Gisteren vierden we Heiko zijn verjaardag en daarover schreef ik reeds uitgebreid. Wat ik vergeten ben te schrijven is dat het een witte verjaardag was. Wit in de zin van: er was een mooi laagje sneeuw gevallen, waardoor de omgeving volledig wit was geworden. Er lag zeker vijf centimeter. Op 7 april nota bene! In de loop van de dag leverde dat tezamen met de opkomende zon uiteraard wel weer mooie plaatjes op. Een mooi entourage voor een 60e verjaardag. En toch, voor ons was het ook voldoende geweest als slechts de zon was gekomen… Het is ook nooit goed! Wat dat betreft is het maar goed, dat we geen invloed hebben op het weer. Wat zou dat een chaos geven: wat de een leuk vindt, is voor de ander juist vervelend. Nee, dan maar even op de kiezen bijten (zonder de tong er tussen) en het gewoon nemen voor wat het is!
Tijdens het verjaardags-ontbijtje werd Heiko zelfs nog getrakteerd op een heuse sneeuwbui! Dikke vlokken vielen rustig omlaag en in groten getale. Soms leek het er even op, dat de vlokken in de winter niet eens zo dik waren dan vandaag. Of verkijk ik me daar nu zo op? En kijk eens hoe mooi of de grote sparrenboom dan verkleurde van groen naar wit. De temperatuur was overigens net ietsje boven nul. Het ging dan ook om natte sneeuw. We gaan er dan ook mar vanuit dat het snel weer weg is. De afgelopen nachten lagen de temperaturen nog wel een paar graden beneden nul.
Naast de bezoeken die ik reeds had vermeld bij het verslagje van Heiko´s verjaardag, was bovenstaande vos ook nog even langsgekomen om Heiko te feliciteren! We zaten net in de keuken aan de tafel. Heiko keek toevallig op het juiste moment uit het raam en zei blij verrast: “Joke! Daar loopt een vos!” Die komt overdag niet zo vaak zo dicht bij een huis. Deze moet dus wel speciaal voor Heiko´s verjaardag hier naartoe gekomen zijn. Wat een mooi dier hé. We konden foto´s maken, omdat de camera al in aanslag lag. Er waren immers een paar verjaardagskaartjes en -cadeautjes te bekijken!
De laatste verrassing vanaf mijn kant voor Heiko is een fotoalbum! Via zijn ouders had ik een aantal jeugdfoto´s ontvangen voor een verhaal over zijn leven. Alleen bij het zien van die exemplaren kreeg ik het idee, om meer foto´s erbij te zoeken en er dan een album van te maken. Er waren een paar jaar geleden vele negatieven gescand en als digitale foto´s op de laptop gezet. Daar ging ik ook in selecteren. Verder had ik uiteraard onze eigen foto´s en waar ik “een aantal” uit kon kiezen. Met het maken van eerdere albums kreeg ik de vraag van het systeem, of ik de foto´s automatisch in het album wilde laten plaatsen en daar koos ik dit keer voor. Althans voor de grootste hap: die van de tijd dat wij samen zijn. Daar zijn immers ook de meeste foto´s van.
Alleen ging dat even anders dan verwacht: het programma deed slechts vier foto´s op een pagina en daarmee zouden alleen van die tijd al bijna 160 pagina´s zijn gevuld! Een beetje te veel van het goede. Daarom was ik vorige week zelf met het ontwerpen aan de slag gegaan. Vanmiddag maakte ik het album af. Ik wilde namelijk ook de foto´s van Heiko zijn verjaardag erin verwerken. Het album kon besteld worden! Een voor een werden de foto´s door Önskefoto geüpload. Dat duurde ongeveer een half uur. Maar ineens was het alsof ik gestoken werd! Ik moest het proces meteen afkappen, want Heiko zou morgen nog een mooi cadeau krijgen en de foto´s daarvan moesten uiteraard in het album! Net op tijd eraan gedacht. Het ging net goed…
Heiko begon vanochtend aan zijn eerste werkdag als zestiger! Daarmee is hij trouwens niet de oudste bij Örtengren. Zijn collega Håkan is al zestig en wordt binnenkort zelfs eenenzestig. Toen Heiko tegen zijn baas zei, dat hij nu zo langzamerhand maar eens aan zijn pensionering moest gaan denken, keek die hem even heel verbaast aan. Even inschatten of dit serieus bedoeld werd of als grapje. Dat laatste uiteraard het geval en toen was hij gerustgesteld. De werkzaamheden van Heiko voor vandaag waren divers. In een nieuwbouwwijk van Tranås mochten Heiko en de nieuwe collega Henrik bij een mooie villa de tuin zomer-klaar maken. Naast het verpoten van een struikje, het knippen van rozen en siergras en het snoeien van een appelboom en acht sierbomen, moest er zand op een dak gelegd worden. Huh? Ja, heus! Naast het huis stond een bijgebouw, dat ogenschijnlijk als gastenverblijf werd gebruikt en op dat dak waren vetplantjes gepoot.
Een heel mooi organisch puntdakje met een flauwe hellingshoek. Die vetplantjes moesten een beetje extra zand hebben om verder te kunnen groeien. Op beide dak helften kwam ongeveer een kruiwagen zand. Dat was overigens zwarte grond gemengd met een beetje geel zand. Om het zand vanuit de kruiwagen op het dak te krijgen, moest Heiko telkens de ladder op met een volle schep, het zand verspreiden, om vervolgens omlaag te gaan en opnieuw een schep vol op te halen. Een tijdrovende bezigheid, maar dat maakte hem niets uit. De klant wilde dit graag zo en die bepaalde én betaalde. Terwijl Heiko daar bezig was kwam de overbuurman even langs. Hij vroeg of ze zijn appelbomen eventueel konden snoeien. Heiko liep meteen maar even met de man mee, om te kijken. Hij schatte in, dat het maximaal een half uurtje werk was. Dat vond de eigenaar goed en daarop zegde Heiko toe, om die bomen vandaag even te knippen. Nadat de werkzaamheden bij de beide buren waren afgerond, konden ze verderop in de wijk nog een drietal fruitbomen snoeien. Heiko gaf daarbij zijn collega de eerste snoei-les! Henrik had namelijk nog nooit een fruitboom gesnoeid. Voor alles is er een eerste keer! Daarmee was de eerste werkdag van deze zestig jarige voorbij. Ach, het voelde uiteindelijk net zo als al die andere dagen als negenenvijftigjarige…
Toen Heiko thuiskwam kon ik hem trouwens verrassen met nóg een cadeautje! Het was vandaag bij ons afgegeven. Ik wist wat erin zat. Heiko vanzelfsprekend niet. Het was namelijk een verjaardagscadeau van Elise en Gert en de drie kleinkinderen uit Onstwedde. Normaliter doen we niet aan verjaardagen voor de volwassenen, maar dit was een mijlpaal en dat wilden ze niet zomaar voorbij laten gaan. Elise had met mij overlegd en gevraagd of Heiko een digitale fotolijst wel leuk zou vinden. Nou, zekers! Heiko zijn ouders hebben die ook en daar kunnen we allen mooie foto´s naar toe sturen. Via een app (Frameo)op de mobiele telefoon. Elise wilde daarop zo´n digitale fotolijst bestellen. Zodra wij weer in Nederland zouden komen, konden we die dan meenemen. Maar wie weet wanneer wij, in verband met corona, weer mogen gaan. Dan was het niet echt meer een verjaardagscadeau. Daarom vroegen Gert en Elise mij, of ik een dergelijk lijstje in Zweden kon bestellen en dat zij de kosten daarvoor later zouden overmaken. Helemaal goed!
Elise gaf me de gegevens door die ik nodig had om een goede lijst uit te zoeken. Toen ik die dan ook zaterdagmiddag online bestelde was ik ook heel content met de afleveringsdatum: 7 april! Dat zou mooi zijn. Het liep iets anders, het liep een dag vertraging op. Niet zo erg! We hadden afgesproken, dat Elise vanavond zou beeldbellen en dat Heiko dan het pakje zou uitpakken. Zo gezegd, zo gedaan. Na het eten pakte Heiko het lijstje uit, terwijl hij Elise aan de telefoon had. Hij was er heel ontzettend blij mee! Wat een verrassing! Hij pakte het dan ook snel uit en installeerde het meteen. De digitale fotolijst werd aangesloten op ons Wifi signaal, nog een paar instellingen extra regelen en klaar. Snel een seintje gegeven aan Elise en daar kwamen de eerste foto´s al binnen. Wát superleuk! Even later kregen we ook van Daniëlle foto´s. Het scherm is 10,1 inch en daarmee best groot. De resolutie is ook iets hoger dan standaard, waardoor het mooie grote en scherpe foto´s zijn. De foto´s blijven een aantal seconden in beeld en daarna komt de volgende. De afstand tussen ons en de familie in Nederland is hiermee weer een stukje kleiner geworden. Heel fijn. Héél erg bedankt, Gert en Elise!
