Vandaag kon ik verder werken met de bitterballen. Het “beslag”, de ragout met vlees en diverse kruiden, had vannacht in de koelkast gestaan en was goed stevig geworden. Stevig genoeg, om er mooie ronde ballen van te kunnen draaien. Die ballen rolde ik een voor een in een bakje met daarin een geklutst ei. Dat ei werkt als lijm. Daarna werden de plakkerige bal door een bordje met paneermeel gerold en klaar. In totaal kon ik ruim veertig ballen draaien van mijn “beslag”, dat we beiden uiteraard al even hadden geproefd en goedgekeurd. Nadat alle ballen gedraaid waren en voorzien van de paneermeel, ging de schaal de diepvries in. Zo konden ze bevriezen zonder dat ze aan elkaar plakken. Eenmaal bevroren konden ze verdeeld worden in een aantal zakjes en gingen ze wederom de diepvries in. Het is leuk om zelf bitterballen te maken, omdat je dan ook zelf de smaak kunt bepalen. Als we nu een keer zin hebben in deze snacks kunnen we ze à la minuut uit de diepvries pakken, vijf minuten in de frituur doen en smullen. Een beetje Hollandse cultuur in Zweden.
Rond koffietijd kregen we van onze geremigreerde vrienden Riks en Phaedra een telefoontje. Riks zijn oude werkgever had hen gebeld. Die was op zijn beurt weer gebeld door verontruste, voormalige buren. Die hadden namelijk gemeld, dat er veel post in de brievenbus zat. De postbus werd nu immers niet elke dag geleegd en daarom informeerden ze de afzender, de ex-werkgever. Deze bracht het richting Phaedra op een iets andere manier. Althans zo hadden ze het begrepen. De brievenbus zou overstromen en de buren hadden de post maar uit de bus gehaald. Dat was vreemd. Want Heiko was er vrijdags net geweest om het gras te maaien en toen heeft hij ook in de brievenbus gekeken. Die was leeg! Van het telefoontje van de ex-werkgever schrokken onze vrienden toch en vandaar dat wij een verontrust telefoontje kregen. Via de werkgever konden ze achterhalen welke buren de post uit de brievenbus hadden gehaald. Die werden vervolgens benaderd, met het verzoek de post terug te leggen, omdat wij vandaag langs zouden rijden om de post op te halen.
´s Middags gingen wij boodschappen halen in Eksjö en de postbus in Flisby lag op de route. Toen we bij de brievenbus stonden zat er slechts één dun opgevouwen papiertje in, die inderdaad afkomstig was van de ex-werkgever. Beslist geen uitpuilende brievenbus. Hmmm… Zouden de buren de post nog niet teruggelegd hebben dan? Even aanbellen op nummer 3, want díe buren hadden gebeld met de ex-werkgever. Ze waren gelukkig thuis en meldden ons dat dit inderdaad alle post was. Nou ja zeg: paniek om niets! Op zich was het natuurlijk goed bedoeld van deze mensen. Het huis stond leeg en er kwam nog wel post. Ze konden niet weten, dat wij er elke week even langs zouden rijden, om de post te halen en door te sturen naar Nederland. We konden Riks en Phaedra nu met zekerheid geruststellen, dat het ” slechts” één papiertje was.
In Eksjö gingen we maar de Dollardstore voor een paar gerichte boodschapjes. Dat vinden wij een hele leuke winkel, maar eveneens een “gevaarlijke” winkel. Daar hebben wij eigenlijk een vergelijkbaar probleempje als bij de Ikea: we gaan er voor één klein dingetje heen en komen er met een grote tas vol spullen weer uitlopen. Zo ook deze keer. We kochten onder andere alvast een paar cadeautjes voor vrienden in Nederland. Hierna reden we naar Jysk, die in Eksjö meteen tegenover de Lidl zit. Bij de supermarkt haalden we als laatste onze wekelijkse boodschappen. Deze keer een beetje (veel) extra vanwege het bezoek, dat we volgende week uit Nederland krijgen.
In de grote appelboom, in het grasveld achter ons huis, hadden we al diverse vruchten zien hangen. Als die allemaal doorgaan met groeien krijgen we dit jaar weer een goede opbrengst. Het zijn heerlijke appels voor een appeltaart… Vandaag zagen we, dat er ook diverse vruchten hangen aan de wilde appelboom, die meteen naast de oprit staat. Het is een wilde boom, omdat dit geen geplante boom is, maar een zelf gegroeide. Waarschijnlijk is er ooit een appeltje die kant opgegooid en is daaruit een boom ontstaan. Eveneens aan deze boom hadden we vorig jaar nauwelijks vruchten, maar zoals het er nu uitziet wordt dit jaar weer een goed jaar. Deze appels hadden we in 2018 gebruikt voor het maken van wijn. Of er zoveel aan komen?
Teleurstellend is het gesteld met de perenboom, die de vorige eigenaar reeds had gepoot. Erg jammer, want de peren die we in 2018 van die boom konden plukken waren heerlijk. De drie nieuwe fruitbomen, die Heiko vorig jaar heeft gepoot, hebben helemaal geen vruchten. Noch de nieuwe appel-, peer- of pruimenboom hebben vruchten. Jammer hoor. Willen we wellicht te snel? Moeten ze misschien ze nog even wennen aan hun nieuwe grond? Of zijn ze simpelweg nog te jong? We gaan voor het volgend jaar. Misschien dat ze dan vruchten geven. Pruimen uit eigen tuin…
Op de terugweg, na het bezoek aan Eksjö was het ondertussen zes uur. We hadden vanochtend al besloten, dat we onszelf zouden trakteren. Daarom gingen we meteen aan bij de pizzeria in Aneby. Daar was het redelijk druk. Althans de medewerkers hadden het druk. Diverse klanten hadden blijkbaar telefonisch besteld en stonden eventjes te wachten op hun bestelling. De meesten halen het eten op en gaan dan naar huis om het op te eten. Sinds de corona crisis zijn de tafels en stoelen bij de restaurantjes veel minder bezet. Ondanks dat er geen verbod op is. Heiko hoefde alleen maar twee vingers op te steken om zijn bestelling door te geven. Erg toch? We komen er vaker en bestellen altijd de “kycklingtallrik” oftewel de kipschotel. De man achter de balie herkent Heiko inmiddels en weet al precies wat we willen hebben. Lekker makkelijk! Thuis aten we de kip met patat op, om vervolgens de boodschappen op te bergen.
´s Avonds ging ik nog eventjes aan de slag met de nieuwe printer, die we vandaag opgehaald hadden bij een PostNord afhaalpunt in Aneby. De oude HP had geen zin meer, om onze printopdrachten uit te voeren. Mede vanwege de, sowieso al slechte ervaringen met deze printer, waren we blij, dat er eindelijke een goede reden was om een nieuwe aan te schaffen. Het uitpakken vonden Jikke en Ebba natuurlijk reuze interessant. Niet zozeer de printer, als wel de doos waar die uitkwam! Achter elkaar aan ontdekten ze de binnenkant van die grote doos. Toen daar niets te halen viel en er ook geen spannende zaken in te vinden waren was het trouwens snel weer gedaan met de belangstelling. De printer is inmiddels aangesloten, geïnstalleerd en getest. Het werkt! De eerste foto´s zijn geprint én het eerste briefje op A4. Ik had mijn tante in Schildwolde namelijk beloofd, om haar een paar foto´s te sturen van het wild, dat rond ons huis in de bossen loopt. Die belofte kon ik nu nakomen.
