Vanmorgen om elf uur had Heiko een afspraak staan in het ziekenhuis te Eksjö. Bij de neurologe. In februari dit jaar was hij ook geweest en toen werd afgesproken dat de arts hem over een half jaar weer zou oproepen. En keurig volgens afspraak gebeurde dat. We reden samen die kant op, omdat twee nu eenmaal meer meekrijgen dan één. Niet alleen van een gesprek met een arts, maar ook als dat nog eens in het Zweeds gaat. De neurologe vroeg hoe het ging en eigenlijk kon Heiko alleen maar vertellen dat het stabiel is. De klachten worden niet erger, maar het wordt ook niet beter. De voeten zijn “doof” en de spieren worden niet meer goed aangestuurd door de zenuwen. Die categorie zenuwen in de onderbenen en in beide voeten zijn beschadigd en functioneren niet meer goed. Ze vroeg of er sprake was van krachtsverlies, echter dat is (nog) niet het geval.
Ook heeft Heiko geen pijn. Het is alleen een vreemd gevoel dat je je voeten niet goed meer aanvoelt. Hij omschreef het zelf als “Je weet dat er iets onderaan je been zit maar je voelt het niet goed”. Met name lastig bij het wandelen, omdat je niet goed voelt waar je je voet neerzet. Ook op een ladder voelt hij de sport niet meer onder zijn voeten en is het daarmee een kwestie van goed kijken waar hij zijn voet neerzet. Het lopen op vlak terrein gaat verder prima, maar wel met de juiste schoenen én steunzolen. De neurologe testte vervolgens nog even de reflexen en wist daarna voldoende. Toen Heiko zei, dat hij elke avond/ nacht in een van beide benen heftige kramp krijgt, schreef ze een spierverslapper voor. Die moet hij vanaf vanavond ´s avonds voor het slapen gaan innemen. Omdat de situatie feitelijk onveranderd was, stelde ze voor om elkaar over een jaar weer te zien. Tenzij het erger wordt, dan kan hij altijd bellen voor een afspraak. “Oké, tot ziens!”
Toen we het ziekenhuis weer wilden verlaten zagen we, dat het nieuwe gedeelte nu klaar is. En het is ook al in gebruik genomen. Omdat wij niet nieuwsgierig zijn, maar wel graag alles willen weten, liepen we de kant van de nieuwbouw nog even op. Hé, daar is een nieuw restaurant gekomen. Hmmm… Koffie met een broodje? Ja, natuurlijk. Het was ondertussen ook twaalf uur en daarmee een mooie tijd voor een broodje. Voor mij een bruin volkoren bolletje en voor Heiko een rode-bieten-met-gehaktballetjes-én-gebakken-ei-broodje. Vreemde combinatie? Ja best wel, alleen hier in Zweden hoort het broodje er helemaal bij. Nagenoeg in elk restaurant liggen ze wel. Zou dat komen omdat ze zo lekker zijn?
Na ons broodje reden we via Flisby en Aneby terug naar Ödarp. In Flisby keken we nog even of er post was bezorgd in de brievenbus van onze vrienden. De huur is inmiddels wel al opgezegd, maar daarom kan er best nog wel post komen. En ze verwachtten ook nog iets. Jammer, maar er zat niets in. De adreswijzigingen werken blijkbaar goed en zijn inmiddels in alle administraties verwerkt. Dit zal de een na laatste bezoekje aan Flisby zijn, want binnenkort zal de sleuteloverdracht plaatsvinden. Het grasmaaien zit er immers niet meer in, omdat de maaier een mankement(je) heeft. Wellicht is het onderdeeltje woensdag bij de dealer en kan op de dag van overdracht alsnog gemaaid worden.
Daarna reden we naar Aneby, om bij de apotheek aldaar de zojuist voorgeschreven medicijnen voor Heiko op te halen. Tevens vroeg ik om een officieel bewijs, dat ik bepaalde medicijnen voorgeschreven heb gekregen. Dat zijn namelijk medicijnen die op de opiumlijst staan en daarmee mag je niet zomaar de grens over. Bij een eventuele controle zouden we daar problemen mee kunnen krijgen. In plaats van een medisch paspoort, kreeg ik een formulier, dat deels door mij ingevuld moest worden en deels door de apotheker zelf. Ook werd het volledig ingevulde formulier ergens centraal in Zweden in een database gezet, zodat de douane daar desnoods bij zou kunnen komen. Mooi, ook weer geregeld. Wel zo prettig! Het zou je gebeuren, dat je wordt aangehouden en gestraft wordt. Nee, dit is beter.
Thuis dronken we een kopje koffie, spraken de ochtend door en gingen beide de tuin in. Heiko ging naar de groentetuin, om daar aan het werk te gaan, terwijl ik daarnaast me met de moestuinbakken bemoeide. Even netjes maken. Erin en er omheen, want er groeide toch onkruid tussen bakken en grind. Daarnaast knipte ik de grasrandjes en klaar! Ja, daar wel. Maar de border onder de grote zwarte bessenstruik niet! Jemig! Dat was eveneens een beetje “onkruiderig” geworden. Met frisse tegenzin begonnen. Maar terwijl ik ermee bezig was werd ik steeds enthousiaster: wat een verschil! Was het eerst het vele onkruid wat overheerste, zijn dat nu weer de plantjes!
Zoals gezegd, ging Heiko de groentetuin in. Hij oogste de rode bieten en de wortels. WoW! Wat een opbrengst! Het was een zware klus, om alles uit de grond te halen en naar boven te brengen. Ha! Het was één simpele emmer, waar zowel de bieten, als de wortels inzaten. Ohhh… Uiteraard werd alles schoongemaakt, de worteltjes geschrapt, alles geblancheerd en in de diepvries gemaakt. Van elke groente maar liefst één zakje! Worteltjes 800 gram en rode bieten 750 gram. Uit deze oogst blijkt wel, dat we iets moeten doen aan de grond van de moestuin. Mest? Daar mag Heiko zich even in verdiepen.
Daarna ging Heiko aan het trimmen. Nee, niet fysiek, maar met de elektrische trimmer. Het heuveltje van de filteringsinstallatie en het eilandje waren weer aan de beurt. Alhoewel, niet fysiek? Het trimmen kun je in dit geval toch best wel zo noemen. Het is een redelijke intensieve bezigheid. De trimmer moet als het ware worden gedragen. Dat is al inspannend. Je slingert hem dan ook van links naar rechts, om de arm te ontspannen die de trimmer moet sturen. En als je dan het heuveltje neemt: alles loopt vrij stijl en dat vergt niet alleen geestelijke concentratie, maar eveneens fysieke kracht. Beenspieren! Dan heb je meteen de lichamelijke inspanning al.
Tja, dat je dan tussendoor even een pauze inlast? Heel begrijpelijk. Ach en als je toch buiten bent… We hadden geen zin in zoetigheid bij de koffie. En wat doe je dan? Ja, we hebben weer samen gezellig gegrilld! Heiko had het vuurtje in de betonnen ring weer aangestoken en ik had de worstjes en de prikkers gepakt. Sausjes mee en een paar worstenbroodjes. Je weet wel, van die broodjes die je krijgt als je een worstenbroodje besteld.
Beiden prikten we een aantal keren een worstje aan de prikker, grilden we die boven het open vuur en aten we die met het broodje en een beetje mosterd of andere saus op. Lekker primitief, maar zo gezellig! We hebben de smaak van het grillen echt te pakken gekregen. Eigenlijk nadat we met neef en tante de grill hadden uitgeprobeerd. Omdat we tegen vijf uur pas stopten met grillen, hadden we ´s avonds niet meteen zin in warm eten. Dat werd zodoende een stuk later. Zelfs pas tegen achten! Maar dat vinden wij niet erg. We hebben geen vaste agenda of vaste tijdstippen waarop we moeten eten. En we hadden voor vanavond niets anders gepland. Relax…
