Bloemetje afgegeven

We waren beide gisteravond als verdoofd, zo onwerkelijk was het tragisch en abrupt overlijden van ons dametje Jikke. Dat je dan niet kunt eten is niet vreemd. We dronken veel koffie, spraken veel over haar, hielden Ebba meer aan en zagen toch nog deze mooie zonsondergang. “Die is voor Jikke”, zei ik tegen Heiko. “Als afscheidsgroet.” We gingen niet al te laat naar bed, alleen van slapen was geen sprake. Steeds kwam het beeld van Jikke in de berm weer naar voren. Een afschuwelijk beeld, waarvan ik verder niet in details zal treden. Ik haalde in gedachten ook vele mooie herinneringen aan haar op en ben tenslotte wel voor een paar uurtjes in slaap gevallen.
 
Vanochtend zat ik alweer vroeg aan de koffie en ging ik naar de serre, om er een sigaret bij aan te steken. Ik verwonderde mij over hetgeen ik te zien kreeg: het was weer een witte wereld. Dat het zou vriezen wist ik, maar dat er ook nog weer een centimeter of vijf aan sneeuw zou vallen? Nee. De zon kwam op en de wolken werden met schitterende kleuren ingetekend. Wat is het toch onwerkelijk: geen Jikke die me meteen miauwend begroette vanochtend. Geen Jikke die eerst geaaid wilde worden, voor dat ze brokjes ging eten. Geen Jikke… Ja, bij die gedachten rolden de tranen me alweer over de wangen. Ze was mijn meisje, hoewel ik natuurlijk ook stapelgek ben met Ebba! Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Jikke was echter het poesje, die, toen we de eerste keer haar nestje mochten bekijken, als eerste naar me toe kwam. Ik zie het nog voor me en ik was meteen aan dat meisje verknocht…

Heiko heeft uiteraard ook verdriet. Jikke en Ebba horen immers bij ons gezinnetje. Toch ging hij na de koffie nog naar de stookruimte, om naar de pelletbrander kijken. Hierboven de oude en hieronder de nieuwe printplaat voor onze pelletbrander. Er zit verschil in. Dat is duidelijk zichtbaar. De ontwikkelingen hebben immers niet stilgestaan. Op de oude zaten bijvoorbeeld vier zekeringen en op de nieuwe nog maar drie. Daarnaast is de nieuwe printplaat veel voller dan de oude. De oude was echter niet meer te bestellen en daarmee zou deze goed moeten zijn. De pelletbrander start ook wel op en doorloopt een aantal stappen, maar daarna is het over. Dan springt het apparaat in een storing. Daar moet toch iets fout zitten, zou je denken. Met het aansluitschema uit het instructieboek erbij, bekeek Heiko of alle draden op de juiste plek waren aangekoppeld op de nieuwe printplaat.

Dat was het geval. Zoals genoemd, doet hij een paar dingen goed, maar daarna slaat de machine in een storing en gaat er een rood lampje knipperen. Volgens het instructieboek betekent dat, dat de ventilator stuk is. Dat is echter niet het geval, want bij stap één draait de ventilator wel. Na een grondige analyse kwam Heiko helaas niet verder en zat er niets anders op dan een mail te sturen aan de leverancier PBS. Daar wordt op zondag uiteraard niet gewerkt en daarmee niet gereageerd. We zullen tot morgen moeten wachten op een reactie. Hopelijk doen ze dat snel en is het telefonisch of via een mailtje op te lossen. Het droge haardhout is namelijk ondertussen op. De laatste vijf kruiwagens vol heeft Heiko vanmiddag naar binnen gesleept. Mocht het probleem morgen aan het einde van de dag niet opgelost zijn, moeten we een aanhangertje met droog hout van Erling kopen. Gelukkig heeft hij nog wel voldoende voorraad.
 
We besloten tussen de middag warm te gaan eten. Dat stond gisteravond al klaar, maar konden we er geen hap doorkrijgen. Pangasius met worteltjes en doperwten. Hierna ging Heiko even achter de laptop en ik wilde even op de bank liggen. We hoorden op dat moment een auto langzaam voor het huis langs rijden en daarna stopte hij. Dat trok onze aandacht, waarmee Heiko door het raam keek. De auto stond inmiddels op het weggetje tegenover ons huis en er stapte een jonge vrouw uit. Het was de mevrouw, die ons gisteren in tranen vertelde, dat ze met hun auto Jikke hadden aangereden. Met dodelijke afloop. Ze kwam naar ons huis toe en had een boeket bloemen bij zich. Kippenvel! We spraken haar kort in de deuropening en ze vertelde nogmaals, dat het hen ontzettend speet, dat ze onze Jikke niet hadden gezien. Ze wist hoe wij ons voelden, omdat het hen onlangs ook was overkomen. Hun kat was eveneens aangereden. Een gezinslid is er plotseling niet meer. Wat een net gebaar, wat een omdenken! Uiteraard krijgen we Jikke er niet mee terug, maar dat de mensen zo meedenken en meeleven is wel een troost. We bedankten haar voor de bloemen en zeiden dat ze zich niet schuldig mocht voelen. We weten allemaal hoe onberekenbaar katjes kunnen zijn. We waarderen het echter erg, dat ze hier vanmiddag stond. Even later ging ze weer naar huis. Een beetje verbouwereerd sloten wij de deur weer achter haar…
 
Even na vieren hebben we Jikke begraven. Eerst waren we nog bang, dat er te veel vorst in de grond zou zitten, maar dat bleek niet het geval te zijn. Het lukte Heiko om een kuil in onze tuin te graven. We kozen voor een rustig plekje, aan de overkant van ons beekje. Daar was zij vaak te vinden. Klom in de bomen, rende over het gras… Zelf komen we daar niet zo vaak (maar hebben er wel zicht op) en er wordt daar in ieder geval nooit gegraven. We hadden Jikke in een groot badlaken gewikkeld en daar is ze nu in begraven. Morgen wil ik op kijken of ik het grafje met een paar keitjes kan bedekken, zodat duidelijk te zien is, dat zij daar ligt. Wie had dat gedacht, dat we dit nu al zouden moeten doen. Jikke was nog geen drie jaar… Maar goed dat we niet alles van tevoren weten. Rust zacht, lief dametje. Rust zacht, lieve Jikke.

Voor de rest bleef het voor ons een rustig dagje. Fysiek. Geestelijk was een ander verhaal. We hadden natuurlijk elk onze gedachten en die deelden we af en toe. Een trieste dag. Ondanks dat het de afgelopen nacht toch nog onverwachts weer had gesneeuwd en de zon nadrukkelijk aanwezig was. Van achter het raam leek het een fantastisch mooie dag, met die strakblauwe lucht. Voor ons was het echter anders. Overigens stond er een stevige wind die het enorm koud maakte. Naar buiten gaan was daarmee niet echt uitnodigend. Nadat Jikke was begraven gingen we dan ook snel weer onderdak. Voor een beetje afleiding ging ik nog maar even aan het bakken. Ik kwam een eenvoudig recept tegen, voor het maken van kleine, witte bolletjes. Het was inderdaad niet moeilijk en de broodjes stonden binnen een half uurtje op tafel. Alleen vonden we ze niet zó lekker. Ze waren van binnen niet eens helemaal gaar, terwijl ze aan de buitenkant al donker genoeg waren en niet langer in de oven konden blijven. Met het juiste beleg heeft het ons toch redelijk gesmaakt.