De laatste dag… dat Heiko 58 is!

    
Morgen is inderdaad zijn verjaardag. En dat gaan we zeker vieren. Hoewel ik hem geen cadeautjes kan kopen, kan ik hem natuurlijk wel verrassen met een kaart en een lekkere taart. Dat moet wel eentje zijn die hij graag lust. Of eigenlijk gewoon die, die hij het lekkerste vind: de walnotentaart! Gelukkig hebben we nog een voorraadje walnoten. In mei 2017 meegenomen vanuit Blijham. Daar stond op het land een mooie, grote walnotenboom en die leverde elke twee jaar een behoorlijke oogst. We bewaren ze in de voorraadkast en ze zijn nog steeds heel lekker. Meteen vanochtend begonnen: alle ingrediënten bijeen zoeken (meel, suiker, zout, boter, slagroom en walnoten), deeg maken en een uurtje in de koelkast laten rusten. Terwijl het deeg in de koelkast lag konden de walnoten gekraakt worden en in kleine stukjes gemalen worden.
   
Dat deed ik tot voor kort altijd met een mes. Tot het moment, dat ik me herinnerde, dat ik nog een elektrische hakmolen van mijn moeder in de kast had staan. Toen was het slechts een paar minuten totdat de walnoten fijn genoeg waren om te gebruiken in de taart. Dat scheelde in ieder geval een half uur snijwerk. Nou ben ik niet lui aangelegd en zie niet snel ergens tegenop, maar die walnoten klein maken… Hierna kon de suiker worden gekaramelliseerd. Deze werd afgeblust met water, slagroom en walnoten toegevoegd en op de bodem van de springvorm, die al was voorzien van een laag deeg. Hierop kon ook weer een laag deeg en uiteindelijk ging het ruim een half uur in de oven. Het hele huis rook heerlijk. Nu maar hopen, dat Heiko niet eerder dan normaal de website leest. Vaak doet hij dat namelijk ´s ochtends, zo vlak na het ontbijt…

De laatste keer, dat zal vrijdag geweest zijn, dat Heiko boodschappen deed viel hem de rust op. De rust in de diverse winkels en ook bij de supermarkt. Daar liepen naar zijn mening misschien in totaal acht of tien mensen. Het viel hem ook op, dat ook hier nu daadwerkelijk de minimale afstand van 1,5 meter wordt gerespecteerd. Nee, het is in Zweden nog steeds geen verplichting, slechts “een advies”. Toch wordt men zich meer en meer bewust van de regels en dat het navolgen ervan mensenlevens kan redden. In ieder geval kon Heiko op zijn gemak en met een gerust gevoel langs de schappen gaan, om de wekelijkse boodschappen te doen. Hij weet inmiddels alles beter te vinden dan ik! Maar wat me opvalt is, dat hij getrouw met het gevraagde thuis komt, alleen als ik hem vraag of er nog nieuwe producten bij zijn gekomen, trekt hij zijn schouders op. Dat is nou jammer, want eens iets anders…

Als je deze boomstam ziet, dan denk je toch meteen aan een onderlichaam of broek? Nou, dat deed Heiko gelukkig ook. Hij was de vorige week aan het zagen geweest en toen hij aan deze stam wilde beginnen stopte hij eerst even. Hij bekeek de stam goed en zag toen inderdaad de broek. Of een romp met een paar benen eronder. In ieder geval liet hij de stam voor wat het was. Gisteren zette hij hem tegen de boom achter het huis en viel hij me meteen op. Wat grappig! Daar gaan we iets van maken. Nee, dat hoeft eigenlijk niet. We willen de stam wel ergens in de tuin zetten. Alleen weten we nog niet hoe of wat. Doen we “hem” een broek aan? Hangen we er een paar bloempotjes met plantjes in? Iemand nog een suggestie? Tussen hetgeen ik nou opnoem zit nou niet meteen hét idee. Dit is toch te leuk, om niet te gebruiken, maar hoe?

Vandaag waren Jikke en Ebba even niet zo van mij “gecharmeerd”. Wat was er aan de hand? Nu de tijd van warmere dagen is aangebroken komen teken en vlooien ook weer (meer) tot leven. Dat roept meteen negatieve gevoelens op. Niet alleen voor ons mensen zijn deze insecten ontzettend vervelend, maar uiteraard ook voor dieren. Daarom had ik twee pipetten gepakt met antistoffen tegen teken en vlooien. De beide dametjes werden gelokt, door ze een paar snoepjes te beloven, alleen meteen toen ze in mijn buurt kwamen pakte ik in eerste instantie Jikke, om het pipetje in haar nek te legen. Oei! Dat vond Jikke niet leuk. Jammer, maar ik was de baas. Twee tellen later was het voor haar immers over. Ebba duurde even langer. Die had waarschijnlijk vernomen waar het om ging en ging er vandoor. Naar boven, alleen kan ik ook traplopen, dus erachter aan. Op de achterste overloop kon ik ook haar behandelen. Daarna hebben we ze even een poosje niet gezien. Totdat ik met de snoepjes-pot lawaai maakte…
 
Nog even iets anders: morgenavond is er weer een “supermaan” duidelijk zichtbaar aan de hemel. Het wordt de derde keer dit jaar dat een supermaan te zien is. Dan is hij groter en feller dan normaal. Door de vele opklaringen, dat is natuurlijk wel een vereiste, is het zicht goed. Er kunnen hooguit enkele wolken in de lucht hangen, maar de voorspellingen zijn optimistisch. Een supermaan lijkt trouwens 7% groter en 14% helderder dan een normale maan, omdat het hemellichaam dichter bij de aarde staat dan normaal. Namelijk op 357.035 kilometer afstand. Wie de moeite wil nemen en vroeg opstaan niet erg vindt, heeft de meeste kans de supermaan te zien tussen vier en vijf uur. Dan is het volle maan. Morgenavond is de maan echter al “bijna vol” en in volle glorie te bekijken. Hij hangt overigens in het oosten. Een supermaan komt een paar keer per jaar voor en vaak gebeurt dat meerdere maanden achtereen. In februari en maart waren er ook al twee supermanen te bewonderen. Als het weer meezit kunnen we op 7 mei weer een supermaan verwachten. Wij gaan morgenavond kijken, maar er niet voor uit ons bed. Jij?