Gelukkig: Yvon had vele malen beter geslapen dan de nacht ervoor. Het was buiten kouder geweest en daarmee was de warmte van het dekbed nu meer welkom en niet te veel geweest. Precies goed voor een goede nachtrust. We pakten als eerste vanochtend een stevig ontbijt, want er stond weer het nodige op het programma. Daarbij kon een goede bodem wel eens heel belangrijk zijn. Voor Heiko, Bert en Yvon. Want je kon er natuurlijk op wachten, dat mijn lichaam weer eens gigantisch protesteerde. Natuurlijk weet ik, dat de dagen voordat ons bezoek kwam, er te veel gedaan is. Veel te veel. Alleen op dat moment zijn er een paar dingen belangrijker dan het stoppen omdat het lichaam dat aangeeft. Wat verstandiger zou zijn geweest. Het afmaken van een klusje is zo´n belangrijk punt, maar ook het gevoel van het presteren is dan sterker dan het stoppen.
Herinner je je nog, dat we golfplaten hadden besteld voor het dak van de veranda? Nou, die zouden de vorige week al worden geleverd, maar we kregen maandag een telefoontje, toen we onderweg waren met onze gasten. De beller, tevens de chauffeur van de vrachtauto, gaf aan dat hij over een half uurtje bij ons voor de deur kon staan. Of we thuis waren om drie uur. Nou nee… “Oké. Geen probleem. De volgende dag om dezelfde tijd dan?” “Ja, dat is goed, daar kunnen we dan in onze planning rekening mee houden.” Maar wat schetst onze verbazing? Om negen uur vanochtend belde de chauffeur, dat hij over een half uurtje bij ons kon zijn. Tja, dat was natuurlijk perfect. Dan konden we de rest van de dag onze gang gaan en stonden we niet meer op tijd. Het half uurtje wachten ging voorbij alsof het een minuut was. We zaten namelijk op het moment van het telefoontje aan de koffie en die smaakte ons prima en de gesprekken gingen ononderbroken verder. Toen stopte de vrachtauto voor het huis en konden we de drie pakketjes, met in totaal 11 golfplaten van 4,5 meter lang, in ontvangst nemen. Onze gast Bert hielp Heiko een handje en zodoende was het snel gepiept. Mooi dat de platen er zijn. Dan heeft Heiko tenminste weer iets te doen in het weekend.
Het reisdoel voor Heiko, Bert en Yvon was de Seloberg. In het plaatsje Sund, tussen Tranås en Österbymo. Daar waren wij samen twee weken geleden geweest en dat vonden wij een erg mooi gebied en een prachtige wandeling. Onze vrienden hadden de foto´s en onze enthousiaste verhalen gelezen op onze website en gaven aan, dat zelf ook wel eens te willen zien. “Gast is Koning” en zodoende reden ze, deze keer met de Volvo XC60 van Bert en Yvon, naar de Seloberg. Zelf ben ik even naar bed gegaan om mijn lichaam rust te geven en dat voelde goed. Ik ging dan wel niet mee, maar ik kon hen, in ieder geval Heiko, wel volgen via de app Life360.
Omdat ze dachten dat het in de bossen wel eens frisjes zou kunnen zijn, hadden de drie een jas aangetrokken. Dat bleek, toen ze een poosje aan de wandel waren, een té negatieve gedachte te zijn geweest. Pffft! Vanwege het lopen op hellende en dalende vlakken werden ze al warmer. Daarbij de opkomende zon en daardoor opwarmende bossen: de jassen konden al snel uit. Ze liepen trouwens dezelfde route als Heiko en ik een paar weken terug hadden gelopen en dat viel onze vrienden niet mee. Ze vertelden Heiko namelijk, dat ze normaliter meer zon- en strandvakanties hadden en dat dit voor het eerst een “Doe en Bekijk vakantie” was. Dat vulden ze meteen aan met: “En dit vinden we heel mooi!” Boven verwachting eigenlijk!
Onderweg werden uiteraard weer tientallen, of misschien zelfs honderden foto´s gemaakt. Er zijn gelukkig meer mensen, die de camera veel hanteren! Het was voor hen de eerste keer, dat ze in Zweden op het platteland waren, midden tussen de bossen. Eerder hadden ze samen een keer Stockholm bezocht, maar dat is niet te vergelijken met onze omgeving. Ik meende me te herinneren, dat Yvon 34 jaar geleden in Stockholm geweest was. Op het hoogste punt van de rondwandeling, waar je een mooi uitzicht hebt, werden ze door Heiko gefotografeerd. Leuk voor later, toch? Ter ondersteuning van de vele herinneringen.
Bij de grot van Selo, de jonge dief, zagen ze nu een kistje liggen met daarop een speelgoed skelet. Dat lag er niet toen wij er samen waren. Zou de lokale VVV nog steeds actief zijn met het onderhouden van de route en deze toeristische attractie? Of was het een spontane actie van een bezoeker? Het viel Bert en Yvon (net als ons) ook op, hoe goed de route stond aangegeven en hoe mooi bepaalde dingen geïllustreerd waren. Het reisdoel voor vandaag werd meerdere keren goedgekeurd en met een rugzak vol indrukken reden ze terug naar Ödarp. Totdat ze langs het meertje reden, dat aan de voet van de Seloberg ligt. Bert had namelijk zijn vishengel meegenomen en wilden graag nog even een poging wagen. Geen probleem uiteraard en zodoende gooide hij een paar keer zijn blinkertje in het water. Helaas ving hij bot. Of zelfs dat niet: hij ving helemaal niets! Geeft niet, hij heeft wel eventjes in een Zweeds meertje gevist!
Ruim na het middaguur kwamen ze terug in Ödarp. Tijdens het ontbijt hadden we het over wat hier wel en niet aan brood te koop is en toen kwam ook suikerbrood ter sprake. Die lusten ze beide heel graag. En dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Nadat ik had kunnen rusten, had ik een suikerbrood gebakken. Volgens het recept van mijn tante en met suiker voor dit brood van de echte bakker. Die had ik namelijk tijdens ons vorige bezoekje aan Nederland meegenomen van een warme bakker in Hoogezand. Daarmee kon ik ons eigen suikerbroodje maken. Dit keer was hij bijzonder goed gelukt: mooi gerezen en de smaak ook een negen. Het was een groot succes, want na de wandeling op de Seloberg waren ze allen uitgehongerd. Van de suikerbrood bleef dan ook geen kruimel over.
Na de lunch liep Heiko nog eventjes met Bert en Yvon tegenover ons huis het bos in. Langs het huis van de zussen uit Stockholm en verder. Dat eventjes bleek anderhalf uur te worden. We hadden tijdens het eten het idee opgevat, om tegen de schemering nog even met de auto door de bossen te rijden. Inderdaad: om de kans op het spotten van een eland en reeën te vergroten. Dat lukte na de wandeling helaas niet meer, want we moesten nog warm eten. Dat deden we bij de pizzeria in Aneby. We kozen alle vier voor ons favoriete menu: de kip met patat schotel. Die keuze bleek goed te zijn. Voordat we terugreden moesten wij dames nog even bij een supermarkt aan voor een paar boodschapjes.
Yvon vond dat erg interessant. Kijken wat er in Zweden allemaal te koop is en prijzen vergelijken. Ze kwam tot de conclusie, dat verse groente en fruit hier duurder is, maar andere dingen juist goedkoper. Kortom, de wekelijkse boodschappen zullen ongeveer evenveel geld kosten in Nederland als in Zweden. Op de terugreis van Aneby naar huis reden we, ik zou haast willen zeggen “vanzelfsprekend” nog langs Stalpet, de waterval. Het restaurantje is er inmiddels gesloten, dus koffie met wafels zat er niet meer in. Daar was overigens ook geen enkele behoefte aan, na het bezoek aan de pizzeria. Desondanks wel even leuk om de hoogste waterval van Zuid Zweden te laten zien. Beetje trots op…
De terugreis was later dan gepland. En daardoor zat een ritje door de schemering er niet meer in. Ondanks de goeie verlichting op de Volvo konden we geen reeën of elanden meer spotten. Het was simpelweg te laat om nog iets links of rechts van de weg te kunnen zien. Thuis sloten we de dag af met een biertje, om vervolgens moe maar voldaan de bedden op te zoeken. Morgenochtend zullen onze vrienden alweer vertrekken. Doordat ze de smaak te pakken hebben, gaan ze nadat ze een vriendin in Kalmar hebben bezocht, nog een paar dagen Zweden ontdekken, door rustig aan naar Malmö te rijden. Misschien nog wel ergens een camping opzoeken. Trusten…
