Dametjes “nieuwe” krabpaal

Dat ik vaak als eerste beneden ben is al wel bekend. Dat heet, als Heiko niet aan het werk hoeft en dat is de laatste twee maanden het geval. Zodra ik de keuken binnenstap maak ik als eerste een kopje koffie voor mezelf. Terwijl die loopt zet ik de datum een dag vooruit op de eeuwigdurende kalender, pak ik mijn medicijnen, zorg voor volle eten- en drinkenbakje van de dametjes en ga dan genieten van de vers gezette koffie. In alle rust. De rust duurde vanochtend niet lang, want ineens kwam er lawaai uit de keuken, gevolgd door een: “Oh nee!” Dat klonk niet positief… Heiko dekte de tafel en daarbij pakte hij de schaal met zoetigheid (jam, chocoladepasta, hagelslag, pindakaas en vruchtenhagel) uit de keukenkast, boven het aanrecht.
 
Die schaal is de laatste dagen ietsjes zwaarder geworden, doordat er een nieuwe, grote pot pindakaas op is komen te staan. Heeft die het een en ander door zijn gewicht uit balans gemaakt en aan het glijden gebracht? Hoe dan ook, het bakje met de vruchtenhagel viel van de schaal af! Uiteraard vloog het dekseltje eraf en ineens lagen alle hageltjes verspreid op de laminaatvloer voor het aanrecht! Oh… wat sneu… We hebben namelijk nog nooit zo vaak vruchtenhagel op onze boterham gehad dan sinds we in Zweden wonen. Helaas is het hier niet te koop. We nemen dan ook steevast een paar pakken mee als we in Nederland zijn en ook vrienden die bij ons op bezoek komen nemen het voor ons mee. Dit pakje vruchtenhagel ging ineens heel snel leeg… Geluk bij een ongeluk: we hebben nog een pak staan! En zo geschiede het, dat meneer Leugs al op tijd de stofzuiger pakte en ermee aan het werk ging. En dat allemaal voor het ontbijt! Toch is het vanzelfsprekend jammer, dat de vrolijk gekleurde hageltjes in de stofzuiger zijn verdwenen. In de stofzak zal het daarentegen nu wel een vrolijke boel zijn!

  
Tijdens de wekelijkse boodschappen hadden we vorig weekend een bezoekje gebracht aan de winkel Fyndlagret. Een winkel met eigenlijk van alles een beetje: toilet- en schoonmaakartikelen, kleding, speelgoed, gereedschap, naaigerei, verf en attributen, huishoudelijke artikelen: noem maar op. Daar hadden we een tweetal goedkope handdoeken gekocht, met als doel die op de kattenkrabpaal te maken. Ik was al een tijdje op zoek naar een vervanger voor de huidige bekleding en kon steeds niets geschikts vinden. De huidige bekleding was namelijk inmiddels redelijk vies geworden door het veelvuldig gebruik. Andere stoffen hadden ze bij Fyndlagret niet en daarmee werden het twee handdoekjes. De krabpaal had nog steeds een hoesje van Heiko zijn oude vest op de bovenste plank en op de onderste plank zat een ander stofje. Niet echt fraai. De handdoeken lagen op de keukentafel klaar en duidelijk in het zicht, zodat we ze niet zouden vergeten. Dat deden we ook niet, maar elke dag was er wel iets anders, waardoor uitstel aan de orde was.

Na het ontbijt pakten we vandaag dan toch het klusje op: de krabpaal werd opnieuw bekleed. Het stof kwam over de bestaande laag heen. Met uitzondering van het oude vest van Heiko. Dat verdween in de prullenbak. Met vereende krachten en hulp van de sterke elektrische nietmachine van Heiko´s vader, ging het prima en zaten de twee grijze handdoeken vrij snel om de beide planken. De dametjes moesten wel even wennen aan de nieuwe bekleding: Ebba keek eerst even “de kat uit de paal”!  Ik vond het zwart-met-wit-kriebeltje-stof ook erg leuk moet ik zeggen. Dat was speelser dan dit effen grijze. In ieder geval zit het stof er nu weer mooi strak omheen. De vraag is natuurlijk hoe lang deze handdoeken het volhouden. Het ziet er in ieder geval weer een stuk frisser en netter uit. Een hele verbetering. Toch, Jikke en Ebba?

Na dit klusje gingen we beide een kant op: ik ging de bovenverdieping maar eens opfrissen. Daarbij kregen eveneens alle plantjes (boven en beneden) weer eens een drupje plantenvoeding. Of ze dat lekker vinden hebben ze me nog niet verteld. Wel laten ze zien dat ze het eigenlijk wel goed vinden, doordat ze er nagenoeg allemaal redelijk florissant uitzien. En dat voor iemand die absoluut geen groene vingers voor kamerplanten heeft… Heiko ging naar buiten en haalde letterlijk een frisse neus. Eerst werd de houtbak in het stookhok weer aangevuld, door een viertal kruiwagens met droog gekloofd hout uit de houtstek naar binnen te brengen. Toen vernam hij meteen al dat het koud was. Gelukkig hebben we daar de juiste kleding voor. Het lichaam is dan ook goed beschermd tegen die kou. Alleen in het gezicht voel je het, ondanks een sjaal voor de mond langs. Er stond een snijdende wind en het vroor 8 graden. De gevoelstemperatuur lag zodoende een stuk lager.
 
Na het hout halen pakte hij opnieuw de sneeuwschuiver, om de vannacht gevallen sneeuw aan de kant te schuiven. Er was weer ongeveer tien centimeter gevallen en je kunt het maar beter bijhouden, voordat er op enig moment te veel ligt. Sneeuwruimen is een leuke fysieke actie voor Heiko en hij geniet van het buiten zijn. Ook maakte hij de weg bij de brievenbus weer even schoon en het paadje naar de voordeur. Overigens doen we dat paadje naar de voordeur alleen voor onszelf. Aanloop hebben we hier niet en er hoeft ook nooit iemand bij de voordeur te zijn. Pakjes worden niet bezorgd, die moet je zelf halen en de post komt in de buitenbus langs de weg. Het is daarom puur voor onszelf, zodat we met redelijk schone schoenen vanuit de voordeur naar de brievenbus kunnen lopen. En terug. Daarnaast vinden we het gewoon verzorgd lijken als het pad geschoven is. Ook een beetje symbolisch voor een “Welkom” of “Kom gerust binnen” (voor zover de coronaregels het toelaten uiteraard): het pad naar de voordeur is immers geveegd.
 
Het sneeuwruimen was daarmee nog niet gedaan. Achter het huis, aan de oostkant hebben we het terras. Daar lag eveneens inmiddels weer voldoende sneeuw. Zoveel, dat het Heiko verstandig leek, om dat er weer eens af te scheppen. Droge sneeuw weegt niets, maar als het begint te smelten en er komen grote hoeveelheden sneeuw van het hoge dak afglijden, op het terras , wordt het wel een behoorlijk gewicht. Voorkomen is beter dan genezen; Heiko maakte het terras schoon. De tweede keer al deze winter. Ook nu gooide hij alles over de balustrade. Maar in tegenstelling tot de vorige keer had hij nu mijn auto eventjes verderop geparkeerd. Verstandig, want ik had me na die eerste schoonmaak van het terras toch een laag sneeuw op het dak van mijn auto liggen!

Aan het einde van de ochtend kreeg ik een berichtje van Heiko zijn moeder. Ze wilde graag een kaartje versturen via Kaartjeposten.nl, voor de binnenkort jarige achterkleindochter Merle. Om zeker te weten dat alles goed zou komen, zou ze het fijn vinden als ik haar computer eventjes overnam, om mee te kijken. Maar natuurlijk! Leuk! We spraken af om dat na de middag te doen en zodoende hadden we elkaar om drie uur aan de beeldtelefoon en keek ik in Ödarp op haar computerscherm mee. Het is ons samen gelukt om een mooie kaart te sturen. Wat ontzettend fijn, dat we zo op afstand tóch kunnen helpen. Onze kleindochter en haar achterkleindochter wordt ondertussen alweer 6 jaartjes jong en daar hoort natuurlijk een mooie vrolijke kaart bij. En die is nu onderweg!
 
Op de weer-app van onze telefoon houden we de dagelijkse weersvoorspelling in de gaten. “Komt er nog meer sneeuw of gaat het nog stevig vriezen?” Het oog viel me onlangs op de maximumtemperaturen voor de komende nacht: minus achttien graden. Achttien! Wanneer de temperatuur daadwerkelijk zover onder nul komt, gaat dit de koudste nacht van deze winter worden. Tot nu toe. Maar ook overdag blijft het mooi vriezen. Het vetgedrukte getal op het overzichtje zijn de maximumtemperaturen voor overdag. Het zou vandaag dus maximaal -8 worden of kouder. Toen Heiko met de auto onderweg was naar Tranås, voor de wekelijkse boodschappen, kon hij op het dashboard aflezen, dat het daadwerkelijk -10 was onderweg. Brrr…

Eenmaal thuis hebben we samen de boodschappen opgeruimd en samen een kopje thee gedronken. Daarbij namen we een paar rolletjes van Klaas en Reinie. Eerder schreven we al, dat we een pakketje van hen hadden ontvangen. Daarin zaten onder andere de bekende rolletjes van bakker Vegter uit Hoogezand. Een ware traditie om die te eten rond de jaarwisseling! Wij aten ze vandaag, uiteraard met slagroom! En ook al was het niet rond de jaarwisseling, ze smaken er beslist nog goed om hoor. Geen enkel probleem. Na deze “welverdiende” pauze, gingen we nog even weer iets doen. De een het werk boven afmaken en de ander ging de kelder in, eventjes een poosje darten.

Tegen de klok van vijf uur wordt het momenteel schemerig en dat is de tijd, dat we onder andere de buitenverlichting maar aan doen. Gisteren nam ik dit plaatje nog vanuit de serre. Hier is ook duidelijk te zien hoeveel sneeuw er alweer lag. Te veel, zoals Heiko al aangaf. Toch is het schitterend om te zien. Omstreeks dezelfde tijd ging ik aan de slag met het eten. Nu vraag je je misschien af, waarom er hier steeds (meer) foto´s van het avondeten voorbijkomen. Zelfs als de gerechten heel eenvoudig zijn en echt verre van “bijzonder”. Dat is, omdat een aantal hebben aangegeven, dat ze dit leuk vinden. Niet alleen willen ze weten wat wij op tafel hebben staan (!), maar ze doen er ook hun voordeel mee. In de zin van: men ziet soms gerechten voorbijkomen, die men al een poosje niet gegeten heeft en na het lezen hierover op onze website een paar dagen later wel weer eens eten. En daarom voor de koks onder ons: vandaag werd het bami met gesneden casselerrib! Wie eet dit binnenkort ook?