Bloggers ontmoeten bloggers!

 
Meteen na het ontbijt sneed ik de rabarber: de eerste portie zou rabarbercompote worden. Er was overigens nog een beetje meer, dan dat er hier op het plankje te zien is. Met een heel klein beetje water zette ik het op het vuur en langzamerhand begon de rabarber te koken. Daarbij komt altijd behoorlijk veel vocht vrij. Daarom wachtte ik maar even met het toevoegen van suiker, want ook dat wordt een beetje vloeibaar. Toen alle rabarber goed gaar bleek te zijn goot ik een groot deel van het vocht af en deed er vanillesuiker en gewone suiker bij in. Even weer een poosje laten koken waarbij ik een beetje maïzena toevoegde, omdat het me te dun leek.
 
Om een beetje een mooiere kleur te krijgen voegde ik nog een paar theelepeltjes perenrood bij. Anders leek het niet genoeg op rabarber. De meeste stengels waren nog zo groen. Net zoals andere jaren trouwens. Hoe het kan dat wij geen of nauwelijks rode rabarber krijgen? Wellicht vanwege de arme grond. Uiteindelijk hadden we twee potten vol. Dit keer ging de compote in de weck, omdat de diepvries nog een beetje vol zit. De potten waren heel goed schoongemaakt met kokend water, waar soda in opgelost was. Als er ook maar íets inzit wat er niet in hoort, is de rabarber namelijk binnen de kortste keren kapot en dat willen we natuurlijk niet. Binnenkort maar eens iets eten, waar dit bij kan!
   
Die Heiko! Gisteren had ik hem gevraagd om een paar boodschapjes te doen. Met de dingen die op het lijstje stonden kwam hij inderdaad thuis. Én met wat extra dingen, waaronder een pak lange vingers! Dat leek hem wel lekker! Maar laat ik nog twee pakken in de la hebben liggen… Daarom moest ik vanochtend wel iets van mijn pakjes met lange vingers maken. Van eentje in ieder geval. En dat werd een kwarktaart met blåbär. In plaats van een bodem van biscuitjes of andere meelkoekjes, werd dit een bodem van lange vingers. Omdat ik geen kwark in huis had, werd dat vervangen door gräddfil, een zure room. Een beetje slagroom erbij, suiker en vanillesuiker en uiteindelijk een bakje bosvruchtjes. Dat mengsel kwam op de lange vingers en ging daarna een uurtje of twee in de koelkast. Ik wist wat we vanmiddag bij de thee zouden krijgen!
  
Maar zover was het natuurlijk nog niet. Eerst maar even een kopje koffie op het terras. Het was stralend weer. Het zou ongeveer 20 graden worden vandaag, maar die grens is uiteindelijk wel met een paar graden overschreven. Een lekker windje erbij… Top! Na de koffie ging Heiko een paar plantjes poten. We hadden een paar bakken met geraniums, waar nog een ander plantje bij in kon. Zelf hield ik me nog even bezig met de administratie, waarna we vrij vroeg een broodje namen. We waren tenslotte ook al behoorlijk vroeg opgestaan. Al ruim voor zeven uur.
     
Toen mocht ik mijn schoonmaakkunsten laten zegevieren op Heiko zijn auto. Dat geval kon je bijna geen auto meer noemen: zo smerig! Op de mat lag bijna een halve kruiwagen zand en de kruiwagen kon verder vol gemaakt worden met de inhoud van de kofferbak. Jeetje! Deze auto wordt veel gebruikt voor onder andere het vervoer van boomstammen, die Heiko zo links en rechts oppikt. Onder andere via zijn werk en dan hou je de auto niet schoon. Alleen was dat niet alles wat niet schoon was. Het dashboard bijvoorbeeld zat ook onder een halve centimeter stof. De hoogste tijd voor “Juffrouw Mier”, om dat varkentje eens te wassen. Heiko was in de buurt en ging met de buitenverlichting, in de vorm van de staande lantaarnpaal, aan de slag. Zodoende kon hij mij af en toe even helpen met de hogedrukspuit.

  
Een ruim uur later was ik tevreden en Heiko gelukkig ook. De stofzuiger had goed werk geleverd, het emmertje met een sopje ook én de hogedrukspuit. Wát een verschil! Kijk, dat zijn nu eens dankbare klusjes. Zienderogen werd het schoner in de auto. Ehhh… Sorry Heiko: in de Volvo. Uiteraard gaf ik Heiko de boodschap mee, om het de komende paar maanden zo te houden, maar hem kennende geloofde ik er zelf niet zo in. Ondanks dat hij het me beloofde. De Volvo is nu eenmaal een werkauto. Mijn Hyundai is de familie auto en die houden we graag schoon. Het was mijn bedoeling, om vervolgens mijn auto ook met de hogedrukspuit en een emmertje sop te verwennen, maar dat verliep anders.
 
Zoals ik net schreef, ging Heiko zich bezighouden met de staande, drielampige lantaarnpaal. Die komt al vanuit Blijham. Twee jaar geleden hadden we die lamp aan het einde van de oprit neergezet, zodat we op die plek licht hadden in donkere tijden. Toen de containers weg gingen, had Heiko de lamp veiligheidshalve ook maar even weggepakt. Omdat we op dat moment al wisten, dat er een carport gebouwd zou gaan worden, bleef de lamp ongebruikt in de garage staan. Vandaag was het tijd om die weer terug te plaatsen. Hij werd vastgeschroefd aan de leca betonblokken, die eerder gelegd waren. Daarna sloot Heiko de kabel aan. En om nu niet de hele tijd krom te moeten staan pakte hij er een luie stoel bij. Gemak dient de mens en ook Heiko!

En toen werd onze” agendaflexibiliteit” getest! Ik wilde net de Volvo en de Hyundai van plaats verwisselen, om die laatste eveneens schoon te maken, toen er een grote camper voor ons huis stopte. Een nieuwe camper van het merk Kabe. We hadden het meteen door: Gerrit en Johanna. Op hun blog (https://gerritenjohanna.blogspot.com) hadden we gelezen, dat ze hun caravan hadden ingeruild voor een camper en dat ze er de afgelopen dagen mee op pad waren. Ze waren onder andere op Öland geweest. Via het contact dat we zo langzamerhand reeds drie jaar hebben, hadden we al meerdere keren over en weer uitgesproken, dat we een keer bij elkaar langs zouden gaan. Dat was tot op heden, mede door de 1,5 jaar corona, nog nooit gebeurd.
 
Tot vandaag! Vandaag hadden ze Ödarp in hun routeplanner ingetypt en stonden ze zomaar ineens bij ons voor de deur! De mooie camper werd op de oprit geparkeerd en we begroetten elkaar alsof we elkaar al jaren kenden. Wát leuk om ze nu eindelijk eens in levenden lijve te zien! Zij zijn in 2018 naar Zweden geëmigreerd, wij in 2017 en beiden hebben we een blog. Via de wederzijdse blogs weten we al heel veel van elkaar, maar nu zaten we plotseling aan dezelfde tafel. Erg leuk! Wij houden wel van dit soort spontane bezoekjes. Juist daarom heb ik altijd van alles op voorraad, waaronder iets voor bij de thee of koffie. Gerrit en Johanna hadden extra geluk, ik had immers net vanochtend een kwarktaartje met lange vingers gemaakt. Die sloegen ze gelukkig niet af. Oh ja, uiteraard waren de drie hondjes ook mee. Nou ja, twee hond-jes en een grote hond. Arvid en Fynn gingen heerlijk rustig in een mand liggen, maar de grote reus Gösta was nieuwsgierig en wilde niets missen.

Het was een superleuk spontaan bezoek en we spraken over allerlei onderwerpen, die we op elkaars blog hadden gelezen. Heel bijzonder! Dat ze bijvoorbeeld vroegen, waar onze Ebba was, voordat ze hun drie hondjes uit de camper lieten… Na een paar uurtjes werd het voor Gerrit en Johanna tijd om weer verder te rijden. De rit ging richting Jönköping, aan het zuidelijkste puntje van het grote Vättern meer. Daarna aan de westkant van het meer ophoog, richting Hjo. Daar woont hun jongste dochter nu en die wilden ze ook nog even bezoeken en feliciteren met haar nieuwe baan, voordat ze weer naar hun huis reden in Undenäs. Onze middagplanning was in duigen gevallen, echter daarvoor was een gezellig ontmoeting in de plaats gekomen. Hartstikke leuk!

Na het bezoek van Gerrit en Johanna besloten wij te stoppen met het werken. We gingen ons douchen en daarna lekker uitgebreid eten. Een “Zweedse rollade”, gekookte aardappeltjes en witte kool voor Heiko en ijsbergsla voor mij. Smullen hoor. En toen we eenmaal na het afruimen op de bank kwamen te zitten was ineens het lampje uit. Gek hè? We kozen voor een rustig avondje. En nog voordat we naar bed gingen, zagen we de zon weer mooie kunsten vertonen. Door de hemel een gloedrode kleur te geven. Was het gisteren oranje, vandaag was roze de hoofdkleur. Té mooi om niet te fotograferen en hier te delen. Welterusten!