Ergens klopt er hier iets niet… Tot voor de winter stroomde het water uit onze vijver nog in het midden van het sluisje. Begin van dit jaar kregen we er een tweede opening bij. Dat kwam, omdat naast de originele opening ineens een heel groot gat in de zandwal was gespoeld. Doordat er veel water in de vijver stond en dan wordt de druk natuurlijk groot. Toen ik er gisteren bij stond, zag ik tot mijn verbazing, dat al het water nu door het nieuwe gat stroomt en niets meer door de originele opening. Waarschijnlijk omdat het waterniveau is gedaald. Nu kan het niet meer door het midden, omdat de opening daar te hoog ligt. Het water zoekt echter een nieuwe weg en heeft die gevonden middels het gat in de dijk ernaast. Daar moet de komende zomer, als de vijver weer droog staat, absoluut iets aan gebeuren. Dat wordt waarschijnlijk iets van keien en beton. Dat het rondom de vijver nog erg nat is, bleek wel voor de houtstek: het was een grote blubberboel. Oppassen geblazen! Als je niet voorzichtig loopt, kun je zomaar uitglijden…
De gevleugelde vriendjes zijn volledig gewend aan de nieuwe mezenbolhouder. Ze waren in het begin immers bang voor dat nieuwe apparaat. Nu is het weer een komen en gaan van vogeltjes. Ze hangen er soms alleen aan, soms met twee en een enkele keer zelfs met drie tegelijk! Niet alleen de mezen (kool-, pimpel, zwartkop- en zwarte mezen) komen van de bollen snoepen. Zelfs de grote bonte specht pikt een graantje mee. Dat deed zij (geen rode vlek in de nek) ook al toen we de oude houders er nog hadden hangen. Sinds een paar dagen heeft ook zij haar angsten overwonnen en eet nu van de bollen uit de nieuwe zwarte houder.
Eén vogeltje zal er nooit meer van kunnen genieten: Ebba heeft haar die vreugde ontnomen. Niet alleen dat, ze heeft haar het leven afgenomen! Ik was bezig het bed te verschonen, toen Ebba bij me kwam. Ineens stond ze in de slaapkamer. Heel onschuldig. Maar op het moment, dat ik met een arm vol wasgoed onderaan de trap stond, zag ik het arme vogeltje op de keukenmat liggen. Ebba ging naar haar bak met brokjes en even later was ze alweer bij mij in de kelder. Ik was daar met het wasgoed heen gelopen en had de wasmachine aangezet. Ze keek me aan, alsof ze zich van geen kwaad bewust was. Dat snap ik wel, maar voor het vogeltje vond ik het wel weer erg sneu. “Ga maar muisjes vangen, Ebba!”
Bij een bedrijf op een industrieterrein in Tranås mocht Heiko vandaag elf “geldboompjes” (toelichting volgt) in model knippen. De bomen stonden er inmiddels een jaar of vier en het was nu de hoogste tijd, om er weer een beetje model in aan te brengen. De takken waren alle kanten opgegroeid en uiteraard was de ene tak wat sneller gegroeid dan de andere. Op de foto hierboven (de linker) is het duidelijk te zien. Op de foto ernaast is te zien hoe de boom er na de snoeibeurt uitzag. Op de grond zie je een stapel takken liggen. Die takken had Heiko zorgvuldig verzameld en voorzichtig op een stapel gelegd. Ze zijn namelijk geld waard! Örtengren verkoopt die takken in zijn winkel voor 1 euro per stuk. Als je die takken in een vaas met water zet, komen er hele mooie roze bloemen aan. Een leuk boeketje voor de paasdagen. Ze mochten dan ook absoluut niet naar de vuilstort. Elke gesnoeide tak was dus een euro waard, zodoende was Heiko feitelijk een “geldboompje” aan het knippen.
Het knippen moest erg zorgvuldig gebeuren en Heiko mocht er dan ook ruimschoots de tijd voor nemen. Örtengren had ongeveer een uur per boom begroot. Tja, maar ondanks dat Heiko het erg, maar dan érg rustig aan had gedaan en vaak even op een afstandje naar de boom had gekeken, kon hij er niet langer dan een half uur aan besteden. In totaal was hij daar vanmiddag 4,5 uur bezig geweest. Het is weliswaar nog niet klaar, maar als hij er nog maximaal 3,5 uur aan besteedt wel. We zullen zien wat de baas ervan vindt. En de klant uiteraard. Dat laatste is het belangrijkste. Die moet uiteindelijk tevreden zijn.
Op een ander adres in Tranås had Heiko vanochtend een paar fruitbomen gesnoeid. Deze keer drie appelbomen. Zie je die honderden uitlopers die naar de hemel wijzen? Dié moeten er stuk voor stuk afgeknipt worden. Als ze precies recht omhoog gegroeid zijn, worden ze zo kort mogelijk op de stam afgeknipt. Gaan ze een beetje opzij, worden ze bij het juiste oog afgeknipt. Meestal gaat dan minstens 3/4 van het takje eraf. Een appelboom en een perenboom knip je bijna op dezelfde manier. Een pruimenboom daarentegen wordt bijvoorbeeld niet geknipt. Die wordt slechts uitgedund, zodat er weer ruimte ontstaat voor licht, lucht, zon en… pruimen!
Donderdagmiddag was Heiko ook op pad geweest en had hij een kleinere trap mee om drie boompjes te snoeien bij familie van Örtengren. Vooraf gaf de baas al aan, dat er waarschijnlijk één boom bij was, waarvan hij de top niet zou kunnen knippen: omdat de trap te kort was. De oplossing was dan, om de top eraf te zagen op de hoogte waar hij nog wel net bij kon komen. Hmmm, dat is ook een manier. Op de foto hierboven zie je de kroon van de appelboom, nog met de uitlopers, op de grond liggen. Op zich ook wel weer logisch om de boom kopje kleiner te maken. Waar je niet bij kunt komen om te snoeien, kun je immers ook niet bijkomen om te plukken.
Het was een weekje (vier dagen) met zeer afwisselend werk. Maandag de lange heg van coniferen, dan weer fruitbomen snoeien en de sierbomen modelleren, maar eveneens werd er een paar uurtjes onkruid gewied. Bij het nieuwbouwproject in Tranås zijn twee stroken met zwarte grond aangebracht. Daarin zaten echter heel veel zaadjes van onkruid. Dat is gaan groeien en het resultaat was een hopeloze bende. Omdat Örtengren in de maand mei alles rondom het appartementencomplex mag gaan aanplanten, mocht hij nu ook een offerte uitbrengen voor het wieden van het onkruid. Op basis van een test van 6 manuren, bleek dat er 4 meter per uur gedaan kon worden. Blijkbaar was de opgestelde offerte akkoord voor de opdrachtgever, want een paar dagen later konden ze beginnen met het schoonmaken van die grond. Zo af en toe besteden ze daar een paar uurtjes aan. Vorige week lag het echter even stil om dat er nog (of weer) vorst in de grond zat…
Nou! Kan het nog sneller? Gisteren had ik via Swish het geld voor het boekje overgemaakt en vanmiddag stopte er een “vreemde” auto bij de brievenbus. En die bleef er ook een poosje staan. Dan word ik nieuwsgierig! Er zaten twee jonge mannen in. Die op de bijrijdersstoel zat, pakte een envelop en schreef daar iets op. Nadat de envelop in onze brievenbus was verdwenen, verdween ook de auto. Uiteraard ging ik daarna meteen kijken wat er was afgegeven. Nou ja, ik heb nog zo lang kunnen wachten, tot ze de bocht om waren en mij niet meer konden zien. Wat er was afgegeven? Het boekje over de streekproducten! Dat is nog eens een snelle bestelling! Ik heb er snel even in gebladerd en het heeft een leuke inhoud. Waarschijnlijk gaan we de komende zomer wel op “excursie”!
Tuberculose is een van de tien belangrijkste doodsoorzaken in de wereld en de belangrijkste doodsoorzaak door één enkele besmettelijke stof. Miljoenen mensen krijgen elk jaar te maken met deze ziekte. Elk jaar op 24 maart (gisteren dus ook) viert de Zweedse Hart- en Longvereniging de “Internationale Tuberculose Dag! Tuberculose – of longontsteking zoals het werd genoemd – was in het begin van de 20e eeuw, een wijdverspreide en gevreesde ziekte, die vaak een fatale afloop had. Volgens de Zweedse Ministerie voor Volksgezondheid worden in Zweden ongeveer 500 mensen per jaar ziek. De Wereldgezondheidsorganisatie, WHO, schat dat elke dag ongeveer 30.000 mensen (!) ziek worden en 4.000 mensen sterven aan tuberculose. Dit ondanks het feit, dat de ziekte zowel behandelbaar, als geneesbaar is. Het wereldwijde werk tegen de verspreiding van infecties en voor betere behandelmethoden en een groter aantal behandelde patiënten gaat al jaren en is noodzakelijk. Het doel van een internationale dag als die van gisteren is, om de toegang tot behandelingen te vergroten en te proberen meer geld te laten investeren in de strijd tegen tuberculose.
Ik vond het belangrijk genoeg, om nog even te noemen. Inderdaad niet op de dag zelf, maar in ieder geval is het even onder de aandacht gebracht. Nadat Heiko thuis was gekomen en zich had omgekleed, dronken we samen een kopje koffie. Dat doen we elke dag, nadat hij aan het werk is geweest. We vertellen elkaar dan even hoe de dag eruit heeft gezien. Wanneer we denken, dat de ander genoeg weet, begin ik vaak met het eten. Dit keer was het rijst. Met gehakt, broccoli en tomaatjes. Het is een eenvoudig recept, omdat het sausje uit een pakje komt. En die komt uit Nederland. We lusten dit gerecht beide heel erg graag en daarmee kan ik Heiko altijd verrassen. Tijdens het eten bleek al snel, dat we elkaar nog veel meer te vertellen hadden…
