We sliepen afgelopen nacht iets beter. Waarschijnlijk doordat we gisteren met een lach en een traan over Jikke hebben gepraat. Vanochtend werden we dan ook redelijk fris en fruitig wakker. Nadat Heiko zijn broodjes voor vandaag had gesmeerd en in de broodtrommel had gedaan, keek hij nog even op Marketplace. Al een hele tijd wilde ik graag weer een crosstrainer. Die had ik jaren geleden ook al eens gehad en dat was een prettige manier om iets aan de conditie te doen. Alleen was dat destijds een nieuwe van rond de 300 euro. Dat had ik er nu echt niet voor over. Heiko had al eens gereageerd op een advertentie. Daarin werd een crosstrainer aangeboden voor niets!
Die mensen moesten hem die dag kwijt. Heiko reageerde binnen een kwartier, nadat de advertentie was geplaatst en toch was hij te laat. Die ging aan onze neus voorbij. Jammer, want die “prijs” stond me wel aan. Vanochtend om zeven uur had Heiko nog even op Marketplace gekeken en wederom een advertentie gezien. Dit keer werd een mooi exemplaar aangeboden in Tranås. De vraagprijs was 100 euro. Voor zover hij aan de hand van de foto´s had kunnen zien, was het een nette machine en een redelijke prijs. Wat hij niet had verteld, was dat hij al een bod had uitgebracht…
Een dag met “mijn zieltje onder de arm”. Op de meest vreemde momenten kon ik emotioneel worden om het verlies van Jikke. Ik kon dan ook niet echt mijn draai vinden en daarom ging ik de tuin maar even in. Er moest hout gehaald worden en een frisse neus doet ook wonderen. Het was lekker buiten. Het zonnetje was er geregeld bij. Al vrij snel viel mij op, dat er hier en daar al jonge knoppen aan bomen en struiken zichtbaar worden. Ze zijn nog niet groot, maar toch wel aanwezig. Dat is een mooi idee: de lente komt eraan! Zelfs de seringen, die we flink hadden teruggesnoeid, heeft vele knoppen in hun takken. En dat terwijl ik destijds bang was, dat we veel te veel hadden gesnoeid.
De pelletbrander doet het nog niet weer. Hopelijk krijgen we binnenkort bericht of een telefoontje. Zolang moeten we op hout stoken. Geen enkel probleem, behalve dat we bijna door het hout heen zijn. In de loop van de tijd, dat we hier wonen heb ik geleerd hoe je een kachel stookt en aan houdt. Ook heel belangrijk… Toen ik met de kruiwagen heen en weer liep schoot me iets te binnen. Heiko had ooit eens laten vallen, dat we niet altijd dezelfde route naar en van de houtstek moeten nemen. We gaan dan immers aldoor over het gras. Daarom pakte ik elke keer maar een meter naast de laatst gelopen paadje en daarmee creëerde ik een mooie “waaier” in de sneeuw. Het gras zal vandaag niet al te veel geleden hebben.
Ebba was de nagenoeg de hele tijd bij mij buiten. Om eerlijk te zijn hadden we nog wel overwogen, om haar vanaf zaterdag in huis te houden. Niet meer naar buiten laten. Al pratende kwamen we er eigenlijk achter, dat dat in principe niet meer kan. Ze is al zo lang buiten geweest, zo gewend aan het buiten zijn, dat we haar daar geen plezier mee doen. Dan zou ze nooit meer een muisje kunnen vangen of in de bomen kunnen klimmen. We besloten daarom, om vanochtend het luikje toch voor haar open te doen. Op het moment dat ze daadwerkelijk naar buiten ging, zei ik als iedere keer (ook altijd tegen Jikke): “Veel plezier, maar goed oppassen!”
Ze was best wel snel weer binnen. Zou het haar te koud zijn? Het had ook vannacht weer een aantal graden gevroren. Ze begon meteen te miauwen toen ze me zag en sprong direct bij me op het bureau. Ze begon zelfs te spinnen. Iets wat ze niet zo snel doet. En ze bleef maar kopjes geven en aandacht vragen. Wat heerlijk! Dat ik mijn hand zo spastisch hield was, omdat ik die niet op de foto wilde. Niet gelukt dus… De hele dag liep ze als een hondje achter mij aan. Even naar beneden, de wasmachine aanzetten: Ebba stond naast me. Naar boven om het wasgoed op te bergen: Ebba stond naast me. Zou ze weten, dat Jikke nooit meer thuiskomt? Zou ze daarom bij mij willen zijn? Kon ze maar een paar minuten praten… Even later waren we in de keuken en haalde Ebba rare capriolen uit. Op een keukenstoel. Gekkie!
Het was mijn bedoeling, om vanochtend na het houthalen meteen een soort monumentje voor Jikke te maken. Er ligt een grote stapel keitjes achter het trollenhuisje en daar had een paar van in de kruiwagen gelegd, om daarvoor te gebruiken. Eenmaal achter het beekje ging het niet en daarom deed ik vanmiddag een tweede poging. Wat hecht je je toch enorm aan zo´n kattenbeestje! Dat je steeds tranen in je ogen krijgt of een brok in je keel… Vanmiddag had ik een stapeltje keitjes bij elkaar gelegd. Ten teken, dat Jikke hier begraven ligt. Een steen heb ik apart gehouden. Die is geschikt om haar naam erop te schrijven. Dat ga ik binnenkort voor haar maken. Uiteindelijk met de bedoeling, om die op haar grafje te leggen.
“Kom je even beneden?” Om even na vijf kreeg ik van Heiko een WhatsApp. Zijn werkdag zat erop en hij was thuis. Waarom moest ik dan beneden komen? Maar, zoals een “getrouwe echtgenote” doet, ging ik uiteraard heen. Wat bleek? Hij had de crosstrainer op de aanhanger staan! Heiko had 75 euro geboden en de verkoper had het bod geaccepteerd. De machine was alleen niet te tillen en daarom moest ik even naar beneden. Graag! Wat een mooi ding. Nee, ik heb nog niet “ge-cross-traind”. Morgen maak ik het apparaat eerst even schoon. Niet alleen vanwege het idee, dat de vorige eigenaar er even afgespoeld moet worden, maar eveneens om corona. Wat ben ik hier blij mee!
Omdat het zo frisjes was en Heiko de hele dag weer buiten aan het werk moest, koos ik voor een lekkere stamppot vanavond. Stamppot appels. De laatste keer, dat er een dergelijk stamppotje was gekookt, had ik meteen voor meerdere keren appels geschild en gekookt. Die waren in de diepvries verdwenen. Aan het eind van de ochtend haalde ik die uit de vriezer en deed ik ze alvast in een grote pan. “Maar wat moet er aan vlees bij?” Natuurlijk een stuk zuurkoolspek. Dit keer echter ook “högrevs korv”. Daar hebben we die högrev weer, wat staat voor rundvlees van rond de hals. Er zit gerookte paprika en honing in en met name door dat laatste dacht ik dat het wel geschikt zou zijn voor bij stamppot met zoete appels.
Twintig minuten voordat we aan tafel gingen begon ik met het braden van deze worstjes. De spek was vanochtend gekookt en was alleen een kwestie van warm maken. De aardappels kookten al en de appeltjes waren eveneens al lekker warm geworden. Terwijl de worstjes al een poosje hadden gebraden en een hele lekkere geur door de keuken en de kamer verspreidden, stampte ik de aardappels en deed de appels erbij. Spannend momentje, toen ik Heiko riep om te komen eten. Aan hem de eer… “Hmmm… Die is lekker! Lijkt inderdaad best wel een beetje op een rookworst!” Puh! Gelukkig een positieve reactie. Zelf vond ik hem ook goed gekozen. Niet alleen om het zoete van de honing, maar de smaak in zijn geheel was prima! Ik denk, dat we hiermee een goede vervanger van de Nederlandse rookworst hebben gevonden. En daar zijn we blij om, want we hebben nog maar twee liggen…
Nog steeds kijk ik met enige regelmaat op Facebook. Lang niet meer zoals in het begin van hun bestaan. Toen kon ik geen dag zonder. Nu wel. En dat ik mezelf een actieve gebruiker wil noemen? Verre van. Vandaag wel weer even de site bezocht en toen werd het positieve van social media me weer eens duidelijk gemaakt. Niet dat “Jantje beschuiten heeft gekocht” (wat voor Jantje ook heel belangrijk is). In dit geval las ik een stukje over een nieuwsbrief van Stichting GOED. GOED staat in dit geval voor Grenzeloos Onder Één dak. Ik ben gaan kijken op hun website en die was interessant. Ik heb me dan ook meteen aangemeld voor hun nieuwsbrief. Het is een interessante site voor iedereen die geëmigreerd is naar Zweden. Ook voor hen die terug willen gaan. Daarom een vermelding op onze site. Maar wat doet deze stichting?
“De essentie van de stichting is brede steun te verwerven voor het behartigen van de belangen van Nederlanders in het buitenland. Denk hierbij aan specifieke belemmeringen of beperkingen die samengaan met het wonen en/of werken in het buitenland en met het in stand houden van het Nederlanderschap. Zoals dubbele nationaliteit, verlies en het herkrijgen van het Nederlanderschap, Digitale Overheid, Consulaire Zaken, Pensioen, Zorg en AOW, Nederlands Onderwijs buitenland, terugkeer naar Nederland enzovoort. De stichting streeft naar samenwerking met andere organisaties, die werken voor en/of diensten verlenen aan Nederlanders in het buitenland, zodat we krachten en kennis kunnen bundelen. Samen aan een project werken wat ook belangrijk is voor jouw organisatie, een structureel probleem aanpakken of meedenken en werken aan een van onze lopende projecten of activiteiten.”
