Bloemetjes “gemaakt”

Ja, gelukkig! Joke heeft een betere nacht gehad dan de voorgaande. Wel viel ze vele malen later in slaap, maar ze voelde zich in ieder geval iets meer uitgerust vanochtend. Toch, als ze dan eenmaal slaapt en zich wil omdraaien wordt ze wakker. Het draaien gaat (nog) erg moeizaam en pijnlijk. Temeer omdat haar “normale” klachten nu meer aanwezig zijn dan anders. Waarschijnlijk door de houding als gevolg van het korset. Erg sneu dit. Toch hopen we, dat het vanaf vandaag ´s nachts iets beter mag gaan. Een goede nachtrust is uiteraard wel nodig, want pijn mat je ontzettend af. Die paar uurtjes slaap heb je dan echt wel nodig om bij te tanken.

Gisteren viel plotseling de stroom uit. Net nadat ik gestopt was met de motorzaag. Hmmm… Toeval? Joke vroeg mij meteen of ik misschien een kabel had doorgezaagd met de kettingzaag. “Nou nee, dacht het niet!” Dan had ik de vonken waarschijnlijk wel gezien. Toch? Alhoewel ik heel dicht bij de doorhangende stroomkabel aan het werk was, had ik die niet geraakt. Toen ik op de website van onze stroomleverancier E-ON keek, zag ik dat er in het hele land slechts één storing was en dat er slechts één huishouding zonder stroom zat op dat moment. Je raadt het al: Ödarp, Björkhaga 1. Nou ja zeg! De oorzaak van de stroomuitval was, dat er een boom op een stroomleiding was gevallen. De storing zou binnen een kwartier opgelost zijn. Waarschijnlijk hebben ze ergens op ons traject een boom, die afgelopen maandag tijdens de storm was omgewaaid, nu van de leiding afgehaald. Voor de veiligheid hebben ze de stroom tijdelijk van die leiding afgehaald. Denk ik. Wel zo verstandig uiteraard. Hun verwachtingen klopten precies. Een kwartier later werkte alles weer.

Vanochtend liep ik nog even het weggetje op tegenover ons huis. Nu we geen hond meer hebben, komen we daar niet zo vaak meer. Zo af en toe voor een wandeling gaan we die kant langs, maar eerder was het drie keer per dag met onze lieve viervoeter Pantro. Aan het eind van die bosweg staat een vakantiehuis van twee zussen, die in Stockholm wonen. Het leek ons een goed idee, om even bij dat huis te gaan kijken of daar eventueel schade was. Als gevolg van de storm. We kunnen beide zussen wel bereiken. In het geval er iets mis zou zijn, zouden we hen kunnen informeren. Ik was nog maar een honderd meter vanaf ons huis het pad opgelopen toen ik de chaos aan omgewaaide en afgeknapte bomen al zag. Jeetje, wát een veldslag zeg! Dit is zonde!

Ik denk, dat de eigenaar van dat stuk bos er goed aan doet, om dat hele stuk maar te rooien, want nu heeft hij zoveel schade. Bij een volgende storm gaan er vast en zeker nog meer bomen omver. Ik kan me herinneren, dat er twee of drie jaar geleden ook al een fors aantal dennenbomen zijn gesneuveld door een storm. En nu weer. Van de houtproductie blijft op deze manier niet veel over. Onvoorstelbaar eigenlijk, hoe de dikkere stammen van een heleboel bomen als luciferstokjes waren afgeknapt. En dat terwijl anderen met alle wortels en hele kluit omvergeblazen waren. Indrukwekkend hoor! Oh ja… Bij het vakantiehuis was niets, maar dan ook helemaal niets te zien van een overgetrokken storm…

Toen ik toch aan de overkant van de weg liep, zag ik de kluit van de omgewaaide grote berkenboom. Daar wilde ik nog een foto van maken, om te laten zien hoeveel stenen er hier in de grond zitten. En het formaat van de stenen. In de provincie Drenthe zijn veel keien te vinden, maar hier ook hoor! Dat wist ik natuurlijk al van de momenten, dat ik een kuiltje moest graven om een fruitboom in te planten. Met deze kluit werd het opnieuw bevestigd. De bomen groeien hier dus gewoon op rotsbodem met daaroverheen en tussendoor een beetje zand. Vlakbij het laatste stukje stam van de berkenboom vond ik ook het bordje met de tekst “Starkström” oftewel krachtstroom. Eveneens maakte ik nog een detailfoto van de kabel die omlaag was gekomen. Het bleken zelfs vier, in elkaar gedraaide, zwarte kabels te zijn. Oersterke kabels!

Vanmiddag was het klooftijd. Voorlopig even niet meer zagen en nóg meer voorraad aan blokken opstapelen. Er ligt nu eventjes meer dan genoeg. Dat moest eerst maar eens aan de kant, alvorens er nieuwe bij komt. Anders zie je door de bekende boomstammen het bos niet meer. Omdat Joke me nu niet kan helpen, ging het niet zo snel als de laatste keer. Toen kon ik steeds doorgaan met kloven en Joke stapelde alles. Vanmiddag kon ik slechts een kuub kloven en in de houtstek stapelen. Evenzogoed is er wel een kuub verwerkt! In kleine stapjes kom je er ook wel. Daarbij komt, dat het voor de rug eigenlijk zelfs beter is, om het kloven af te wisselen met het wegbrengen van het gekloofd hout. Even met de kruiwagen aan de wandel en daarna stapelen. Op die manier heb je niet de hele tijd dezelfde beweging en dezelfde houding. Morgen maar weer verder. Het is een goed gevoel, om die stapel houtblokken te zien krimpen, in plaats van alleen maar te zien groeien. Dat laatste zal overigens nog wel weer gebeuren, want er liggen nog genoeg omgewaaide bomen die verzaagd moeten worden…

Op de kamertafel stond een bloembakje in de vorm van een hart. Daarin kan geen grote plant gepoot worden, omdat het erg ondiep is. Van Örtengren had ik zodoende een paar vetplantjes meegenomen en die erin gepoot. Een paar steentjes er omheen en klaar. Maar de vetplantjes hadden niet het eeuwige leven. Ze gingen een voor een dood. Waarschijnlijk door te veel water of juist een gebrek aan water. Tja, meer keuzes zijn er niet hè? Om te voorkomen, dat er elke paar maanden nieuwe vetplantjes gehaald moeten worden, ging Joke op zoek naar iets blijvends. Dat werden bloemen van de doppen van pistachenoten. Die doppen moest ze een voor een aan elkaar lijmen en zodoende ontstond er een bloem. Om dat te doen leek haar wel wat. Even iets anders.

Ze kon dit staande bij het aanrecht doen en daarmee geen of minimale belasting voor de rug. Met een lijmpistool, het bakje met de doppen van de pistachenoten en een plastic dekseltje om het op te leggen werd er geknutseld. Die pincetten waren nodig, om de dopjes mee vast te houden. De lijm is namelijk zo warm, rond de 200 graden meende ik, dat je dat niet met je blote handen kunt aanpakken. Binnen vijf minuten had Joke namelijk al een blaar op de vingers, waar een drupje lijm op gevallen was. Het resultaat vond ik geweldig! Nu moet het nog geverfd worden en dan komen ze in dat hartvormige bakje. Leuk hoor, z´n creatieve vrouw.

Oh jee! Toch niet weer? Toen Joke eergisteren op haar mobiele telefoon keek en Klart de weer-app startte, zag ze dat er volgende week opnieuw veel wind wordt voorspeld. Vergelijkbaar met de storm van zondag op maandag en eentje nog een graadje erger! Gelukkig zit er nog een week tussen en kunnen deze voorspellingen nog bijgesteld worden. Dat gebeurde gisteren namelijk al. Toen was het in de cijfertjes al stukken rustiger. Misschien is het straks helemaal verdwenen… We hebben trouwens wel samen afgesproken, dat de grote dennenboom (die op de camper had kunnen vallen) een handje geholpen gaat worden. Ik zal daar de dikste wortels van doorkappen, zodat de boom bij de eerstvolgende storm omwaait. Dat kan nu gecontroleerd, zodat die geen schade aanricht. Waarom op deze manier en niet gewoon omzagen? Omdat met het omwaaien de kluit mee omhoog komt. Dat is het grasveld meteen “schoon” van alle wortels. Als je de boom omzaagt, net boven het gras, blijf de dikke stronk in de grond achter. De wortels krijg je er zelf nauwelijks of nooit uit en om daar nu een bedrijf voor te laten komen die alles freest… Nee, dan maar laten omwaaien.

Laatste schreven we over de etensresten van de eekhoorns in onze tuin. Joke had zelfs de tafel, de grote kabelkatrol, gedekt voor drie eekhoorns. Phaedra, vriendin en dierenliefhebster, stuurde Joke nog een mooi artikel hierover. Daarmee werd het een en ander vele malen duidelijker gemaakt. Het was bijzonder interessant om te lezen. Misschien ook voor jou? Een paar stukken tekst uit het artikel: “Als veel sparren- en dennenappels zijn afgevallen en op de grond liggen, vind je onder bomen afgeknaagde kegels en schubben, die op de aanwezigheid van eekhoorns wijzen. Ze liggen vaak op een hoopje op de grond of op de stronk van een boom. Wanneer een eekhoorn niet op de grond, maar in een boom heeft zitten eten, liggen de kernen en schubben van de dennen- en sparrenappels meer verspreid rond de stam. Op zogenaamde vraatplaatsen van eekhoorns zijn de houtige schubben van dennen- en sparrenappels van de spil afgeknaagd, om zo bij de zaadjes te komen. Schubben, vliesjes en gehalveerde zaaddopjes blijven dan als maaltijdrest achter. In het najaar vindt men rond noten-dragende bomen eveneens veel voedselresten van eekhoorn. Om ze vlot open te krijgen, pinnen ze de noot vast tussen de schors van een ruwe boom.” Handige jongens, die eekhoorns!

“Aan dennen- en sparrenappels hebben eekhoorns veel werk. Ze beginnen met de schubben aan de basis af te bijten, om de zaadjes eronder uit te halen. Hierbij draaien ze de kegel rond en werken zich zo een weg naar de top toe. Aan de kern hangen vaak nog wat franjes, resten van de schubben. Bij de eekhoorn zitten de onderkaakshelften niet vast aan elkaar, maar zijn ze verbonden door een ligament (een band zeg maar). Hierdoor kunnen ze de onderkaken afzonderlijk bewegen en gebruiken als een hefboom, om de noten open te wrikken. Eekhoorns bijten een noot meestal in één keer in de lengterichting middendoor, ofwel bijten ze er in één keer een groot stuk uit. Bij vraatsporen van grote bonte specht of boomklever zie je soms een indruk van het snavelpunt, wat het onderscheid tussen beide vogelsoorten weer moeilijk maakt. Op de beide foto’s hierboven zie je rechts hazelnoten die door een boomklever zijn bewerkt en links hazelnoten die door een eekhoorn onder handen zijn genomen. Hieruit blijkt, dat een eekhoorn soms ook openingen maakt die vergelijkbaar zijn met die van een boomklever. De indrukken van snavelpunt of tanden maken in dit geval het grote verschil.” De sporen die wij hebben gezien (hieronder) waren dus toch echt van de eekhoorn!