Sinds wij hier wonen staat er een stukje boomstam in het gras. Achter in de tuin. Daar is blijkbaar ooit een boom omgezaagd en de stam is langzaamaan gaan verrotten. Telkens moeten we er met de grasmaaier omheen draaien en nadien een beetje gras trimmen. De stam voelde lange tijd echter nog wel sterk aan. Even omduwen was er niet bij. Nu, drie jaar later was Heiko het zat. De boomstam moest eraan geloven! Eerst had hij het idee opgevat, om mijn Hyundai ervoor te zetten. Even omdrukken, want op de Hyundai zit immers een bullbar. Maar ja, op die bullbar zitten ook drie verstralers: geen goed idee. “Met een touw aan de trekhaak dan, Joke?” “Nee Heiko, volgens mij ook niet z´n goed idee. De banden zullen gaan slippen en het gras spuit alle kanten op.” Uiteindelijk koos hij ervoor, om het maar op handkracht te doen.
Met een grote, zware kloofbijl sloeg Heiko er grote delen vanaf en zo werd de stam steeds kleiner. De kleinere delen waren op zich wel los te wrikken en op de foto hierboven is het resultaat duidelijk te zien. Alle verrotte delen werden opgeruimd en de houtsplinters op het gras werden bijeengeharkt. Wat overbleef was een kuil. Binnenkort komt daar zand in en wordt er graszaad ingezaaid, zodat het plekje volgend jaar niet weer te vinden is en je er met de grasmaaier gewoon overheen kunt rijden. Volgende uitdaging is de steen meteen rechts van het gat en een steen net buiten beeld van de foto hierboven. De grond zakt, maar de grote stenen of rotsen blijven. Die komen zodoende steeds meer aan de oppervlakte. Ook daar moet voorzichtig met de grasmaaier omheen gemanoeuvreerd worden. Misschien een klusje voor in de winter?
“Vroeger” vond ik het altijd een raar idee, dat bijvoorbeeld mijn opa en oma en later ook mijn moeder, met zoveel aandacht door de tuin konden kuieren. Heel langzaam en met veel geduld werd, naar mijn idee, elk grassprietje en elk bloemetje geanalyseerd. Ze bleven maar kijken naar gewassen en/ of bloemen. Zo langzamerhand bereik ik die leeftijd schijnbaar ook, want ik vind mezelf eveneens steeds vaker door de tuin heen kuierend. Met de handen op de rug, kijkend naar alles wat groeit en bloeit. Ik snap nu ook meer en meer wat mijn opa en oma en moeder er destijds deden: ze genoten simpelweg van hetgeen ze zagen! En waren wellicht aan het bedenken, wat ze eventueel nog moesten doen. Of juist laten.
Tijdens een van mijn “kuiertjes” liep ik even naar de vijver, want ik was nieuwsgierig naar de dikkopjes. Niets meer te vinden, want de vijver staat nagenoeg leeg. Nee, het zou toch niet… Ineens zag ik op meerdere plaatsen het gras bewegen. In eerste instantie dacht ik, dat het gras weer omhoog kwam, waar ik eerder mijn voeten op had gezet. Niets bleek minder waar te zijn: het waren minieme kikkertjes! Tientallen sprongen vanuit het gras (waar ik als “gevaar” stond) naar de vijver. Wat zullen in hun ogen die kleine grassprietjes gigantisch zijn. Je zou er maar doorheen moeten zien te komen! Of over stengels van waterplanten heen moeten gaan. Ja, ook hier heb ik, net als mijn opa en oma en moeder vroeger, even bij staan kijken. Het vroeger komt steeds dichter bij het heden…
Zaterdag deed ik laat in de ochtend de deur van de kamer naar de veranda even op een kier. Het was om de warmte uit de kamer te laten gaan. Er stond immers een zacht briesje en dat zou genoeg moeten zijn. Meteen bij het openen kwam me een super geur in de neus: de vlambloemen staan volledig in bloei! Deze prachtige, hoge planten staan langs de muur van de veranda en waren binnen een week gaan bloeien. Volgens mij is de vlambloem een van de meest bekende, heerlijk geurende tuinplant die er is. De vlambloem heeft vaak heldere kleuren bloemen, met veelal een contrasterend oog. Herken je ze? Is het niet aan het model, dan vast wel aan de geur. Heerlijk!
Drukte op straat! Precies voor ons huis werd een witte auto luid toeterend ingehaald door een andere auto. Die ging er vervolgens voor rijden en dwong de bestuurder van de witte auto om te stoppen. Meteen kwam er ook een derde auto aanrijden en stelde zich pal achter de witte auto op. Oftewel, die werd helemaal klemgezet. Wat waren dit voor wildwesttaferelen in ons mooie en rustige Ödarp? Uiteraard gingen we naar buiten, om ons te laten zien en om te kijken wat er nu aan de hand was. Er werd gelukkig niet geschreeuwd of gevochten of geschoten…
De bestuurder van de witte auto werd er op attent gemaakt, dat hij een lekke band had! Blijkbaar had die man het zelf niet vernomen. Nog weer even later stopte er een vierde auto, een rode en werden er spullen vanuit de witte auto naar de rode auto gedragen. De bestuurder stapte erbij in en de witte auto bleef verlaten achter. Wel werd er nog een gevarendriehoek geplaatst. Ongeveer een half uurtje later reed er een bergingsvoertuig voor ons huis langs. Die draaide op de oprit tegenover ons en reed naar de gestrande witte auto. Toen hoorden we, dat de bouten van een wiel werden losgedraaid. De lekke band werd blijkbaar vervangen en even later reed het bergingsvoertuig weer weg. Na de middag waren de witte auto én de gevarendriehoek ineens verdwenen. Geen wild west dus bij ons in Ödarp, maar slechts een gevalletje “bandje plat”.
Terwijl ik de mailbox van onze website bekijk valt me een berichtje meteen op: het is eentje van Hostnet, onze provider. Maar in tegenstelling tot andere mailtjes noemen ze mij hier “mevrouw Van Vugt”. Direct gaat er een alarmbelletje rinkelen. Ik zie al gauw, dat het emailadres van de afzender niet van onze provider is: het is een phishing bericht! “Phishing is een vorm van internetfraude. Het bestaat uit het oplichten van mensen, door ze te lokken naar een valse website, die een kopie is van de echte website, om ze daar – nietsvermoedend – te laten inloggen met hun inlognaam en wachtwoord of hun creditcardnummer.” Nee, ik heb niet op de link geklikt: er loopt een automatische incasso en daarom zullen ze ons nooit een nota sturen. Overigens klopten echt alle gegevens met die van de provider. Zo doortrapt allemaal! Het berichtje heb ik naar Hostnet doorgestuurd en al snel kreeg ik antwoord terug. Het was inderdaad niet afkomstig van hen. De afzender klopte nu trouwens wel weer en ik was weer “mevrouw Leugs”. Wees tegenwoordig alert en klik niet zomaar op linkjes in “vreemde mailtjes”…
Och! Mooi en sneu tegelijk: deze drie aardbeitjes. Heiko had de bessenstruik bij de groentetuin flink teruggesnoeid. We hadden er het vorig jaar nagenoeg geen vruchtjes inzitten. De struik was zó enorm dichtgegroeid. Alle takjes en bladeren kregen vocht, maar daardoor bleef er niets over voor besjes. Dit is nu de derde keer dat we er met de snoeischaar door gaan en het lijkt te helpen. Er kwamen dit jaar weer zwarte bessen aan. Niet zo veel als aan de kleine struik bij de waslijn, maar toch zeker een stuk of vijftig. Toen Heiko daar bezig was zag hij, dat de aardbeiplantjes nog eens gebloeid hadden. Hij kon er drie aardbeien plukken. Mooi! Helaas zijn dit nu toch wel echt de laatste drie. Het seizoen is over. Ze waren heerlijk en hebben veel vruchten gegeven. Daarom gaan we de komende tijd de nieuwe uitlopers in de gaten houden en poten, zodat we het volgend jaar hopelijk een paar aardbeien meer mogen hebben.
