Boot NL geboekt!

 
Wat een welkom! Toen ik de achterdeur rond acht uur open deed, om Ebba naar buiten te kunnen laten gaan, zaten twee kikkertjes op het grint. Ze keken mij aan, alsof ze nog nooit eerder een mens hadden gezien! Dat kan natuurlijk inderdaad het geval zijn. Groot waren ze niet en dan is het heel goed mogelijk, dat ze nog vrij jong zijn. Jong of oud: ze zijn niet knap. Sorry jongens (of meisjes)… Wat meteen opviel is, dat ze niet dezelfde kleur hadden. Eentje was bruin en de ander richting groen. Deze twee zijn in ieder geval ver genoeg van de deuren van de schuur. Daar voor heeft Heiko een specievat in de grond gegraven, om bij ernstige regenval het water niet in de schuur te krijgen. In dat specievat zet hij dan een dompelpomp en pompt het water richting het grasveld. Met regelmaat halen we daar kikkertjes uit, want de roosters die erop liggen zijn niet klein genoeg, om de kikkers tegen te houden. Binnenkort maar eens een oplossing voor zoeken.
  
Een tijdje geleden had Heiko bij een klant een as met twee wielen meegenomen. Daar wilde hij een karretje van maken, die achter de zitgrasmaaier gekoppeld kan worden. Dat leek hem erg handig en daar sprak hij al meerdere keren over. Bij die klant had hij eerst één as meegenomen, maar toen hij daar een week later opnieuw kwam, zag hij een tweede as liggen. Helemaal verroest en vergroeid met de natuur. Hij vroeg opnieuw aan de oudere dame of hij die tweede misschien óók mee mocht nemen. Opgeruimd staat netjes immers. “Ja hoor, graag zelfs!” Zodoende hebben we nu twee assen in Ödarp. Het leek Heiko namelijk nog handiger, als het aanhangertje twee assen krijgt. Zo zou die ook zelfstandig overeind blijven staan, als die niet aan de grasmaaier is gekoppeld. Met één as zou het een kiepkar zijn. Nu nog even een keer tijd zien te vinden om de beide assen een beetje te ontroesten en te verven met zwarte Hammerite verf. Vervolgens een beetje dik hout bij elkaar zoeken en een mooi bakje op die assen maken. Leuke uitdaging!

Gisteren schreven we over het ongelukje met de lift van de vrachtauto van Örtengren. Een volle pallet met aardbeien ging over de straat. Gisteravond kregen we nog een foto binnen van een collega. Zij was erbij toen het gebeurde en maakte deze foto. Met een aantal personen hebben ze alles weer opgeruimd. Hier toch nog even een overzichtje van de chaos. Het trottoir ter plekke was vuurrood na afloop. Met veel liters water is het schoongespoeld en net als bij ons in de kelder, is er ook hier haast niets meer van te zien. De vrachtauto gaat uiteraard nu eerst naar de garage. De laadklep is uiteindelijk onbetrouwbaar!
 
Vanmorgen hebben we onze bootreis geboekt. Althans de heenreis. Het kan eindelijk weer! Op zaterdag 7 augustus reizen we met de boot van Finnlines van Malmö naar Travemünde. Om tien uur ´s ochtends vertrekt die boot uit de haven van Malmö en om kwart over zeven zijn we dan in Travemünde. Dat betekent dat we om vijf uur vertrekken uit Ödarp en om middernacht in Kolham aankomen bij Geert en Froukje, de eigenaren van de B&G (Bed & Gezelligheid). Een hele lange dag zou je denken, maar tijdens de negen uur durende reis met de boot kunnen we in een hut slapen. Zodoende komen we niet geradbraakt aan in Nederland. De laatste reis was in september 2020 en daarmee zitten er maar liefst elf maanden tussen ons laatste bezoek. Uiteraard allemaal dankzij corona. Nu zijn wij beiden volledig ingeënt, alsook Heiko zijn ouders. Daarbij komt, dat we meteen op 1 juli een QR-code op onze mobiele telefoons zullen gaan downloaden, waardoor we (als het goed is) zonder problemen de grenzen weer over kunnen. Nu nog even kijken wanneer we de boot terug nemen en hoe de week in Nederland er met bezoekjes uit gaat zien.

Na de middag ging ik even naar boven. De hele dag had ik de niergordel om gehad, wat op zich goed voelde, maar ik werd er ook enorm moe van in de rug. Daarbij komt, dat het liggen op de bank wel voor een tijdje wil, alleen gaat er niets boven ons eigen matras. Wij houden van een stevig matras en een bank is allesbehalve stevig. Niet bevorderlijk voor de pijn in mijn rug en benen. Behalve dat de pijn een reden was, was de vermoeidheid een tweede reden. Wat had ik weer slecht geslapen vannacht. Veel wakker, pijn en last van een mug. Die kwam steeds terug om te plagen, maar die je verder niet kon zien, laat staan kon vangen. Vanwege de slechte nachtrust was ik vanmorgen al om vijf uur beneden. Dat breekt je in de loop van de dag op. Ook Heiko was al heel vroeg beneden, een kwartiertje na mij en hij was om zeven uur alweer naar bed gegaan, om een paar uurtjes slaap in te halen.

  
Heiko ging ondertussen een ritje maken met de auto en aanhanger, om nog eens een vrachtje zand te halen van het inmiddels bekende adres. Daar lag nog een mooi bergje en de bewoner vond het prima als hij daar nog een aantal aanhangertjes vol vandaan haalde. In het gedeelte van de carport waar het schuurtje komt, moet de grond namelijk nog wat hoger komen. Daarop komen later tegels en die moeten op dezelfde hoogte komen als de betonnen leca blokken, die rondom liggen. Dat betekent dat er nog ongeveer drie aanhangers met maximale belasting bijgehaald moeten worden. Tegen twaalf uur reed hij weg, net op het moment dat ik naar bed ging. Een uur later was hij terug met de vracht. Die werd uitgeladen op de plek van het schuurgedeelte. Daarna stopte Heiko ermee. Hij voelde zich niet lekker.

Een beetje beroerd, hoofdpijn, suizende oren en doodmoe. Zelf dacht hij, dat hij last had van de aanhoudende warmte. De andere twee aanhangers met zand moeten een andere keer gehaald worden. Hij ging in huis en direct op de bank liggen. Daar viel hij in slaap en trof ik hem aan toen ik weer beneden kwam. Wat een stelletje kneusjes zeg… Ongeveer een uur later werd hij wakker met een beter gevoel. Daarna liepen we nog even samen de tuin in, om rabarber op te halen. Er zaten weer een paar mooie lange en dikke stengels aan en die moesten natuurlijk in de diepvries.

Voor het geval we later een rabarbertaart willen maken. Toch, Heiko? Officieel mag je rabarber na de langste dag niet meer plukken in verband met de toename van het oxaalzuur in de stengels. Dat zuur zit nu in het blad en is giftig. Het trekt zich na de langste dag langzaamaan terug naar de stengel en dan naar de wortels. Het schijnt, dat dat zuur niet zo lekker is en te veel zuur is ook ongezond en zelfs giftig. Het blad van een rabarberplant moet je om die reden dan ook nooit eten.
 
 
 
In de groentetuin viel meteen op, hoe groot de aardappelplanten al zijn geworden. Die gaan boven verwachting! De worteltjes doen het prima, net als de rode bieten. Hoewel die enorm chaotisch opkomen. Zelfs de boontjes gaan super! Naast de groentetuin werden we verrast door de frambozenstruikjes. Die zijn vorig jaar gepoot en ze hebben nu vruchtjes! Kleine framboosjes zitten in de twee struikjes. Het zijn overigens twee verschillende soorten. Naast de frambozenstruiken staat de rode bessenstruik die tevens vól hangt met besjes. Die is, ondanks zijn leeftijd, flink gesnoeid en dat is toch goed geweest. Naast al dit lekkers, waarvan we over een paar weken hopen te kunnen proeven, komen er eveneens meer en meer aardbeien. Top!
  
 
Wat minder top is zijn de rozen. Daar hebben luizen zich weer in genesteld. Wat ontzettend vervelend en jammer natuurlijk. Vorig jaar hadden we de rozen al verplicht enorm moeten terugsnoeien, in de hoop, dat ze dit jaar geluk hadden. Helaas. Heiko ging met een mix van groene zeep en water de luizen te lijf, door alle struiken te besproeien. Of het helpt zullen we binnenkort moeten zien. Op het moment, dat Heiko voor het huis bij de rozen stond merkte hij een paar kale plekken in het gras op. Dat zijn nog erfenissen van het sproeien tegen onkruid van het vorig jaar. Hij ondernam meteen actie, door de grond los te maken en er graszaad in te zaaien. En niet op een plekje, maar als ik me niet vergis waren het er wel een stuk of zeven à acht.
  

De weergoden waren met ons. Niet lang nadat Heiko het graszaad had gezaaid, mochten we een fikse regenbui verwelkomen. Dat klinkt gek, dat je die bui welkom heet, maar we waren er heel erg blij mee. Niet alleen voor het graszaad. Alhoewel dat natuurlijk heel erg goed uitkomt. Nee, ook vanwege de warmte. Het was de hele dag een komen en gaan van zon en wolken, waarbij het onaangenaam van temperatuur was. Benauwd, drukkend. Door de regenbui, die zeker een uurtje aanhield, koelde alles een beetje af. De natuur was dankbaar en wij ook. De ramen en deuren werden opengezet, om zoveel mogelijk warmte te laten ontsnappen.

Helaas kwam de verkoeling voor Heiko te laat. Die was alweer gaan liggen, omdat hij zich gewoonweg niet lekker voelde. Toen hij zei, dat hij zo warm was en even later weer koud werd wilde ik graag, dat hij zijn temperatuur even ging meten. Mijn vermoedens werden bewaarheid. Zijn temperatuur bleek behoorlijk hoog te zijn: 39,7. Heiko had koorts. Meteen water en sappen aangesleept, om hem zoveel mogelijk te laten drinken. Er nog steeds van overtuigd, dat het door de warmte kwam, ging Heiko nog even een poosje op de veranda zitten, waar het inmiddels flink was afgekoeld. Dat hielp hem. Misschien daardoor en het drinken en het slikken van een paar ibuprofen tabletten, was zijn temperatuur een paar uurtjes later gezakt naar 38,2. Gelukkig maar. Met een geruster hart gingen we naar bed, terwijl het buiten nog vrij licht was en er een nevel hing. Wordt het morgen weer warm?