Daar gaan ze weer… “Dag, kraanvogels. Tot volgend jaar.” Hé bah, wéér een teken dat de zomer op zijn einde loopt en dat de herfst in aantocht is. De boeren halen het koren van het land en de kraanvogels zoeken, tezamen met vele andere vogels, het warmere zuiden weer op. De kiosk bij waterval Stalpet was gisteren voor het laatst open, de scholen zijn weer begonnen, de zon staat lager en de temperaturen dalen. Allemaal tekenen, dat de zomer nagenoeg afgelopen is. We kunnen gelukkig terugkijken op een mooie zomer qua temperaturen en aantal zonuren. Niet zo extreem warm en droog als in 2018 en veel beter dan de zomer van 2019. Ons hoor je niet klagen.
Nóg een signaal van de afsluitende zomerperiode. De bladeren, in dit geval van de berkenbomen, kleuren alweer geel. Waar ik vorige week het aantal gele blaadjes aan de berkenbomen rondom ons huis nog kon tellen, is het nu onbegonnen werk. Elke dag komen er meer gele blaadjes bij. De sapstroom in de bomen trekt zich terug en van boven af worden de bladeren langzaam geel. Eerst de top, daarna richting de onderste takken. Ach en ook dat heeft weer zo zijn charme. De berk wordt geel, de eik wordt rood en weer andere bomen worden oranje of bruin. Dat tezamen naast de vele groenblijvende dennen- en sparrenbomen levert over een paar weken ook weer hele mooie plaatjes op. En zo heeft ieder seizoen zijn charmes.
Het koren is bijna overal al van het land, maar de maïskolven mogen nog even doorgroeien. Het lijkt me niet zo ver heen als de mais in Nederland. Wat dat betreft loopt de ontwikkeling van de landbouwproducten hier volgens mij altijd minstens een paar weekjes achter. Het seizoen begint hier simpelweg een paar weekjes later. Hier reden we langs een enorm groot veld met maïs. Maïs is een hoog gewas. We weten, dat er aan het einde van het maïsveld een rood huis staat, maar als je nu aan komt rijden zie je het huis niet eerder, dan wanneer je er precies voor staat. Ik kan me herinneren, dat er in Nederland een boer was die een doolhof in zijn maaiveld had gemaakt. Meerdere jaren achter elkaar zelfs. Leuk idee! Hier hebben we dat nog niet gezien en is alles voor de consumptie van mens en dier. Wat ik wel in het lokale krantje las is, dat er zelf-pluk-dagen waren. Naast het zelf plukken van aardbeien, frambozen en kersen, kun je hier dus ook zelf maïskolven plukken. Dat is nieuw voor ons.
Wat zijn koeien toch nieuwsgierige beesten. Langs de weg naar Tranås waren ze vandaag bezig om een leiding langs de weg in te graven. Met man en macht werd gewerkt aan een stuk van zeker een kilometer. Meerdere grote(re) machines stonden de mannen bij en deden het zware werk. Aan belangstelling hadden de werklui geen gebrek. Niet alleen wij keken namelijk naar ze. De koeien aan de andere kant van het schrikdraad stonden eveneens met grote belangstelling te kijken, naar die grote haspels en het kleine graafmachientje, die de kabel in de grond wegwerkte.
Een einde verderop zagen we deze koeien rustig in de wei. Nou ja wei: ze stonden op een héél groot stuk grasland te grazen. Die waren helemaal niet nieuwsgierig. Die waren rustig bezig met eten. Als het de bedoeling van de boer is om die koeien het gras kort te laten “maaien”, hebben ze nog wel even werk. Tjonge, wat hebben de koeien hier in Zweden toch een enorme ruimte en mooie omgeving om te kunnen leven. Geweldig!
Jikke gespot vanuit de serre. Alhoewel er in de keuken vers bronwater voor ze klaar staat, is blijkbaar het kleine beetje regenwater, uit deksel van oude melkbus veel lekkerder! En dat je daar dan even een inspanning voor moet leveren is totaal geen probleem. Het smaakt dan misschien nog wel lekkerder-der. Gelukkig kunnen ze overal in onze tuin wel ergens zo´n mini oase van water vinden. Verdorsten zullen ze nooit. En verhongeren trouwens ook niet. Het aanbod aan muizen, hagedissen en vogels is enorm. Wát een leventje…
Het begon Heiko te vervelen om binnen te zitten en te puzzelen. Hij wilde naar buiten om een wandeling te maken in het stuk bos tegenover ons huis. Voor mij was dat geen optie, vanwege een dikke linkerknie. Die heeft flink wat vocht verzameld, na de wandeling van vorige week donderdag. Daarnaast vindt mijn rug het ook wel even weer voldoende voor deze week. Heiko kan op dit moment niet veel met zijn rechterarm beginnen, maar zijn benen zijn nog goed. Ondanks de polyneuropathie in de voeten. Met de juiste schoenen kan hij prima lopen. Hij liep de laan in richting het huis van de twee zussen uit Stockholm. Daar kun je links omheen lopen en als je de paadjes weet, moet je op een gegeven moment linksaf door een stukje hoog gras, varens en onkruid. Na zo´n dertig meter kom je dan op iets wat een pad met twee sporen te noemen is. Daar is ooit een tractor langs gekomen, om omgezaagde bomen uit het bos te halen.
Op dergelijke wandelingen neemt Heiko wel altijd zijn mobiele telefoon mee. Dat hebben we ooit een keer zo afgesproken. Op zijn telefoon en op de mijne staat de app Life360, waarmee we elkaar kunnen volgen. Mocht er onderweg tijdens een wandeling iets gebeuren, in de vorm van een blessure oplopen en niet verder kunnen gaan, dan kan ik via die app precies zien waar Heiko is en hulp (laten) bieden. Omgekeerd geldt uiteraard hetzelfde. Een mooie, handige app vinden wij. Volgens Life360 heeft Heiko 1 uur en 49 minuten gewandeld en 3 mijl, oftewel 4,83 kilometer. Op de foto hieronder met de blauwe lijnen het beeldverslagje van de app Google Maps. Volgens die app heeft hij 5,9 kilometer gelopen en heeft hij daar 1 uur en 53 minuten over gedaan. Zonder problemen en lekker in de frisse lucht!
Een andere leuke app op de telefoon is die van Strava. Rechterfoto hierboven, met oranje kop. Dat is een app waar je onder andere je fiets- en wandelroutes mee vast kunt leggen. Via neef Sietse werd Heiko daarop gewezen en nu gebruikt hij die ook af en toe. Vorige week zijn we die vergeten aan te zetten. Vandaag had Heiko er wel om gedacht. De app houdt via de satelliet precies bij waar je loopt, hoe lang, hoe ver en hoeveel hoogteverschil je hebt gehad onderweg. Grappig toch? De wandeling van vanmiddag was 6,14 kilometers, duurde 1 uur en 41 minuten en er is een hoogteverschil van 114 meter overbrugd. Bij terugkomst voor het huis zette Heiko de app weer uit en voegde hij enkele foto´s toe, die hij onderweg had gemaakt.
Zo kon hij mij precies laten zien waar hij had gewandeld. De verschillende apps zijn het niet helemaal met elkaar eens over de tijdsduur en lengte van de tocht, maar het zal toch ongeveer 6 kilometers geweest zijn in een rustig tempo. Onderweg bleek, dat er weer een groot perceel was gekapt. Getuige de vele boomstammen die langs de weg lagen opgestapeld. Klaar om gehaald te worden door de grote vrachtauto´s, die het vervolgens naar de houtzagerij brengen. Bij thuiskomst dronken we samen een kop koffie, waarna ik met het eten aan de slag ging.
