Vorig weekend speelden ze in de sneeuw: maakten ze sneeuwpoppen en lieten ze zich over het ijs glijden op een slee. De temperaturen waren toen een paar graden beneden het vriespunt. Het afgelopen weekend waren ze wederom buiten aan het spelen en wandelen, alleen toen met temperaturen rond 18 graden! Natuurlijk heb ik het dan over onze kleinkinderen Merle, Daan, Jelte en Noud. En dat ze ook hiervan genieten is wel van hun gezichtjes af te lezen.
Eentje die ook geniet is Heiko zijn vader. Zij het van andere dingetjes dan zijn achterkleinkinderen. Hij geniet namelijk van zijn accordeon. Dagelijks is hij weer aan het spelen. Nadat zijn gezondheid het vorig jaar even liet afweten, was het accordeonspelen eventjes uit den boze. Nu zijn gezondheid weer redelijk tot goed is, speelt hij nagenoeg elke dag even weer een half uurtje of meer. Dit kan gelukkig gewoon doorgaan, ondanks de pandemie. In tegenstelling tot het zingen van Heiko zijn moeder. Beide koren mogen niet repeteren en niet optreden. Een van de twee is zelfs al opgeheven…
Deze week gaan de temperaturen hier ook weer een beetje verder omhoog. Elke dag zal het warmer en warmer worden en morgen voorspellen ze zelfs 12 graden. En dat doet het sneeuw natuurlijk heel snel smelten. Alleen weg is het zo nog maar niet: er ligt nog steeds op sommige plaatsen tien tot vijftien centimeter. Toch komt hier en daar het gras al weer tevoorschijn. Bijvoorbeeld op het paadje naar en van de houtstek. Doordat er op gelopen is werd de sneeuw daar tenslotte in elkaar getrapt. We kunnen nu ook heel duidelijk zien, waar nog meer “getrapt” is. De pootafdrukken van bijvoorbeeld de dametjes Jikke en Ebba, van reetjes en zelfs van een eland worden nu groter en groter. Ze lijken op poten van “monsters”!
De routes die ze door de tuin gelopen hebben zijn wel heel vreemd. Hier en daar lijkt het er zelfs op of ze een vreugdedansje hebben gemaakt: de sporen lopen in het rond. Ook zijn er meerdere reetjes weer over het ijs van het vijvertje gegaan. Weer, omdat ze dat eigenlijk iedere keer als het gevroren heeft wel doen. Daarnaast zijn de afdrukken van de eland(en) nu heel duidelijk zichtbaar. Het vreemde is echter, dat er kleinere sporen tussen liggen. Zouden de dametjes het spoor van de koning van het bos hebben gevolgd? Konden ze het dier nog ruiken en werden ze nieuwsgierig waar de eland gebleven was?
Naast de linker waslijnpaal, vlak bij de zwarte houten slee, zag ik ineens iets, waarvan ik niet meteen doorhad wát ik nou precies zag. En dan is mijn nieuwsgierigheid (lees positieve belangstelling) te groot geworden, om me om te draaien om weer iets anders te doen. Heen! Ahhh… Het waren een hoop elandkeutels! Daarmee is alle twijfel weggenomen, als die er nog was: we hebben in ieder geval één eland in de tuin gehad! Doordat ze op sneeuw liggen en ze door het dooien van de bovenste laag sneeuw zichtbaar zijn geworden, is het dier er geweest tussen de twee grote sneeuwbuien door. Waarschijnlijk eind januari. Wat leuk om te zien! We zijn altijd bijna hyper, wanneer we de elandkeutels in het bos zien en nu liggen ze bij onszelf in de tuin!
Met deze temperaturen is het weer geen belemmering meer voor Heiko en zijn collega Håkan, om verder te gaan met het snoeien van fruitbomen. Vandaag maakten ze de klus af bij het grote landgoed, net buiten Tranås. Na het flink uitdunnen van het aantal takken in de fruitbomen (appel en peer), werden vandaag de toppen hier en daar uitgedund. Dit op aanwijzing van de baas. Tenslotte konden de laatste vier bomen gesnoeid worden. Heiko heeft de bomen geteld en op dat adres hebben ze nu de eerste 26 fruitbomen gesnoeid. De takken bleven overigens op grote stapels achter. Dat zal de eigenaar, een professor (die overigens in Gothenburg woont) zelf opruimen. Leuk, de kop is eraf! Nog minstens 400 bomen te gaan, totdat de knoppen van de fruitbomen opengaan. Deze klus heeft in totaal 50 uur in beslag genomen en dat viel eigenlijk best mee. Twee uur per boom is zomaar voorbij en dan deze extreem dichte bomen… Straks krijgen ze nog een reprimande van de baas: “Doe eens rustig aan!” Aan de andere kant: ze hebben een maand aan tijd verloren, door de strenge winter en de bomen moeten wel gesnoeid worden. Het zal waarschijnlijk nog een race tegen de klok worden.
Nog even over de sneeuw. Dat sneeuw voornamelijk bevroren water is weten we wel. We weten ook, dat in de wolken kleine ijskristallen ontstaan, die kunnen uitgroeien tot kleine sneeuwsterren. Deze kunnen op hun beurt samenklonteren tot sneeuwvlokken, die soms langzaam uit de wolken vallen. Andere keren waait de wind, zodat de sneeuwkristallen de onbeschermde huid raken. Water in zijn verschillende vormen (gas, vloeibaar en vast) is fundamenteel in hydrologie, oceanografie en meteorologie. Wat we niet allemaal weten zijn enkele feiten over “vast water” in de atmosfeer. Wist jij, dat een sneeuwster 0,03 mg weegt en uit de orde van 1.018 watermoleculen bestaat? En wist je, dat een sneeuwvlok bestaat uit een groot aantal sneeuwsterren, die samengeklonterd zijn? Soms kunnen de sneeuwvlokken enorm zijn, maar een typische sneeuwvlok bestaat uit ongeveer 100 sneeuwsterren. Als je een sneeuwpop bouwt, kan deze uit bijvoorbeeld 30 kilogram sneeuw bestaan. Dit komt overeen met ongeveer 1 miljard sneeuwsterren of 10 miljoen sneeuwvlokken! Wist je niet, hè?
Vanmiddag maakte ik een begin met het ramenlappen. In tegenstelling tot andere keren, begon ik dit keer in de kelder. Ik mag een boon worden, als het niet waar is, maar elke keer vergeet ik juist het raampje in de kelderhal! Dat zou me vandaag niet gebeuren! Ja, ik begon er zelfs mee. Daarna werden de ramen van de keuken en de kamer van binnen en buiten gelapt. Dat was wel nodig, alleen durfde ik dat niet te doen. Althans van buiten niet. Het vroor immers nog zo. Op het moment, dat ik de plant met de vreemde naam “vrouwentong” (de sansevieria) op wilde pakken, zag ik tot mijn verbazing, dat die zowaar bloeide! Nu zeggen de deskundigen, dat deze plant niet zo snel in bloei staat. Dezelfde deskundigen zeggen overigens ook, dat je de bloei het beste kunt verwijderen, om de plant zijn energie te besparen. Gezien het feit, dat het best wel bijzonder is, dát hij bloeit laat ik het nog even zitten. Veel te leuk!
Nadat de ramen beneden schoon waren moest ik wel even weer naar buiten. Even genieten van het zonnetje en de lekkere temperatuur. Het was vandaag heerlijk zacht weer met de thermometer op ongeveer negen graden. Dat hadden we al een paar maanden niet gehad. Dat het zonnetje al kracht heeft, bleek wel uit het feit, dat de heg al sneeuwvrij is! Die staat namelijk zo goed als de hele dag in het zonlicht en krijgt de volle lading. Vreemd, om die bruine heg in een wit grasveld te zien staan. Die combinatie is gewoon vreemd. De bomen zijn inmiddels ook nagenoeg vrij van sneeuw. Of er hier en daar al knoppen aan zitten? Binnenkort maar eens op onderzoek uit! Samen met de dametjes heb ik zeker nog een half uur om het huis gelopen: even genoten van de zon!
Elke dag krijgen we inmiddels meer lichturen per etmaal. Wat een verschil met december! In die maand kwam de zon rond 08.47 uur op. Niet meer voor te stellen! Vanochtend was dat om 07.11 uur. Dat scheelt al ruim anderhalf uur. Vanaf nu komt er per ochtend drie minuten bij. ´s Middags ging het in de laatste maand van het jaar rond half drie schemeren en de zon verdween om 15.14 uur. Dan moesten zeker rond half vier de lampen aan. Vandaag ging de zon om 17.21 uur onder. Een maand geleden was dat nog om 16.28 uur. We hebben er ´s avonds dus ook al een uurtje bij! Elke dag komt er ook in de middag – avond een minuut of drie bij. Dat is ongetwijfeld zes minuten per dag! Om het extra daglicht te vieren maakte ik een gerecht met geel erin. Geel van de zon. Geel van de zonnestralen. Geel van kerrie! Het werd een preischotel. Met gehakt en aardappelschijfjes, waarover en -door een mix kwam met kerrie. Die werd door de hitte van de oven geel! Nee, alle gekheid op een stokje. De reden dat we dit aten had niets met de zon te maken: we hadden daar gewoon zin in!
Ha Joke, daar ben ik weer en ik reageer op de bloem in de Sansevieria. Ik heb er ook een en die bloeit ook, meestal 1 keer per jaar. Ik laat de bloem altijd zitten en je zult merken dat het hele leuke witte bloemetjes zijn, met een verrassing: die van mij “spatten” ‘s avonds een voor een open en dan komt er een heerlijke geur vrij. Ik wens je er veel plezier mee. Groetnis, Rinske
Hej Rinkse!
Altijd leuk van je te horen, dus gewoon doorgaan met reageren hoor. Ik kijk nu met spanning naar de sansevieria, want dat van die witte bloempjes had ik niet gelezen. Wel dat het inderdaad zoetig ruikt.
Fijne dag vandaag!