Ze was er vanochtend weer: mevrouw brileend! Ze was lekker in het vijvertje aan het dobberen, terwijl ze af en toe even kopje onder ging. Was het haar ochtend-was-beurt of zocht ze naar eten? Ze was vrij lang onder water en dook op hele andere plaatsten weer boven water, dan dat ze eronder ging. Leuk spektakel. Nou blijkt, dat de brileend ook brilduiker wordt genoemd, want ik wilde wel een beetje meer weten over onze gaste. Gewoonlijk behoort ze tot een zwijgzame eenden soort. Het wijfje heeft een bruine kop en een wit vleugelschild. Het volwassen mannetje wordt gekenmerkt door een ronde, witte vlek aan weerszijden van de snavel (de bril). Vrouwtjes en jonge vogels hebben een donkerbruine kop zonder die witte vlekken, maar hebben wel fraaie gele ogen. Zou ze hier weer broeden? Net als een paar jaar geleden? We hebben nog geen nest kunnen ontdekken.
Heiko zijn ouders hadden door, dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. Ze hadden dat onder andere gemerkt aan mijn reactie op een WhatsApp bericht: korter dan anders. Daarom belden we vanochtend even met z´n viertjes: even op de plaats rust en bijpraten. De laatste weken had ik daadwerkelijk veel tijd gestoken in diverse verrassingen voor Heiko. Dat betekende regelmatig achter de laptop zitten en mijn ding doen. Toen volgden een paar drukke dagen: de dag voor Heiko zijn verjaardag, de verjaardag zelf en de dag erop was ook druk. Gisteren had ik me daarom eerst beziggehouden met een stuk administratie en daarna moest ik echt fysiek iets doen. Dat ging wel goed. Ik moest echter Heiko zijn ouders beloven, goed om mezelf te denken en het rustig aan te doen. Lief hé?
Dat deed ik vanochtend, door weer lichamelijk bezig te gaan: schoonmaken van de bovenverdieping. En terwijl ik dat rustig deed (écht waar!), begon Heiko vanmorgen met het verplaatsen van de zakken met pellets. Die konden immers niet ver genoeg onder het terras gereden worden. Eerst haalde hij er vanaf onze voorraad een pallet bij. Die legde hij op de plek waar de pellets gestapeld moesten worden. Vervolgens sneed hij de plastic zak die de zakken pellets tegen de regen beschermen, voorzichtig open. Die wilde hij later namelijk graag weer hergebruiken. Toen begon hij de eerste pallet met de 52 zakken à 16 kilo een voor een te verplaatsen. Nauwkeurig weer opstapelend op de andere pallet, omdat de plastic beschermhoes er wel weer omheen moest passen.
Nadat de eerste pallet leeg was, kon die op de juiste plaats naast de eerste gezet worden. De tweede pallet met 52 zakken volgde en toen ook die leeg was, kon die pallet doormidden gezaagd worden. Er paste namelijk geen hele pallet meer naast de andere twee. Met de motorkettingzaag was het een fluitje van een cent. Deze halve pallet werd eveneens met zakken gevuld. Er bleven echter tien stuks over. Daarom koos Heiko ervoor, dat deze zakken binnen werden gelegd. Er was uiteindelijk ook geen ruimte meer voor op de kleinere pallet. Mooi geregeld en eigenlijk best nog wel snel ook. De af te leggen afstand was ook maar amper een paar meter. De ruimte onder het terras is weer vrij! Achteraan tegen de muur staan nu die twee en een halve pallet met pellets en daarvoor kan de Volvo nog net mooi staan.
Heiko vond het wel lekker buiten en besloot daarom, om na het klusje met de pallets met pellets nog meer buiten aan te pakken. Dat werd het netter maken van het grasveld. Doordat het zo enorm had gewaaid de laatste dagen, was er sprake van “lichtelijke stormschade”. De diverse bomen hadden namelijk takjes laten vallen. Bij de beide grote dennenbomen, bij het trollenhuisje, werd daarom het een en ander opgeruimd. Het grasveld daar lag bezaaid met dennenappels en kleinere takjes. Hij kon een kruiwagen vol dennenappels vullen. Waarom hij die verzamelde? Die konden niet blijven liggen, want straks begint het grasmaaiseizoen weer. Dan is het erg vervelend als die dennenappels op je pad komen.
Hierna zocht Heiko opnieuw naar een klusje, dat hij buiten kon doen en vond dat in de vorm van het verzorgen van de onlangs geplante viooltjes. Maar daar was hij natuurlijk vrij snel mee klaar. Terwijl hij echter met de bloemengieter langs het grasveldje aan de keukenkant liep, viel hem het gras op. Dat zou hij besproeien! Er zit namelijk ontzettend veel mos in dat stukje gras. Misschien kun je het beter andersom noemen: er zit gras in het mos… Hij besproeide daarom het grasveld naast de oprit met ijzersulfaat. Daarvan gaat het mos uiteindelijk dood. Over twee weken, wanneer het niet al te nat is, kan het dode mos eruit geharkt worden. Vervolgens er een beetje zand over strooien en opnieuw graszaad inzaaien. Als het goed is levert dat weer een mooi gazonnetje op. We zullen het zien en beleven. Op dit moment is het vooral mos en geen gras…
Hierna zocht Heiko opnieuw naar een klusje, dat hij buiten kon doen en vond dat in de vorm van het verzorgen van de onlangs geplante viooltjes. Maar daar was hij natuurlijk vrij snel mee klaar. Terwijl hij echter met de bloemengieter langs het grasveldje aan de keukenkant liep, viel hem het gras op. Dat zou hij besproeien! Er zit namelijk ontzettend veel mos in dat stukje gras. Misschien kun je het beter andersom noemen: er zit gras in het mos… Hij besproeide daarom het grasveld naast de oprit met ijzersulfaat. Daarvan gaat het mos uiteindelijk dood. Over twee weken, wanneer het niet al te nat is, kan het dode mos eruit geharkt worden. Vervolgens er een beetje zand over strooien en opnieuw graszaad inzaaien. Als het goed is levert dat weer een mooi gazonnetje op. We zullen het zien en beleven. Op dit moment is het vooral mos en geen gras…
Na deze actie begon Heiko aan het grote project van dit jaar: de te bouwen carport. Stap één is het afbakenen van het bouwterrein. Dat dacht hij nog wel even te kunnen doen. Daarvoor legde hij dikke betonblokken op het grasveld. Die hadden we al een hele poos in ons bezit overigens. De carport wil Heiko op een rechte lijn met de oprit krijgen. Dat die doorloopt in de carport als het ware. Daarvoor spande hij een lang touw. Vanaf halverwege de oprit tot achter de achterwand van de (nu nog denkbeeldige) carport. Ook werd een waterpas gebruikt, om de nieuwe rand horizontaal te krijgen. Heel netjes allemaal. En toen begon de “uitdaging”: Heiko begon te graven. Wilde het eerste blok op dezelfde hoogte komen te liggen als de achterste, moest deze namelijk 20 centimeter zakken! Hij was ongeveer vijftien centimeter diep, toen een dikke steen hem roet in het eten gooide…
Toen ik die tegenvaller in de gaten kreeg, pakte ik meteen een pilsje voor Heiko en het kaasje uit het cadeau van Thomas en Tineke. Het was kaas uit Blijham, het dorp waar wij tot de emigratie woonden. Dat had ik nog niet eens gezien: wat leuk! Ik riep vervolgens Heiko. Die ruimde zijn spulletjes nog even op, wat mij de tijd gaf om het een en ander te snijden. Ook hier gold natuurlijk, dat je alles wat je een ander voorzet eerst zelf moet proeven. Jam-mie! Ik hou niet van belegen kaas, maar wel van deze! Op het moment, dat Heiko binnenkwam hebben we besloten het weekend in te luiden. Of eigenlijk, de zaterdag uit te luiden: het was mooi geweest voor vandaag. Proost!
