De eerste van de tweede maand! De maand januari van het nieuwe jaar is alweer voorbij. Onvoorstelbaar snel is die maand voorbij gegaan. Vanmorgen grapte Heiko, dat het “nog maar” tien maanden is tot de volgende adventsperiode en de dan naderende kerst. Dat klopt. Maar we willen daartussenin nog wel graag eventjes genieten van het voorjaar en de zomer. En hopelijk een ritje (of twee) naar Nederland. Zoals inmiddels al uitgebreid besproken, maak ik op de eerste van de maand de nodige back-ups van de harde schijf van onze laptop. Voordat ik dat deed ging ik echter eerst alle gemaakte foto´s van deze maand bekijken en in submapjes plaatsen. Tegelijkertijd heb ik er heel veel verwijderd. Écht waar! Er waren (veel te) veel foto´s van de sneeuw. Het zijn stuk voor stuk wel leuke plaatjes hoor, maar ik breng mezelf wéér in de problemen. En dan bedoel ik uiteraard als ik begin 2022 het jaarboek over 2021 wil gaan maken. Daarom ben ik kritisch gaan kijken naar de gemaakte foto´s en heb ik ongeveer een tweederde deel verwijderd. Goed hè?
Terwijl ik daarmee bezig was, maakte Heiko de verfklus van de kozijnen en wanden in de hal af. Eerst natuurlijk weer een beetje schuren en daarna alles twee keer schilderen. Na de eerste keer dekte de verf nog onvoldoende naar onze mening. Het moest nu van ons écht wit worden. Net zo wit als de sneeuw buiten. Nadat het naar tevredenheid was moesten er nog een paar accessoires wit geverfd worden, zoals een schoenenbankje, een lijst van een spiegel, een stoofje en een oud kozijn met gaas, dat ter decoratie aan de wand hangt. Gelukkig was het verf op waterbasis. Het grote voordeel daarvan is namelijk, dat het niet ruikt en heel snel droogt. Aan het einde van de dag kon alles weer op zijn plaats gezet of gehangen worden en leek het alsof er niets was gebeurd. Behalve dan dat het houtwerk van Whitewash (vlekkerig wit waar de houtkleur nog doorheen komt) naar spierwit is gegaan.
We zijn absoluut tevreden met het resultaat. Het plafond moet nog trouwens, maar dat wordt binnenkort aangepakt. Spierwitte wanden en plafonds, ja met zelfs spierwitte vloeren, zie je regelmatig op interieurfoto´s van Zweedse huizen. Zó mooi… Onze laminaatvloer gaan we echter zeker niet verven, alleen de wanden en de plafonds van een aantal vertrekken nog wel. De trapopgang was al helder wit en klaar. Nu is de hal bijna klaar. De woonkamer blijft zoals die is, omdat alles daar op elkaar is aangepast. De hoofdkleur in de kamer is RAL9010 en dat is gebroken wit. Alle accessoires passen daarbij. Het gaat ons op dit moment te ver om dat allemaal te veranderen. Let op! Ik schrijf “op dit moment”, want er niets veranderlijker dan de mens…
Na de middag kreeg Heiko zijn baas Örtengren nog even aan de telefoon. Die had hem vorige week donderdag ook gebeld, met de vraag of Heiko vrijdag naar Tranås kon komen: bij een paar klanten sneeuwruimen. Dat doen normaalgesproken twee andere collega´s die in Tranås wonen, echter de een was afwezig en de ander had last van zijn rug gekregen door eerdere sneeuwruim-acties. Op dat moment voelde Heiko zich nog goed en zei hij “Geen probleem!” (ingen problem). Maar dat was net nadat hij onze eigen oprit sneeuwvrij had gemaakt. Toen hij de volgende ochtend opstond bleek het onverstandig te zijn, om nog meer sneeuw te gaan ruimen. Hij voelde zijn rug goed, in de negatieve zin van het woord. Zodoende stuurde hij Örtengren een berichtje, dat hij hem helaas niet kon helpen die dag. Het eerste wat zijn baas vanmiddag aan hem vroeg was: “Hoe gaat het met je rug?” Netjes! Er was verder nog geen snoeiwerk te doen, want het vroor tien graden overdag én er ligt een dik pak sneeuw.
Geen ideale omstandigheden om op een trapje te staan of om in een boom te klimmen, om vervolgens de uitlopers van de takken te snoeien. Örtengren vroeg wel of Heiko morgen of overmorgen even met hem mee kon gaan naar de plaats waar ze 25 bomen moeten snoeien. De situatie bekijken en afspraken maken over hoe het nu precies moet gebeuren. Dat was akkoord. Morgen hebben ze weer contact daarover en maken ze nadere afspraken. Trouwens, gisteren kreeg Heiko van Google nog een paar foto´s te zien van dezelfde dag, één jaar geleden. Destijds was hij in Tranås aan het snoeien en lag er niet zo heel veel sneeuw. Het kan verkeren. Rond die tijd hadden ze al een fiks aantal bomen gesnoeid en nu nog geen een. Hopelijk komen ze niet in tijdnood, want het snoeien kan slechts tot 1 april. Daarna gaan de nieuwe knoppen langzaamaan open en kun je niet meer snoeien zonder die knoppen te beschadigen, waardoor er geen of veel minder vruchten komen. Dat is uiteraard niet de bedoeling.
In de loop van de dag was er weer een laagje sneeuw bijgekomen en ging Heiko onze oprit nog maar weer eens schuiven. Er bleek opnieuw een kleine tien centimeter sneeuw bijgekomen te zijn. Ook schoof hij het weer aan de kant bij de brievenbus, zodat de postbode er met de auto goed bij kan komen. Plus het paadje naar de voordeur. Eveneens maakte hij mijn auto weer een beetje toegankelijker. De sneeuw, die hij eerder vanaf het terras bij de keuken omlaag had gegooid, lag allemaal op mijn auto! Rondom maakte hij de auto sneeuwvrij met een grote veger. Alleen van het dak bleef hij af. Komisch gezicht: een zwarte auto met een groot wit pakket op het dak. Wel fijn dat de auto nu weer te bereiken is, want voor morgenvroeg heb ik een afspraak staan bij de kapper in Tranås. Sowieso is het goed, dat de beide auto´s startklaar staan. Vind ik tenminste. Je weet immers nooit of je onverwachts weg moet. Daarom rijden we ook nooit op een minder dan een kwartvolle tank diesel. Een slimme meid (en jongen) is op haar toekomst voorbereid. Toch?
Na het eten keken we nog even weer naar een aflevering van Rebecca Martinsson, die wederom een moord moest oplossen. Spannend hoor. De serie is overigens gebaseerd op boeken van Åsa Larsson. Zij werd geboren op 28 juni 1966 in Uppsala en is een Zweedse advocaat en schrijfster. Toen Åsa vier jaar was, verhuisde ze met haar gezin naar Kiruna, waar ze ook opgroeide. Ze studeerde rechten aan de universiteit van Uppsala en werkte later als belastingadvocaat. Hé! De hoofdrolspeelster woont ook in Kiruna en is ook advocaat: dat is vast geen toeval! In 2003 debuteerde ze met de eerste misdaadroman met Rebecka Martinsson in de hoofdrol. Het boek werd een bestseller, waarvoor ze een prijs kreeg als beste debutant van het jaar. Het jaar daarop ontving ze een prijs voor de beste Zweedse misdaadroman van dat jaar. Haar boeken zijn inmiddels vertaald in verschillende talen, waaronder in het Nederlands. In de tweede serie komt er overigens wel een andere Rebecka. Jammer, want deze actrice vonden we best goed…
