Vanmorgen stelde Heiko voor, om de Hyundai schoon te maken. Binnenin kon wel even gestofzuigd worden en buitenom was een sopje en spons zeer gewenst. Het was dan ook al enige tijd geleden, dat de auto voor het laatst was gewassen. Het heeft namelijk niet zo heel veel nut. Als we een eindje gaan rijden over zandpaden en het is droog, dan stuift het stof over de hele auto heen en heeft die meteen een andere kleur. Is het nat op de zandweg, dan zitten de moddersputters tot halverwege de deuren. Oftewel, de auto blijft maximaal 1 à 2 dagen schoon. Toch wil je af en toe het vuil er even weer afspoelen en zeker als je binnenkort met de Hyundai naar Nederland gaat. Voordat Heiko echter naar buiten ging met de stofzuiger ging hij eerst de benedenverdieping doen. Eerder, toen we onze trouwe viervoeter Pantro nog hadden moesten we elke dag wel stofzuigen. Een hond in huis geeft immers stof en haren. Nu we alleen nog de twee dametjes hebben is dat niet meer nodig. Twee keer in de week volstaat. Toen hij daarmee klaar was ging hij met de stofzuiger naar beneden om de beide auto´s van binnen te zuigen. Tenslotte pakte hij de slang en spoot de Hyundai eerst even af. Toen met een sopje en de spons rondom schoonmaken en tenslotte weer afspoelen en drogen. Hij was nét klaar toen ik hem riep voor de koffie. Met deze schone auto kunnen we wel naar Nederland komen. Mooi!
Ik had ondertussen een paar items klaargemaakt voor de website. We liepen sinds het bezoek van mijn tante en neef steeds een paar dagen achter en dan is het vervelend werken. Aan de hand van de foto´s kunnen we zien wat we die dag hadden gedaan. Gelukkig hebben we die foto´s, want als het uit ons hoofd zou moeten komen, werden het korte verslagen. De laatste tijd maakt Heiko de teksten in de ruwe versie en verzorg ik meestal de foto´s. Die teksten van Heiko completeer en corrigeer ik dan en vervolgens komt het online. Met het reisje naar Nederland moet er weer het een en ander geregeld worden en alles kan nou eenmaal niet tegelijk.
Na de koffie ging Heiko aan het snoeien met de handknipper en de snoeischaar. De bosjes en het moerasgras langs de oever van de vijver waren zo wild geworden, dat het er niet langer verzorgd uitzag. Eraf met dat lange loof en dat lange gras! Drie kruiwagens vol loof kon Heiko naar de compostbak brengen. Daarna liep hij er nog even met de trimmer langs én pakte hij ook meteen een paar stukjes met de kleine motormaaier. Met name de stukjes waar je met de grote zitmaaier niet zo gemakkelijk kunt komen. De zitmaaier is nog kapot, maar daar trekt het gras zich niets van aan. Dat groeit welig. Hopelijk is het onderdeeltje morgen in Aneby, bij de Husqvarna dealer aangekomen en kan Heiko morgenmiddag het gras weer maaien. Na deze acties zag de oever er weer een stuk verzorgder uit. En zo is er altijd wel iets te doen.
Ter voorbereiding op het avondeten haalde ik een paar kleine kropjes sla uit de groentetuin. Tevens knipte ik de volgroeide peterselie af, die ik later schoonmaakte, droogde en in de diepvries deed. Wat rook dat lekker! Peterselie straks in de soep of tijdens het bakken en braden van bijvoorbeeld vlees of in salades. Dit klusje deed ik ter afwisseling van het schoonmaakwerk. Ik had de bovenverdieping schoongemaakt. Altijd prettig om het huis schoon achter te laten als we voor langere tijd weg gaan, omdat je dan bij thuiskomst in een schoon huis komt. Omdat de tijd inmiddels voortschreed kon ik de sla meteen schoonmaken en samenstellen. Ik doe er altijd een paar zilveruitjes en fijn gesneden augurkjes door, als ook gesneden paprika en tomaatjes. Uiteraard komt er ook een sladressing over en een beetje peper en zout en kerriepoeder. Dan gaat het even voor een poosje de koelkast in.
Onder de keuken is de stookruimte en daar hoorde ik Heiko bezig met de houtkachel. “Há!” dacht ik, “We stoken weer op hout.” De bak met de grijpvoorraad hout was weer aangevuld met een paar kruiwagens houtblokken en de rookpluimen kwamen weer uit de schoorsteen. Wat ruikt dat altijd lekker. Die rookgassen van verbrand hout. Heerlijk. Omdat Heiko toch ook nog even bezig was kon ik nog snel een paar laatste cadeautjes inpakken voor familie in Nederland. Beneden in de kelder staan al een paar tassen vol met dingen die meegaan naar Nederland. Als er maar plaats overblijft voor onze koffers…
Na het eten, de sla met nieuwe aardappels en malse kip, ging Heiko een toegezonden artikel corrigeren, dat over onze emigratie gaat. Een paar maanden terug had Heiko op Facebook een oproep gelezen van een journaliste. Die wilde graag ervaringsverhalen horen van geëmigreerde Nederlanders. Daarop had hij gereageerd en werd hij even later uitgenodigd om zijn verhaal te doen. Er was een paar keer contact en nu was het verhaal hem in concept toegestuurd. Heiko had deze gelegenheid aangegrepen, om vooral ook reclame te maken voor zijn drie boeken. En alle drie stonden ze daadwerkelijk vermeld in het stukje tekst. Leuk! Misschien dat er op deze manier een flink aantal extra boeken wordt verkocht. Het stuk tekst hebben we gecorrigeerd en gaan we morgen terugsturen naar de journalist in Nederland. Het komt in een tijdschrift te staan “VertrekNL”. Ben benieuwd…
Wat is dat nou? Hoe raar zijn ze daar wel niet aan het asfalteren geweest? De weg lag bezaaid met grind en er waren duidelijk donkere vlekken zichtbaar op het wegdek. Maar op het moment dat we dichterbij kwamen bleken de donkere vlekken gáten te zijn! En geen kleintjes. En niet te weinig. Al gauw een stuk of twintig gaten en ongeveer vijftien bij tien groot. Hoe die daar gekomen zijn is ons volledig onbekend. Een raadsel. Dit is niet een gevalletje “reparatie van de weg”, maar wat het wel is? Eens kijken, wat er de volgende keer als we er langsrijden van over is gebleven.
Eigenlijk is hij bedoeld om bij de voordeur te hangen, maar dat vinden we jammer. De weersinvloeden zouden het kastje op den duur fataal worden. Het gaat om een klein kastje met daarop de tekst “Om vi inte hemma är, skriv en lapp och lägg den här”. Wanneer wij niet thuis zijn, kun je een papiertje schrijven en hier achterlaten. Met zelfs de mogelijkheid, om de tijd aan te geven wanneer je denkt weer thuis te zijn! We hadden die de laatste keer bij Erikshjälpen gevonden, maar nog niet opgehangen. Tot vandaag, want zeg nou zelf: die is toch gewoon te leuk?
