de weg, terwijl de twee jongen nog op de weg lopen. In plaats van tijd te verliezen door in te zoomen nam ik meteen een paar foto´s en zodoende zijn ze net even te veraf genomen. De elanden stopten helaas niet om zich te laten vereeuwigen. Maar het was zó gaaf om te zien! We stopten nog even, daar waar ze het bos ingegaan waren en moeder keek net om. Waarschijnlijk om ervan overtuigd te zijn, dat we haar en haar kroost niet zouden volgen. Wees gerust: we hebben geen geweer, slechts een camera.

Thuis kwamen we weer tot rust van het winkelen. Je moet er af en toe even uit, maar vanwege de corona explosie hier doen we dat niet graag. Er werd natuurlijk wel een poosje over de elanden gesproken. Zomaar midden op de dag. Dat hadden we toch nooit verwacht? Na een kopje koffie met een broodje was het tijd om nog even aan het werk te gaan. Heiko ging de tuin nog even in. Die maakte een gedeelte van de tuin vlakker. Inderdaad: naast de kleine houtstek.

Niet zo lang geleden had hij de grote motortrimmer van zijn baas geleend, om het gras en onkruid te snoeien. Vanmiddag wilde hij toch nog een momentje buiten aan het werk en daarom ging hij daar de gaten vullen met zand van de “bulten”. Zelf nam ik een poosje de kwast in handen. De kelder is groter dan ik dacht en daarom verf ik gewoon elke keer een stukje van de wand. Alles werd op dat stukje ook nog schoongemaakt en daarmee is toch het grootste gedeelte nu klaar. Morgen misschien verder?

Op 20 november jongstleden sloot Skansen haar deuren vanwege de coronapandemie. Dit is de eerste keer sinds Skansen 129 jaar geleden werd geopend. Skansen is een openluchtmuseum en dierentuin op het eiland “Djurgården” (dierentuin) van Stockholm. Het werd opgericht in 1891 door Artur Hazelius. Hij wilde de manier van leven in Zweden tijdens de laatste eeuwen uitbeelden. Skansen was het eerste openluchtmuseum van de wereld. Het is dan ook in veel talen de algemene naam voor een openluchtmuseum geworden. In de negentiende eeuw had Zweden, net als in veel andere Europese landen, een aantal ingrijpende veranderingen ondergaan. De landelijke manier van leven moest plaatsmaken voor een geïndustrialiseerde samenleving, waardoor velen vreesden, dat een deel van de geschiedenis en de nationale tradities verloren ging. Artur Hazelius wilde de historie niet verloren laten gaan en creëerde daarom het museum op een nabijgelegen heuvel.

Het park bestaat uit zo’n 150 gebouwen, uit allerlei delen van dit land. Deze zijn ter plekke afgebroken en op de huidige locatie stuk voor stuk weer opgebouwd. Van eenvoudige boerderijen en lavvu’s (tenten) tot de landhuizen van de adel. Het oudste gebouw dateert uit de 12e eeuw. In en rondom de gebouwen geven werknemers kleine workshops. Bijvoorbeeld over glasblazen, leerlooien en het bewerken van de grond. Dit om een zo realistisch mogelijk beeld te geven over het leven in Zweden door de tijden heen. Ook heeft Skansen levende dieren. Er zijn draaimolens en een pretpark voor kinderen. Vorig jaar waren er anderhalf miljoen mensen bezoekers. Dit jaar hebben ze door de coronapandemie vanzelfsprekend minder bezoekers gehad. Net zoals vele attractieparken. Al aan het begin van de pandemie, dit voorjaar, zei een woordvoerder al, dat ze in een economische crisis verkeerden. De Zweedse staat bezit dit park en ze vroegen hen om meer geld. De overheid heeft geld gegeven. Niet alleen aan Skansen, eveneens aan andere musea en theaters die getroffen zijn door de coronapandemie.

Maar men heeft elke dag veel geld verloren door open te gaan ​​voor heel weinig bezoekers. Te weinig bezoekers. Ze mochten en mogen niet zoveel binnen laten als ze zouden willen. Ze moeten immers eveneens voldoen aan de beperkingen die werden opgelegd in verband met het coronavirus. Gelijk aan alle andere bedrijven. En elk jaar heeft Skansen voor de kerst een grote kerstmarkt. Daar kun je snoep, eten en handwerk kopen. In de weekenden voor Kerstmis is het meestal erg druk op de kerstmarkt. Dit jaar is het park tijdens de kerst niet open. Erger nog: het gaat volledig dicht. Het is uiteraard heel triest. Tegelijkertijd is het goed met het oog op de heersende omstandigheden, dat ze de verantwoordelijkheid nemen en “Kerstmis bij Skansen” volledig afzeggen. De dierentuinen blijven mogelijk nog open. Net zoals Kolmården en Eskilstuna Zoo die eveneens hun deuren niet hoefden te sluiten. Pretparken zijn inmiddels allemaal gesloten. We zijn er nog nooit geweest. Zullen we het “later” nog kunnen bezoeken? Of hebben ze definitief de deuren gesloten?

Het was maandagavond, dat ik bericht kreeg van de zoon: Harm was die nacht overleden. Op 15 augustus was ik nog bij Harm en Hillie geweest, nadat ik van zoon Kris het bericht had gekregen dat pa ziek was. Terminaal. Men had toen gezien, dat we in Nederland waren en Harm wilde nog graag even praten. Dat hebben we toen gedaan. Daarna hielden we via WhatsApp contact. We zaten (zowel Harm als Kris) samen in het bestuur van SchansPop, een organisatie die in het dorp Siddeburen vele optredens regelde van binnen- en buitenlandse artiesten. Vandaag werd zijn afscheidsceremonie gehouden, alleen konden we er niet bij aanwezig zijn. En toch weer wel. Via live stream. In de kamer in Ödarp zagen we de ceremonie op de laptop, alsof we er in het echt bij waren. Zo “mooi” dat dit kon. Het was een bijzonder moment: het afscheid van een bijzonder (fijn) mens…