“Buiten” aan de koffie!

 
 
Vandaag namen we weer eens een snipperdag! Het was tenslotte ook zaterdag. Het was droog met af en toe een lekker zonnetje en verder lag er een behoorlijke stapel takken. En er was een grote versnipperaar. Kortom: de juiste ingrediënten om te gaan versnipperen. De takken van de grote kersenboom, die Heiko drie weken geleden had opgehaald vanuit Blå Grindar, moesten er vandaag aan geloven. Heiko bediende het grote apparaat en ik haalde een voor een de takken van de grote stapel en legde die voor hem klaar. Als een tak te dik was voor de versnipperaar, knipte ik er iets vanaf. Met een grote, scherpe snoeischaar. Dat samenspel verliep voorspoedig en als resultaat slonk de berg met takken behoorlijk snel. Tegelijkertijd werd de kruiwagen met snippers ook behoorlijk snel vol en moest die een paar keer geleegd worden, op het pad aan de overkant van de vijver en beekje.
 
 
Met de drie volle kruiwagen aan snippers konden we nu het gehele pad beleggen. Heel fijn. Nu kunnen we daar met redelijk schone en droge voeten langslopen. Uiteraard kan er altijd meer over gelegd worden en kan het nog iets breder gemaakt worden, maar de basis is nu klaar. Na twee uurtjes noeste arbeid was het tijd voor een kopje koffie. Op de veranda. De thermometer op het terras naast de keuken gaf aan dat het daar 14 graden was. Op zich een lekker temperatuurtje, maar er stond een fris windje, waardoor we daar beter niet konden gaan zitten. Dan maar op de overdekte en windvrije veranda. Koffie met een koekje. Daar namen we ons wel de tijd voor, het was tenslotte onze snipperdag. Na de koffie, gingen we nog een uurtje met frisse moed door. Op de foto hierboven laat ik zien, dat ik dat dan ook met vernieuwde energie deed!
 
Ebba was eveneens buiten gekomen. Nieuwsgierig als ze is, nam ze een kijkje bij ons. Wij waren op een stukje tuin bezig, dat voor haar een heel bekend terrein is. Bijna dagelijks zien we haar daar lopen. Daar, is het stuk grond van de buurman, waar het bosje in 2017 werd gekapt. Voor haar een bron aan afleiding: muisjes… Ze vond onze werkzaamheden wel interessant en bleef uiteindelijk continue gezellig bij ons in de buurt. Zelfs het lawaai van de versnipperaar schrok haar niet af. Met recht konden we haar een “gezelschapsdiertje” noemen.
 
Dat het na de middag zou gaan regenen hadden we niet verwacht, gebaseerd op de ochtend. In een mooi zonnetje met een nagenoeg wolkenloze hemel konden we vanochtend fijn samenwerken aan die stapel takken. Toch betrok de lucht tegen een uur of twaalf en het werd donkerder en donkerder. Totdat het daadwerkelijk begon te regenen. Tegen half een moesten we derhalve verplicht stoppen, omdat het echt stevig begon te regenen. Snel haalden we de gereedschappen onderdak en stelden we vast, dat er nog maximaal voor een uurtje werk over was. Mooi opgeschoten in ieder geval. Jammer dat we het niet af hebben kunnen maken.
 
Terwijl wij opnieuw op de veranda zaten, dit keer met een broodje, hoorden we hoe de regendruppels op het plastic golfplaten dak van dezelfde veranda kletterde. Wát een bui! Het werd grijs in de bossen om ons heen. De regen kwam loodrecht omlaag en spetterde omhoog op het asfalt van de weg voor ons huis. Brrr, wat een trieste bedoening. Terwijl het een uurtje eerder nog zo zonnig was! Het leek erop dat onze snipperdag erop zat.
 
Na ons broodje lag onze werkplek er maar een beetje troosteloos en verwaterd bij. Een abrupt einde aan de klus, die zo voortvarend was verlopen. Het tegenovergestelde was het geval bij het vijvertje. Daar was voldoende activiteit in de vorm van stromend water. Het waterpeil was de afgelopen dagen net weer redelijk normaal geworden. Het smeltwater van de sneeuw was inmiddels onze vijver en dammetje gepasseerd. Vanmiddag kwam er opnieuw veel aanbod van water. Je kunt je gewoonweg niet voorstellen, dat dit beekje en ons vijvertje in de zomer helemaal droog staan! Een niveauverschil van bijna een meter.
   
Het leek erop, ondersteund door de weersvoorspelling op de weer-app op de mobiele telefoons, dat het de hele middag niet weer droog zou worden. Ik ging me daarop maar douchen en bleef daarna binnen en nam achter de laptop plaats, om met de website aan de slag te gaan en andere, digitale zaken. Heiko verdween naar de kelder. De laatste weken had hij de zaagbok flink gebruikt. Om onder andere de takken, verkregen via zijn werk, in korte stukken te zagen. Soms ging hij met de kettingzaag iets te diep en zaagde hij in de plank van de zaagbok. Daar zaten dan ook behoorlijk veel inkepingen in en op een plaats was die zelfs bijna helemaal doormidden. Die zaagbok ging hij binnen in de werkplaats even “restaureren”. Er stond nog genoeg hout in de vorm van planken en balkjes in de garage, dat daarvoor uitermate geschikt was. Toen hij daarmee klaar was, was de zaagbok weer stevig en klaar voor een veilig gebruik. En op het moment, dat hij de constructie naar buiten bracht, bleek het droog te zijn!

Het was niet alleen droog geworden: De zon kwam er zelfs weer bij. Dát hadden ze niet voorspeld, maar het was wel fijn. Omdat ik me ondertussen al had gedoucht, omgekleed en stelling genomen had achter de laptop, had ik geen zin om nog weer naar buiten te gaan om verder te werken aan het versnipperen. Voor Heiko geen probleem, die had alweer een ander klusje ontdekt. Begin september vorig jaar had hij namelijk koemest opgehaald. Bij buren, kennissen hier in de buurt die een paar koeien hebben. Die mest was vanuit de aanhanger op de groentetuin gegooid. Die laatste had namelijk dringend behoefte aan extra voedingsstoffen en iets wat de grond losser maakte. De opbrengst van de groentetuin had in 2020 namelijk behoorlijk te wensen overgelaten.

Die koemest had de hele winter boven op de grond gelegen, waardoor er nu al veel sappen en voedingsstoffen in de grond terecht zijn gekomen. Mede door de regen en de smeltende sneeuw. Perfect! Eveneens waren de kluiten al een beetje vergaan, alsmede het stro dat er doorheen zat. Alhoewel het een klusje was waar Heiko vooraf tegenaan had gezien, bleek het eigenlijk behoorlijk mee te vallen en ook nog eens heel vlotjes te verlopen. Binnen een uur was namelijk alles al omgespit en was de mest met stro mooi vermengd met de grond. Ik kan niet wachten tot we weer het een en ander in de vernieuwde grond kunnen uitpoten en zaaien!

Weet je nog dat Heiko tijdens het zagen van de vele stammen ook een paar “houten wielen” had gezaagd? Na het omspitten van de groentetuin had hij bedacht, om iets met die houten schijven te doen! Hij pakte er vier stuks en maakte er met de “ronde gatenboor”, in het midden van de schijf, een gat in. Daar kwam een lange rechte tak doorheen die vervolgens met twee spijkers aan beide kanten van het wiel, de wielen op zijn plaats moesten houden. Toen hij de twee assen klaar had, schroefde hij er twee planken op en daarmee was de basis voor de “Flintstone aanhanger” geboren. En dan? Wat doe je daar dan mee? Wat zet je daar dan op? Bij een eerdere vracht hout had Heiko een drietal stukken stam gespaard, omdat die van binnen hol waren. Daarin heeft hij nu plastic bloempotten gezet en daarin, voorlopig, een kunstbloemetje. Het is nog niet het eindresultaat, maar ik vind het er wel grappig uitzien.  Misschien moet er gewoon nog zo´n karretje bij en dan nog een locomotiefje ervoor… Dan hebben we een Flintstones treintje in de tuin.

Nog even dit: Met de temperaturen van de laatste tijd, zowel hier, als in Nederland, is er momenteel al één soort bij in de tuinen waar te nemen: de Xylocope. In het Nederlands de Blauwzwarte houtbij. Het is de grootste bij van Europa, met haar 2,5 tot 3 centimeter grootte. Door haar afmeting en doordat haar vlucht snel en erg luid is, komt dat voor sommige mensen angstaanjagend over en wordt ze meteen doodgemaakt. Dat is ontzettend jammer, want ze prikt namelijk niet. Niet als ze met rust gelaten wordt. Vanwege het feit, dat ze zeldzaam is en daarnaast ook nog eens zeer nuttig, willen we haar hierbij voorstellen. Vanzelfsprekend in de hoop, dat als jullie haar zien, haar laten leven.