Het is drie uur als de wekker gaat: tijd om op te staan. Koffie zetten voor in de thermoskan, ontbijtje samen, een paar dingetjes uit de koelkast halen en in de koeltas leggen, alles in de auto brengen en om even voor half vier stapt Heiko in de auto. Op weg naar Malmö. De boot vertrekt om tien uur en je moet er minstens een uur eerder zijn voor het inchecken. De reis op zich duurt rond de vier uur, maar je wilt zeker niet te laat komen en ook nog even onderweg de benen strekken en tijd hebben voor een kopje koffie. Vanaf het moment dat Heiko vertrok, kon ik hem volgen via Life360, een app op onze mobiele telefoons. Heel handig! En zo zag ik, dat hij ruim twee uurtjes later bij Ljungby in de buurt even van de snelweg was gaan staan. “Koffiepauze?” vroeg ik.
Het duurde niet lang voordat ik een berichtje terug kreeg. Een berichtje die je niet wilt horen op een dag als deze. Heiko vertelde namelijk, dat de Volvo niet goed reed. Het leek erop, dat de auto een mankement had. Maar wat was er aan de hand en waar zat het probleem? De auto had in ieder geval moeite met het optrekken, alsof hij geen kracht genoeg had om dat te doen. Daarnaast was het zo, dat wanneer Heiko ongeveer 100 kilometer per uur reed en over een viaduct moest of een andere (kleine) helling kreeg in de weg, dan liep de snelheid meteen terug. Naar ongeveer 75 tot 80. Én ergens onder de motorkap kwam een gierend geluid vandaan. Hij reed nog wel, maar daar had je het ook mee gezegd… De boordcomputer bevestigde, dat er in een gedeelte van de Volvo iets niet klopte en gaf aan, dat onderhoud nodig was. Zelfs “vereist”.
Prima, maar waar? Het is even na half zes én het is zaterdag! Waar vind je dan een garage die open is? Heiko besluit om zo goed en zo kwaad als het kan door te rijden naar Malmö. Qua tijd is het dan alweer iets “gunstiger” met betrekking tot openingstijden van garagebedrijven. Ik ga hier meteen aan het zoeken naar de gegevens van de Zweedse wegenwacht, Solid, waar we lid van zijn geworden. Daar kon ik telefonisch meteen terecht en werd ook direct te woord gestaan. “Rijdt de auto nog?” Toen ik die vraag positief antwoorde vertelde de medewerker mij, dat hij dan niets voor ons kon betekenen. Wanneer de auto niet meer kon rijden wel. De behulpzame man gaf me nog wel twee adressen door van Volvo garages, die op de route naar Malmö lagen en die vandaag open waren.
Na dit gesprek zocht ik zelf op internet een aantal garages in Malmö, die vanochtend open zouden zijn. Niet per se Volvo garages. Twee vond ik in ieder geval en even later stuurde ik die gegevens via een printscreentje naar Heiko. Daarna ging ik op zoek naar contactgegevens van FinnLines, de rederij. Het was ons inmiddels wel duidelijk, dat Heiko de boot van tien uur niet zou halen. De volgende boot vertrok om half twee en daar was nog plaats op. Zou ik het kunnen omboeken? Op het moment dat ik belde, was er nog niemand aanwezig. Het was ook nog geen half zeven. We spraken af, dat Heiko zelf zou bellen, wanneer hij in Malmö zou zijn. Volgens planning zo rond acht uur. Dat was immers ook de tijd, dat men kon inchecken. Dan zou er vast wel iemand opnemen. Het telefoonnummer had hij inmiddels eveneens van mij gekregen. Rond acht uur was Heiko ook daadwerkelijk in Malmö en ging hij rechtstreeks naar Mekonomen, die om negen uur open zou zijn. Hij belde met de rederij en toen hij vroeg of hij de boeking kom omzetten naar de boot van half twee, bleek dat niet mogelijk te zijn. Wij hadden (onbewust) gekozen voor een “standaard” boeking. Die was goedkoper, maar gaf ons daarmee meteen niet de kans om te annuleren of te wijzigen. Toch was het advies om terug te bellen, zodra hij iets meer wist. In ieder geval had hij wel een plaatsje gereserveerd voor de boot van half twee.
Het was inmiddels even over negen en er was nog niemand bij de garage ontdekt. Dat deed Heiko besluiten om nog maar eens op internet te gaan zoeken naar de gegevens en met name naar de openingstijden van dit garagebedrijf. Wat schetst zijn verbazing? “Iemand” had besloten, om de garage in het weekend te sluiten zónder dat de openingstijden waren aangepast op hun website. Daar stond gewoon bij, dat ze open waren tot vier uur vanmiddag. Nou zat dit bedrijf aan een straat waar heel veel dealers en garages zaten en Heiko reed dan ook een paar keer de straat door, op zoek naar een garage die binnenkort wel open zou gaan. Na een half uurtje vond hij die uiteindelijk. Eentje die om tien uur zou beginnen. Er hing een bord aan de muur met de, gewijzigde openingstijden én er stond een telefoonnummer bij. Daar belde hij toch maar voor alle zekerheid even mee. De man bevestigde, dat hij straks (het was toen ongeveer kwart voor tien) zou komen. Top!
En hij was er! Geen andere klussen: de Volvo werd meteen nagekeken. Al snel kreeg Heiko te horen, dat het ging om een lekkage in de slang, welke loopt vanaf de turbo. Waarschijnlijk lag de oorzaak bij het “eerder” foutief monteren van een paar bouten en daardoor lekte er nu olie. Het was absoluut af te raden om er mee naar Nederland te rijden. Er zou olie gaan lekken. Wat doet de turbo eigenlijk? “Die bestaat uit 2 schoepenwielen in een slakvormige behuizing. Het ene schoepenwiel, het turbinewiel, wordt aangedreven door de hete uitlaatgassen en deze drijft op zijn beurt het andere schoepenwiel, de compressor, aan. Die compressor zuigt de lucht van buiten aan en comprimeert deze. Hiervoor draait het schoepenwiel in de turbo met een ongelooflijke snelheid van wel 150.000 toeren per minuut. Dat is 2500 omwentelingen per seconde! De gecomprimeerde lucht levert meer power bij verbranding in de cilinders, als je dit mengt met de juiste hoeveelheid brandstof. Je creëert als het ware virtueel een grotere cilinderinhoud. In de motor ziet dat er schematisch zo uit:”
De monteur gaf aan, dat alleen de slang vernieuwd moest worden, alleen was dat een enorme tijdrovende klus. Het zou ongeveer 2,5 uur duren. Uiteraard moest dit gebeuren, maar hoe zat het met het halen van de boot? Snelle rekensom: het was toen even over tien en dat zou betekenen, dat Heiko rond half één weer zou kunnen rijden. Dat zou moeten lukken! Meteen maar weer met de rederij gebeld en er vond zowaar een omboeking plaats, dus geen bijbetaling of nieuwe boeking! Ze vroegen Heiko of hij wel wilde bellen, zodra hij van de garage wegreed. Vanzelfsprekend! Een zorg minder… Intussen had ik Sietse op de hoogte gebracht en Froukje al een berichtje gestuurd. Haar “gast” zou niet rond middernacht aankomen, maar tussen drie en vier ´s ochtends! Dat was uiteraard goed, maar dan gingen ze níet op hem wachten. De sleutel werd meteen op de bekende plaats neergelegd en er werd een briefje voor hem geschreven en een pilsje neergezet, zodat hij na de lange reis daarvan in alle rust kon genieten. Hoezo gastvrij? Dat is gewoonweg top!
Maar wat doe je in Malmö op zaterdagochtend, als je ruim twee uur moet overbruggen? Nadat Heiko koffie had gehad van de monteur, ging hij maar aan de wandel. Het was redelijk weer en om nou die tijd in het bedrijf te blijven zitten? Nee. Hij had inmiddels alle details van het kleine, nette kantoor wel in zich opgenomen. Inclusief het raam met tralies! Daar keek hij heel erg van op. Dat verwacht je toch zeker niet? Als je er even langer over nadenkt, is het in feite niet zo vreemd. Het was wel in Malmö uiteindelijk en daar is het percentage misdrijven relatief hoog. “In de grootstedelijke gemeenten Stockholm, Malmö en Göteborg wordt een groot aantal misdaden per 100.000 inwoners gemeld. Een verklaring hiervoor is de hoge doorstroom van mensen, die niet in de gemeente wonen. In verhouding tot de bevolking worden de meeste misdaden gemeld in de regio Stockholm. In 2019 werden 19.700 misdaden per 100.000 inwoners gerapporteerd, terwijl het overeenkomstige cijfer voor de regio waarin Malmö ligt tussen 13.000 en 13.400 misdaden meldde.”
Door Life360 kon ik later zien waar hij gewandeld had. Het was een wandeling van bijna tien kilometer geworden, welke hij in ruim anderhalf uur had afgelegd. Op het industrieterrein, midden in de grote stad. Toch had hij het wel prettig gevonden. Er was namelijk genoeg te zien. Tegen kwart voor twaalf liep Heiko weer in de buurt van het garagebedrijf, toen hij zijn eigen Volvo zag rijden. “Mooi!” dacht hij, dan waren ze de auto aan het testen en zou de auto klaar zijn. Eenmaal bij de garage aangekomen, werd hem verteld, dat er nog een paar testjes moesten worden uitgevoerd en dat een kapotte lamp moest worden verwisseld. We hadden inmiddels al bekeken hoe groot de afstand was tussen garage en haven en wisten, dat het ongeveer een kwartier rijden was. Zo langzamerhand werd het wel spannend hoor. Om twintig voor één kon Heiko uiteindelijk afrekenen en om vijf voor één reed hij het terrein van de garage af!
Wat een spanning, wat een tijdsdruk, wat een “gekte”… Ook hier in Ödarp, want ik hield hem natuurlijk bijna letterlijk in de gaten. Heiko had inmiddels gebeld met de rederij, dat hij onderweg was. Zou hij het redden? Zou hij de boot van half twee halen of moest hij wéér omboeken en dan wachten tot tien uur vanavond? We hoopten maar, dat de verkeersdrukte niet tegenviel, dat er niet al te veel stoplichten op rood stonden, dat Google Maps geen foutieve informatie had verstrekt voor wat betreft de afstand en tijd, dat er maar geen omleidingen waren… Om kwart over één stapte hij bij de receptie van de rederij naar binnen en werd enorm enthousiast begroet. Het was de dame waarmee hij een paar keer had gesproken: “Je hebt het gehaald! Gefeliciteerd!” Heiko hoefde geen legitimatie te laten zien en zijn boekingsformulier bleef in de binnenzak van zijn jas. Van de dame kreeg direct de benodigde oprijpapieren overhandigd en er werd hem zelfs nog een plezierige reis gewenst. Drie minuten later was hij aan boord, als laatste! En meteen werd de grote deur achter hem gesloten en voer het schip de haven uit. Men had serieus op Heiko gewacht!
Ahhh… We konden weer ademhalen! Wat een service van de rederij! En niet alleen met het wachten, maar ook dat ze hadden besloten er een omboeking van te maken. We hadden er immers eigenlijk helemaal geen recht op. Geen nieuwe boeking, geen bijbetaling. In een woord: Grandioos! Natuurlijk was Heiko ook met deze boot gegaan, als er wel betaald had moeten worden, maar zo was het uiteraard gigantisch prettig geregeld. Vanaf dat moment kon Heiko in alle rust naar zijn hut gaan en die verkennen. Een keurig, eenpersoons hut. Een bed, een tafel met stoel en douche/ wc. Nagenoeg een uurtje later hadden we nog contact met z´n tweetjes via de mobiele telefoons en kreeg ik een uiterst vrolijke Heiko in beeld. Niet alleen vanwege de goede afloop van dit, ik zou haast zeggen, hachelijk avontuur, maar ook omdat hij nu onder de Öresundbrug door zou gaan en het ook bewust ging meemaken. De vorige keer sliep hij immers en dat zou hem niet weer gebeuren. Hij zou het beleven!
Het videogesprek werd beëindigd en was er rust aan beide kanten. Heiko ging naar zijn hut: het was koud en hij had al een tijdje buiten gestaan. Die zou iets gaan eten en drinken, waarna hij hopelijk een paar uurtjes zou kunnen slapen. Vanwege het ontbreken van een verbinding had ik rond half elf ´s avonds een berichtje naar Heiko gestuurd, in de hoop, dat hij die zou lezen zodra er weer verbinding was. Ik was erg moe en zou naar bed gaan en niet meer wachten op een bericht van hem, dat hij in Duitsland was gearriveerd. Ondanks het feit, dat de aankomsttijd, volgens de website van de rederij, tussen elf en half twaalf was. In het negatieve scenario zou ik dan nog een uur moeten wachten. Het toeval wil (als dat al bestaat), dat terwijl ik naar boven loop, er een berichtje binnenkomt: hij zit al in de auto en kon elk moment van de boot rijden. “Zullen we nog even bellen?” Natuurlijk en dat is gebeurd! Na ongeveer tien minuten begon in Ödarp de nachtrust en begon in Travemünde de reis naar Nederland…
