Gisteravond kreeg Heiko een telefoontje van zijn baas. “Kun je morgen werken?” “Ja hoor, geen probleem.” “Oké, dan beginnen we om half negen.” Zodoende reed Heiko vanochtend om acht uur hier vandaan. Ze beginnen nu veel later, omdat het anders buiten nog te donker is. Tegen negen uur ben ik naar de zolder gegaan. Mijn plan was om weer een paar stukjes behang te plakken. Verder gaan met waar we zaterdag gestopt waren. Dat ging mooi! De zijkanten van 95 centimeter hoog zijn rechtaan rechtuit en als je dan een strook behang van 54 centimeter breed plakt, gaat het snel. Daarna volgden de beide puntgevels. Daar zat iets meer werk in, maar ik deed het rustig aan. We hebben immers geen haast. Voor deze klus hadden we twee emmers met kant en klare lijm meegenomen, echter die waren beiden op enig moment leeg. Gelukkig hadden we in de kelder nog een aangebroken emmer met behanglijm staan, zodat ik wel verder kon.
Eén keer ging ik de mist in. Een strook van ruim een meter lang had ik ingesmeerd, maar toen ik die aan de wand plakte viel het mij op dat dit een andere kleur en uitstraling had dan de baan ernaast. Oeps! De verkeerde kant van het behang ingesmeerd… Tja, even verstand er niet bij en mis! Tegen half vijf ´s avonds kwam Heiko weer thuis. Hij was na het werk nog even naar de apotheek gereden voor medicatie voor mij en naar de supermarkt voor brood. Toen hij de oprit opreed, zag hij licht branden op de zolder en had hij meteen door wat daar gebeurde.
Hij toeterde op de oprit ten teken, dat hij thuis was en mij op de zolder had gespot. Via het zolderraampje hadden we even oogcontact. Nadat hij zijn werkkleding uit had gedaan en de boodschappen uit de auto had gepakt kwam hij naar boven. Daar was ik precies met het laatste strookje behang bezig. Rondom mij was alles reeds wit behangen. Heiko glunderde toen hij het zag. “Wát fijn dat dit klaar is en wat is het mooi geworden! Licht!” Ik vertelde hem, dat ik het in een groot aantal etappes had gedaan. Steeds een paar baantjes en dan weer even pauze. Zodoende had het me ook de hele dag gekost. Nu is het dan toch klaar. Wat nog rest is een beetje schilderwerk. Dat later, want de rug breekt me bijna middendoor, gevoelsmatig en dan zwijg ik nog even over de pijn in de knieën. Jeetje, die hebben het de laatste dagen ook te verduren gehad hoor: bukken, gaan zitten, krom lopen, trap op trap af, want op de overloop sneed ik alle banen behang… Morgen maar een rustdag.
Heiko was in Tranås op een aantal plekken bezig geweest, met een aantal totaal verschillende werkzaamheden. Als eerste kon hij een lange heg knippen, die de laatste paar jaren niet meer was geknipt. Helaas is hij vergeten om er een foto van te maken, want volgens hem was het verschil enorm. De heg was, zowel in de hoogte, als aan de beide zijkanten flink opgezet zeg maar. Na drie uur was het weer zichtbaar als een nette, rechte heg van 90 centimeter breed en een meter hoog. Precies volgens de wens van de klant. Hierna voegde hij zich bij zijn collega Håkan, bij een woning in een dure villawijk. Eerder was hij daar ook al geweest voor het uitgraven van een stuk grond, waar de klant een extra ruimte op wil laten bouwen. Het moet een gym worden met daarin een opklapbed, zodat er in voorkomende gevallen ook gasten kunnen slapen. Waar bijgebouwd ging worden moest nog vijftien centimeter extra uitgegraven worden.
Nu is het zo dat dit huis aan de voorkant op weghoogte staat, maar dat de achterkant een verdieping lager zit. Het huis is namelijk tegen een heuvel gebouwd. Het uitgegraven zand en de vele stenen deden ze in grote zakken, de zogenaamde big bags. Daarvoor kwam aan het einde van de werkdag een kraanauto, die de zware zakken omhoog tilde en langs de weg plaatste. Een collega van de chauffeur zou de volgende dag komen, om de zakken weg te halen en naar de stort te brengen. Op die manier werd Heiko en Håkan bespaard, om alles wat uitgegraven was, in emmertjes omhoog te brengen. Dat zouden dan wel héél veel emmertjes geweest zijn en ze waren aan het einde van de week waarschijnlijk nog niet klaar geweest.
Nadat er voldoende was uitgegraven moest er weer vijftien centimeter grus (grind) gestort worden. De eerste aanhanger vol grus kon nog verwerkt worden, daarna was het alweer half vier en was de werkdag ten einde. Om het grus veilig beneden te krijgen hadden ze trouwens een glasplaat uit een balustrade op straatniveau gehaald. Op de foto hieronder is te zien, dat er boven de gele deur rechts een glasplaat zit en links niet meer. Daar staat een volle kruiwagen met grus. Om het glas daaronder te beschermen tegen het vallende grus, schroefden ze een plaat een beetje schuin voor het raam, zodat het grus van de gevel af zou vallen en niet recht omlaag tegen het glas aan. Heel voorzichtig gooide Heiko de kruiwagen elke keer leeg en zorgde zijn collega Håkan beneden voor de verspreiding van het grus. De drie gele buizen die er liggen zijn bedoeld voor het verplaatsen van een stroomkast. Die zit nu rechts van de gele deur, echter moet naar de nieuwe buitengevel verplaatst worden.
Dat is hier verplicht. Ook de twee hemelwaterafvoeren moeten verplaatst worden. Tjonge jonge, wát een klus voor zo weinig extra vierkante meters! Oh ja! Net na de middag hadden ze nog ergens anders een kant gegraven, rond de bomen die Heiko vrijdags had geplaatst. Een rand waardoor je duidelijk kunt zien waar het gras ophoudt en dus ook het grasmaaien. En waar de grond, oftewel het schoffelen begint. Geen grote klus, maar wel even weer wat afwisseling. Tenslotte hadden ze vandaag nog een zestal palen bij eerder verplaatste seringenboompjes geplaatst en een aanhanger met zwart zand vol geschept en ergens afgeleverd. Geen dag is gelijk bij Örtengren en dat maakt het werken voor Heiko daar juist zo leuk.
Overigens over Örtengren gesproken: vorig jaar had Heiko mij deze plant meegenomen. Het zal inderdaad precies een jaar geleden zijn geweest. Het is een kerstcactus. Nadat die begin dit jaar was uitgebloeid, had ik hem op een rustige plaats, boven op de overloop, neergezet. Vorige week mocht hij weer beneden komen, omdat hij opnieuw begon te bloeien. En kijk nu eens! Wat een schitterende bloemen zijn er ondertussen aangekomen! Een lust voor het oog en een sieraad voor in de keuken. Mede door het led-licht onder de keukenkastjes lijkt het net alsof de bloemetjes oplichten. Het schijnt, dat ze wel 80 jaar oud kunnen worden. Nou, dat zou mooi zijn, want dan kunnen we er rond deze periode nog vele jaren van genieten.
Doordat we beide de nodige lichaamsbeweging weer hadden gehad vandaag ging het vanavond iets rustiger. Vele malen rustiger. We hadden samen koffie gedronken en waren onder de douche gesprongen. Ik eerst en dat was puur “technisch”, gezien de tijdsinvulling. Want op het moment, dat ik klaar was kon ik met het eten beginnen te koken en kon Heiko douchen. Rond een uur of negen trakteerden we ons nog op een schoteltje visslaatje. Zoals gewoonlijk maakte ik gisteren veel te veel en ja, dan moet je offers brengen. In dit geval moesten we vanavond nog wel een beetje slaatje nemen. Vervelend…
