Bootje op het droge!

Een paar maanden geleden werd ik gevraagd, of ik wilde deelnemen aan een klantpanel. Van verzekeringsmaatschappij a.s.r. Waarom ze mij daarvoor gevraagd hebben is me niet duidelijk, maar ik vond het wel een “uitdaging” en heb daarom ermee ingestemd. Een paar keer per jaar zou ik mee kúnnen doen aan een digitaal onderzoek. Kúnnen, want het staat me vrij om eens niet aan een onderzoek deel te nemen. Inmiddels heb ik al een aantal vragenlijsten ingevuld. Bijvoorbeeld over een verzekeringsproduct en over hun website. Ontzettend leuk om te doen. En het is goed opgezet, want na verloop van tijd krijg ik de resultaten ook te zien. Daarnaast hebben ze een soort ideeënbus, waarin je met voorstellen kunt komen. Daar wordt serieus naar gekeken en ze kunnen zelfs jouw voorstel overnemen. Al met al bijzonder om te doen!

Een heel bijzonder lichtverschijnsel in de gemeente Trelleborg. Het is een sterk paars licht en het houdt de bewoners van het dorp Gislöv behoorlijk in zijn greep. Wat is er aan de hand? Komt het uit de aarde? Komt het uit de atmosfeer? Is het gevaarlijk? Nee, niets van dit alles. Het komt gewoon uit de kassen van de tomatenteelt. De tomatenteelt buiten de bebouwde kom van Gislöv, in het zuiden van Skåne, is een van de grootste van Zweden. Die hebben onlangs de normale neonverlichting veranderd in meer energiebesparende ledlampen. Juist: mét een nieuwe paarse gloed, die goed zou moeten zijn voor de planten. Het lampsysteem zou ook het groeiseizoen verlengen. Het probleem is echter, dat het licht “paars” is geworden. Een licht, dat sommigen als storend ervaren en dat huizen binnendringt.

Mensen hebben dan ook geklaagd over het felle licht van de kassen. Vanaf 6 november hebben de tomatentelers tussen 17.00 uur en 23.00 uur het licht uitgedaan. Om minder te storen. Als er met mensen gepraat wordt over het probleem van het paarse licht, lijkt het lichtverschijnsel vooral op te treden, als er laaggelegen dikke bewolking is. Die wolken worden dan immers van onderaf belicht. De milieuafdeling van de gemeente Trelleborg heeft contact gehad met de tomatenteler. Ze willen graag een oplossing voor het probleem vinden. Het bedrijf wilde niet reageren, maar zei wel, dat ze in gesprek willen met de dorpelingen van Gislöv. De teler had er al voor gekozen, om ’s avonds de verlichting uit te schakelen. Als eerste stap. Hoewel dit voor hem een stap terug was. Het was nooit hun bedoeling, om mensen boos te maken: ze wilden alleen elektriciteit besparen en meer tomaten telen. Of ze het paarse licht mogen houden?
 
Gisteren hadden we onze buurtjes Erling en Britt een paar zelfgebakken blåbärmuffins gebracht. De buurman, Erling, was namelijk geopereerd aan zijn rechteroog. Daar zag hij niet veel meer mee, vanwege staar. In het ziekenhuis te Eksjö werd na een lange wachttijd, waarschijnlijk mede vanwege corona, zijn lens in het oog vervangen door een nieuwe. Het ging alweer stukken beter met hem. Om hem een beetje extra vitamines en kracht te geven brachten we hun een aantal muffins. Dat werd enorm op prijs gesteld. Van beide kanten is er overigens de wens, om elkaar snel weer te treffen, maar corona weerhoudt ons ervan.

Toen Heiko daar even in de deuropening stond, vroeg hij of Heiko hem binnenkort kon helpen. Slechts vijf minuutjes werk. De roeiboot van Erling lag een tweetal kilometers verderop in een meertje. Daar viste hij wel eens. Het visseizoen is nu over en met de winter voor de deur wilde hij het bootje graag uit het water hebben. Alleen lukte hem dat niet. Uiteraard geen enkel probleem. Vanochtend tegen tien uur stond de buurman voor ons huis en vroeg Heiko of het hem nu even paste. Zeker! Heiko was op dat moment net buiten bezig om kerstverlichting op te hangen, maar die vijf minuten kon hij er zo even tussenuit stappen. Beide in hun eigen auto reden ze achter elkaar aan naar de ligplaats van de boot. Een grote roeiboot in legerkleur groen geschilderd. Met een paar flinke rukken lag de boot op de wal. Vervolgens kantelden ze de boot, zodat die niet vol kan regenen of sneeuwen. Nog even een paar balkjes er onder geschoven, zodat die ietsjes vrij lag van de grond en klaar. Inderdaad slechts vijf minuutjes werk. Fijn dat je elkaar zo even kunt helpen.

Terug bij huis ging Heiko verder met het aanbrengen van de kerstverlichting op de veranda. Dit is de vierde keer dat we dit doen en daarmee net zoveel keer als we hier aan winters hebben meegemaakt. Wel is het zo, dat we nieuwe verlichting hebben gekocht. De oude was al meegekomen vanuit Blijham. Daar had het ook al een aantal jaren aan de zijkant van het huis, aan de dakgoot gehangen. Die stringen verlichting hebben echter niet het eeuwige leven en steeds meer lichtjes vielen uit. Totdat we er echt niets meer van konden maken. Na de donkere dagen van de winter 2019-2020 verdwenen die lampjes dan ook in de container.

In de opruiming kochten we destijds alvast nieuwe. Een aan-elkaar-te-schakelen-string. In totaal hadden we vier doosjes, van elk drie meter lange verlichting gekocht. En een beginsnoer en een schemerschakelaar. Nadat alles uit de knoop was gehaald en opgehangen kwam het spannende moment. “Doet ie het of doet ie het niet?” In eerste instantie deed ie het niet. Logisch, want het was elf uur ´s morgens en dan is het niet donker genoeg om de schemerschakelaar te activeren. Met de hand over de schemerschakelaar bleek dat het allemaal functioneerde. Mooi en oh zo gezellig! Daarna was het afwachten, om hoe laat het vanzelf aan zou gaan. Dat bleek om drie uur ´s middags te zijn. Floep! Licht op de veranda. Sfeer!

Net na de middag reed Heiko voor de laatste keer dit jaar met de aanhanger naar Eksjö. Hij haalde het laatste klaargelegde hout op van de Fin. Het lijkt erop, dat er spake is van een “winterstop”. De Fin heeft de komende weken geen tijd voor het onderhoud van zijn bos. Tijdens de laatste ontmoeting gaf hij wel aan, dat er in een ander gedeelte van het bos nog iets lag, maar dat werd waarschijnlijk niet eerder dan januari-februari. Hij zal bellen wanneer het weer zover is. Vandaar dat het voorlopig de laatste blokken waren, die in het weilandje nog op ons lagen te wachten. Het was nog precies zoveel als er maximaal op de aanhanger geladen kon worden. Een ruwe inschatting: opnieuw anderhalve kuub gekloofd hout. Bij thuiskomst regende het. Geen mooie omstandigheden om te beginnen met kloven. Dat komt later wel. Morgen gaat Heiko voor Örtengren weer aan het werk, bij het ziekenhuis in Jönköping.

Een paar minuten voordat Heiko weer thuis was kwam de koper van de fiets. Het was een enthousiaste jongeman, die heel snel sprak. Op mijn verzoek praatte hij iets langzamer, maar dat was hij na een minuut alweer vergeten te doen. Ik liet hem de fiets zien, die we vanwege het weer even in de kelder hadden gezet. Hij bekeek de fiets goed, controleerde nog even de remmen en keek steeds vrolijker. Hij vond de fiets prima en betaalde me meteen contant. Even later had hij de fiets, die overigens voor zijn vrouw was, achter op de auto vastgemaakt. Nadat we hem hadden uitgezwaaid, zowel de fiets als de jongeman, kregen we later op de avond nog een berichtje van de koper: zijn vrouw was helemaal tevreden over de fiets, was er heel blij mee en hij wenste ons tenslotte een fijne avond. Dat is toch geweldig? Wij blij, zij blij. En alles voor half zeven vanavond, waarmee ik gelijk had gekregen: binnen een dag was de fiets verkocht en weg.