Vandaag was het een bijna droge dag. Bijna, omdat het heel af en toe een beetje miezerde en dan weer droog was. De hemel was flink bewolkt en het zag er allemaal een beetje dreigend en mistroostig uit. De hele dag leek het weer te twijfelen en zich af te vragen “Zal ik het laten vallen of zal ik het niet laten vallen?” Waarbij “het” voor regen staat. Gelukkig bleef het bij dat getwijfel en kon er best buiten gewerkt worden. Heiko ging dan ook vanochtend verder het met dichttimmeren van de punt, aan de voorzijde van de carport. Daar was hij gisteren mee begonnen, alleen was het nog lang niet af. Plankje voor plankje werd op maat afgezaagd, waarbij de bovenzijde schuin moest en de onderzijde op een bepaalde lengte. Aan de onderkant liet hij de plankjes drie centimeter onder de dikke balk uitkomen.
Nadat ze het juiste model en lengte hadden werden de plankjes meteen met voldoende schroeven vastgeschroefd. Zodoende ontstond er een hele stevige eerste spant van de carport. De plankjes zijn, zoals gisteren al geschreven, gerecycled. Deze voorraad hadden we gehaald bij iemand in Tranås. Die had het dak van een aanbouw bij zijn huis gesloopt en het sloophout moest weg. Dat sloophout bood hij aan via Marketplace en Heiko was de eerste die daarop reageerde. In principe haalden we het hout op, om er mee te gaan stoken. Een aantal balkjes en planken van voldoende lengte en kwaliteit werd toen echter gespaard, met het oog op de twee puntjes van de carport. Nu, ruim een jaar later, worden ze dan inderdaad gebruikt. Deze schrootjes worden straks faluröd geverfd en de daklijst wordt wit. Dan ziet het er aan de voorkant in ieder geval al netjes uit. Hetzelfde ritueel moet daarna aan de achterkant nog gebeuren.
Ergens in 2019 hadden we bij Heiko zijn werkgever twee mooie Chinese rozen gekocht. Twee bloeiende Hibiscus planten. Wat deden die planten het goed! Waar ze eerst stonden, op de tafel in de kamer, deden ze het minder. Eenmaal onder het kamerraam op een tafeltje ging het geweldig. Als een bloem was uitgebloeid stond er alweer eentje in de rij om hem op te volgen. De laatste tijd verloren de planten echter meer en meer bladeren. Vooral onderaan de planten. Daarom had ik ze toch maar weggedaan. Niet alles, want de goed uitziende toppen had ik in het water gezet. In de hoop, dat ze worteltjes zouden schieten. Helaas. Dat was niet de manier om deze planten te behouden. Jammer, want het waren prachtige bloemen. We hebben er zeker ruim twee jaar van kunnen genieten!
Na de middag deed Heiko al het materiaal en het gereedschap in de kruiwagen en schoof dat onderdak in de garage. Hij wilde een eindje gaan wandelen in de omgeving. Daar had ik vandaag geen puf voor en zodoende bleef ik thuis. Heiko koos voor het pad tegenover ons huis, richting het huis van de dames uit Stockholm. Daarna verder. Op de weg waar hij op uitkwam, nam hij vervolgens alle zijwegen die er maar waren. We waren daar al menig maal aan voorbij gelopen en nu wilde hij toch wel eens weten waar die zijwegen naar toe leidden. De eerste twee paden liepen dood, alleen de derde ging verder. Via Google Maps kon hij zien waar hij liep en waar hij weer op een “echte weg” uitkwam. De paden waren namelijk oude bosweggetjes, die ooit gemaakt waren om een vrachtauto de kans te geven om omgezaagde bomen uit het bos te halen.
Aan het einde van zo´n pad is dan een draaimogelijkheid voor de vrachtauto. De derde zijweg liep dus wel door, echter leidde hem zover van ons huis af, dat hij halverwege besloot terug te gaan. Onderweg trof hij geen wild, behalve een eekhoorntje. Verder zag hij diverse soorten paddenstoelen in het bos en langs het pad. Waaronder de zeer bekende, en hier in Zweden, zeer geliefde cantharellen. Met hun opvallende okerkleur geel. Zelf hebben wij niets met paddenstoelen en laten we ze gewoon staan. Er zijn mensen die er een moord voor plegen. Figuurlijk dan hè. Het mag duidelijk zijn, dat de herfst al in volle gang is hier. De bomen verkleuren en laten al heel veel blad vallen, de paddenstoelen schieten als paddenstoelen uit de grond (echt waar) en de dagen zijn alweer flink korter. Rond zeven uur is het buiten donker!
Deze middag hield ik me verder bezig met de diverse harde schijven. Die gebruiken we voor de back-ups van onze bestanden. Zowel documenten, als foto´s. Laatst gaf het systeem aan, dat er weinig ruimte op een ervan was. Zelfs te weinig om de foto´s van dit jaar op te zetten. Dat riep om aandacht! Al snel bleek, dat ik ergens een fout had gemaakt bij het opslaan van foto´s van 2020. Elke maand kopieer ik ze naar de schijf, waarbij de foto´s die al op de schijf staan, worden overgeslagen. Hoe dat is gebeurd weet ik niet, maar van oktober 2020 stonden op drie plaatsen! Aan het eind van het jaar en daarmee al een behoorlijk aantal. Ja, dan gaat je opslagcapaciteit snel krimpen. Deze werden verwijderd, waarna bijna 30 GB aan ruimte vrij kwam! Meteen ruimde ik de andere harde schijven een beetje op. Resultaat: twee schijven met een back-up van onze foto´s en eentje met een back-up van onze administratie.
Heiko was net terug van de wandeling. We hadden ons precies op dat moment een kopje koffie met een lekker stukje walnotentaart gepakt. Toen belde Daniëlle. Peter was niet thuis. Die had een studiedag van een biercursus waar hij mee bezig is. Zijn grootste hobby is namelijk bierbrouwen en eens zou hij dat graag beroepsmatig willen doen. Daarvoor is hij lid van een bierbrouwersclub, gaat hij naar een cursus en brouwt hij al enige jaren zijn eigen bier onder het merk Groos. Via Google Duo konden we met elkaar bellen en naar elkaar kijken, waarbij uiteraard met name de twee kleinzoons Noud en Mason in beeld kwamen. Heel leuk om op deze manier elkaar weer even te “ontmoeten”. We spraken over een komst naar hier, maar dat zat er voorlopig even niet in. De oudste, Noud, houdt niet van autorijden en de jongste, Mason, mag nog niet zo lang in een Maxi-Cosi liggen. Dat is slecht voor zijn rug. Vliegen zou een optie kunnen zijn, maar gezien de hoeveelheid bagage die mee moet is het feitelijk ook weer geen optie. Helaas, nog even een “paar” maanden wachten. In december gaan we in ieder geval wel weer hun kant op.
´s Avonds belden we zoals gebruikelijk weer met Hoogezand en daar lijkt het iets beter te gaan met de gezond. Ze waren beiden goed te spreken en we belden zodoende ruim een uur met elkaar. Vrijdags was oudste dochter Elise daar nog geweest, om te helpen met het bestellen van de wekelijkse boodschappen. Tegenwoordig doen ze dat via het internet, waarna de boodschappen vervolgens thuisbezorgd worden. Ideaal! Verder hoorden we, dat er iemand bij hen thuis was geweest, om de vaccinatie QR-code op de mobiele telefoon van Heiko zijn moeder te downloaden. Dat konden we vanaf hier niet doen. De uitleg was heel uitgebreid en daarmee werd het gewoon te ingewikkeld voor Heiko zijn moeder. De papieren versie, die we onlangs wel hier hadden kunnen aanvragen, was nog niet ontvangen. Omdat Heiko zijn moeder graag weer naar zang wil, moet ze nou eenmaal die QR-code kunnen laten zien. Haar QR-code staat inmiddels op haar mobieltje en daarmee kan ze naar het koor. Morgen maar eens bellen hoe dat was. En zo waren we weer helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen in Hoogezand.
Ons dametje Ebba heeft haar krabpaal terug! Gisteravond, toen het kattenluikje voor haar werd dichtgedaan, zag ik de krabpaal staan. Ik was hem alweer volledig vergeten. Meteen pakte ik hem op en heel enthousiast liep ik daarmee de trap op. Halverwege gaf ik een noodkreet: “Heiko, help!” Hij was toch zwaarder en daarmee onhandiger dan ik had verwacht. Samen brachten we hem op zijn plekje. Ebba snuffelde meteen even aan haar “troon”. En wat denk je? Ze ging daarna op mijn bureaustoel liggen! Vanochtend was het wel anders: ze ging erop liggen, terwijl ze meteen begon te spinnen. Even later zag ik, dat ze op haar vertrouwde manier op de krabpaal lag. Alsof ze hem omarmde…
Dag Joke, ik heb geen groene vingers, maar mijn moeder had altijd een hibiscus. Die was wel 10 jaar oud.
Zij knipte na de bloei de plant tot op 10 centimeter af, nieuwe aarde er in en een andere pot en gaf de plant daarna rust. Hij stond dan op de grond, wel licht maar dit in de zon.
Kwamen er weer nieuwe scheuten, dan weer op z’n vertrouwde plekje voor het raam.
De plant bleef maar bloeien. Misschien heb je er wat aan voor een volgende keer. Groet, Rinske
Dat is nog eens een goede tip! Heb nog in de compostbak gekeken, of ik de plantjes terug kon vinden. Jammer genoeg zat er al te veel afval bovenop. Mede uit de tuin en daardoor waren ze niet meer te vinden. Misschien dat we nog eens een nieuwe krijgen en dan weet ik dat ik jouw advies opvolg!