Wat vliegt de tijd! Op 5 mei 2017 vertrokken wij namelijk uit Nederland, om Zweden ons nieuw thuisland te maken. We gingen die dag naar Hällaryd, waar we sinds 2014 een vakantiehuisje hadden. Dat is 26.352 uren, 1.098 weken, 156 weken, 36 maanden en inderdaad alweer 3 jaar geleden. Dat realiseren we ons nauwelijks. We reden die dag rond een uur in de middag weg uit Winschoten. Daar hadden we bij de notaris de nodige handtekeningen gezet, voor de verkoop van ons huis in Blijham. We werden uitgezwaaid door Heiko zijn ouders, mijn tante en neef en vrienden. We herinneren ons het vertrek als de dag van gisteren. Dát moment op de parkeerplaats in Winschoten vergeten we nooit meer. Dat staat in ons geheugen gegrift. Voor altijd… Het vorig jaar schreven we: “Naast alle leuke dingen die we hier nu ervaren, zoals de rust en de ruimte, zowel letterlijk als we om ons heen kijken, als figuurlijk in ons hoofd, blijft het gemis van ouders, tante en neef, kinderen en kleinkinderen, vrienden… de ergste consequentie van een emigratie…” en dat zal ook altijd zo blijven. Vooral nu. We hadden in april iedereen zo graag weer gezien, omarmd, geknuffeld. Dat stellen we nog even uit. Ondanks dat negatieve punt is het verder een voorrecht om hier te kunnen wonen en leven. We voelen dat elke dag nog zo. We hebben een grote stap genomen, maar voor ons gevoel nog steeds de juiste.
Op deze heugelijke dag stond voor mij vanochtend de afspraak bij de fysio in Tranås. Om 09:30 uur was ik daar en we begroeten elkaar met een “Goedemorgen!” Deze fysiotherapeut heet Richard de Boer en is inderdaad half Nederlander. Zijn vader komt uit Nederland en zijn moeder is Zweedse. Zijn vader had een fysiotherapiepraktijk en zijn zoon is in zijn voetsporen getreden. Vorig jaar was ik al ens bij hem geweest en nu moest ik opnieuw van zijn diensten gebruik maken. Dit keer vanwege de vermeende tenniselleboog. Vorige week belde ik hem daarover en hij gaf aan het graag met acupunctuur te willen proberen te genezen. Hij bevestigde vanochtend, dat het een tenniselleboog betrof, welke ik met grote zekerheid heb gekregen door dagenlange, nee, wekenlange snoeiwerk aan de fruitbomen. Ongeveer 3 maanden lang niets anders gedaan dan takjes knippen. Daarmee is de rechterarm overbelast geraakt en zit er nu een ontsteking. Richard vertelde, dat hij vier keer gaat behandelen met de naaldjes. Waar een half uurtje lang stroom op komt te staan. Is er na vier keer nog geen verbetering, dan komt het ook niet volgens hem en moet er iets anders bedacht worden. We gaan voor de verbetering!
Na het bezoek aan de fysio begon ik aan de vele “stops bij shops” die op mijn lijstje stonden. Als eerste de tank van de auto volgooien bij benzinepomp ST1. Daarna naar het postagentschap bij de Preem, een pakje en kaartjes op de bus doen én nieuwe postzegels halen. Daarvandaan naar de winkel Öob voor een paar kleine boodschapjes, om meteen door te lopen naar de telefoonwinkel van Elgiganten. Joke heeft elke dag problemen met haar telefoon. Het geheugen zit meteen vol als ik haar bijvoorbeeld een foto stuur via WhatsApp. Wat bleek? Haar telefoon heeft “slechts” 16 GB intern geheugen en dat wordt bijna helemaal in beslag genomen door besturingsprogramma en apps. We hebben er al een micro SD-card ingezet (van 32 GB), maar is geen oplossing. Er moet een andere telefoon komen met een groter intern geheugen, want dit is súper irritant. Elk nieuw berichtje, foto, video moet meteen worden verwijderd, want anders werken bepaalde programma´s niet goed. Grrr… Inmiddels is door haar een ander toestel uitgezocht en gevonden. Een Motorola, die te koop is bij Elgiganten. Och, helaas niet op voorraad. De telefoon werd wel direct besteld en vrijdag kan die gehaald worden. De volgende stop was bij de apotheek en daarna waren gelukkig de supermarkten aan de beurt. Vele wekelijks boodschappen bij Lidl, maar helaas niet alles kunnen krijgen en daarom de rest bij Willy:s gehaald. Eindelijk, na drie uur, konden we samen een broodje eten…
De boomstammen van Erling lagen op zich niemand in de weg, alleen wilde ik ze daar niet te lang hebben liggen. Het gras komt nu net weer op, na de lange winter en als de boomstammen er te lang zouden liggen gaat het gras eronder dood. Dus… motorzaag uit de garage, benzine erin en olie, nieuwe ketting erop en aan de slag gegaan. Niet voordat ook de beschermende broek aangetrokken was (ja ja, ik vond hem terug tijdens het opruimen van de garage!), werkschoenen met stalen neuzen aan getrokken waren en de beschermende helm met oorbeschermers opgezet was. Een uurtje later waren de lange stammen veranderd in vele blokken van ongeveer 35 cm lengte. De pallets konden weer aan de kant en het gras was weer vrij. Nog wel even de spaanders die de kettingzaag had veroorzaakt bijeenharken, want het leek alsof het gesneeuwd had. Daarna was het net alsof er niets was gebeurd.
De blokken liggen tijdelijk opgestapeld achter de houtcontainer. Morgen maar eens kijken of ik zin heb om die te kloven. De beschermde kleding had ik nog aan en de kettingzaag was nog op temperatuur: ik kon maar beter meteen de omgewaaide boom in ons eigen bosje zagen. Die lag er al een paar maanden op de grond en daar wordt het niet beter van. In ieder geval niet droger. Telkens als we er langreden dacht ik eraan, om het vervolgens weer te vergeten. Nu kon het mooi gecombineerd worden. Alle zijtakken haalde ik eraf en legde ik op een stapel. Daarna werd de lange boom in stukjes van 35 cm gezaagd. Ook dit was een dennenboom, die daarmee bij de stapel houtblokken van Erling gelegd kon worden. Zo wordt de houtvoorraad weer verder aangevuld.
“Herinnert u zich deze nog?” De nieuwe ergonomische muis, die de oude moest vervangen, vanwege problemen met die van 13 jaar? Nou, dat was geen succes. Op zich was de stand van mijn hand om de hoge muis prima. Het gebruiken van de knoppen moest inderdaad even wennen en ging na een paar uurtjes ook heel goed. Alleen waar ik niet weer aan kon wennen was, dat de muis geen Trackball had. Die grote (in de oude versie) rode bal, waarmee je kunt scrollen door middel van het bewegen van je duim. Ik moest, zoals de meesten, de muis weer over het bureaublad schuiven. In een mum van tijd had ik mijn nek vast zitten: verkeerde houding en heel krampachtig. Ondanks de wil om het gebruik weer te leren en aan mijn houding te werken, lukte het me niet om er content mee te zijn. Ehhh… heeft iemand nog belang bij de eerste ergonomische muis? De doos was in de kachel beland en we konden hem daarmee niet terugsturen… Ondanks dat bestelde ik binnen een week een muis als de oude. Toen ik de eerste kocht hadden ze dit model niet en nu wel! Een paar dagen later had ik hem in mijn bezit en ik was (ben) als een kind zo blij! “Goed gereedschap is het halve werk!”
Zusjes. Dan is het toch niet vreemd, om te denken, dat ze nagenoeg gelijk zijn in het doen in laten. Echt niet! Onze kattenzusjes Jikke en Ebba lijken qua uiterlijk op elkaar in kleuren en dan heb je de gelijkenissen ook wel allemaal genoemd. Nee, dat is niet waar, want ze zijn ook beide heel erg lief! Maar verder… Wanneer Jikke buiten aan het spelen is ligt Ebba op “haar” krabpaal, heeft Jikke gezonde eetlust laat Ebba het eten staan, wil Jikke spelen gaat Ebba ervandoor. Voorbeelden te over. Hmmm, wanneer ik er zo over nadenk: ze hebben toch wel meer dingen gemeen. Ze zijn beide ontzettend lief, lusten beide graag eten (al dan niet tegelijk), ze zijn beide enorm graag buiten, ze houden beide van spelen en jagen op muisjes of salamandertjes, ze vinden beide lawaai van auto´s maar niets. Jeetje, zouden ze familie van elkaar zijn?
