Dakgoot veranda hangt weer!

Opnieuw hadden we gistermiddag een aantal appels klaargelegd, op het grasveld. Precies recht voor de wildcamera. De appels waren vanmorgen wel aangevreten, maar niet allemaal verdwenen. Hmmm, geen nachtelijk bezoek gehad? Uiteraard wel even op de camera naar de beelden kijken. Het eerste filmpje wat we vanochtend van de wildcamera konden halen, was eentje van een lijster, die heerlijk in de appels zat te eten. Geen wild… Toch stond ons nog een leuke verrassing te wachten: we hadden afgelopen nacht bezoek van een ree! Leuk hoor, alleen wachten we natuurlijk op de eland. Zijn we nu ondankbaar? Nee, dit zijn ook prachtige beelden! Vanavond zetten we de camera opnieuw aan en leggen we weer verse appeltjes klaar. Hopelijk komt er een eland in beeld, voordat de appelboom leeg is. De beelden zijn niet zo heel scherp deze keer. Dat komt doordat het gevroren had vannacht en de lens van de camera beslagen was.

Vanuit Blijham hadden we een drietal stekjes sedum meegenomen en hier weer geplant. Twee stuks in het verlengde van de border naast de oprit en een stek bij de waterkant. Alle drie deden ze het heel goed. Totdat we op een ochtend weer richting de vijver keken en ons gevoel zei, dat er iets “mistte”. Nadere inspectie wees uit, dat de bloemen van de sedum plant eraf waren gegeten! Ze waren radicaal schoon! Via zijn werk had Heiko al een keer gehoord, dat reeën deze bloemen erg graag lusten. Helaas voor ons, mooi voor de ree. Gelukkig bestaat er een vloeistof die je over de bloemen kunt spuiten, waardoor de reeën ze niet meer lekker vinden en er afblijven. Binnenkort maar eens aanschaffen via Granngården, een soort Intratuin, want dit is zonde. Of toch de ree laten eten?

Het is zo ver! Tussen de werkzaamheden van het hout zagen, kloven en stapelen door, ging Heiko vandaag met terughangen van de dakgoot aan de slag. Langs de lange zijde van de veranda, elf meter en zeventig centimeter, hing een dakgoot. Die ving alle regenwater op dat vanaf het golfplaten dak omlaag stroomde. Op het moment, dat het dak werd vervangen constateerde Heiko echter, dat de plank én het balkje waaraan de oude dakgoot vastgeschroefd was, beide in “bedenkelijke” staat waren. Hier en daar zelfs behoorlijk verrot. Die plank en het balkje werden derhalve weggehaald en vervangen. De plank langs de lange zijde zat er al wel weer aan, maar het balkje, wat voor enige afstand moet zorgen tussen plank en goot, moest er nog weer aan.

Daar was een paar weken terug geen tijd meer voor, vanwege het bezoek aan Nederland en het overlijden van mijn tante. Nu was het tijd om dat te gaan doen. De voorbereidingen waren namelijk klaar. De balkjes hadden een schuin kantje gekregen, waren geschuurd, geverfd, de gaten waren gestopt en alles was opnieuw geschuurd en geverfd. Met lange schroeven en met de nieuwe Bosch accuboormachine, van de Praxis in Hoogezand, ging dat als een speer. Het balkje zat er snel aan. Daarna konden de gootbeugels er een voor een aangeschroefd worden. Maar ja, je wilt natuurlijk wel dat het regenwater de goeie kant oploopt. Namelijk richting het 1.000 liter waterreservoir.


Om te controleren of er afloop in de goot kwam hanteerde Heiko een lange waterpas. Nadat de gootbeugels eraan zaten werden de vier verschillende lengtes dakgoot erin gelegd. Alle delen met elkaar verbinden en klaar! Laat de regen nu maar komen. Het water wordt weer opgevangen in de goot en afgevoerd naar het reservoir. Oeps… Die moet nog leeggemaakt worden! Het vriest nu al licht, in de afgelopen nacht vier graden onder nul, alleen als het steviger gaat vriezen, kan het water in die tank immers óók bevriezen. Bevroren water zet uit, dus zal de tank kunnen knappen. Dat moeten we natuurlijk voorkomen. Nieuw actiepuntje voor morgen…

Nadat we tussen de middag een tosti hadden gegeten, dubbel witbroodje met ham, kaas en tomaatjes, namen we het besluit, om nog even een klein rondje in de omgeving te rijden. Het weer was daar uitermate geschikt voor. Zoals al meerdere malen gezegd, volgt zoiets vaak na nachtvorst. We kozen ervoor, om richting Eksjö te rijden. En niet via de we 32, waar je 80 en 90 kilometer mag rijden, maar via een weg die er, 5 kilometer oostelijker daarvan, parallel aan loopt. Die leidt je door een mooi stukje natuur en de weg kronkelt behoorlijk en heeft ook nog eens grote hoogtes en laagtes. Als je in de auto rijdt verneem je het al, laat staan als je die weg een keer wilt fietsen. Vanwege het heldere weer hadden we vanmiddag een prachtig uitzicht op de bergen in de verte. Het was goed, dat we er vanmiddag toch nog even van hebben genoten. Het verhoogt het peil van je energie weer en dat heb je nodig. Al met al waren we nog geen twee uurtjes onderweg, maar we hebben voor het dubbele genoten!

 
Voor de verjaardag van Heiko zijn vader had Elise, de oudste van de twee dochters, het idee opgevat, om met elkaar opa en oma te verrassen met een digitale fotolijst. Ze vond er een leuke bij Bol.com. Iedereen die een code had, kon op elk gewenst moment van de dag, foto´s aan de digitale fotolijst toevoegen en opa en oma laten genieten van die beelden. We hebben er met z´n allen aan meebetaald, want we vonden het idee fantastisch! In het begin verliep alles redelijk. Niet alle foto´s kwamen aan. Dat werd nog wel eens (onterecht) aan de deskundigheid van opa en oma verweten. Toen Elise al haar kunsten had vertoond om het goed te laten functioneren, en het fotolijstje ook bij haar thuis uit had getest, bleek dat het voor de zoveelste keer niet goed ging. Ze besloot om de lijst te retourneren. En wat schetste onze verbazing? Ze kreeg keurig excuses aangeboden van Bol.com! Een kaart en een doosje koekjes! Dat is nog eens een service! De nieuwe lijst is inmiddels ontvangen, maar die gaat direct terug. Daar was de post wel erg slecht mee omgegaan: niet alleen de doos, maar eveneens het glas van de digitale fotolijst was flink beschadigd. Drie maal scheepsrecht?

Na de rondrit gingen we verder in de relax-modus. Gezellig aan de koffie met een muffin en babbelen. Nog even lezen en daarna werd het tijd om voor de een na laatste keer de “drab” te roeren. Morgen gaat het in een wijnvat. Na het telefoontje met pap en mam, wat weer heel gezellig was, nog even op de bank zitten en daarna zochten we ons bed op. Dat deed Jikke al ietsje eerder. Die ging, in een wat mij een onmogelijke positie leek, achter mij op de bank liggen. Op de rugleuning lag ze op haar gemak mij een beetje in de nek te hijgen. Nou ja zeg! Tijd om ze naar hun mandjes te sturen. “Jikke en Ebba, gaan wij slapen?” En voordat ik de snoepjes kon pakken, zaten ze al op de kelder trap te wachten…