Vorig weekend kregen we onverwachts twee aanhangers vol met gekloofd hout. Van buurman Erling. Daar waren we erg blij mee uiteraard en het mooie is, dat we dit weekend iets voor hen konden betekenen. Zoals ongeveer een week geleden al aangegeven: ze hebben er in het kleine Västorp een huisje bijgekocht. Een huisje zonder stroom en zonder water. Ja, ze bestaan nog steeds in Zweden! Verwarmen gaat via oude houtkachels en een paar open haarden. Water kan uit een oude put gepompt worden, die achter in de tuin staat. Licht gaat via een oude olielamp boven en op de tafels en middels kaarsen. Elk nadeel heb ook zo z´n voordeel: geen stroom betekent geen strijkijzer, geen stofzuiger… Maar ook geen tv of laptop. Geen tv… Hmmm… Een voordeel of een nadeel… Daar kunnen we nog wel eens een boompje over opzetten. Het huisje is inmiddels overgenomen door hun zoon Johan. Die gaat het in zijn vrije uurtjes opknappen en later wellicht als vakantiehuis gebruiken.
Het huis is vanaf de bouw al in de familie. Dat hoorden we vandaag. Erling zijn opa en oma hebben daar namelijk gewoond. Dat bleek ook uit deze foto. Er staat op een papiertje, in het lijstje, dat een rondreizende fotograaf een foto had gemaakt van Karl Gustaf en Alma met hun twee kinderen. In het jaar 1930. Erling zijn moeder is er overigens geboren. Mede daarom vonden Erling en Britt, dat het huis in de familie moest blijven. Vandaar ook de aankoop. Er moet echter wel veel aan gebeuren. Als eerste zijn ze aan het opruimen gegaan, want ze troffen het huis precies zo aan, als dat de laatste bewoner het vier jaar geleden had achtergelaten. De oom van Erling was vier jaar geleden, op 91 jarige leeftijd overleden en zijn kinderen waren er zelden geweest.
Erling en zijn zoon hebben besloten, dat er rondom het huis een nieuwe houten gevel komt. Elk jaar een kant. Voor het verwijderen van de oude voorgevel had Erling Heiko zijn hulp nodig. Gelukkig kon hij hem daarmee helpen. Zo konden we iets terugdoen voor het gratis verkregen hout. Tijdens het wegbreken van de oude, brede planken bleek, dat de kwaliteit daarvan eigenlijk nog perfekt was! Als het ons huisje was geweest, hadden we er niets aan gedaan. Behalve alle oude verf verwijderd en alles opnieuw geschilderd. Slechts de onderste halve meter van de gevel was slecht. Overigens hebben we een paar keer genoemd aan Erling en Britt, dat wij zeer zeker serieus belangstelling gehad zouden hebben voor het huisje: als vakantiehuisje voor familie, vrienden en kennissen. Dat begrepen ze heel goed, maar ze wilden het graag in de familie houden. Heel begrijpelijk uiteraard!
Heiko was om tien uur naar Erling en Britt gereden en begon meteen met Erling de planken van de voorgevel eraf te breken. Ik daarentegen had thuis eerst nog het een en ander beneden schoongemaakt. Daarnaast had ik twee thermoskannen met koffie gemaakt en een paar stukken havermouttaart met gelei uit de diepvries gepakt. Rond half twaalf ging ik richting Västorp: tijd voor een gezamenlijke fika! Dat deden we binnen, want er stond een vieze koude wind. Ik kon zien, dat Heiko en Erling al flink hun best hadden gedaan, want de helft van de gevel was inmiddels verwijderd. Met twee breekijzers trokken ze een voor een de planken los. De meeste planken braken halverwege af of scheurden dwars doormidden. Alles kwam direkt op de aanhanger, zodat dat maandag naar de stort gebracht kan worden. Na de fika zetten de beide heren nog even door en kreeg ik van Britt een rondleiding door het huisje.
Dat we aan tafel konden zitten en überhaupt daar konden komen en overal de boel konden bekijken was mogelijk, omdat ze inmiddels al twee keer met een volle aanhanger naar de stort gereden waren. Met name veel papier was weggebracht. De laatste bewoner was lid van een politieke partij geweest en had veel ordners met verslagen van vergaderingen en dergelijke bewaard. Eveneens vele tijdschriften en kranten en kleding en schoenen waren op de aanhanger beland. Hoe bijzonder was het, om door een huisje te lopen, dat rond 1800 is gebouwd. Bijna 325 jaar oud dus ondertussen! Erg leuk om te zien. Je probeert je een voorstelling te maken van hoe men toen geleefd heeft. Ook was het vanzelfsprekend bijzonder om de oude spullen te zien.
In de keuken stond op een tafeltje bijvoorbeeld een hele bijzondere fles. De fles had aan de voor- en achterzijde hoefijzers en er zat een muziekdoosje onderin. Zodra je de fles optilde, begon de muziek te spelen. Ha, ha! Zo kon (kun) je dus niet onopgemerkt een borreltje nemen! Een ander leuk ding was een hele oude grammofoon. Eentje waarvan je een veer op moet winden, waarna je er een singeltje op kunt laten afspelen. Echt antiek! Helaas niet op de foto gezet. Eveneens waren er uiteraard de vele oude petroleumlampen en -kachels in verschillende maten en uitvoeringen. Wat ik heel bijzonder vond was een oeroude houten wasmachine te zien. Tenminste, ik denk dat het een wasmachine was. Bijzonder bijzonder.
De eigenaar had heel veel dingetjes overigens geverfd en zijn favoriete kleur? Rood! Uiteraard was in de keuken een houtfornuis aanwezig, dat diende voor verwarming én om erop te kunnen koken. Er stond trouwens een tafel van een trapnaaimachine naast een buffetkast. Er was zelfs een ruimte afgetimmerd met een wasbakje: de badkamer! Alleen hoe deed hij dat zonder water? Erg speciaal om dit te mogen zien. In gedachten bleef ik maar proberen me voor te stellen hoe men daar vroeger leefde. Vroeger? Het huis heeft, als ik het goed heb begrepen, ongeveer 4 jaar leeggestaan. Dus “vroeger” is nog niet eens zo heel lang geleden…
Toen ik samen met Britt weer buiten stond, waren Heiko en Erling net klaar met het verwijderen van de meeste planken van de voorgevel. Ze hielden het voor gezien voor vandaag. De grootste klus was geklaard! Meer dan Erling van te voren had gehoopt en dat was natuurlijk positief. Tegen een uur waren we weer thuis. Ondertussen waaide het nog flink en trok het ons niet, om nog weer naar buiten te gaan. Het was niet alleen de wind die het onaangenaam maakte, maar het was ook nog eens een hele koude noordenwind. Brrr… “Naargens beter as thoes!”
Vanuit Onstwedde kregen we vanmiddag bericht én foto´s van kleindochter Merle. Een trotse en blije Merle! Ze had vandaag haar zwemdiploma B gehaald. In het zwembad van Stadskanaal. Geweldig! Nu kan ze de komende zomer zelfstandig zwemmen in onder andere het openluchtzwembad te Onstwedde. En op andere plekken natuurlijk. Moeder Elise was er ook erg blij mee, want straks begint Merle haar broertje Daan met zwemlessen in het openluchtbad in Onstwedde. Drie dagen in de week zwemles in Onstwedde en dan ook nog twee keer in de week naar Stadskanaal? Dat zou wel erg veel van het goede zijn geweest. Gefeliciteerd grote meid!
Nadat we terug waren van Västorp bleven we mooi binnen in de warmte. Achter het glas en met de kachelthermostaat op 22 graden werden we langzaam weer warm. Heiko is de kou overigens beter gewend dan ik. Hij werkt er tenslotte bijna dagelijks in. Voor mij duurde het dan ook iets langer voordat ik weer een behaaglijk gevoel kreeg. Tegen vier uur keek ik op de weer-app, om te zien wat de temperaturen van vannacht zouden worden en hoe de volgende week eruit zou komen te zien. Nou, ze voorspellen, dat er de komende week elke nacht nog 1 of 2 graden nachtvorst komt. Op zich valt dat nog wel mee. En meestal is het dan ook nog eens zo, dat we na een hele lichte nachtvorst, een hele mooie zonnige dag krijgen. Laten we het hopen. De temperaturen zouden elke dag zo rond de 10 graden blijven hangen.
Wat ik op dat moment ook op de weer-app zag, was dat het om vijf uur zou gaan sneeuwen! Ach nee hè! Toen Heiko dat hoorde snelde hij naar buiten. Het stukje gazon naast de keuken en meteen grenzend aan de oprit, was twee weken geleden behandeld met ijzersulfaat. Het mos was daardoor doodgegaan en dat dode mos wilde hij er nog uit harken. Op een avond was Heiko daar al aan begonnen: met een bladhark. Maar dat viel zo tegen! Daarop besloot hij het met de elektrische verticuteermachine van zijn vader te doen. Snel het mos eruit halen, voordat er weer sneeuw op komt te liggen. Vele kruiwagens vol met (dood) mos bracht hij naar de, door gras en mos afgedekte, houtwal. Aan de andere kant van de tuin. Uiteraard zit er heel veel lucht in het mos, die je in de opvangbak van de verticuteermachine opvangt. Toch kun je aan het resultaat goed zien, dat er heel veel mos uit het gras gehaald is.
Op een gegeven moment werd Heiko wel overvallen door sneeuwbui, alleen was dat een ieniemienie buitje. Dat deerde hem niet. De koude wind echter wel. Hij had zich daar gelukkig goed tegen gekleed. Met meerdere lagen kleding, een sjaal, handschoenen en een muts. Toen het stukje gazon daar klaar was, borg hij alles snel weer op en zocht ook de warmte van het huis weer op. Zodra het volgende week kan, dat wil zeggen als het niet meer zo hard waait, komt er graszaad over het bestaande gras en een beetje zwarte grond. De komende zomer zal het dan hopelijk weer een mooi gazonnetje worden.
