Bijna vier uur zonder stroom

Het was een bijzondere nacht, want ik kreeg bezoek! Ebba kwam ineens naast me liggen: ik had het kattenluikje niet dichtgedaan. Gezellig spinnend rolde ze zich tegen mij aan en op dat moment besloot ik, om haar maar te laten liggen. Het beddengoed gaat wel weer in de wasmachine voordat Heiko thuis is, want die vindt het maar niets. Vanochtend was ik gelukkig weer in mijn oude ritme en daarmee stond ik om kwart over vijf naast mijn bed. Op de automatische piloot ging ik me wassen, liep naar beneden, liet Ebba binnen (mis, want die liep met mij mee de trap af), zette me een kopje koffie, zette de kalender een dag vooruit, nam mijn medicijnen in en liep met de, heerlijk geurende, koffie naar de serre. Een half uurtje later was de koffie op en pakte ik een broodje. Toen stapte ik achter de laptop. Daar ging ik een beetje met onze administratie aan de slag. Zit ik rustig achter mijn laptop mijn ding te doen, als het beeld ineens een tintje donkerder wordt. Oh, oh… Stroom weg! Op de achtergrond hoorde ik een paar seconden later het geluid van de vaste telefoon, die weer aangaat. Oh, gelukkig: de stroom is terug. Ja, voor minder dan een seconde. Daarna bleef het donker in de kamer…

Eerst dacht ik, omdat het al even eerder weg was geweest, dat het ook nu snel terug zou zijn. Dat was niet het geval en na een poosje werd het kouder in de kamer. Daarop zorgde ik er eerst voor, dat ik nog zoveel mogelijk water kon tappen en deed de waterkoker vol, als ook het reservoir van de Senseoapparaat. Nee, niet met het idee, dat ik zonder stroom koffie kon maken, maar ik had dan zeker een half liter water voor bijvoorbeeld het toilet. Daarna liep ik de trap af naar het stookhok, om te zien of daar alles goed was. De pellets hadden vannacht voor warmte gezorgd en daarmee was er nauwelijks nog vuur in de houtkachel. Prima. Toen nam ik een emmertje kleine houtjes mee terug naar boven en maakte ik de kachel in de kamer aan.

Dat ging lekker vlot en dat betekende, dat het snel weer warmer zou worden. Meteen zette ik er een steelpannetje met water op, zodat ik later een kopje koffie met oploskoffie kon maken. Maar met dit kacheltje alleen zou ik het in de keuken niet warm krijgen. Ondanks het feit, dat we die nog nooit gebruikt hadden, besloot ik de houtkachel daar eveneens aan te doen. Ook die brandde binnen een paar minuutjes. Top! Om geen warmte te verliezen, maar wel ventilatie te houden, zette ik het slaapkamerraam meteen op een kiertje en sloot ik de gordijnen van de trapopgang. Mijn mobiele telefoon gebruikte ik niet meer, nadat ik Heiko op de hoogte had gebracht, zodat in het ergste geval ik in ieder geval bereikbaar was en zelf kon bellen. Mocht de batterij alsnog leeg raken zou ik in de auto stappen en een eindje gaan rijden. Daar ligt namelijk een kabeltje in voor het opladen via de auto.

Geen stroom betekent natuurlijk niet, dat er geen werk is! En daarom werd het ragout uit de koelkast gehaald. Er werd een bord klaargezet met daarin twee geklutste eieren en een bord gevuld met paneermeel: ik ging bitterballen maken! Het was, ondanks het gebrek aan licht, best te doen. Het rollen gaat zonder dat je kijkt, toch? Ook nu had ik na ongeveer een half uurtje weer een schaal vol snacks, die ik heel snel in de diepvries liet verdwijnen. Met schaal en al. Later zou ik ze bevroren beter in zakjes kunnen doen. Nu waren ze veel te slap en zouden ze aan elkaar plakken in de zakjes. Hmmm… Nog geen stroom… De kacheltjes hield ik goed in de gaten en deed er af en toe houtjes bij, zodat ze zouden blijven branden en verwarmen. Alles onder controle!

Van Heiko kreeg ik het bericht, dat hij wederom bij zijn ouders was. Hij had het afgelopen nacht beter geslapen dan een nacht ervoor. Waarschijnlijk een kwestie van wennen? Hij had in Kolham een boterhammetje gegeten en even met Froukje gepraat, tot die om half negen naar haar werk ging. Heiko ging toen naar Hoogezand. En wat kreeg hij daar bij de koffie? Een groot stuk rijstevlaai! Oh… Toen ik dat zag, liep het water me in de mond! Dat maakte me wel bijna jaloers… Bijna! Hierna ging Heiko achter de laptop van zijn vader, om een of meer probleempjes op te lossen. “Soms doet dat ding hele andere dingen, dan dat ik wil!” Alles werd opgelost, waarna zijn moeder naar het winkelcentrum liep voor een paar boodschapjes en Heiko en zijn vader met de mobiele telefoon gingen oefenen.

Intussen was in huize Leugs in Ödarp de temperatuur in, zowel de kamer, als de keuken op een heerlijke temperatuur gebracht door beide houtkacheltjes. Wat goed van die kleintjes! Ze brandden zo mooi, dat het water al had gekookt, waarmee ik me kon verblijden met een kopje echte oploskoffie-koffie en die smaakte me heel goed! Snel had ik even via mijn mobiel op internet gekeken op de website van E-On, de elektriciteitsleverancier. Stond er een melding, over een stroomstoring in de buurt? Ja, die stond er daadwerkelijk. Om twintig voor negen was de storing ontdekt, om tien voor negen was het probleem bij de monteur neergelegd, die om half tien onderweg was gegaan, om naar het probleemgebied te rijden. Om tien uur was hij daar (lees hier in de buurt) aanwezig en was hij bezig het probleem op te sporen, om dat uiteindelijk te verhelpen.

Daarmee hoefde ik verder geen actie te ondernemen, want aan een herstel werd al gewerkt. Dat moest wel met mijn mobiele telefoon, want er is immers stroom nodig voor het draadloos internet. En dat was er niet! Op de mobiel wordt in een situatie als nu meteen automatisch overgeschakeld op 3G. Wat een techniek. Hoe dat allemaal werkt zou ik wel willen weten, maar ik ga het beslist niet opzoeken. Zal enorm technisch zijn en die informatie is in feite overbodig: je leest het en kunt het vergeten. Na mijn kopje koffie zette ik in de keuken alvast alles klaar voor het maken van rozijnenbollen en een suikerbroodje. Die zouden vanochtend al in de oven beland zijn, maar dat liep ietsjes anders. Toen alle ingrediënten op het aanrecht klaar stonden, schoof ik weer achter de laptop.

Terwijl ik meel en boter pakte bedacht ik me namelijk, dat ik wel verder kon gaan met het verhaal van Heiko zijn vader. Herinner je je nog, het bericht van 9 november, waarin ik aangaf, dat ik met de herinneringen van Heiko zijn vader bezig was? Zijn verhaal had hij ons getypt in augustus meegegeven en die wilde ik graag digitaal. Heiko wilde, zonder het verhaal te vernielen, hier en daar iets toevoegen. Daarom had ik het n Word gezet, maar het tekstgedeelte moest enorm worden aangepast. Met een programmaatje was veel goed overgenomen, maar sommige woorden (en soms hele pagina´s) had hij niet herkend of verkeerd overgenomen. Er zat meer werk in dan in eerste instantie gedacht en het streven, om het die week af te krijgen? Vergeet het maar. Nu begon ik wel aan de laatste pagina´s, want het werken in Word vereist geen internetverbinding. Na een klein anderhalf uur was het af, klaar, finito, slut! De map ging weer in de mand onder de tafel, want zo af en toe vinden we het leuk nog even weer een verhaaltje (of twee) te lezen.

Om de benen even te strekken en de rug te rechten liep ik naar buiten. Wel nadat ik me ervan had overtuigd, dat de kacheltjes lekker door konden branden. Er was nog geen stroom. Wel sneeuw! Maar de temperatuur was boven nul en dat houdt de komende dagen aan. Nog maar snel een paar kiekjes gemaakt, omdat niet zeker is, dat we dit beeld snel terug krijgen. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd, dat het voor april zeker nog weer wit wordt en dat er misschien meer sneeuw komt te liggen, dan de afgelopen weken. Echter je weet het nooit: “het kan vriezen en het kan dooien”… Lang duurde mij avontuur buiten niet, want ik zag een hele gevaarlijke man aankomen. Eentje met een geweer. Dat was voor mij het teken om naar binnen te gaan!

Terwijl ik buiten aan het foto´s knippen was, kreeg ik al een foto van Heiko. Hij zat aan tafel met zijn ouders. De warme maaltijd bestond vanmiddag uit een heerlijke stamppot snijbonen! Hierbij werd, op verzoek van Heiko, weer een gehaktbal bij geserveerd. Na het uitbuiken, reed hij naar Wagenborgen. We hadden bij Thomas en Tineke een koffiemachine gekocht en die haalde hij op. Er werd nog even kort met elkaar gesproken, maar verder kwam het dit keer niet. Daarna ging hij door naar Zuidbroek, om bij Sietse een tasje met spulletjes af te geven. Die werden bij zijn huis achtergelaten, omdat hij zelf niet thuis was. Die was aan het werk. Het was zo afgesproken hoor, dus hij wist ervan. Er om vrij te nemen had geen zin, omdat Heiko toch niet naar binnen kon. Dit alles vanwege het Coronavirus en het zoveel mogelijk vermijden van risico’s. Bah, wat ontzettend ongezellig toch allemaal…

Net toen ik weer een steelpannetje met water voor koffie op de kachel wilde zetten, hoorde ik het bekende geluid van de vaste telefoon: er was weer stroom! Dit keer niet voor een paar seconden, maar het was definitief terug. Wat fijn. Alhoewel het leven met de houtkachel, waxinelichtjes en steelpannetje me nog lang niet verveelde. Eigenlijk vond ik het wel leuk ook! Aan de andere kant was ik toch wel blij, dat ik een “normaal” kopje koffie kon maken voor bij mijn broodje. Nadat deze op was begon ik met het bijzetten van de wekkerradio´s en timers op de kerstverlichting. Die hadden vanaf twintig voor negen tot bijna half een stil gestaan. Bijna vier uur (op een kwartiertje na). Die waren helemaal van slag en om te voorkomen, dat ze vannacht gaan branden, was het een “moetje”.

Dat was niet het geval met mijn bezigheden in de keuken. Vanochtend had ik de ingrediënten al klaargezet en nu mocht ik ermee aan de slag: rozijnenbroodjes en een suikerbrood bakken. Voor die laatste gebruikte ik weer bakkerssuiker, die Elise had meegebracht. Deze bakker had kleinere klontjes, dan die in Hoogezand waar ik ze zelf een paar keer had gekocht. Om de suiker goed te verdelen rolde ik het deeg dit keer uit en strooide de suiker daarop uit. Met de deegroller werd het er een beetje ingedrukt, waarna ik het deeg oprolde en in de bakvorm deed. Na het bakken was dat duidelijk te zien: het was een “rol-suikerbroodje” geworden. Dat kapje heb ik natuurlijk wel moeten proeven en de smaak was goed. Of het verderop in het brood ook zo is? Mocht dat het geval zijn, dan rol ik de volgende keer weer. De verdeling van de suiker is zo te zien al stukken beter. De bolletjes en het broodje werden in zakjes verpakt en verdwenen achter de deur van de diepvries. De inmiddels bevroren bitterballen gingen eveneens in zakjes en weer terug in de kou.

Vanwege de dooi van vandaag en de komende dagen nam ik tijdens de schemering nog een paar foto´s. Omdat bijna alle verlichting al aan was, gaf dat een mooi effect. Een winters sfeertje. Van Heiko kreeg ik door, dat hij na zijn reisje naar Noord-Groningen terug in Hoogezand was gekomen, waar hij zijn ouders uitleg had gegeven over de agendafunctie op de mobiele telefoons. Dat vonden ze allebei wel interessant en daarom zette Heiko alle verjaardagen van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen erin. En op beide toestellen. Ook trouwdata werden toegevoegd. Zelfs de afspraken met artsen en specialisten. Allemaal erg handig. Later werd hen nog geleerd, hoe ze met behulp van de timerfunctie op het mobieltje, in alle rust een selfie kunnen maken. Zo kunnen ze de telefoon op enige afstand plaatsen, waardoor niet alleen de gezichten op de foto komen. Ze kunnen vanaf vandaag de timer op vijf of tien seconden instellen, rustig teruglopen naar bijvoorbeeld de bank, om bij elkaar te gaan zitten en vervolgens wordt de selfie gemaakt. Wat toch een techniek! Wat vonden ze dat leuk!

Volgens mij worden we binnenkort overspoeld met selfies… Toen was het daar ook tijd voor thee, waarbij kniepertjes uit Ödarp op tafel kwamen. Volgens mij zijn die op, als Heiko naar huis gaat! Ik dacht, dat ik dit jaar niet meer hoefde te bakken, maar nou twijfel ik toch wel een beetje. De rest van de middag spendeerde Heiko met een paar administratieve handelingen. Zo werd onder andere een paar abonnementen opgezegd. Dat moet tegenwoordig veel via de computer en daarmee kon hun jongste (en knapste) zoon mooi even helpen. Als laatste voor deze dag, werd nog aanvullende uitleg gegeven over het verkleinen van foto’s op de laptop.

Die twee krijgen de laatste paar dagen wel heel veel informatie te verwerken. Kan hun “harde schijf” dat allemaal wel aan? Van Heiko zijn moeder weet ik, dat die veel opschrijft, maar dat doet zijn vader niet. Ach, hij mag vast wel even spieken. Zowel van Froukje, als van Heiko zijn ouders kreeg ik een foto van hun kerstbomen. Niet alleen in grootte is een verschil, maar ook duidelijk de versieringen. En beide passen ze bij degene die ze hebben opgetuigd. Ze zijn dan ook beide ontzettend mooi! Na deze sfeerplaatjes te hebben bewonderd maakte ik mijn warm eten klaar. Het was alweer rond half acht. Je zou denken, dat het patat met bitterballen zouden worden, maar nee. Ik had geen puf meer om te gaan frituren en daarmee deed ik er een paar kipnuggets bij. Niet verkeerd hoor! Heiko was inmiddels bij Geert en Froukje aangekomen en zat daar gezellig te kletsen. Hoe laat die naar bed ging weet ik niet, maar ik lag er om half elf. Trusten!