In tegenstelling tot wat we eerder schreven, dat we dit na 2 januari deden, hebben we vandaag alle kerstspullen alvast uit de kamer gehaald. Alles zit weer in de plastic boxen en staat inmiddels op de zolder. We hadden beiden een gevoel van “Nu hebben we er lang genoeg naar gekeken”. De kerstdagen zijn voorbij, de kerstliedjes zijn niet langer te horen en we hebben er bijna vier weken van kunnen genieten. Het is klaar nu. Terwijl Heiko naar Tranås was voor een paar boodschapjes, pakte ik alle kerstspulletjes en verzamelde alles in de keuken. Gelukkig had Heiko alle lege kratten alvast naar beneden gehaald en kon ik het daar gesorteerd en schoon in doen. De “normale” prulletjes konden uit de kratten en teruggeplaatst worden. Maar ook dat pas nadat alles schoongemaakt was. Heiko was twee uur later terug, echter mijn klus was nog niet af. Hij weet uit ervaring, dat het dan beter is, mij niet voor de voeten te lopen. Hij ging daarop naar de kelder om een paar spelletjes te darten.
Ik gaf de “normale” prullaria een plekje in de kamer, keuken en hal, waarbij ik ervoor waakte dat niet alles op precies dezelfde plek kwam te staan als voor de kerst. We houden wel van een beetje verandering. Overigens heb ik de kerstboom nog wel laten staan, alsmede de buitenverlichting. Dat kan nog tot drie koningen op 6 januari. Dan gaat ook het laatste stukje kerst 2020 naar de zolder en moeten we weer elf maanden wachten. Dat is sneller dan we soms wensen. De weken vliegen voorbij en voor je er erg in hebt is het alweer lente. Hopelijk gevolgd door een heerlijke, lange zomer. Na de zomer komen al snel de eerste pepernoten weer in de winkel en kunnen we ons wederom opmaken voor de volgende kerst. Zover is het nog niet. Nu eerst maar eens genieten van de winter!
Nou ja, winter? Dan hoort er toch sneeuw te liggen? Dan zouden we toch moeten kunnen schaatsen op natuurijs? Vooralsnog is het veel te warm voor de tijd van het jaar. Misschien krijgen de weersvoorspellers gelijk en komt er deze week een beetje sneeuw, echter de echte winter is er dan nog niet. Hopelijk hebben we die nog te goed en gaan we nu niet de hele tijd zo door met kwakkelen en vooral niet met veel regen. Het water in ons vijvertje stroomt namelijk nog steeds heel snel door en ondanks dat staat het water erg hoog. Het sluisje kan het aanbod nog steeds niet goed verwerken. Het vijvertje begint een klein meertje te worden zo langzamerhand. En het eilandje loopt een beetje onder…
In Tranås was Heiko ook even langs de winkel gegaan waar hij de houtklover ter reparatie had gebracht. Ze hadden nog niet gebeld dat de klover weer klaar was. Het was al wel bijna drie weken geleden dat ze de klover in ontvangst hadden genomen. In eerste instantie wist de man achter de balie niet wat de status was. Hij belde daarop met de reparateur en die vertelde hem dat alles wat olie kon lekken, daadwerkelijk lekte. De man die Heiko hielp haalde de klover vanuit de werkplaats naar de winkel en liet zien wat er bedoeld werd. Ja, inderdaad, ze konden twee pakkingen zien, waar de olie bij langs gelopen was. Volgens de monteur zou het hem ongeveer drie uur kosten om het allemaal los te halen en vervolgens ongeveer drie uur om het weer in elkaar te zetten. De pakking koste slechts een paar kronen, maar de werkuren zouden de reparatie erg duur maken. Dat was de klover niet waard, want voor minder geld kun je een splinternieuwe kopen. Met die mededeling nam Heiko de klover weer mee terug naar huis. Niet gerepareerd. Hij zal nu zelf proberen alles te demonteren. Er kan immers niets meer aan kapot gemaakt worden. De klover is total loss. Zonder risico op verdere beschadigingen kan Heiko er nu naar hartenlust aan sleutelen en misschien lukt het hem om het weer te repareren. Zo niet, dan moet er een nieuwe komen. We kunnen er immers niet meer zonder.
In de douche moesten nog twee kozijnen geverfd worden, voordat ik er kon behangen. Het grote deurkozijn en het kozijn van het kleine raampje in de buitengevel. Die laatste moest ook nog eens geplamuurd worden. De schroefgaten van het afwerklijstje waren te duidelijk zichtbaar en dat vonden we niet zo mooi. Nadat alles geschuurd was en daarna alles gestofzuigd was, plamuurde Heiko de schroefgaten en moest het vervolgens drogen. Toen het droog was werden de kozijnen geverfd en moest het opnieuw drogen. Je raadt het al: al met al kwam ik vandaag niet aan het behangen toe. Misschien morgen.
Tijdens het drogen van de plamuur en de verf ging Heiko nog even naar de kelder om te darten. Opnieuw zocht hij Jan als tegenstander op. Het werd wederom een spannende partij. Ondanks het virtuele. Tevreden stelde Heiko vast, dat zijn gemiddelde score met drie pijlen hoger was dan de vorige keer. Nu gooide hij gemiddeld 42,6 punten met drie pijlen. Zijn hoogste score was nu slechts 122, in tegenstelling tot de 160 van de vorige keer. Dat was toen duidelijk kwestie van een gelukstreffer. Ondanks Jan zijn goede spel verloor deze wel met 3-1 van Heiko. Leuk tijdverdrijf, nu het buiten zulk slecht weer is en het feitelijk geen doen is om nu een boom om te zagen. Daarvoor is het veel te nat. Nee, dan beter in de kelder bij de kachel!
In de loop van de dag had ik contact met vriendin Froukje. Via de WhatsApp. Ze stuurde een foto: ze waren wafels aan het bakken. Toen vroeg ze of ze met het wafelijzer, die ze ooit van ons gekregen had, ook “kniepertjes” kon bakken. Nee, helaas worden die te dik. Kniepertjes zijn namelijk zoete, dunne harde wafeltjes, die traditioneel in Groningen rond de jaarwisseling worden gebakken. Én gegeten natuurlijk! Omdat ze heel graag zelf kniepertjes wilde maken ging ze er een wafelijzer hiervoor bestellen. Nu wil het toeval, dat Heiko en ik ook al hadden gesproken over het zelf kniepertjes bakken en wij zaten met hetzelfde probleem. We hebben immers wel een wafelijzer voor de dikke Zweedse wafels, maar die is ook niet geschikt voor de dunne Groningse wafeltjes. Zodoende vroeg ik Froukje om er dan meteen twee te bestellen: een voor hen en een voor ons. De beide ijzers worden “het volgend jaar” in Kolham bezorgd en als wij weer naar Nederland kunnen nemen we die mee terug. Dit jaar worden er daarmee wederom alleen maar oliebollen gebakken. Volgend jaar misschien ook kniepertjes. Ik had overigens niet het idee, dat de ijzers hier in Zweden te koop waren, maar dat was wel het geval. Alleen waren ze “een beetje” duurder. Dat komt vast en zeker, omdat er nagenoeg geen vraag naar is. Want wie eet er hier nou kniepertjes?
Via Facebook kwam ik erachter, dat er een boek op de markt gekomen is met Cornelis Vreeswijk in de hoofdrol. Hans van den Pol schreef namelijk ooit in een bijzondere oudejaarsvertelling, een boeiend verhaal over Cornelis Vreeswijk. Hij wist de herinneringen aan Cornelis Vreeswijk zo levend te verwoorden, dat het soms net leek alsof Cornelis zelf aan tafel was aangeschoven. Cornelis Vreeswijk als onderwerp van een roman was een idee, wat al jaren bij de schrijver sluimerde. In coronatijd was daar ineens de gelegenheid, om dat gevoel woorden te geven. Dit boekje leek ons heel leuk te lezen, echter is het alleen in Nederland verkrijgbaar. En toen zag ik dat een bekende er eveneens belangstelling voor had en die heb ik gevraagd er eentje voor ons te bestellen. Dat heeft ze gedaan. Nadat zij het boekje heeft ontvangen stuurt zij het aan ons door. We krijgen een januari-cadeautjes-maand!
