Vandaag begon het weer met een zonnetje. Natuurlijk hadden we die tijdens de winterse weken met regelmaat gezien. Het doet toch anders aan, nu de temperaturen boven nul zijn. Het voelt “warmer”. Af en toe verdween de zon even achter een paar sluierwolkjes, maar dat is eigenlijk de moeite van het vermelden niet eens waard. Het werd gewoon wederom een schitterende dag. De dooi zet door en daarmee kwam er ook weer leven in het beekje. Het stromend water werd weer zichtbaar. Ik zeg “zichtbaar”, want het is altijd blijven stromen. Gewoon onder het ijs door namelijk. Volgens mij moet het wel heel lang en heel erg vriezen wil al het water in het beekje bevroren zijn.
Natuurlijk waren er nog vele resten van ijs waar te nemen. En dat leverde mysterieuze plaatjes op. Het is overigens toch wel een beetje vreemd, dat rond de bomen het sneeuw eerder verdwenen is, dan bijvoorbeeld midden op het gras. Nu heb ik eens gelezen, dat sneeuw op aarde of een pad sneller zal smelten dan op gras, daar de onderliggende luchtlaag tussen gras en sneeuw als een isolator werkt en minder grondwarmte zal doorlaten. Maar hoe zit dat met de sneeuw rond een boom? Ra, ra, ra… Die het weet mag het zeggen!
Terwijl ik wederom een rondje door de tuin maakte, ging Ebba met me mee. Als ik tegenwoordig haar roep antwoordt ze. Grappig toch? En zo ook vanochtend. Ze volgde mij op een paar meter afstand en elke keer even miauwen, alsof ze ervan overtuigd wilde zijn, dat ik nog in de buurt was. Eventjes trad ze zelfs in de voetsporen van de eland. Wat een verschil me die twee sporen! Ze past bijna in een van de pootafdrukken van de eland! Ze was zelfs even verstoppertje aan het spelen. Terwijl ik de wildcamera van de boom haalde, kroop zij snel onder het trollenhuisje! Op het moment, dat ik er weer langs liep, rende ze op een paar centimeter voor me langs: schrikken (maar niet heus)! Zou ze echt even willen hebben spelen?
Het was een spannend moment, toen de wildcamera van de boom werd gehaald en aan de laptop werd gehangen: “Staat er wild op te zien?” Er waren maar liefst 53 filmpjes gemaakt! Dan kan het toch niet anders, dan dat er dieren gefilmd zijn? Om de batterijen van de camera te besparen kopieerde ik de filmpjes eerst maar naar de laptop. Dat duurde lang! Het waren immers 53 filmpjes van 650 tot 670 MB (megabyte) per stuk. Al met al moest er bijna 35 GB (gigabyte) over gezet worden. Uiteindelijk kon ik de filmpjes bekijken en vol verwachting bekeek ik ze allemaal. Wat denk je? Op niet één staat een ree of een eland of een das! Zelfs geen kat! Het bleek, dat hij soms voorbijgaande auto´s gefilmd had. Wat dan wel weer leuk is, is dat we het huis nu eens bij nacht zien. In het licht van een langsrijdende vrachtauto…
Terwijl ik wachtte op het overzetten van alle filmpjes bezocht ik de websites van onder andere 3, de provider van de mobiele telefoon van Heiko, van Comhem, van de glasvezel en van Vodafone. Daar heb ik mijn abonnement lopen. Elke maand rond deze tijd haal ik de nota´s even op. Ik download ze naar de laptop voor onze administratie. Meteen toen ik had ingelogd kreeg ik een boodschap: “Gefeliciteerd! Je mag je contract verlengen!” Oh, leuk… Alleen het aanbod was voor een hoger maandbedrag dan dat ik nu heb. Toch maar even aan het chatten gegaan met een medewerkster. Al snel kreeg ik te horen, dat ik inderdaad een goedkoop abonnement had en de medewerkster zei, dat zij het zo zou laten. Daar was ik het wel mee eens en daarmee vroeg ik haar om het dan maar te regelen. Nou, ze deed niets! Het bleef dan gewoon zo doorlopen! Prima. Nadat ik haar had bedankt voor… niets… sloot ik de chat af.
Het was inmiddels tijd om boven de ramen te lappen. Gisteren had ik ze allemaal beneden gedaan. Nu met frisse moed als eerste naar de logeerkamer. En natuurlijk werden ze van binnen en van buiten schoongemaakt. Ook die van onze slaapkamer. Oh, wat ben ik toch blij met de kantelramen. Geen gedoe met ladders tegen de gevel en moeilijke klim- en klauterpartijen. Heel eenvoudig de ramen openen, doordraaien tot de buitenkant binnen zit en reinigen! Die van de zijkant van onze slaapkamer en die van de logeerkamer zou ik zonder een kantelraam niet kunnen lappen: ik kan uiteindelijk niet op het dak van de veranda staan. Nee, hier hebben we goed aangedaan. Heel goed. Omdat het uit de zon nogal frisjes was, er stond namelijk een windje, besloot ik de vensterbanken op een later tijdstip te doen. De ramen zijn boven weer helder en dat was de opzet.
Vandaag mocht Heiko naar het plaatsje Nääs, vlakbij ons huis. Ongeveer een kwartiertje rijden. Naar een grote boerderij, waar tegenwoordig een bierbrouwerij in gevestigd is. We waren daar een keer samen geweest, toen er een grote kerstmarkt werd gehouden. Dat was eind 2019, want vorig jaar werd de kerstmarkt afgelast in verband met corona. Samen met collega Håkan konden ze daar dertien fruitbomen snoeien. Vorig jaar waren ze daar eveneens samen aan de slag geweest. Heiko herinnerde zich, dat er tenminste één boom bij was, waar ze erg moeilijk bij de uiteinden van takken konden komen. De uiteinden waren namelijk te hoog, om vanaf een trap bij te kunnen komen en te dun, om er een ladder tegenaan te kunnen zetten. Daarom nam hij vanuit huis zijn eigen (van zijn vader gekregen) snoeischaar mee, die een lange, uitschuifbare steel heeft. De overige bomen waren vanaf de korte ladder prima te besnoeien. Een dagje werk met hun tweeën. Morgen neemt Heiko overigens een dagje rust. Hij kon na de grote zaag- en snoeiklus bij het landgoed zijn elleboog weer een beetje vernemen. Blijkbaar is dat nog steeds een gevoelig plekje en blijft het oppassen.
Bij thuiskomst kon ik Heiko verrassen met een pakketje van het bedrijf PBS (de Zweedse Pellets Brander Service). De bestelde onderdelen voor de pelletbrander waren binnen. Een klein doosje met de nieuwe gloeispiraal en de drie hittebestendige kabeltjes. Na het warm eten ging Heiko daar meteen mee aan de slag. Een klein uurtje later kwam hij met een triomfantelijke smile op zijn gezicht weer boven. Yes! De onderdelen waren vervangen en de pelletbrander deed het weer. Fijn! Dan hebben we nu weer een back-up voor ons verwarmingssysteem. Het stoken op hout gaat prima, zeker in combinatie met de accumulatietanks, alleen slinkt de houtvoorraad snel. Daarentegen liggen er nog wel voldoende zakken met pellets. De inhoud daarvan moet nu maar eens een tijdje worden ingezet voor onze warmtevoorziening.
Op de tafel stond vandaag echte Hollandse bloemkool! Dit keer “geserveerd” met gekookte aardappeltjes en een gehaktbal. De bloemkool was vorige week bij de Lidl in de aanbieding en die had Heiko spontaan meegenomen, toen hij de wekelijks boodschappen deed. Dapper! Want bloemkool lust ik graag. Als we het eten is de groente met regelmaat verwerkt in een ovenschotel. Dat wilde ik vandaag even niet. Misschien is bloemkool wel mijn meest favoriete groente, als ik er zo over nadenk. Voor Heiko deed ik er een kerriesausje bij, die is niet zó gek op bloemkool, maar hiermee vindt hij het wel lekker. Oh… Dan is het alweer snel te lekker, waardoor je er teveel van eet. Niet goed voor de lijn niet…
Vanavond keken we nog een tweetal afleveringen van een Finse tv-serie. Via Netflix. Sinds een week of twee volgen we de serie Sorjonen. Als we iets op Netflix opzoeken is ons zoekopdracht “Zweedse thrillers”. Daarbij kwamen de series van Kari Sorjonen naar voren en dat bleek een succes. Het gaat over topdetective Kari Sorjonen, gespeeld door Ville Virtanen, die met zijn gezin van de Finse hoofdstad Helsinki verhuist naar de grensstad Lappeenranta. Hij hoopt, dat hij in deze rustige gemeente (met 72.000 inwoners), omringd door het wonderschone Finse achterland, meer tijd zal hebben voor zijn gezin. Niettemin blijkt de, aan Rusland grenzende, plaats een bolwerk van ernstige criminaliteit te zijn. Arme inwoners, blije wij! Sorjonen krijgt het zodoende drukker dan verwacht. De Finse Sherlock Holmes tracht deze hoofdpijndossiers op te lossen in de kelder van zijn huis.
Te midden van zijn “geheugenpaleis”, waar hij op een vreemde manier veel informatie uit zijn geheugen put. Dat doet hij onder andere door met zijn vingers over zijn slaap te wrijven en met blote voeten op eigendommen van (verdachte) mensen te gaan staan. Kari is namelijk een beetje spastische en contactgestoorde man, die op zijn geheel eigen wijze misdaden oplost. Hij voert een team collega´s aan en die moet hij tevens opleiden. Het is best spannend en zeker leuk om naar te kijken. Helaas is het een Finse serie en is er geen woord van te verstaan. Het Zweeds en Noors lijkt nog wel iets op elkaar, alsmede het Deens, maar de Finse taal absoluut niet. Ik denk dat in de Finse taal veel Russische invloeden zitten. Het grappige is, dat we één woord wél verstaan: als ze elkaar begroeten zeggen ze “Moi”. Laat men dat nou ook in Groningen doen!
